Dla wygody naszych międzynarodowych klientów ta strona jest częściowo tłumaczona automatycznie z języka angielskiego.
KOLEKCJA DZIECI, ZABAWKI, MARZENIA / POZDRAWIENIA
KRYTYK SZTUKI
Genealogia odnowy
Kiedy poprzez malarstwo pojawia się odradzająca się forma, to w treści sztuki wydarzyło się już coś dobrego. A ilekroć przedstawiona twarz patrzy słońcu prosto w oczy bez zakłopotania i strachu przed poparzeniem, wówczas całe malarstwo zmierza ku światłu, by wraz z nim pociągnąć w optymizm zaćmiony aspekt życia; i pomieścić w dwóch wymiarach to, czego normalnie ludzki umysł nie może pomieścić, podnosząc małe do wielkiego, nieistotne do istotnego, czyniąc marzenia rzeczywistością.
Marię Papaphili uczono, co było naturalne, wypróbowanych sposobów „dobrego malarstwa”, ale nie pozwoliła, by jej sztuka pogrążyła się w przedwczesnym wyniszczeniu, do którego prowadzi obstawanie przy konwencjonalności i zagnieżdżanie się w rozpoznawalnym, długim -zamieszkanej, a co za tym idzie, wyczerpanej przestrzeni deterministycznie prowadzić. Jej postacie były pierwotnie projektowane jako fragmenty historii, która ewoluowała wewnątrz, w której nikt nie mógł istnieć bez wsparcia drugiego, pomocnika lub towarzysza, często zwierzchnika i ciemiężcy, niezależnie od tego, czy ta postać była żywą osobowością w domu, lub po prostu ukazywane czasem w kadrze, czasem w lustrze, jak obraz, czyli w obrazie, na wzór malarstwa renesansowego. Ale nie mieli tam pozostać długo…
Świat zewnętrzny czekał cierpliwie, dostarczając więcej światła, żywszych kolorów i silniejszych emocji, prowokując sztukę do rywalizacji z pulsującą rzeczywistością. Postacie Papaphili, jedna po drugiej, wyjrzały przez okno, na balkon, stamtąd wyszły na podwórze, a potem na ulicę. Odważyli się wyjść na pierwszy spacer – w pobliżu, to oczywiste, i zawsze pod obserwacją, ale tym razem nadzór stawał się coraz bardziej pobłażliwy, jednostki przyzwyczajały się do autonomii, stopniowo odstawiały się od duszącej kontroli zamkniętego i konserwatywnego pejzażu malarstwa. I zamiast dojrzewać i marnieć, narażeni na hojne powtórzenia i manierystyczną degenerację, odżyli, stali się coraz młodsi i skończyli jako małe dzieci. Malarka zwróciła się ku chłodnej epoce życia, by umyć pędzel w czystych źródlanych wodach.
A sprężyny są – co jeszcze? - dzieci. Pojawiały się one najpierw dyskretnie, niczym dopełniające się cechy abstrakcji, a potem bezwstydnie i masowo, by całkowicie zdominować długość i szerokość obrazu, po jednym na każdym obrazie, deklarując, że biorą na siebie odpowiedzialność za narrację. Ale podejmują się też wyłączności reprezentacji naszego świata, gdyż czasami panują nad płótnem w sposób absolutny, z tendencją do wypierania tego, co może pełnić funkcję destrukcyjną, a innym razem otaczają je jedynie przedmioty i emblematy pozornej rzeczywistości . A widz jest wezwany, by potraktować te figury nie jako zwykłe reprezentacje witalności, niewinnego uśmiechu czy rozbrajającego grymasu, ale jako agresywne, odporniejsze komórki w organizmie sztuki, byty i symbole nowej przyszłości, aczkolwiek przedstawienie , niewątpliwie więcej nadziei. To jest właśnie moment, w którym pada ważne oświadczenie artystyczne: nadszedł czas, aby niewinność została zaszczepiona w malarstwie. Teraz pod wyłącznym nadzorem dzieci malarz buduje miasta-historie, magiczne miasta zabaw, zalane wielobarwnymi wzorami i świetlistymi przekazami. Nawet słońce jest obiektem kultu, w tej samej kategorii użytkowej, co więcej, jak ptak, granat, samochodzik… cały obraz pejzażu pulsuje i rozwija się ze swobodą nieposkromionej białej magii, z tendencją do przebić się przez ramy płótna, jakby włączyć każdego widza w odkupieńczą rzeczywistość, w senny mikrokosmos, w którym nie ma miejsca na koszmary, by ludzka egzystencja mogła się tam schronić, ilekroć poczuje, że jest dławiona przez wątpienie. A dla tej podróży istnieje ścieżka, którą możesz podążać, pewnie podążając za pociągnięciami pędzla pozostawionymi przez Papaphili.
Nic z tego nie byłoby prawdą bez przekonującego środowiska, prezentowanego z kompetencjami plastycznymi i dobrze zorganizowaną wiedzą fachową. Malarka posługuje się językiem realizmu w sposób, który zamienia detale podstawowego malarstwa portretowego na zabawne, dobitne akcenty, nadając wagę – szczególnie w jej nowszych pracach – centrum kompozycji, rdzeniu. Odtąd peryferyjnie eliminuje surowość stylu, kondensując w przeciwwagę cechy dopełniające obrazu, niezbędne dla konstrukcji kompozycji i dopełnienia opowieści. W ten sposób czytanie staje się grą, z mechanizmami relaksacji w miarę zbliżania się do końca. Papaphili udowadnia też swoją umiejętność zaburzania perspektywy i rozświetlania mise-en-scène żywymi przejściami kolorystycznymi, utrzymującymi w wyjątkowo wysokich tonach jej dokonanie zarówno pod względem tematycznym, jak i widowiskowym.
Czuję ufność w przyszłość sztuki, gdy młodzi artyści tworzą podążając tam, gdzie wiedzie ich młodość, albo starsi są postrzegani jako stale odnawiający się, za każdym razem na nowo wchodzący w nasz świat, który w ich oczach (tak jak powinien być w naszym) jest niewyczerpany w jej nowych obrazach i znaczeniach. Malarka Maria Papaphili odważyła się zostawić za sobą szare – dla innych artystów bezpieczne – cienie akademizmu i przejść do oślepiających świateł i kolorów pełnych nadziei.
Antonisa Bouloutzasa
Antonis Bouloutzas jest pisarzem. Był wydawcą greckich magazynów o sztuce Eikastika i ARTI International.
............................................
GRECKI
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Η Γενεαλογία μιας Ανανέωσης
Όταν η μορφή εμφανίζεται αναγεννfik μένη μέσα από τη ζωγραφική, τότε κάτι κλό έχει ήδ/ π περιε χ/ κάаτι τέχενο της. Και όποτε ένα πρόσωπο απεικονιζόμενο βλέπει κατάματα τον ήλιο δίχως αμηχανία ή φόβο μην καεί, τότε και η ζωγραφική ολόκληρη κινείται προς το φως, για να συμπαρασύρει στην αισιοδοξία τη σκιασμένη όψη της ζωής. Και να χωρέσει, στις δύο διαστάσεις της όσα συνήθως δεν χωρεί η διάνοια του ανθρώπου, αναβαθμίζοντας τα μικρά σε μεγάλα, τα ασήμαντα σε σπουδαία, κάνοντας τα όνειρα πραγματικότητες.
Η Μαρία Παπαφίλη διδάχτηκε, καθώς ήταν φυσικό, τους δοκιμασμένους τρόπους «καλής ζωγραφικής συμπεριφοράς», όμως δεν άφησε την τέχνη της να παρασυρθεί στον πρόωρο μαρασμό, προς τον οποίο νομοτελειακά οδηγούν η εμμονή στη συμβατικότητα και το βόλεμα σε έναν αναγνωρίσιμο, παλαιοκατοικημένο και κατά συνέπειαν εξαντλημένο χώρο. Οι φιγούρες της είχαν προβληθεί αρχικά ως προτασσόμενα μέρη μιας ιστορίας που εξελισσόταν στο εσωτερικό, όπου κανείς δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει χωρίς τη στήριξη κάποιου άλλου, παραστάτη ή συμπαραστάτη, συχνά δεσπότη και καταπιεστή, είτε αυτός ήταν μια φυσιογνωμία ζώσα του σπιτιού, είτε απλά εικονιζόμενος πότε σε κάδρο, πότε σε καθρέφτη, δηλαΔή σαν εικόνα μέσα στην εικόνα, κατά το πρότυπο της αναγεε %αήens ζνησιακήens ζνησιακήens ζνησιακήens ζνησιακήens ζνησιακήens ζνησιακήens ζνησιακήens ζνησιακήens ζνησιακήens ζνησιακήens ζνησιακήens ζνησιακήens ζνησιακήens ζνησιακήens ζνησιακήens ζνησιαήή POCήIS Όμως, δεν έμελλε να μείνουν για πολύ εκεί...
Ο έξω κόσμος περίμενε καρτερικά, προσφέροντας περισσότερο φως, ζωηρότερα χρώματα και πιο δυνατές συγκινήσεις, προκαλούσε την τέχνη σε αναμέτρηση με τη σφύζουσα πραγματικότητα. Μία μία οι φιγούρες της Παπαφίλη ξεμύτιζαν στο παράθυρο, στον εξώστη, για να περάσουν από εκεί στον αυλόγυρο και ύστερα στον δρόμο. Τολμούσαν δηλαδή την έξοδο, τον πρώτο τους περίπατο, εννοείται κοντινό και πάντα επιτηρούμενες, τούτη τη φορά όμως η εποπτεία γινόταν πιο ελαστική, τα πρόσωπα εθίζονταν στην αυτονομία, αποκόβονταν προοδευτικά από τον ασφυκτικό έλεγχο του περίκλειστου και συντηρητικού ζωγραφικού τοπίου. Και αντί να ωριμάζουν και να μαραζώνουν, εκτεθειμένα στη βολική επανάληψη και τη μανιεριστική φθορά, αναζωογονούνταν, γίνονταν όλο και νεαρότερα, κατέληγαν μικρά παιδιά. Η ζωγράφος στρεφόταν προς τη δροσερή ηλικία της ζωής για να ξεπλύνει τον χρωστήρα της στα πεντακάθαρα νεράηι τον χρωστήρα της στα πεντακάαρα νερ− πηι νν.
Και οι πηγές είναι -τι άλλο;- τα παιδιά. Που έκαναν την εμφάνιση τους πρώτα διακριτικά, ως παραπληρωματικά στοιχεία της αφήγησης, κι έπειτα απροσχημάτιστα και μαζικά, για να κυριαρχήσουν εντελώς στο μήκος και το πλάτος της εικόνας, ένα σε κάθε πίνακα, δηλώνοντας ότι αναλαμβάνουν την ευθύνη της αφήγησης. Αλλά και την αποκλειστικότητα της εκπροσώπησης του κόσμου μας, αφού άλλες φορές ελέγχουν με απόλυτο τρόπο τον καμβά, τείνοντας να εκτοπίσουν οτιδήποτε μπορεί να λειτουργήσει αποδομητικά, και άλλες φορές περιβάλλονται μονάχα από αντικείμενα και εμβλήματα μιας ιδεατής πραγματικότητας. Και ο θεατής καλείται να αντιμετωπίσει τούτα τα πρόσωπα, όχι σαν απλές αποτυπώσεις ζωντάνιας, άδολου χαμόγελου ή αφοπλιστικής γκριμάτσας, αλλά, σαν επιθετικά, ανθεκτικότερα στον οργανισμό της τέχνης, κύτταρα, υπάρξεις και σύμβολα ενός καινούργιου, έστω εικονογραφημένου, μέλλοντος, ασφαλώς πιο ελπιδοφόρου. Είναι ακριβώς το σημείο μιας βαρύνουσας καλλιτεχνικής δήλωσης: πως ήρθε ο καιρρciw.
Ήδη, η ζωγράφος χτίζει παραμυθουπόλεις, μαγικούς παιχνιδότοπους, υπό την αποκλειστική εποπτεία των παιδιών, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σχήματα, και φωτεινά μηνύματα. Ακόμα και ο ήλιος είναι λατρευτικό αντικείμενο, στην Ίδια χρηστική κατηγορία μάλιστα με ένα πουλί, ένα ρόδι, ένα αυτοκινητάκι... η τοπιογραφία ολόκληρη πάλλεται και ξεδιπλώνεται με την ελευθερία μιας ακατανίκητης λευκής μαγείας, τείνοντας να διασπάσει και το πλαίσιο του καμβά, σαν για να συμπεριλάβει κάθε παρατηρητή σε μια πραγματικότητα λυτρωτική, σε έναν ονειρικό μικρόκοσμο, όπου δεν έχουν χώρο οι εφιάλτες, άρα μπορεί να καταφεύγει εκεί η ανθρώπινη ύπαρξη όποτε νιώθει ότι πνίγεται από αμφιβολίες. Και για το ταξίδι αυτό υπάρχει μονοπάτι που μπορείς να το διαβείς, ακολουθώντας με ασφάλεια τις πινελιές που αφήνει πίσω της η Παπαφίλη.
Όλα τούτα δεν θα μπορούσαν να είναι αληθινά, χωρίς ένα περιβża α % πειστικιuzηompopt. Η ζωγράφος χρησιμοποιεί τη γλώσσα του ρεαλισμού, με τρόπο ο οποίος εκτρέπει τις λεπτομέρειες της βασικής προσωπογραφίας σε διασκεδαστικούς εμφατικούς τονισμούς, δίνοντας έμφάση -ιδιαίτερα στα πιο πρόσφατα έργα της- στο κέντρο της σύνθεσης, στον "πυρήνα, Από εκεί και πέρα, αναιρεί περιφερειακά την αυστηρότητα της γραφής, πυκνώνοντας σε αντίβαρο τα συμπληρωματικά στοιχεία του πίνακα, τα απαραίτητα για τη δομή της σύνδεσης και την ολοκλήρωση της ιστορίας. Έτσι, η ανάγνωση γίνεται ένα παιχνίδι, με μηχανισμούς χαλάρωσης όσο πλησιάζει προς το τέλος του. Η Παπαφίλη αποδεικνύει επίσης την ικανότητα της να ανατρέπει την προοπτική και να φωτίζει με ζωηρές χρωματικές εναλλαγές το σκηνικό, κρατώντας σε εξαιρετικά υψηλούς τόνους τόσο το θεματικό, όσο και το θεαματικό της επίτευγμα.
Αισθάνομαι ασφάλεια για το μέλλον της Τέχνης, όταν οι νέοι καλλιτέχνες δημιουργούν ακολουθώντας τη νεότητά τους, ή όταν οι παλαιότεροι εμφανίζονται διαρκώς ανανεωμένοι, κάθε φορά πρωτόβγαλτοι στον κόσμο μας, ο οποίος στα μάτια τους (θα έπρεπε και στα δικά μας) είναι ανεξάντλητος σε καινούργιες εικόνες και έννοιες. Η ζωγράφος Μαρία Παπαφίλη είχε την τόλμη να αφήσει πίσω της τις γκρίζες, για αρκετούς άλλους καλλιτέχνες ασφαλείς, σκιές του ακαδημαϊσμού και να περάσει στα εκτυφλωτικά φώτα και στα ελπιδοφόρα χρώματα.
Αντώνης Μπουλούτζας
Ο Αντώνης Μπουλούτζας είναι συγγραφέας. Υπήρξε εκδότης των περιοδικών «Εικαστικά» και «ARTI International».
...........................
Pozdrowienia
Dziecięce twarze i formy, wymieszane i osadzone w sytuacjach przypominających magiczne światy, zalane kolorowymi symbolami i jasnymi kształtami. Postawy wskazujące na beztroski i radosny nastrój, w przestrzeni pozornie niezwiązanych ze sobą informacji. Formy dobrze zaprojektowane, z naciskiem na walory kolorystyczne, które przedstawiane są nie z modernistyczną ambicją odsłaniania specyficznych struktur morfologicznych, ale po prostu dążące do istnienia we własnym wymarzonym świecie.
Maria Papafili swoim malarstwem buduje taki świat i ofiarowuje go hojnie bohaterom swoich kompozycji, ujawniając ich, cytując i redefiniując ich w umiejętnej i twórczej grze, jako ostatnią próbę okiełznania ich roli we współczesnym środowisku społecznym i przyrodniczym. Precyzyjne formy ujawniają się początkowo widzowi jako narracyjne zestawienia zdumionego obserwatora. Przy okazji jednak prezentują się jako paradoksalne kompozycje artystyczne, nadając im wręcz surrealistyczny charakter. W końcu wypełniają swoją misję, deponując swoją szczególną treść pojęciową i ideologiczną każdemu, kto pilnie będzie poszukiwał ich świata.
Będąc głównie antropocentrykiem, artysta tworzy z obecnością modela, którego wybór podlega określonym regułom i ma na celu emocjonalno-psychograficzne podejście do siebie i otoczenia. Ekspresjonistyczne użycie koloru, lekcje ruchu impresjonistycznego, ale także wpływ nurtu neorealizmu mają katalityczny wpływ na jej twórczość i kształtują wartości artystyczne na solidnych podstawach. Artystka pracuje farbami olejnymi i akrylowymi, często najpierw pracuje z szkicem, a pracę dopełnia pędzlem. Podobnie dynamiczne nakładanie barw zimnych i ciepłych działa konfrontacyjnie, nie naruszając niezbędnej równowagi kompozycji. Tekstury, spokojne, bez większych wybuchów, wspomagają i nadają wszystkim szczególny spokój i harmonię.
Maria Papafili rozpoczęła swoją karierę artystyczną od malarstwa prężnie, a swoją obecność na polu malarstwa narzuciła, mając w zasobach bogaty świat, który umie wyrazić, z dużą wiedzą techniczną, silną wolą, dyscypliną i pracowitością. Mając nauczycieli w Ateńskiej Szkole Sztuk Pięknych, pana Moralisa i pana Mytarasa, jestem przekonany, że nauczyciel ich wielkości nie prosiłby o więcej gwarancji podtrzymania wiary w przyszłość swojego ucznia. Podobnie zdolność artystki do wytworzenia za pomocą swoich obrazów, co Max Ernst nazwał, wyjaśniając szczególny tryb wyświetlania, „podejściem do prawdy, porównywalnym z łagodnym trzęsieniem ziemi, które delikatnie porusza meblami świata, nie zmieniając prawdziwej istoty rzeczy”. ”przywiązuje szczególną wagę do pracy.
Jana Papafigosa,
Krytyk sztuki członek AICA
................................
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Παιδικά πρόσωπα και μορφές, αναμεμειγμένες και ενσωματωμένες σε καταστάσεις που θυμίζουν μαγικούς κόσμους, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σύμβολα και φωτεινά σχήματα. Στάσεις που δηλώνουν μια ανέμελη και χαρούμενη διάθεση σ΄ένα χώρο φαινομενικά ασύνΔετων πληροφοριών. Φόρμες σωστά μελετημένες με έμφαση στις χρωματικές αξίες, οι οποίες απεικονίζονται όχι με την ευγενική μοντερνιστική φιλοδοξία να φανερώσουν τις ιδιαίτερες μορφικές τους δομές, αλλά με απώτερο στόχο απλά να υπάρξουν στο δικό τους ονειρικό κόσμο.
Ένα τέτοιο κόσμο χτίζει με τη ζωγραφική της η Μαρία Παπαφίλη και αυτόν προσφέρει απλόχερα στους πρωταγωνιστές των συνθέσεων της, αποκαλύπτοντας, παραθέτοντας και επαναπροσδιορίζοντάς τους σε μια έντεχνη και δημιουργική αναπαραγωγή, σαν μια ύστατη προσπάθεια αξιοποίησης του ρόλου τους, μέσα στο σύγχρονο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον . Οι συγκεκριμένες μορφές αποκαλύπτονται αρχικά στο θεατή σαν αφηγηματικές Στη πορεία παρουσιάζονται μως ως παράδοrzą εικαστικές συνθέσεις, προσΔίδοντο %wierki άλ. Τελικά εκπληρώνουν την αποστολή τους, καταθέτοντας το ιδιαίτερο νοηματικό και ιδεολογικό τους περιεχόμενο σε όποιον επιτακτικά αναζητήσει τον κόσμο τους.
Ούσα κυρίως ανθρωποκεντρική η καλλιτέχνιδα φιλοτεχνεί με τη παρουσία μοντέλου, η επιλογή του οποίου υπακούει σε συγκεκριμένους κανόνες και αποσκοπεί στη συναισθηματική- ψυχογραφική προσέγγιση του ιδίου αλλά και του περιβάλλοντος χώρου. Η εξπρεσιονιστική χρήση του χρώματος, τα διδάγματα του ιμπρεσιονιστικού κινήματος, αλλά και οι επιρροές από το ρεύμα του νεορεαλισμού επιδρούν καταλυτικά στο έργο της και διαμορφώνουν ζωγραφικές αξίες δομημένες σε στέρεες βάσεις. Δουλεύει τα λάδια αλλά και τα ακρυλικ któraży συχνά με προσχέδιο, ενώ με τη βοήθεια πινέλου ολολη προσπάπεια. Παράλληλα η δυναμική εναπόθεση ψυχρών αλλά και θερμών χρωμάτων, λειτουργεί αντιπαραθετικά, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο την αναγκαία ισορροπία της σύνθεσης. Οι ματιέρες ήρεμες, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, υποβοηθούν και προσδίδουν μια ι αρεμο κι α % αρμονία σστο ύν&enieο.
Η Μαρία Παπαφίλη ξεκίνησε την πορεία της δυναμικά και επέβαλε την παρουσία της στο χώρο της ζωγραφικής, έχοντας σαν εφόδια ένα πλούσιο κόσμο που ξέρει να τον εκφράζει με μια αξιόλογη τεχνική γνώση, ισχυρή βούληση, πειθαρχία και εργατικότητα. Έχοντας δασκάλους στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας τον Μόραλη και τον Μυταρά, είμαι πεπεισμένος ότι ένας δάσκαλος του μεγέθους τους, δε θα ζητούσε περισσότερα εχέγγυα για να στηρίξει τη πίστη του στο μέλλον του μαθητή του. Παράλληλα η δυνατότητα της ζωγράφου να προκαλεί με τις εικόνες της αυτό που ο Max Ernst αποκάλεσε για να εξηγήσει τον ιδιαίτερο τρόπο απεικόνισης << μια προσέγγιση της αλήθειας, συγκρίσιμη με έναν ελαφρύ σεισμό που απαλά μετακινεί την επίπλωση του κόσμου, χωρίς να μεταβάλλει την αληθινή ουσία των πραγμάτων>>, δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο έργο της.
Γιάννης Κ. Παπαφίγκος
AICA
..........................................
KOLEKCJA ŚLADAMI AURY
KRYTYK SZTUKI
język angielski
W uroku spojrzenia
Urzekające są bowiem portrety namalowane przez charyzmatyczną artystkę Marię Papafili, z inspiracji,
pasja i wielkie mistrzostwo. Portrety – „kreacje” podyktowane jej własną psychiką – a zatem
nieprzepuszczalna w żadnej standaryzacji - promieniuje balastem jej osobowości; i to z charyzmą
wyzwalają temperament każdego modelu, a nie tylko jego morfologię.
Inspirujący i dynamiczny nadajnik i odbiornik bodźców, na które w pełni reaguje psychika Papafili
odpowiedzią jest ekspresyjny wygląd przedstawionych postaci, który dosłownie magnetyzuje również nasze.
Charyzmatycznym punktem wyjścia są tu oczy każdej postaci; oczy, które odzwierciedlają nie tylko to, co zewnętrzne
bodźce, ale także wrodzone, świadectwa i wrodzone doświadczenia; oczy, które w każdym razie zatrudniają
nie tylko wizja, ale cała psychika widza, która jest maksymalnie aktywowana w direct
komunikacja z nimi.
Oczy odzwierciedlające jak najwięcej doświadczeń; oczy, które spotkały się z wieloma sytuacjami
nie poddając się ciosom losu; oczy, które w żaden sposób nie pozwalają przejść obok nich obojętnie; oczy
które wnikają w ciebie, aby ci przekazać: sensowną i metafizyczną, jeśli chodzi o aurę
zaniepokojony, wiadomość.
Oczy - świadectwa wielu poprzednich cykli życia z balastem. Oczy, które są wyreżyserowane
zgodnie z niekończącą się wizją wysoce utalentowanej palety malarzy z pomysłowo dobranymi kolorami
które dodają im niewyczerpanego uroku.
Oczy - <zwierciadła> duszy, w których zostały odszyfrowane z unikalnymi cnotami, zasadniczo
doświadczenia i postawy na całe życie Oczy, które towarzyszą Ci jeszcze długo po tym, jak przestaniesz je mieć
je przed sobą; oczy, które doświadczają każdej chwili aż po wyboje, aby skutecznie się komunikować
nawet z mniej zaznajomionym widzem sztuki; oczy, które przekazują do duszy i ciała autentyczny
„duch” pochodzący nie tylko z ziemi, ale z ich metafizycznego istnienia; oczy, które odnoszą się do
i wyrazić jak najwięcej - tajemnicze trzecie oko, bezpośrednio lub pośrednio ujarzmione przez starożytnych
kultur i związanych z nimi fikcji.
Oczy, które z biegiem czasu dowodzą w pełni przesądu, że: świat dla każdego z nas jest jego
oko. I właśnie dlatego, że oko na obrazach Papafili wykracza poza pojęcia: piękno, światło, świat,
wszechświat, życie.
Pojęcia, które nie implikują ich po prostu - optycznie - Papafili, ale które wręcz przeciwnie, przeszczepiają
głęboko w nas, zarówno psychicznie, jak i duchowo. Trudne zadanie wykraczające poza jej potencjalny talent weryfikuje ją
bogaty świat wewnętrzny, zwłaszcza: jej „metafizyczna” fakturalna wrażliwość; wrażliwość, dzięki której to się udaje,
oprócz szczególnie ważnego artysty, pełnić rolę utalentowanego mieszańca między namacalną naturą
oraz w „magnetycznej” aurze kosmogonii. I to właśnie idea kosmogonii jest tym, co przekazuje
nas przede wszystkim poprzez jej ponadczasowe portrety; portrety, które otrzymały jak najwięcej wizualnie
coś istotnego z promieniowania kosmogonii, aby przekazać nam charyzmatycznie ponadczasowy, egzystencjalny
wiadomość.
Dora Iliopoulou-Rogan
Dr Historyk Sztuki – Krytyk Sztuki
Officier des Arts et des Lettres (Francja)
................................................................ ........
Kosmografia twarzy
Maria Papafili, w tej szczególnej jedności swoich dzieł, wykonanych z mieszanych materiałów, szuka i śledzi,
pogłębia i selekcjonuje, wspomnienia i rzeczywistości, doznania i wrażenia płynące z wielości
kobiet. Malarka swoim wrażliwym spojrzeniem identyfikuje i podkreśla ich blask, dumę i chwałę
emitować, seria kobiet i matek, które trzymają się w ramionach lub mają wokół siebie dzieci. Kobiety
a dzieci poprzez błogą atmosferę przywołują na myśl zmysły wiosny, alegorycznym listowiem
i kwiaty, które spragnione wyrosły przez tysiące i jedną noc baśni i płyn
i niezatarta magia.
W tych zmysłowych obrazach, rozbrajających widza swoją bezpośredniością i szczerością, przeraża
liryzm, nie do pokonania przez ukryty erotyzm, jawi się pozytywnie. Od głębi do powierzchni są
ujawnione aspekty i formy nadające treść porom roku i nastrojom psychicznym, wibracjom i rytmom,
pochodzi z kobiecej mocy i ciepła, z przyciągania i egzotyki przystępności
a zarazem odległy. Codzienność w tych pracach zderza się z mitem i wyobraźnią z rzeczywistością,
w różnych wersjach i wymiarach.
Ze szczególnym uczuciem i czułością Maria Papafilis używa warstw kolorów, które oddają przerażający,
niepowiązane historie, które działają poprzez poetyckie notatki do jej tematów. Poprzez ich odpowiednie zaprojektowanie i
interakcje kolorów, szczególnie interesujące kontrastujące tony wychodzą na jaw. Poza tym terminologia
uzupełnia składnię tych utworów, w których wyróżnia się nieoczekiwane napięcia i stopniowane przebłyski
lub zakamarki, które tworzą urocze paradoksy.
Struktura w tych pracach jest określona w dialogu głębi i powierzchni, identyfikując jeden
współrzędną drugiej, z gęstością lub antystatycznym rozcieńczeniem materiału. Poza tym stratygrafia
materialnych poziomów jest tak ukształtowana, że przekazuje wilgoć emocjonalną, pragnąc ugasić naszą własną
spojrzenie, wywołując jednocześnie zdziwienie w obliczu nieoczekiwanego.
Wspaniałe i eufemistyczne formy Marii Papafilis przebijają się przez ich harmoniczne bilanse,
zaskakująco rozbrajająco. A to tkwi w sposobie, w jaki nasz malarz ukazuje radość na końcu życia,
zarządzając z uczuciem i zmysłowością, aby przekazać nam moralność, a przede wszystkim bogactwo kulturowe
przetoczone przez te obrazy, ich uniwersalne ludzkie prawdy. Prawdy, które kształtują radośnie i nieustannie
odświeżoną kosmografię, która obejmuje moc i przyjemność życia.
Atena Schina
Historyk sztuki i teorii kultury
.......................................
Στη γητειά του βλέμματος
Σαγηνευτικ któraży είναι, ό τως, τα πορτραίτα που έχει με έμπνευση, πάθος και μεγάλη μαεστρία ζγραφίσσει,
η χαρισματική καλλιτέχνιδα Μαρία Παπαφίλη. Πορτραίτα – „δημιουργίες” καθώς υπαγορευμένα από
αυτόν καθαυτόν τον ψυχισμό της - και γι αυτό αδιάβροχα σε κ która
της προσωπικότητας της. Και αυτό, με χαρισματικό έναυσμα την ιδιοσυγκρασία του εκάστοτε μοντέλου
και όχι, απλά, τη μορφολογία του.
Ευρηματικός όσο και δυναμικός πομπός και δέκτης των ερεθισμάτων σικ οποίαϯοι
πλήρως ο ψυχισμός της παπαφίλη στέκει το κατ εξοχήν εκφραστικό βλέμα των απεικονιafckilokścić μενωννωννωννωνafνικονιafcki
μορφών που στην κυριολεξία, μαγνητίζει και το δικό μας. Χαρισματική αφετηρία αποτελούν, εδώ, τα
μάτια της κάθε μορφής. Μάτια στα οποία καθρεφτίζεται όχι μόνο το εκάστοτε εξωτερικό ερέθισμα αλλά
οι ενδογενείς, μαρτυρίες και τα εγγενή βιώματά της. Μάτια που, στην κάθε περίπτωση, επιστρατεύουν
όχι μόνο την όραση αλλά ολόκληρο τον ψυχισμό του θεατή που ενεργοποιείται σε μιαν όσο γίνεται πιοοolu
άμεση επικοινωνία μαζί τους.
Μάτια που εκφράζουν μύριες όσες εμπειρίες και βιώματα. Μάτια που έχουν βιώσει πολλές καταστάσεις
δίχως να καμφθούν από τα χτυπήματα της μοίρας. Μάτια που σε καμία περίπτωση δεν σε αφήνουν να
τα προσπεράσεις αδιάφορα .μάτια που διεισδύουν μέσα σου για να σου μεταφέρουν: ένα ουσιαστικiska
και μεταφυσικό σε πνοή μήνυμα.
Μάτια- μαρτυρίες για πολλούς παλαιότερους κύκλους ζωής, χρισμένους με έρμα. Μάτια που
ενορχηστρώνονται σε ένα αέναο όραμα μες από την ιδιαίτερα προικισμέανη παλέττς ςμη ςμηόα
ευρηματικά επιλεγμένα χρώματα που ενισχύουν στο έπακρον την ανεξάντλητη γοη
Μάτια - καθρέπτες της ψυχής στα οποία έχουν αποκρυπτογραφηθεί με μοναΔική ενάργεια ουσιαστικentów
βιώματα και εμπειρίες. Μάτια που σε συντροφεύουν για πολύ καιρό αφότου πάψεις να τα έχεις
μπροστά σου. Μάτια που βιώνουν την κάθε στιγμή μέχρι τα μύχια για να επικοινωνήσουν οσσιαϺια
ακόμη και με τον λιγότερο εξοικειωμένο με την τέχνη θεατή. Μάτια που σε κατακυριεύουν ψυχή τε και
σώματι για να σου μεταδώσουν ένα αυθεντικό „απόσταγμα” όχι μοναχά από τη γήινι αλα
τη μεταφυσική υπόστασή τους. Μάτια που αναφέρονται και εκφράζουν όσο είναι δυνατό - εικαστικά -
το μυστηριώδες 3ο μάτι, άμεσα ή έμμεσα υποβεβλημένο μες από τους αρχαίοςας πολιτύ
αντίστοιχες „μυθοπλασίες”.
Μάτια διαχρονικά που τεκμηριώνουν στο έπακρον το απόφθεγμα ότι: ο κόσμος για Ϻνα Ϻνα
είναι το „μάτι” του. Και, αυτό, ακριβώς, επειδή το μάτι υπερκαλύπτει μεταφορικά τις έννοιες: ομορφ,
φως, κόσμος, σύμπαν, ζωή.
Ένοιες που δεν τις υπαινίσσεται απλά - οπτικά - η παφίλη αλλά που, αντίθετα, τις „μεταμοσχεύεύι”
βαθιά μέσα μας, τόσο ψυχολογικά όσο και πνευματικά. Δύσκολο εγχείρημα που πέρα από το δυναμικό
της ταλέντο επαληθεύει τον πλούσιο εσωτερικό της κόσμο, κυρίως δε τη „μεταφυσική” σε υφή ευαισθησία.
της. Ευαισθησία χάρη στην οποία κατορθώνει πέρα και από ιδιαίτερα σημαντικν καϻλνιλλι
λειτουργεί σαν προικισμένο „διάμεσον” ανάμεσα στην απτή φύση και στη „μαγνητιη”
κοσμογονίας. Και αυτήν, ακριβώς, την Ιδέα της κοσμογονίας είναι που μας αναμεταδίδει πάνόλα”
μες από τα διαχρονικά πορτραίτα της. Πορτραίτα που έχουν „εισπράξει” όσο είναι εικαστικά δυνατό,
κάτι το ουσιαστικό, από την ακτινοβολία της κοσμογονίας. για να μας μεταγγίσουν χαρισματικά ένα
διαχρονικό, υπαρξιακό μήνυμα.
Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν
Δρ. Ιστορικός της Τέχνης – Τεχνοκριτικός
Oficer sztuki i literatury
...........................
H Κοσμογραφία του Προσώπου
Η μαρία παπαφίλη, στην ιδιαίτερη αυτή ενότητα των έργων της, φιλοτεχνημένων με μεικτά υλικά,
αναζητεί κι ιχνηλατεί, εμβαθύνει κι επιλέγει, μνήμες και πραγματικότητε zabijają
προερχόμενες από ένα πλήθος γυναικών. Με το ευαίσθητο βλέμμα της, η ζωγράφος εντοπίζει κι
αναδεικνύει την λάμψη, την υεερηια και το μεγαλείο που εκπέμπουν, μια σειarty από γυναίκied
μητέρες, οι οποίες κρατούν στην αγκαλιά τους ή έχουν γύρω τους παιδιά. Γυναίκες και παιδιά, μέσα
από μια ευδαιμονική ατμόσφαιρα, φέρνουν στον νου αισθήσεις της άνοιruchli,
και άνθη, που έχουν θαρείς φυτρώσει κατά τις χίλιες και μια νύχτες των παραμθιών και μιας ρευστής
και παράλληλα ανεξίτηλης μαγείας.
Στα αισθαντικά αυτά ζωγραφικά έργα, που αφοπλίζουν τον θεατή με την αμεσότητα και την ενν ειάνει która
τους, υποβλητικά εμφανίζεται ένας υφέρπων λυρισμός, διαποτισμένος από έναν λανθάνοντα ερωτισμό.
Από το βάθος προς την επιφάνεια αποκαλύπτονται όεις και μορφές που δίνουνόόσταση σε εποχέςές
και ψυχικές διαθέσεις, δονήσεις και ρυθμος, προερχόμενους από την γυναικεία δύναμμη και θαλπή,
από την έλξη και τον εξωτισμό του προσεγγίσιμου και ταυτοχρόνως του μακρινού. Η καθημερινότητα
στα έργα αυτά συναντά τον μύθο και η φαντασία την πραγματικότητα, στις ποικίλες εκδοχές και τις
διαστάσεις της.
Με ιδιαίτερη στοργή και τρερότητα, η μαρία παπαφίλη, χρησιμοποιεί στρώσεις χρων, πουny
μεταφράζουν θωπευτικά θαρείς, άγραφες ιστορίες που λειτουργούν μέσα από ποιητικές νότες, στα στα
θέματά της. Μέσα από τις κατάλληλες μάλιστα σχεδιαστικές τους και χρωματικεεε,
έρχονται στο προσκήνιο ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες αντιθετικές τονικότητες. Η υφολογία άλλωστε
συμπληρώνει νοηματικά τους συνειρμούς αυτών των έργων, στα οία διακρίνει κανείς απρόσμενες
εντάσεις και διαβαθμιζόμενες λάμψεις ή υφέσεις που δημιουργούν γοητευτικά.
Η δομή στα έργα αυτά, μετουσιώνεται σε έναν διάλογο βάους κι επιφανείας, προσδιορίchaντας η 8 ηηlep
μια συντεταγμένη την άλλη, με πυκνότητα ή αντιστικτική αραίωση του υλικού. Η στρωματογραφία
άλλωστε των επιπέδων του λικού είναι έτσι διαμορφωμένη, ώστε να μεταΔίδει συγκινησιακή υρσία,
επιθυμώντας θαρρείς να ξε pyσει το δικό μας βλέμα, κεντρίcha ντας παράλληλα την έκπληξή μας
μπροστά στο απροσδόκητο.
Οι ευφρόσυνες κι ευδαιμονικές μορφές της μαρίας παφίλη, εμφανίζονται μέσαι έπό τις αρμονικές
τους ισορροπίες, αιφνιδιάζοντάς μας αφοπλιστικά. Κι αυτό έγκειται, στους τρόπους που η ζωγράφος
μας αποκαλύπτει την χαρά εντέλει της ζωής, κατορθώνοντας με στοργή κι αισθαντικότα, να μας
μεταδώσει τα ήθη και κυρίως τον πολιτισμικό πλούτο που μεταγγίζουν αυτέysk
τις πανανθρώπινές τους αλήθειες. Τις αλήθειες, που διαμορφώνουν μια χαρμόσυνη και συνεχώς
ανατροφοδοτούμενη κοσμογεωγραφία, η οποία εμπερικλείει την δύναμη και την ευφροσύνη της ζωής.
Αθηνά Σχινά
Ιστορικός Τέχνης & Θεωρίας του Πολιτισμού