Pre pohodlie našich medzinárodných klientov je táto stránka čiastočne automaticky preložená z angličtiny.
ZBIERKA DETI, HRAČKY, SNY / POZDRAVY
ART CRITIC
Genealógia obnovy
Keď sa forma objaví znovuzrodená prostredníctvom maľby, potom sa v obsahu umenia už stalo niečo dobré. A kedykoľvek sa zobrazená tvár pozerá slnku priamo do očí bez zmätku alebo strachu, že sa spáli, potom sa celá maľba pohne smerom k svetlu, aby spolu s ním zmietla do optimizmu zatienený aspekt života; a umiestniť do dvoch dimenzií to, čo normálne ľudská myseľ nemôže obsiahnuť, povýšiť malé na veľké, bezvýznamné na podstatné, urobiť sny skutočnosťou.
Maria Papaphili sa naučila, ako bolo prirodzené, osvedčeným spôsobom „dobrého maliarskeho správania“, ale nedovolila, aby sa jej umenie strhlo do toho predčasného chradnutia, ku ktorému sa prikláňalo naliehanie na konvenčnosť a zahniezdenie sa v rozpoznateľnom, dlhom čase. -obývaný a následne aj vyčerpaný priestor deterministicky viesť. Jej postavy boli pôvodne projektované ako časti z príbehu, ktorý sa vyvíjal vo vnútri, kde nikto nemohol existovať bez podpory druhého, pomocníka alebo súdruha, často vládcu a utláčateľa, či už bola táto postava živou osobnosťou v dome, alebo jednoducho zobrazený niekedy v ráme, inokedy v zrkadle, ako obraz, teda v rámci obrazu, podľa vzoru renesančného maliarstva. Ale nemali tam zostať dlho ...
Vonkajší svet trpezlivo čakal, poskytoval viac svetla, živšie farby a silnejšie emócie a vyprovokoval umenie do súťaže s pulzujúcou realitou. Papaphiliho postavy jedna po druhej vykukovali z okna, na balkón a odtiaľ pokračovali na dvor a potom na ulicu. Odvážili sa vyjsť von, na svoju prvú prechádzku – v blízkosti, to je samozrejmé, a vždy pod dohľadom, no tentoraz bol dozor čoraz laxnejší, jednotlivci si zvykli na autonómiu, boli postupne odstavení od dusnej kontroly nad ľuďmi. uzavretá a konzervatívna krajina maľby. A namiesto toho, aby dozrievali a chradli, boli vystavení veľkorysému opakovaniu a manieristickej degenerácii, boli revitalizovaní, boli stále mladší a skončili ako malé deti. Maliarka sa obrátila smerom k chladnému veku života, aby si zmyla štetec v čistej pramenitej vode.
A pružiny sú – čo iné? – deti. Tie sa najprv objavili nenápadne, ako doplnkové črty abstrakcie, a potom nehanebne a hromadne, aby úplne prevládali nad dĺžkou a šírkou obrazu, jeden na každom obraze, s vyhlásením, že preberajú zodpovednosť za rozprávanie. Preberajú však aj výlučnosť zobrazenia nášho sveta, pretože niekedy ovládajú plátno absolútnym spôsobom s tendenciou vytláčať čokoľvek, čo môže mať deštruktívnu funkciu, a inokedy sú obklopené len predmetmi a emblémami pomyselnej reality. . A divák je vyzvaný, aby s týmito postavami zaobchádzal nie len ako s reprezentáciami vitality, nevinného úsmevu alebo odzbrojujúcej grimasy, ale ako s agresívnymi, odolnejšími bunkami v organizme umenia, bytostí a symbolov novej budúcnosti, aj keď ide o zobrazenie. , nepochybne nádejnejšie. Je to presne bod, v ktorom sa robí vážna umelecká výpoveď: že nastal čas, aby sa na maľbu vštepila nevinnosť. Teraz maliar stavia pod výlučným dohľadom detí príbehové mestá, magické mestá hier, zaplavené pestrofarebnými vzormi a svetelnými posolstvami. Aj slnko je kultový objekt, v rovnakej funkčnej kategórii, navyše ako vtáčik, granátové jablko, autíčko ... celá maľba krajiny pulzuje a odvíja sa so slobodou nezdolnej bielej mágie, s tendenciou prelomiť rámec plátna, akoby zahrnúť každého pozorovateľa do spásonosnej reality, do snového mikrokozmu, kde niet miesta pre nočné mory, aby sa tam ľudská existencia mohla uchýliť vždy, keď bude mať pocit, že ju dusí. pochybnosti. A pre túto cestu existuje cesta, ktorou sa môžete vydať, s istotou nasledovať ťahy štetca, ktoré za sebou Papaphili zanecháva.
Nič z toho by nemohlo byť pravdou bez presvedčivého prostredia, prezentovaného s odbornosťou v oblasti plastov a dobre organizovanou odbornosťou. Maliarka používa jazyk realizmu spôsobom, ktorý odvádza detaily základnej portrétnej maľby do zábavných, dôrazných akcentov, čím dodáva váhu – najmä v jej novších dielach – stredu kompozície, jadru. Od tohto momentu periférne eliminuje strohosť štýlu, komplementárne črty obrazu, potrebné pre štruktúru kompozície a dotvorenie príbehu, zhutňuje do protikladu. Čítanie sa tak stáva hrou s mechanizmami na relaxáciu, keď sa blíži koniec. Papaphili tiež dokazuje svoju schopnosť narúšať perspektívu a osvetľovať mizanscθne živými farebnými striedaniami, pričom jej výkony zachováva vo výnimočne vysokých tónoch námetovo aj spektáklne.
Cítim dôveru v budúcnosť umenia, keď mladí umelci vytvoria, ktorí budú nasledovať tam, kam ich mladosť vedie, alebo starších bude vidieť, že sa neustále obnovujú, zakaždým sa nanovo vynárajú do nášho sveta, ktorý je v ich očiach (ako by mal byť aj v našom) nevyčerpateľný. v jeho nových obrazoch a významoch. Maliarka Maria Papaphili sa odvážila zanechať za sebou sivé – pre iných umelcov bezpečné – tiene akademizmu a prejsť k oslepujúcim svetlám a farbám plným nádeje.
Antonis Bouloutzas
Antonis Bouloutzas je spisovateľ. Bol vydavateľom gréckych umeleckých časopisov Eikastika a ARTI International.
.................................................
GRÉCKY
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Η Γενεαλογία μιας Ανανέωσης
Όταν η μορφή εμφανίζεται αναγεννημένη μέσα από τη τ ζ ζωγραφική, τότε κάτ καλό ήδη ήδ ήδ ή Á ή Á ή ή Á ή s. Και όποτε ένα πρόσωπο απεικονιζόμενο βλέπει κατάματα τον ήλιο δίχως αμηχανία ή φόβο μην καεί, τότε και η ζωγραφική ολόκληρη κινείται προς το φως, για να συμπαρασύρει στην αισιοδοξία τη σκιασμένη όψη της ζωής. Και να χωρέσει, στις δύο διαστάσεις της όσα συνήθως δεν χωρεί η διάνοια του ανθρώπου, αναβαθμίζοντας τα μικρά σε μεγάλα, τα ασήμαντα σε σπουδαία, κάνοντας τα όνειρα πραγματικότητες.
Η Μαρία Παπαφίλη διδάχτηκε, καθώς ήταν φυσικό, τους δοκιμασμένους τρόπους «καλής ζωγραφικής συμπεριφοράς», όμως δεν άφησε την τέχνη της να παρασυρθεί στον πρόωρο μαρασμό, προς τον οποίο νομοτελειακά οδηγούν η εμμονή στη συμβατικότητα και το βόλεμα σε έναν αναγνωρίσιμο, παλαιοκατοικημένο και κατά συνέπειαν εξαντλημένο χώρο. Οι φιγούρες της είχαν προβληθεί αρχικά ως προτασσόμενα μέρη μιας ιστορίας που εξελισσόταν στο εσωτερικό, όπου κανείς δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει χωρίς τη στήριξη κάποιου άλλου, παραστάτη ή συμπαραστάτη, συχνά δεσπότη και καταπιεστή, είτε αυτός ήταν μια φυσιογνωμία ζώσα του σπιτιού, είτε απλά εικονιζόμενος πότε σε κάδρο, πότε σε καθρέφτη, Δηλαδή σαν εικόνα μέσα στην εικόνα, κατο πρότυπο τ s α s α s α s α s ααναταήαή κατ κατ κατο πς αατcí. Όμως, δεν έμελλε να μείνουν για πολύ εκεί...
Ο έξω κόσμος περίμενε καρτερικά, προσφέροντας περισσότερο φως, ζωηρότερα χρώματα και πιο δυνατές συγκινήσεις, προκαλούσε την τέχνη σε αναμέτρηση με τη σφύζουσα πραγματικότητα. Μία μία οι φιγούρες της παπαφίλη ξεμύτιζαν στο παράθυρο, στον εξώστη ξα πα πα πα δα δα δε ύ σο σο σο ύλ σο ύλ ύλ ύλ ύλ υλ υλ υλ σο υλθ υθ υθ υθ υθ υθ υθθ υθθ υθ υα ύα ύα δε. Τολμούσαν δηλαδή την έξοδο, τον πρώτο τους περίπατο, εννοείται κοντινό και πάντα επιτηρούμενες, τούτη τη φορά όμως η εποπτεία γινόταν πιο ελαστική, τα πρόσωπα εθίζονταν στην αυτονομία, αποκόβονταν προοδευτικά από τον ασφυκτικό έλεγχο του περίκλειστου και συντηρητικού ζωγραφικού τοπίου. Και αντί να ωριμάζουν και να μαραζώνουν, εκτεθειμένα στη βολική επανάληψη και τη μανιεριστική φθορά, αναζωογονούνταν, γίνονταν όλο και νεαρότερα, κατέληγαν μικρά παιδιά. Η ζωγράφος στρεφόταν προς τη Δροσερή ηλικία της ζωής για να ξ ξλύνει τωΩσατήα πα πα πα πα πα πα πα πα πα πα πα πα πώώ τ τ.
Και οι πηγές είναι -τι άλλο;- τα παιδιά. Που έκαναν την εμφάνιση τους πρώτα διακριτικά, ως παραπληρωματικά στοιχεία της αφήγησης, κι έπειτα απροσχημάτιστα και μαζικά, για να κυριαρχήσουν εντελώς στο μήκος και το πλάτος της εικόνας, ένα σε κάθε πίνακα, δηλώνοντας ότι αναλαμβάνουν την ευθύνη της αφήγησης. Αλλά και την αποκλειστικότητα της εκπροσώπησης του κόσμου μας, αφού άλλες φορές ελέγχουν με απόλυτο τρόπο τον καμβά, τείνοντας να εκτοπίσουν οτιδήποτε μπορεί να λειτουργήσει αποδομητικά, και άλλες φορές περιβάλλονται μονάχα από αντικείμενα και εμβλήματα μιας ιδεατής πραγματικότητας. Και ο θεατής καλείται να αντιμετωπίσει τούτα τα πρόσωπα, όχι σαν απλές αποτυπώσεις ζωντάνιας, άδολου χαμόγελου ή αφοπλιστικής γκριμάτσας, αλλά, σαν επιθετικά, ανθεκτικότερα στον οργανισμό της τέχνης, κύτταρα, υπάρξεις και σύμβολα ενός καινούργιου, έστω εικονογραφημένου, μέλλοντος, ασφαλώς πιο ελπιδοφόρου. Είναι ακριβώς το σημείο μιας βαρύνουσας καλιτεχνικής Δήλωσης: πως ζρθε κα ταφα τασα τασα τ… τα láska τ τα láska τ τα láska τ τα láska τα τασ.
Ήδη, η ζωγράφος χτίζει παραμυθουπόλεις, μαγικούς παιχνιδότοπους, υπό την αποκλειστική εποπτεία των παιδιών, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σχήματα, και φωτεινά μηνύματα. Ακόμα και ο ήλιος είναι λατρευτικό αντικείμενο, στην Ίδια χρηστική κατηγορία μάλιστα με ένα πουλί, ένα ρόδι, ένα αυτοκινητάκι... η τοπιογραφία ολόκληρη πάλλεται και ξεδιπλώνεται με την ελευθερία μιας ακατανίκητης λευκής μαγείας, τείνοντας να διασπάσει και το πλαίσιο του καμβά, σαν για να συμπεριλάβει κάθε παρατηρητή σε μια πραγματικότητα λυτρωτική, σε έναν ονειρικό μικρόκοσμο, όπου δεν έχουν χώρο οι εφιάλτες, άρα μπορεί να καταφεύγει εκεί η ανθρώπινη ύπαρξη όποτε νιώθει ότι πνίγεται από αμφιβολίες. Και για το ταξίδι αυτό υπάρχει μονοπάτι που μπορείς να το διαβείς, ας πς πα π π.
Όλα τούτα Δεν θα μπορούσαν να είναι αληθινά, χωρίς ένα περιβάλον πετικό ω ω ω ω ν poli ω ω ω ω ω. Η ζωγράφος χρησιμοποιεί τη γλώσσα του ρεαλισμού, με τρόπο ο οποίος εκτρέπει τις λεπτομέρειες της βασικής προσωπογραφίας σε διασκεδαστικούς εμφατικούς τονισμούς, δίνοντας έμφάση -ιδιαίτερα στα πιο πρόσφατα έργα της- στο κέντρο της σύνθεσης, στον "πυρήνα, Από εκεί και πέρα, αναιρεί περιφερειακά την αυστηρότητα της γραφής, πυκνώνοντας σε αντίβαρο τα συμπληρωματικά στοιχεία του πίνακα, τα απαραίτητα για τη δομή της σύνδεσης και την ολοκλήρωση της ιστορίας. Έτσι, η ανάγνωση γίνεται ένα παιχνίδι, με μηχανισμούς χαλάρωσης όσο πλησιάζει προς το τέλος του. Η Παπαφίλη αποδεικνύει επίσης την ικανότητα της να ανατρέπει την προοπτική και να φωτίζει με ζωηρές χρωματικές εναλλαγές το σκηνικό, κρατώντας σε εξαιρετικά υψηλούς τόνους τόσο το θεματικό, όσο και το θεαματικό της επίτευγμα.
Αισθάνομαι ασφάλεια για το μέλλον της Τέχνης, όταν οι νέοι καλλιτέχνες δημιουργούν ακολουθώντας τη νεότητά τους, ή όταν οι παλαιότεροι εμφανίζονται διαρκώς ανανεωμένοι, κάθε φορά πρωτόβγαλτοι στον κόσμο μας, ο οποίος στα μάτια τους (θα έπρεπε και στα δικά μας) είναι ανεξάντλητος σε καινούργιες εικόνες και έννοιες. Η ζωγράφος Μαρία Παπαφίλη είχε την τόλμη να αφήσει πίσω της τις γκρίζες, για αρκετούς άλλους καλλιτέχνες ασφαλείς, σκιές του ακαδημαϊσμού και να περάσει στα εκτυφλωτικά φώτα και στα ελπιδοφόρα χρώματα.
Αντώνης Μπουλούτζας
Ο Αντώνης Μπουλούτζας είναι συγγραφέας. Υπήρξε εκδότης των περιοδικών «Εικαστικά» alebo «ARTI International».
........................
S pozdravom
Detské tváre a formy, zmiešané a zasadené do situácií, ktoré pripomínajú magické svety, zaplavené farebnými symbolmi a jasnými tvarmi. Postoje naznačujúce bezstarostnú a radostnú náladu, v priestore zdanlivo nesúvisiacich informácií. Dobre navrhnuté formy s dôrazom na farebné hodnoty, ktoré nie sú prezentované s láskavou modernistickou ambíciou odhaliť špecifické morfologické štruktúry, ale jednoducho s cieľom existovať vo vlastnom vysnívanom svete.
Maria Papafili svojou maľbou buduje takýto svet a veľkoryso ho ponúka protagonistom svojich kompozícií, odhaľuje, cituje a redefinuje ich v zručnej a tvorivej hre, ako poslednú snahu využiť ich úlohu v modernom spoločenskom a prírodnom prostredí. Presné formy sú najprv divákovi odhalené ako naratívne juxtapozície užasnutého pozorovateľa. V procese sa však prezentujú ako paradoxné umelecké kompozície, ktoré ich dávajú až v surreálnom aspekte. Nakoniec naplnia svoje poslanie a odovzdajú svoj osobitný koncepčný a ideový obsah každému, kto bude naliehavo hľadať ich svet.
Umelec, ktorý je prevažne antropocentrický, tvorí s prítomnosťou modelu, ktorého výber sa riadi špecifickými pravidlami a je zameraný na emocionálno-psychografický prístup seba a svojho okolia. Expresionistické využitie farieb, poučky z impresionistického hnutia, ale aj vplyv prúdu neorealizmu majú na jej tvorbu katalytický vplyv a tvarujú umelecké hodnoty na pevných základoch. Umelkyňa pracuje s olejovými a akrylovými farbami, pričom často najskôr pracuje s návrhom a úsilie završuje štetcom. Podobne dynamická depozícia studených a teplých farieb pôsobí konfrontačne, bez kompromisov v potrebnej vyváženosti kompozície. Textúry, pokojné, bez väčších vzplanutí, pomáhajú a prepožičiavajú všetkým zvláštny pokoj a harmóniu.
Maria Papafili začala svoju umeleckú kariéru v maľbe dynamicky a presadila svoju prítomnosť v oblasti maľby, ktorá mala k dispozícii bohatý svet, ktorý vie vyjadriť, s výraznými technickými znalosťami, silnou vôľou, disciplínou a tvrdou prácou. Keďže mám učiteľov na Aténskej škole výtvarných umení, pánov Moralisa a Mytarasa, som presvedčený, že učiteľ ich veľkosti by nežiadal viac záruk na podporu viery v budúcnosť svojho študenta. Podobne aj schopnosť umelkyne produkovať svojimi obrazmi, čo Max Ernst nazval, aby vysvetlil konkrétny režim zobrazenia, „prístup k pravde, porovnateľný s miernym zemetrasením, ktoré jemne hýbe nábytkom sveta, bez toho, aby zmenilo skutočnú podstatu vecí. “, dáva dielu mimoriadny význam.
John Papafigos,
Umelecký kritik člen AICA
.................................
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Παιδικά πρόσωπα και μορφές, αναμεμειγμένες και ενσωματωμένες σε καταστάσεις που θυμίζουν μαγικούς κόσμους, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σύμβολα και φωτεινά σχήματα. Στάσεις που δηλώνουν μια ανέμελη και χαρούμενη διάθεση στ΄ένα φτ΄ένα φφερονύφηιμναφηιμνφφηιμενύφαι Φόρμες σωστά μελετημένες με έμφαση στις χρωματικές αξίες, οι οποίες απεικονίζονται όχι με την ευγενική μοντερνιστική φιλοδοξία να φανερώσουν τις ιδιαίτερες μορφικές τους δομές, αλλά με απώτερο στόχο απλά να υπάρξουν στο δικό τους ονειρικό κόσμο.
Ένα τέτοιο κόσμο χτίζει με τη ζωγραφική της η Μαρία Παπαφίλη και αυτόν προσφέρει απλόχερα στους πρωταγωνιστές των συνθέσεων της, αποκαλύπτοντας, παραθέτοντας και επαναπροσδιορίζοντάς τους σε μια έντεχνη και δημιουργική αναπαραγωγή, σαν μια ύστατη προσπάθεια αξιοποίησης του ρόλου τους, μέσα στο σύγχρονο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον . Οι συγκεκριμένες μορφές αποκαλύπτονται αρχικά στο θεατή σαν αφηγηματικές παραθέσεις ενός έκθαμβου παρατηρητή. Στη πορεία παρουσιάζονται όμως Ως παράδοξες εικαστικέ s συνθέσεις, προροντας μάλιστα σε ατέcí χέ. Τελικά εκπληρώνουν την αποστολή τους, καταθέτοντας το ιδιαίτερο νοηματικό και ιδεολογικό τους περιεχόμενο σε όποιον επιτακτικά αναζητήσει τον κόσμο τους.
Ούσα κυρίως ανθρωποκεντρική η καλλιτέχνιδα φιλοτεχνεί με τη παρουσία μοντέλου, η επιλογή του οποίου υπακούει σε συγκεκριμένους κανόνες και αποσκοπεί στη συναισθηματική- ψυχογραφική προσέγγιση του ιδίου αλλά και του περιβάλλοντος χώρου. Η εξπρεσιονιστική χρήση του χρώματος, τα διδάγματα του ιμπρεσιονιστικού κινήματος, αλλά και οι επιρροές από το ρεύμα του νεορεαλισμού επιδρούν καταλυτικά στο έργο της και διαμορφώνουν ζωγραφικές αξίες δομημένες σε στέρεες βάσεις. Δουλεύει τα λάδια αλλά και τα αρυλικά, συχνά με προσχέδιο, ενώ με τη π βοήθ πι πινέλου ολου οληοκ ly οληοκ ly οληοκληοκ ly οληοκληοκληοκληοκληοκλtúžen ( Παράλληλα η δυναμική εναπόθεση ψυχρών αλλά και θερμών χρωμάτων, λειτουργεί αντιπαραθετικά, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο την αναγκαία ισορροπία της σύνθεσης. Οι ματιέρες ήρεμες, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, υποβοηθούν και προσδίδουν μια ιδιαίτερη ηρεμία και αρμονία στο σύνολο.
Η Μαρία Παπαφίλη ξεκίνησε την πορεία της δυναμικά και επέβαλε την παρουσία της στο χώρο της ζωγραφικής, έχοντας σαν εφόδια ένα πλούσιο κόσμο που ξέρει να τον εκφράζει με μια αξιόλογη τεχνική γνώση, ισχυρή βούληση, πειθαρχία και εργατικότητα. Έχοντας δασκάλους στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας τον Μόραλη και τον Μυταρά, είμαι πεπεισμένος ότι ένας δάσκαλος του μεγέθους τους, δε θα ζητούσε περισσότερα εχέγγυα για να στηρίξει τη πίστη του στο μέλλον του μαθητή του. Παράλληλα η δυνατότητα της ζωγράφου να προκαλεί με τις εικόνες της αυτό που ο Max Ernst αποκάλεσε για να εξηγήσει τον ιδιαίτερο τρόπο απεικόνισης << μια προσέγγιση της αλήθειας, συγκρίσιμη με έναν ελαφρύ σεισμό που απαλά μετακινεί την επίπλωση του κόσμου, χωρίς να μεταβάλλει την αληθινή ουσία των πραγμάτων>>, δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο έργο της.
Γιάννης Κ. Παπαφίγκος
Κριτικός τέχνης- μέλος της AICA
......................................
ZBER PO STOPÁCH AURY
ART CRITIC
Angličtina
V očarení pohľadom
Pútavé sú v skutočnosti portréty, ktoré namaľovala charizmatická umelkyňa Maria Papafili s inšpiráciou,
vášeň a veľké majstrovstvo. Portréty – „výtvory“ podľa jej vlastnej psychiky – a preto
nepriepustná v akejkoľvek štandardizácii – vyžaruje balast jej osobnosti; a to s charizmatickým
spúšťa temperament každého modelu, a nie jednoducho jeho morfológiu.
Inšpirujúci a dynamický vysielač a prijímač podnetov, ktorým Papafiliho psychika naplno
odpovedá expresívny pohľad zobrazených postáv, ktorý doslova magnetizuje aj ten náš.
Charizmatickým východiskom sú tu oči každej postavy; oči, ktoré odrážajú nielen vonkajšie
stimul, ale aj inherentné, svedectvá a inherentné skúsenosti; oči, ktoré v každom prípade zamestnávajú
nie len videnie, ale celá psychika diváka, ktorá je v priamom prenose aktivovaná čo najviac
komunikácia s nimi.
Oči odrážajúce čo najviac zážitkov; oči, ktoré sa stretli s mnohými situáciami
bez toho, aby sa vzdal úderom osudu; oči, ktoré ťa v žiadnom prípade nenechajú ľahostajne predbehnúť; oči
ktoré prenikajú do vás, aby vám sprostredkovali: zmysluplnú a metafyzickú, pokiaľ je aura
dotknutá, správa.
Oči – svedectvá pre mnohé predchádzajúce cykly života používaného s balastom. Oči, ktoré sú organizované
podľa nekonečnej vízie maliarov veľmi talentovanej palety invenčne vybraných farieb
ktoré im dodávajú nevyčerpateľné čaro.
Oči – <zrkadlá> duše, v ktorej boli dešifrované jedinečnými cnosťami, v podstate
zážitky a postoje na celý život Oči, ktoré vás sprevádzajú ešte dlho po tom, čo prestanete mať
ich pred vami; oči, ktoré prežívajú každý okamih až po hrbole, aby mohli efektívne komunikovať
aj s menej známym divákom umenia; oči, ktoré prenesú do vašej duše a tela autentickosť
„duch“ pochádzajúci nielen zo zeme, ale aj z ich metafyzickej existencie; oči, ktoré odkazujú
a vyjadrovať čo najviac - tajomné 3. oko, priamo alebo nepriamo podmanené starodávnym
kultúry a ich príslušnej fikcie.
Oči, ktoré časom dokazujú v plnej miere poveru, že: svet pre každého z nás je jeho
oko. A práve preto, že oko na Papafiliho maľbách presahuje pojmy: krása, svetlo, svet,
vesmír, život.
Pojmy, ktoré im neimplikujú jednoducho – opticky – Papafili, ale ktoré sa naopak transplantujú
hlboko v nás, psychologicky aj duchovne. Ťažká úloha presahujúca jej potenciálny talent ju preverí
bohatý vnútorný svet, najmä: jej „metafyzická“ textúrna citlivosť; citlivosť, vďaka ktorej sa to darí,
okrem mimoriadne významného umelca pôsobiť ako nadaný miešanec medzi hmatateľnou prírodou
a v „magnetickej“ aure kozmogónie. A presne toto je myšlienka kozmogónie
nás predovšetkým prostredníctvom jej nadčasových portrétov; portréty, ktoré získali čo najviac vizuálne
niečo podstatné z kozmogónneho žiarenia, aby nás charizmaticky prenieslo do nadčasového, existenciálneho
správu.
Dora Iliopoulou-Rogan
Dr. Historik umenia – výtvarný kritik
Officier des Arts et des Lettres (Francúzsko)
...................................................... ........
Kozmografia tváre
Maria Papafili v tejto osobitej jednote svojich diel, vytvorených zo zmiešaných materiálov, hľadá a sleduje,
prehlbuje a vyberá, spomienky a reality, vnemy a dojmy pochádzajúce z množstva
žien. Svojím citlivým pohľadom maliarka identifikuje a zvýrazňuje ich žiaru, hrdosť a slávu
emit, séria žien a matiek, ktoré držia v náručí alebo majú okolo seba deti. ženy
a deti prostredníctvom blaženej atmosféry pripomínajú zmysly jari s alegorickým lístím
a kvety, ktoré smädne rašia cez tisíc a jednu noc rozprávok a tekutiny
a nezmazateľná mágia.
V týchto zmyselných maľbách, ktoré odzbrojujú diváka svojou bezprostrednosťou a úprimnosťou, je strašidelný
Pozitívne sa javí lyrika, nepreniknuteľná latentným erotizmom. Od hĺbky po povrch sú
výrazné aspekty a formy, ktoré dávajú podstatu ročným obdobiam a duševným náladám, vibráciám a rytmom,
pochádzajúce zo ženskej sily a tepla, z príťažlivosti a exotizmu prístupného
a zároveň vzdialený. Každodenný život v týchto dielach sa stretáva s mýtom a predstavami a realitou,
v rôznych verziách a rozmeroch.
Maria Papafilis so zvláštnou náklonnosťou a nežnosťou používa vrstvy farieb, ktoré prekladajú strašné,
nesúvisiace príbehy, ktoré pôsobia prostredníctvom poetických poznámok k jej témam. Prostredníctvom ich správneho dizajnu a
farebné interakcie, vychádzajú na svetlo najmä zaujímavé kontrastné tóny. Okrem toho terminológia
dopĺňa syntax týchto diel, ktoré odlišujú nečakané napätia a vygradované záblesky
alebo priehlbiny, ktoré vytvárajú pôvabné paradoxy.
Štruktúra v týchto dielach je denominovaná v hĺbkovom a povrchovom dialógu, ktorý jednu identifikuje
súradnicou druhého, s hustotou alebo antistatickým riedením materiálu. Navyše stratigrafia
materiálnych úrovní je tak tvarovaný, že prenáša emocionálnu vlhkosť, túžiac uhasiť tú našu
pohľade, zatiaľ čo vyvoláva naše prekvapenie tvárou v tvár neočakávanému.
Nádherné a eufemistické formy Márie Papafilis sa objavujú prostredníctvom ich harmonických rovnováh,
prekvapivo odzbrojujúco. A to spočíva v spôsoboch, akými náš maliar odhaľuje radosť na konci života,
hospodáriť s citom a zmyselnosťou, odovzdať nám morálku a predovšetkým kultúrne bohatstvo
preniknuté týmito obrazmi, ich univerzálnymi ľudskými pravdami. Pravdy, ktoré formujú radostné a neustále
osviežená kozmografia, ktorá zahŕňa silu a potešenie zo života.
Athena Schina
Historik umenia a teórie kultúry
.............................
Στη γητειά του βλέμματος
Σαγηνευτικά είναι, όντως, τα πορτραίτα που έχει με έμπνευσρε,ηεζτως πάθοςαγαιτα
η χαρισματική καλλιτέχνιδα Μαρία Παπαφίλη. Πορτραίτα – „δημιουργίες“ καθώς υπαγορευμένα από
αυτόν καθαυτόν τον ψυχισμό της - και γι αυτό αδιάβροχα στροχα στατρ -ηηθονοποπο
της προσωπικότητας της. Και αυτό, με χαρισματικό έναυσμα την ιδιοσυγκρασία του εκάστοτε μοντέλουτέλουτέλουτέλουσσμα την ιδιοσυγκρασία
και όχι, απλά, τη μορφολογία του.
Ευρηματικός όσο και δυναμικός πομπός και δέκτης των ερτθισμάταωαπεποστάταωαπποστάταωαπποσταναωαπποσταναωαππστανός και δέκτης των ερτθισμάταωαπποσταναωαπποστανού
πλήρως ο ψυχισμός της Παπαφίλη στέκει το κατ εξοχήν εκφραστικπζνστικπμνστικπμν϶ιβνκπμν϶ι το κατ εξοχήν εκφραστικπμν϶τικπμν϶ιβνκπμν϶ι το
μορφών που στην κυριολεξία, μαγνητίζει και το δικό μας. Χαρισματική αφετηρία αποτελούν, εδώ, τα
μάτια της κάθε μορφής. Μάτια στα οποία καθρεφτίζεται όχι μόνο το εκάστοτε εξωτερικό ερέθάάλμα αθισμα αλισμα
οι ενδογενείς, μαρτυρίες και τα εγγενή βιώματά της. Μάτια που, στην κάθε περίπτωση, επιστρατεύουν
όχι μόνο την όραση αλλά ολόκληρο τον ψυχισμό του θεατή που ενεργαοποιιεσιαοποιιεμιαοποιιεμιαοποιισμό
άμεση επικοινωνία μαζί τους.
Μάτια που εκφράζουν μύριες όσες εμπειρίες και βιώματα. Μάτια που έχουν βιώσει πολλές καταστάσεις
δίχως να καμφθούν από τα χτυπήματα της μοίρας. Μάτια που σε καμία περίπτωση δεν σε αφήνουν να
τα προσπεράσεις αδιάφορα .Μάτια που διεισδύουν μέσα σου για νασέρνα σοφανα μετύουν μέσα σου για νασσνα σοφα μετύουν
και μεταφυσικό σε πνοή μήνυμα.
Μάτια- μαρτυρίες για πολλούς παλαιότερους κύκλους ζωής, χρμισμαμενουυσμαμενουσςαμενουσμαμενου Μάτια που
ενορχηστρώνονται σε ένα αέναο όραμα μες από την ιδιαίτερα προικτισμένηςαταηπηςαταλς από την ιδιαίτερα προικτισμένηςαταηπηςαταπςς από την ιδιαίτερα προικτισμένηςαταηςςπαπς από την ιδιαίτερα
ευρηματικά επιλεγμένα χρώματα που ενισχύουν στο έπακρον την γοητεία τους.
Μάτια - καθρέπτες της ψυχής στα οποία έχουν ποκρυπτογταφηθεάνδραι μονενίδριγι σικικρυπτογραφηθεάνδραι μονενίδρι μονία
βιώματα και εμπειρίες. Μάτια που σε συντροφεύουν για πολύ καιρό αφότου πάψεις να τα έχεις
μπροστά σου. Μάτια που βιώνουν την κάθε στιγμή μέχρι τα μύχια για να επικοιασσνάσουι ι
ακόμη και με τον λιγότερο εξοικειωμένο με την τέχνη θεατή. Μάτια που σε κατακυριεύουν ψυχή τε και
σώματι για να σου μεταδώσουν ένα αυθεντικό “απόσταγμα” όχι μοναχιά ηαηι τάηαηι τάηαηι
τη μεταφυσική υπόστασή τους. Μάτια που αναφέρονται και εκφράζουν όσο είναι δυνατό - εικαστικά -
το μυστηριώδες 3ο μάτι, άμεσα ή έμμεσα υποβεβλημένο μες απτό τουϻιι
αντίστοιχες „μυθοπλασίες“.
Μάτια διαχρονικά που τεκμηριώνουν στο έπακρον το απόφθεγμτα ότι: ο κςαμμιονθα
είναι το “μάτι” του. Και, αυτό, ακριβώς, επειδή το μάτι υπερκαλύπτει μεταφορικά τις έννομιερφοι:
φως, κόσμος, σύμπαν, ζωή.
Έννοιες που δεν τις υπαινίσσεται απλά - οπτικά - η Παπαφίλτη α”λλάαπτουλάαπουλάαπτικά - η Παπαφίλτη α”λλάαπουλάαπος
βαθιά μέσα μας, τόσο ψυχολογικά όσο και πνευματικά. Δύσκολο εγχείρημα που πέρα από το δυναμικό
της ταλέντο επαληθεύει τον πλούσιο εσωτερικό της κόσμο, κυραρίως ηιης κόσμο, κυρατίως ηιαστης
της. Ευαισθησία χάρη στην οποία κατορθώνει πέρα και από ιδιαίτεαρανδίέαντιληέαντιληέαντιληέαντιληέαντικιληέαντιλικηέαντικικέρα και
λειτουργεί σαν προικισμένο “διάμεσον” ανάμεσα στην απτή φύσηηκαι τγταηαιήτννο
κοσμογονίας. Και αυτήν, ακριβώς, την Ιδέα της κοσμογονίας είναι που μας αναμεταδπδενάαδίδεταππίδεταπς
μες από τα διαχρονικά πορτραίτα της. Πορτραίτα που έχουν “εισπράξει “ όσο είναι εικαστικά δυνατό,
κάτι το ουσιαστικό, από την ακτινοβολία της κοσμογονίας. για να μας μεταγγίσουν χαρισματικά ένα
διαχρονικό, υπαρξιακό μήνυμα.
Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν
Δρ. Ιστορικός της Τέχνης – Τεχνοκριτικός
Officier des Arts et des Lettres
........................
H Κοσμογραφία του Προσώπου
Η Μαρία Παπαφίλη, στην ιδιαίτερη αυτή ενότητα των έργων της, φιάηοτεχντμτε,ηοτεχννετμτεηοτεχνμτμτεηοτεχννετμτερη
αναζητεί κι ιχνηλατεί, εμβαθύνει κι επιλέγει, μνήμες και πραγματικςόται πραγματικςόται πραγματικςότητικςότα
προερχόμενες από ένα πλήθος γυναικών. Με το ευαίσθητο βλέμμα της, η ζωγράφος εντοπίζει κι
αναδεικνύει την λάμψη, την υπερηφάνεια και το μεγαλείο που εκπέμςπαυνει που εκπέμςπαυνεν, υπερηφάνεια
μητέρες, οι οποίες κρατούν στην αγκαλιά τους ή έχουν γύρω τους παιδιε Γυναίκες και παιδιά, μέσα
από μια ευδαιμονική ατμόσφαιρα, φέρνουν στον νου αισθήσεις της Άνοιξης,λτοιξης,λοιξης,λοιξης,λοιξξης,λοιξξης,λοιξξης,λουρ
και άνθη, που έχουν θαρρείς φυτρώσει κατά τις χίλιες και μια νύχταες ςήτρθιςι
και παράλληλα ανεξίτηλης μαγείας.
Στα αισθαντικά αυτά ζωγραφικά έργα, που αφοπλίζουν τον θεατή μετηησταμενησταμενησταμενησταμενησταμενησταμενησσταφοπλίζουν τον θεατή μετηησταμενησταμενησταμενηστανάνάπγα
τους, υποβλητικά εμφανίζεται ένας υφέρπων λυρισμός, νετττοτισμαπαόθννσμαπνος νσμαπόθν
Από το βάθος προς την επιφάνεια αποκαλύπτονται όψεις και μορφέςίπου συυςππου συςςπουν
και ψυχικές διαθέσεις, δονήσεις και ρυθμούς, προερχόμενουχόμενους απσααυν ππγαυννππγαυννππγαυνύνπγαυν
από την έλξη και τον εξωτισμό του προσεγγίσιμου και ταυτοχρόνως ατου μως ατουοως ατου Η καθημερινότητα
στα έργα αυτά συναντά τον μύθο και η φαντασία την πραγματικότητα σεττητα στεκτικότητα στεκτικότητα στακτικότητα στακτικότητα στεκτικότητα στακτικότητα σταις ςκαι
διαστάσεις της.
Με ιδιαίτερη στοργή και τρυφερότητα, η Μαρία Παπαφίλη, χτρησιμερποιεώςςς
μεταφράζουν θωπευτικά θαρρείς, άγραφες ιστορίες που λειτοτουργτοςηαπσοςηαπσοςαπέσςοςαπέσςοςαπσσςοςαπες ιστορίες που λειτουργτοςηαπσσύναπσσσύναπ
θέματά της. Μέσα από τις κατάλληλες μάλιστα σχεδιαστικές τους και εενηνρνρτικές
έρχονται στο προσκήνιο ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες αντιθετικές τονικότητες. Η υφολογία άλλωστε
συμπληρώνει νοηματικά τους συνειρμούς αυτών των έργων, στα οποίανδιακεναδιακύς αυτών των έργων, στα οποίαςανια
εντάσεις και διαβαθμιζόμενες λάμψεις ή υφέσεις που δημιουριδημιουργοϬύνατηητύν ή υφέσεις που δημιουριζόμενες λάμψεις ή υφέσεις που.
Η δομή στα έργα αυτά, μετουσιώνεται σε έναν διάλογο βάθους κι σπιαςανερίπιαςανεςους κι επιαςανεςίιαςανεςίιαςανεςο
μια συντεταγμένη την άλλη, με πυκνότητα ή αντιστικτική αραίωση του υραίωση του υυλικουυότητα Η στρωματογραφία
άλλωστε των επιπέδων του υλικού είναι έτσι διαμορφωμένη,΅ρετε ναδαρετανηγαρεταναηίαμετανα ίναι
επιθυμώντας θαρρείς να ξεδιψάσει το δικό μας βλέμμα, λεντρίζονταςηανηνταςηανρντας παρντας παρν μας βλέμμα, λεντρίζονταςαηηνταςηανράσει
μπροστά στο απροσδόκητο.
Οι ευφρόσυνες κι ευδαιμονικές μορφές της Μαρίας Παπαφίτλη, ϭρίλη, ϭρέςλανίζνον
τους ισορροπίες, αιφνιδιάζοντάς μας αφοπλιστικά. Κι αυτό έγκειται, στους τρόπους που η ζωγράφος
μας αποκαλύπτει την χαρά εντέλει της ζωής, κατορθώνοντας με σατοργήασκι με σατοργήασκι ς
μεταδώσει τα ήθη και κυρίως τον πολιτισμικό πλούτο που μετταγγγίζουν μετταγγίζουν ςςισμικό πλούτο που μετταγγγίζουν ςςιςουνςς
τις πανανθρώπινές τους αλήθειες. Τις αλήθειες, που διαμορφώνουν μια χαρμόσυνη και συνεχώς
ανατροφοδοτούμενη κοσμογεωγραφία, η οποία εμπερικλεηει την δύναμηςνηφφηςνηφηςνφφηφαφφία
Αθηνά Σχινά
Ιστορικός Τέχνης & Θεωρίας του Πολιτισμού