Pentru confortul clienților noștri internaționali, acest site este parțial tradus automat din engleză.
COLECȚIE COPII, JUCĂRII, VISE / RESPECTARE
ART CRITIC
Genealogia unei reînnoiri
Când forma renaște prin pictură, atunci ceva bun s-a întâmplat deja în conținutul artei. Și ori de câte ori o față care este înfățișată privește soarele drept în ochi fără perplexitate sau teamă de a fi ars, atunci întreaga pictură se îndreaptă spre lumină, pentru a mătura odată cu ea în optimism aspectul umbrit al vieții; și să găzduiască în două dimensiuni ceea ce în mod normal mintea omului nu poate conține, ridicând micul în mare, nesemnificativul în substanțial, făcând visele realități.
Maria Papaphili a fost învățată, așa cum era firesc, modalitățile încercate și testate ale „comportamentului bun în pictură”, dar nu a lăsat ca arta ei să fie târâtă în acea irosire prematură la care o insistență asupra convenționalității și se cuibărește într-un mediu recunoscut, lung. -spațiul locuit și, în consecință, epuizat conduce determinist. Figurile ei au fost proiectate inițial ca părți prezentate dintr-o poveste care evolua în interior, unde nimeni nu putea exista fără sprijinul altuia, un ajutor sau tovarăș, adesea un stăpân și opresor, indiferent dacă această figură era o personalitate vie în casă, sau pur și simplu portretizat când într-un cadru, când într-o oglindă, ca o imagine, adică în interiorul imaginii, pe modelul picturii renascentiste. Dar ei nu trebuiau să rămână acolo mult timp...
Lumea exterioară a așteptat cu răbdare, oferind mai multă lumină, culori mai vii și emoții mai puternice și a provocat arta într-un concurs cu o realitate pulsatorie. Rând pe rând, siluetele lui Papaphili s-au uitat la fereastră, pe balcon, și au plecat de acolo în curte, apoi în stradă. Au îndrăznit să iasă, la prima plimbare – în apropiere, de la sine înțeles, și mereu sub supraveghere, dar de data aceasta supravegherea era din ce în ce mai laxă, indivizii s-au obișnuit cu autonomie, au fost treptat înțărcați de sub controlul înăbușitor al peisaj închis și conservator al picturii. Și în loc să se maturizeze și să se irosească, expuși la repetiții generoase și la degenerescență manieristă, au fost revitalizați, au devenit din ce în ce mai tineri și au ajuns să fie copii mici. Pictorița s-a întors spre epoca răcoroasă a vieții, pentru a-și spăla pensula în apele curate ale izvorului.
Și izvoarele sunt – ce altceva? – copii. Aceștia și-au făcut apariția la început discret, ca trăsături complementare ale abstracției, apoi fără rușine și în masă, pentru a predomina în întregime lungimea și lățimea tabloului, câte unul în fiecare tablou, declarând că își asumă responsabilitatea narațiunii. Dar ei își asumă și exclusivitatea reprezentării lumii noastre, întrucât uneori controlează pânza în mod absolut, cu tendința de a deplasa tot ceea ce poate avea funcție de destructurare, iar alteori sunt înconjurate doar de obiecte și embleme ale unei realități noționale. . Iar privitorul este chemat să trateze aceste figuri nu ca simple reprezentări ale vitalității, ale unui zâmbet inocent sau o grimasă dezarmantă, ci ca celule mai agresive, mai rezistente în organismul artei, ființe și simboluri ale unui nou viitor, deși o reprezentare. , fără îndoială mai plină de speranță. Este tocmai punctul în care se face o afirmație artistică ponderată: că a sosit momentul ca inocența să fie altoită în pictură. Acum, pictorul construiește orașe-poveste, orașe magice ale jocului, sub supravegherea exclusivă a copiilor, inundate de modele multicolore și mesaje luminoase. Chiar și soarele este un obiect de cult, în aceeași categorie funcțională, de altfel, ca pasăre, rodie, mașină de jucărie... întreaga pictură a peisajului pulsează și se desfășoară cu libertatea unei magii albe nestăpânite, cu tendință. a sparge cadrul pânzei, parcă ar include fiecare privitor într-o realitate răscumpărătoare, într-un microcosmos de vis, unde nu există loc de coșmaruri, pentru ca existența umană să se refugieze acolo ori de câte ori simte că este înăbușită de îndoieli. Și pentru această călătorie există o cale pe care o poți lua, urmând cu încredere pensulele pe care Papaphili le lasă în urmă.
Nimic din toate acestea nu ar putea fi adevărat fără un mediu convingător, prezentat cu competență plastică și expertiză bine organizată. Pictorul folosește limbajul realismului, într-un mod care deturnează detaliile portretului de bază în accentuări distractive, emfatice, dând greutate – în special în lucrările ei mai recente – centrului compoziției, miezului. Din acel moment, ea elimină periferic austeritatea stilului, condensând într-o contravalență trăsăturile complementare ale tabloului, cele necesare structurii compoziției și desăvârșirii poveștii. Astfel, lectura devine un joc, cu mecanisme de relaxare pe măsură ce se apropie de final. Papaphili își dovedește, de asemenea, capacitatea de a perturba perspectiva și de a ilumina punerea în scenă cu alternanțe vii de culoare, păstrând în tonuri excepțional de înalte realizarea ei atât ca subiect, cât și ca spectacol.
Am încredere în viitorul artei atunci când artiștii tineri creează urmând acolo unde le duce tinerețea, sau cei mai în vârstă sunt văzuți ca fiind în mod constant reînnoiți, proaspăt ieșiți de fiecare dată în lumea noastră, care în ochii lor (cum ar trebui să fie în ai noștri) este inepuizabilă. în noile sale imagini şi semnificaţii. Pictorița Maria Papaphili a avut îndrăzneala să lase în urmă griul – pentru alți artiști, în siguranță – umbrele academicismului și să treacă la lumini orbitoare și culori pline de speranță.
Antonis Bouloutzas
Antonis Bouloutzas este scriitor. A fost editorul revistelor grecești de artă Eikastika și ARTI International.
...............................................
greacă
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Η Γενεαλογία μιας Ανανέωσης
Όταν η μορφή εμφανίζεται αναγεννημένη μέσα από τη ζωγραφική, τότε κάτι καλό έφανίζεται αναγεννημένη μέσα από τη ζωγραφική, τότε κάτι καλό έφανίζεται. Και όποτε ένα πρόσωπο απεικονιζόμενο βλέπει κατάματα τον ήλιο δίχως αμηχανία ή φόβο μην καεί, τότε και η ζωγραφική ολόκληρη κινείται προς το φως, για να συμπαρασύρει στην αισιοδοξία τη σκιασμένη όψη της ζωής. Και να χωρέσει, στις δύο διαστάσεις της όσα συνήθως δεν χωρεί η διάνοια του ανθρώπου, αναβαθμίζοντας τα μικρά σε μεγάλα, τα ασήμαντα σε σπουδαία, κάνοντας τα όνειρα πραγματικότητες.
Η Μαρία Παπαφίλη διδάχτηκε, καθώς ήταν φυσικό, τους δοκιμασμένους τρόπους «καλής ζωγραφικής συμπεριφοράς», όμως δεν άφησε την τέχνη της να παρασυρθεί στον πρόωρο μαρασμό, προς τον οποίο νομοτελειακά οδηγούν η εμμονή στη συμβατικότητα και το βόλεμα σε έναν αναγνωρίσιμο, παλαιοκατοικημένο και κατά συνέπειαν εξαντλημένο χώρο. Οι φιγούρες της είχαν προβληθεί αρχικά ως προτασσόμενα μέρη μιας ιστορίας που εξελισσόταν στο εσωτερικό, όπου κανείς δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει χωρίς τη στήριξη κάποιου άλλου, παραστάτη ή συμπαραστάτη, συχνά δεσπότη και καταπιεστή, είτε αυτός ήταν μια φυσιογνωμία ζώσα του σπιτιού, είτε απλά εικονιζόμενος πότε σε κάδρο, πότε σε καθρέφτη, δηλαδή σαν εικόνα μέσα στην εικόνα, κατά το πρότυπο το πρότυπο της αναγεωναζαήως αναήνα μέσα στην εικόνα Όμως, δεν έμελλε να μείνουν για πολύ εκεί...
Ο έξω κόσμος περίμενε καρτερικά, προσφέροντας περισσότερο φως, ζωηρότερα χρώματα και πιο δυνατές συγκινήσεις, προκαλούσε την τέχνη σε αναμέτρηση με τη σφύζουσα πραγματικότητα. Μία μία οι φιγούρες της Παπαφίλη ξεμύτιζαν στο παράθυρο, στον εξώστη, για να περίλη ξεμύτιζαν στο παράθυρο, στον εξώστη, για να περάστορια περάστορα σπόστούρούστούροστον Τολμούσαν δηλαδή την έξοδο, τον πρώτο τους περίπατο, εννοείται κοντινό και πάντα επιτηρούμενες, τούτη τη φορά όμως η εποπτεία γινόταν πιο ελαστική, τα πρόσωπα εθίζονταν στην αυτονομία, αποκόβονταν προοδευτικά από τον ασφυκτικό έλεγχο του περίκλειστου και συντηρητικού ζωγραφικού τοπίου. Και αντί να ωριμάζουν και να μαραζώνουν, εκτεθειμένα στη βολική επανάληψη και τη μανιεριστική φθορά, αναζωογονούνταν, γίνονταν όλο και νεαρότερα, κατέληγαν μικρά παιδιά. Η ζωγράφος στρεφόταν προς τη δροσερή ηλικία της ζωής για να ξεπλύνει τον χρωστήρα της χρωστήρα της χρωστήρα της παρωστήρα της απανστάχας της ζωής
Και οι πηγές είναι -τι άλλο;- τα παιδιά. Που έκαναν την εμφάνιση τους πρώτα διακριτικά, ως παραπληρωματικά στοιχεία της αφήγησης, κι έπειτα απροσχημάτιστα και μαζικά, για να κυριαρχήσουν εντελώς στο μήκος και το πλάτος της εικόνας, ένα σε κάθε πίνακα, δηλώνοντας ότι αναλαμβάνουν την ευθύνη της αφήγησης. Αλλά και την αποκλειστικότητα της εκπροσώπησης του κόσμου μας, αφού άλλες φορές ελέγχουν με απόλυτο τρόπο τον καμβά, τείνοντας να εκτοπίσουν οτιδήποτε μπορεί να λειτουργήσει αποδομητικά, και άλλες φορές περιβάλλονται μονάχα από αντικείμενα και εμβλήματα μιας ιδεατής πραγματικότητας. Και ο θεατής καλείται να αντιμετωπίσει τούτα τα πρόσωπα, όχι σαν απλές αποτυπώσεις ζωντάνιας, άδολου χαμόγελου ή αφοπλιστικής γκριμάτσας, αλλά, σαν επιθετικά, ανθεκτικότερα στον οργανισμό της τέχνης, κύτταρα, υπάρξεις και σύμβολα ενός καινούργιου, έστω εικονογραφημένου, μέλλοντος, ασφαλώς πιο ελπιδοφόρου. Είναι ακριβώς το σημείο μιας βαρύνουσας καλλιτεχνικής δήλωσης: πως ήρθε ο καιρός να μεια μποιατωήθφοής ήσσης
Ήδη, η ζωγράφος χτίζει παραμυθουπόλεις, μαγικούς παιχνιδότοπους, υπό την αποκλειστική εποπτεία των παιδιών, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σχήματα, και φωτεινά μηνύματα. Ακόμα και ο ήλιος είναι λατρευτικό αντικείμενο, στην Ίδια χρηστική κατηγορία μάλιστα με ένα πουλί, ένα ρόδι, ένα αυτοκινητάκι... η τοπιογραφία ολόκληρη πάλλεται και ξεδιπλώνεται με την ελευθερία μιας ακατανίκητης λευκής μαγείας, τείνοντας να διασπάσει και το πλαίσιο του καμβά, σαν για να συμπεριλάβει κάθε παρατηρητή σε μια πραγματικότητα λυτρωτική, σε έναν ονειρικό μικρόκοσμο, όπου δεν έχουν χώρο οι εφιάλτες, άρα μπορεί να καταφεύγει εκεί η ανθρώπινη ύπαρξη όποτε νιώθει ότι πνίγεται από αμφιβολίες. Και για το ταξίδι αυτό υπάρχει μονοπάτι που μπορείς να το διαβείς, ακολουθώντας με ασφάλει ασφάλει πέπατις να το διαβείς, ακολουθώντας.
Όλα τούτα δεν θα μπορούσαν να είναι αληθινά, χωρίς ένα περιβάλλον πειστικster, παρουσιασμένο πι π π κ κcom .αστι κσαστι κσταστι. Η ζωγράφος χρησιμοποιεί τη γλώσσα του ρεαλισμού, με τρόπο ο οποίος εκτρέπει τις λεπτομέρειες της βασικής προσωπογραφίας σε διασκεδαστικούς εμφατικούς τονισμούς, δίνοντας έμφάση -ιδιαίτερα στα πιο πρόσφατα έργα της- στο κέντρο της σύνθεσης, στον "πυρήνα, Από εκεί και πέρα, αναιρεί περιφερειακά την αυστηρότητα της γραφής, πυκνώνοντας σε αντίβαρο τα συμπληρωματικά στοιχεία του πίνακα, τα απαραίτητα για τη δομή της σύνδεσης και την ολοκλήρωση της ιστορίας. Έτσι, η ανάγνωση γίνεται ένα παιχνίδι, με μηχανισμούς χαλάρωσης όσο πλησιάζει προς το τέλος του. Η Παπαφίλη αποδεικνύει επίσης την ικανότητα της να ανατρέπει την προοπτική και να φωτίζει με ζωηρές χρωματικές εναλλαγές το σκηνικό, κρατώντας σε εξαιρετικά υψηλούς τόνους τόσο το θεματικό, όσο και το θεαματικό της επίτευγμα.
Αισθάνομαι ασφάλεια για το μέλλον της Τέχνης, όταν οι νέοι καλλιτέχνες δημιουργούν ακολουθώντας τη νεότητά τους, ή όταν οι παλαιότεροι εμφανίζονται διαρκώς ανανεωμένοι, κάθε φορά πρωτόβγαλτοι στον κόσμο μας, ο οποίος στα μάτια τους (θα έπρεπε και στα δικά μας) είναι ανεξάντλητος σε καινούργιες εικόνες και έννοιες. Η ζωγράφος Μαρία Παπαφίλη είχε την τόλμη να αφήσει πίσω της τις γκρίζες, για αρκετούς άλλους καλλιτέχνες ασφαλείς, σκιές του ακαδημαϊσμού και να περάσει στα εκτυφλωτικά φώτα και στα ελπιδοφόρα χρώματα.
Αντώνης Μπουλούτζας
Ο Αντώνης Μπουλούτζας είναι συγγραφέας. Υπήρξε εκδότης των περιοδικών «Εικαστικά» και «ARTI International».
........................
Salutari
Chipurile și formele copiilor, amestecate și înglobate în situații care amintesc de lumi magice, inundate de simboluri colorate și forme strălucitoare. Atitudini care indică o dispoziție lipsită de griji și veselă, într-un spațiu de informații aparent fără legătură. Forme bine concepute, cu accent pe valorile culorii, care sunt prezentate nu cu ambiția modernistă amabilă de a dezvălui structurile morfologice specifice, ci pur și simplu urmărind să existe în propria lor lume de vis.
Maria Papafili construiește cu pictura ei o astfel de lume și o oferă cu generozitate protagoniștilor compozițiilor sale, dezvăluind, citând și redefinindu-le într-o piesă pricepută și creativă, ca un ultim efort de a-și valorifica rolul în mediul social și natural modern. Formele precise sunt dezvăluite inițial privitorului ca juxtapoziții narative ale unui observator uluit. În acest proces, ele se prezintă însă ca compoziții artistice paradoxale, dându-le chiar și într-un aspect suprarealist. În cele din urmă își îndeplinesc misiunea, depunând conținutul lor conceptual și ideologic special oricui își va căuta urgent lumea.
Fiind preponderent antropocentric, artistul creează cu prezența unui model, a cărui alegere se supune unor reguli specifice și vizează abordarea emoțional-psihografică a sinelui și a împrejurimilor sale. Utilizarea expresionistă a culorii, lecțiile mișcării impresioniste, dar și influența curentului neorealismului au un efect catalizator asupra operei ei și modelează valorile artei pe baze solide. Artista lucrează cu culori în ulei și acrilice, adesea lucrând mai întâi cu o ciornă și completează efortul folosind pensula. În mod similar, depunerea dinamică a culorilor reci și calde, funcționează în confruntare, fără a compromite echilibrul necesar al compoziției. Texturile, pașnice, fără izbucniri majore, ajută și conferă tuturor un calm și armonie aparte.
Maria Papafili și-a început cariera artistică în pictură în mod dinamic, și și-a impus prezența în domeniul picturii, având ca provizii o lume bogată pe care știe să o exprime, cu cunoștințe tehnice semnificative, voință puternică, disciplină și muncă asiduă. Având profesori la Școala de Arte Plastice din Atena, domnul Moralis și domnul Mytaras, sunt convins că un profesor de dimensiunea lor nu ar cere mai multe garanții pentru a susține credința în viitorul elevului lor. În mod similar, capacitatea artistei de a produce cu imaginile ei, ceea ce Max Ernst a numit pentru a explica modul particular de afișare „o abordare a adevărului, comparabilă cu un cutremur ușor care mișcă ușor mobilierul lumii, fără a schimba adevărata esență a lucrurilor. ”, acordă o importanță deosebită lucrării.
John Papafigos,
Critic de artă membru AICA
................................
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Παιδικά πρόσωπα και μορφές, αναμεμειγμένες και ενσωματωμένες σε καταστάσεις που θυμίζουν μαγικούς κόσμους, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σύμβολα και φωτεινά σχήματα. Στάσεις που δηλώνουν μια ανέμελη και χαρούμενη διάθεση σ΄ένα χώρο φαινομενικά ασύνδεριρώύπονδερηω. Φόρμες σωστά μελετημένες με έμφαση στις χρωματικές αξίες, οι οποίες απεικονίζονται όχι με την ευγενική μοντερνιστική φιλοδοξία να φανερώσουν τις ιδιαίτερες μορφικές τους δομές, αλλά με απώτερο στόχο απλά να υπάρξουν στο δικό τους ονειρικό κόσμο.
Ένα τέτοιο κόσμο χτίζει με τη ζωγραφική της η Μαρία Παπαφίλη και αυτόν προσφέρει απλόχερα στους πρωταγωνιστές των συνθέσεων της, αποκαλύπτοντας, παραθέτοντας και επαναπροσδιορίζοντάς τους σε μια έντεχνη και δημιουργική αναπαραγωγή, σαν μια ύστατη προσπάθεια αξιοποίησης του ρόλου τους, μέσα στο σύγχρονο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον . Οι συγκεκριμένες μορφές αποκαλύπτονται αρχικά στο θεατή σαν αφηγηματικές παραθέσεικες παραθέσεις παραθέσεικεραθέσεις ενταικά στο θεατή σαν αφηγηματικές Στη πορεία παρουσιάζονται όμως ως παράδοξες εικαστικές συνθέσεις, προσδίδοντας μάλιστα ως παράδοξες εικαστικές συνθέσεις, προσδίδοντας μάλιστα σε μάλιστα σε ριαστικές συνθέσεις Τελικά εκπληρώνουν την αποστολή τους, καταθέτοντας το ιδιαίτερο νοηματικό και ιδεολογικό τους περιεχόμενο σε όποιον επιτακτικά αναζητήσει τον κόσμο τους.
Ούσα κυρίως ανθρωποκεντρική η καλλιτέχνιδα φιλοτεχνεί με τη παρουσία μοντέλου, η επιλογή του οποίου υπακούει σε συγκεκριμένους κανόνες και αποσκοπεί στη συναισθηματική- ψυχογραφική προσέγγιση του ιδίου αλλά και του περιβάλλοντος χώρου. Η εξπρεσιονιστική χρήση του χρώματος, τα διδάγματα του ιμπρεσιονιστικού κινήματος, αλλά και οι επιρροές από το ρεύμα του νεορεαλισμού επιδρούν καταλυτικά στο έργο της και διαμορφώνουν ζωγραφικές αξίες δομημένες σε στέρεες βάσεις. Δουλεύει τα λάδια αλλά και τα ακρυλικά, συχνά με προσχέδιο, ενώ με τη βοήθεια πινέλου ολακρυλικά ολε προσχέδιο Παράλληλα η δυναμική εναπόθεση ψυχρών αλλά και θερμών χρωμάτων, λειτουργεί αντιπαραθετικά, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο την αναγκαία ισορροπία της σύνθεσης. Οι ματιέρες ήρεμες, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, υποβοηθούν και προσδίδουν μια ιδιαίτερι ιδιαίτερίη ούαίτερη μούαίτερη θούν
Η Μαρία Παπαφίλη ξεκίνησε την πορεία της δυναμικά και επέβαλε την παρουσία της στο χώρο της ζωγραφικής, έχοντας σαν εφόδια ένα πλούσιο κόσμο που ξέρει να τον εκφράζει με μια αξιόλογη τεχνική γνώση, ισχυρή βούληση, πειθαρχία και εργατικότητα. Έχοντας δασκάλους στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας τον Μόραλη και τον Μυταρά, είμαι πεπεισμένος ότι ένας δάσκαλος του μεγέθους τους, δε θα ζητούσε περισσότερα εχέγγυα για να στηρίξει τη πίστη του στο μέλλον του μαθητή του. Παράλληλα η δυνατότητα της ζωγράφου να προκαλεί με τις εικόνες της αυτό που ο Max Ernst αποκάλεσε για να εξηγήσει τον ιδιαίτερο τρόπο απεικόνισης << μια προσέγγιση της αλήθειας, συγκρίσιμη με έναν ελαφρύ σεισμό που απαλά μετακινεί την επίπλωση του κόσμου, χωρίς να μεταβάλλει την αληθινή ουσία των πραγμάτων>>, δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο έργο της.
Γιάννης Κ. Παπαφίγκος
Κριτικός τέχνης- μέλος της AICA
.....................................
COLECȚIE ÎN URME DE AURA
ART CRITIC
Engleză
În farmecul privirii
Captivante sunt, de fapt, portretele pictate de carismatica artistă Maria Papafili, cu inspirație,
pasiune și mare măiestrie. Portrete - „creații” așa cum sunt dictate de propriul ei psihic - și, prin urmare
impermeabil în orice standardizare - radiază balastul personalității ei; si asta, cu carismatic
declanșează temperamentul fiecărui model, și nu, pur și simplu, morfologia acestuia.
Emițător și receptor inspirat și dinamic al stimulilor la care psihicul lui Papafili este pe deplin
răspunde este aspectul expresiv al figurilor descrise care, la propriu, o magnetizează și pe a noastră.
Un punct de plecare carismatic aici este ochii fiecărei figuri; ochi care reflectă nu numai exteriorul
stimul dar și inerente, mărturii și experiențe inerente; ochi care, în orice caz, angajează
nu doar viziunea ci întregul psihic al privitorului care se activează cât mai mult în direct
comunicarea cu ei.
Ochi care reflectă cât mai multe experiențe; ochi care s-au confruntat cu multe situații
fără a se preda loviturilor destinului; ochi care nu te lasă în niciun caz să-i depășești indiferent; ochi
care pătrund în tine pentru a-ți transmite: un sens și metafizic, în măsura în care este aura
îngrijorat, mesaj.
Ochi - mărturii pentru multe cicluri anterioare de live utilizate cu balast. Ochi care sunt orchestrați
conform unei viziuni nesfârșite a paletei foarte talentate a pictorilor de culori alese inventiv
care se adaugă la farmecul lor inepuizabil.
Ochii - <oglinzile> sufletului în care au fost descifrați cu virtuți unice, în esență
experiențe și atitudini de o viață Ochi care te însoțesc mult timp după ce încetezi să ai
ei în fața ta; ochi care experimentează fiecare moment până la denivelări pentru a comunica eficient
chiar și cu spectatorul mai puțin familiar al artei; ochi care transmit sufletului si trupului tau un autentic
„spirit” care provine nu numai din pământ, ci și din existența lor metafizică; ochi care se referă la
și exprimă cât mai mult posibil - al treilea ochi misterios, direct sau indirect supus de vechi
culturi și ficțiunea lor respectivă.
Ochi de-a lungul timpului care demonstrează în cea mai mare măsură superstiția că: lumea pentru fiecare dintre noi este a lui
ochi. Și, tocmai pentru că ochiul din picturile lui Papafili transcende concepte: frumusețe, lumină, lume,
univers, viață.
Concepte care nu le implică simplu – optic – Papafili dar care, dimpotrivă, le transplantează
adânc în noi, atât din punct de vedere psihologic, cât și spiritual. O sarcină grea dincolo de potențialul ei talent o verifică
bogată lume interioară, în special: sensibilitatea ei texturală „metafizică”; sensibilitate, datorită căreia reușește,
pe lângă un artist deosebit de important, să acționeze ca un amestec talentat între natura tangibilă
și în aura „magnetică” a cosmogoniei. Și tocmai aceasta este Ideea de cosmogonie cea care transmite
noi mai ales prin portretele ei atemporale; portrete care au primit cât mai mult posibil din punct de vedere vizual
ceva esențial din radiația cosmogonie pentru a ne transfera carismatic un atemporal, existențial
mesaj.
Dora Iliopoulou-Rogan
Dr. Istoric al Artei – Critic de Artă
Officier des Arts et des Lettres (Franța)
.................................................. ........
Cosmografia feței
Maria Papafili, în această unitate particulară a lucrărilor sale, realizată cu materiale amestecate, căutări și urme,
adâncește și selectează, amintiri și realități, senzații și impresii venite dintr-o mulțime
A femeii. Cu privirea ei sensibilă, pictorița identifică și scoate în evidență strălucirea, mândria și gloria lor
emit, o serie de femei și mame care țin în brațe sau au copii în jurul lor. femei
iar copiii, printr-o atmosferă fericită, aduc în minte simțurile Primăverii, cu frunziș alegoric
și flori, care au încolțit însetat de-a lungul celor o mie și una de nopți de basme și un fluid
și magie de neșters.
În aceste tablouri senzuale, dezarmand privitorul cu imediata și onestitatea lor, un înfiorător
pozitiv apare lirismul, inexpugnabil printr-un erotism latent. De la adâncime până la suprafață sunt
aspecte și forme evidențiate care dau substanță anotimpurilor și stărilor mentale, vibrațiilor și ritmurilor,
provenind din puterea și căldura feminină, din atracția și exotismul celui abordabil
si in acelasi timp distanta. Viața de zi cu zi în aceste lucrări întâlnește mitul și imaginația cu realitatea,
în variantele și dimensiunile sale variate.
Cu deosebită afecțiune și tandrețe, Maria Papafilis, folosește straturi de culori care se traduc îngrozitor,
povești fără legătură care operează prin note poetice la temele ei. Prin proiectarea lor adecvată și
interacțiunile de culoare, tonuri contrastante deosebit de interesante ies la iveală. În plus, terminologia
completează sintaxa acestor lucrări, care disting tensiuni neașteptate și fulgerări gradate
sau adâncituri care creează paradoxuri fermecătoare.
Structura în aceste lucrări este denumită într-un dialog de profunzime și suprafață, identificând unul
coordonarea celuilalt, cu o densitate sau diluare antistatică a materialului. Mai mult, stratigrafia
a nivelurilor materiale este atât de modelată încât transmite umiditate emoțională, dorind să ne stingem pe a noastră
privirea, în timp ce ne stârnește surpriza în fața neașteptatei.
Formele splendide și eufemistice ale Mariei Papafilis apar prin echilibrele lor armonice,
surprinzător de dezarmant. Și asta constă în modurile în care pictorul nostru dezvăluie bucuria de la sfârșitul vieții,
reușind cu afecțiune și senzualitate, să ne împărtășească morala și, mai ales, bogăția culturală
transfuzate de aceste imagini, adevărurile lor universale umane. Adevărurile care modelează un vesel și continuu
cosmografie reîmprospătată, care cuprinde puterea și plăcerea vieții.
Athena Schina
Istoric al artei și al teoriei culturii
............................
Στη γητειά του βλέμματος
Σαγηνευτικά είναι, όντως, τα πορτραίτα που έχει με έμπνευση, πάθος και μεγάλη μαεστρία ζωγρια,φίσγρια,φίσγρια,
η χαρισματική καλλιτέχνιδα Μαρία Παπαφίλη. Πορτραίτα – „δημιουργίες” καθώς υπαγορευμένα από
αυτόν καθαυτόν τον ψυχισμό της - και γι αυτό αδιάβροχα σε κάθε τυποποίηση - ακτινοβολούν τοέμα
της προσωπικότητας της. Και αυτό, με χαρισματικό έναυσμα την ιδιοσυγκρασία του εκάστοτε μοντέλου
και όχι, απλά, τη μορφολογία του.
Ευρηματικός όσο και δυναμικός πομπός και δέκτης των ερεθισμάτων στα οποία ανταποκρίνεται
πλήρως ο ψυχισμός της Παπαφίλη στέκει το κατ εξοχήν εκφραστικό βλέμμα των απεικονινων
μορφών που στην κυριολεξία, μαγνητίζει και το δικό μας. Χαρισματική αφετηρία αποτελούν, εδώ, τα
μάτια της κάθε μορφής. Μάτια στα οποία καθρεφτίζεται όχι μόνο το εκάστοτε εξωτερικό ερέθισμα αλλά και
οι ενδογενείς, μαρτυρίες και τα εγγενή βιώματά της. Μάτια που, στην κάθε περίπτωση, επιστρατεύουν
όχι μόνο την όραση αλλά ολόκληρο τον ψυχισμό του θεατή που ενεργοποιείται σε μιαν όσο γπίνεται
άμεση επικοινωνία μαζί τους.
Μάτια που εκφράζουν μύριες όσες εμπειρίες και βιώματα. Μάτια που έχουν βιώσει πολλές καταστάσεις
δίχως να καμφθούν από τα χτυπήματα της μοίρας. Μάτια που σε καμία περίπτωση δεν σε αφήνουν να
τα προσπεράσεις αδιάφορα .Μάτια που διεισδύουν μέσα σου για να σου μεταφέρουν: ένα ουσιαστικό
και μεταφυσικό σε πνοή μήνυμα.
Μάτια- μαρτυρίες για πολλούς παλαιότερους κύκλους ζωής, χρισμένους με έρμα. Μάτια που
ενορχηστρώνονται σε ένα αέναο όραμα μες από την ιδιαίτερα προικισμένη παλέτα της μες από τα
ευρηματικά επιλεγμένα χρώματα που ενισχύουν στο έπακρον την ανεξάντλητη γοητεία τους.
Μάτια - καθρέπτες της ψυχής στα οποία έχουν αποκρυπτογραφηθεί με μοναδική ενάργεια ουσασιασια
βιώματα και εμπειρίες. Μάτια που σε συντροφεύουν για πολύ καιρό αφότου πάψεις να τα έχεις
μπροστά σου. Μάτια που βιώνουν την κάθε στιγμή μέχρι τα μύχια για να επικοινωνήσουν ουσιαστικά
ακόμη και με τον λιγότερο εξοικειωμένο με την τέχνη θεατή. Μάτια που σε κατακυριεύουν ψυχή τε και
σώματι για να σου μεταδώσουν ένα αυθεντικό “απόσταγμα” όχι μοναχά από τη γήινη αλλά και από
τη μεταφυσική υπόστασή τους. Μάτια που αναφέρονται και εκφράζουν όσο είναι δυνατό - εικαστικά -
το μυστηριώδες 3ο μάτι, άμεσα ή έμμεσα υποβεβλημένο μες από τους αρχαίους πολιτισμούς και τις
αντίστοιχες „μυθοπλασίες”.
Μάτια διαχρονικά που τεκμηριώνουν στο έπακρον το απόφθεγμα ότι: ο κόσμος για τον καθένα μας
είναι το „μάτι” του. Και, αυτό, ακριβώς, επειδή το μάτι υπερκαλύπτει μεταφορικά τις έννοιες: ομορφιά,
φως, κόσμος, σύμπαν, ζωή.
Έννοιες που δεν τις υπαινίσσεται απλά - οπτικά - η Παπαφίλη αλλά που, αντίθετα, τις „μεταμοσχεύεύε
βαθιά μέσα μας, τόσο ψυχολογικά όσο και πνευματικά. Δύσκολο εγχείρημα που πέρα από το δυναμικό
της ταλέντο επαληθεύει τον πλούσιο εσωτερικό της κόσμο, κυρίως δε τη “μεταφυσική” σε υσφιαθεσυφή
της. Ευαισθησία χάρη στην οποία κατορθώνει πέρα και από ιδιαίτερα σημαντική καλλιτέχνιδα να
λειτουργεί σαν προικισμένο “διάμεσον” ανάμεσα στην απτή φύση και στη “μαγνητική” αύρα της
κοσμογονίας. Και αυτήν, ακριβώς, την Ιδέα της κοσμογονίας είναι που μας αναμεταδίδει πάνω απ' όλα
μες από τα διαχρονικά πορτραίτα της. Πορτραίτα που έχουν “εισπράξει “ όσο είναι εικαστικά δυνατό,
κάτι το ουσιαστικό, από την ακτινοβολία της κοσμογονίας. για να μας μεταγγίσουν χαρισματικά ένα
διαχρονικό, υπαρξιακό μήνυμα.
Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν
Δρ. Ιστορικός της Τέχνης – Τεχνοκριτικός
Officier des Arts et des Lettres
..........................
H Κοσμογραφία του Προσώπου
Η Μαρία Παπαφίλη, στην ιδιαίτερη αυτή ενότητα των έργων της, φιλοτεχνημένων με μεικτά υλικά,
αναζητεί κι ιχνηλατεί, εμβαθύνει κι επιλέγει, μνήμες και πραγματικότητες, αισθήσεις κι ώεστις,ώεστις,
προερχόμενες από ένα πλήθος γυναικών. Με το ευαίσθητο βλέμμα της, η ζωγράφος εντοπίζει κι
αναδεικνύει την λάμψη, την υπερηφάνεια και το μεγαλείο που εκπέμπουν, μια σειρά από γυναίκες
μητέρες, οι οποίες κρατούν στην αγκαλιά τους ή έχουν γύρω τους παιδιά. Γυναίκες και παιδιά, μέσα
από μια ευδαιμονική ατμόσφαιρα, φέρνουν στον νου αισθήσεις της Άνοιξης, με αλληγορικά φυατλαώματλαώ
και άνθη, που έχουν θαρρείς φυτρώσει κατά τις χίλιες και μια νύχτες των παραμυθιών καραμυθιών καραμυθιών καιρεμυστς
και παράλληλα ανεξίτηλης μαγείας.
Στα αισθαντικά αυτά ζωγραφικά έργα, που αφοπλίζουν τον θεατή με την αμεσότητα και την ειλιάι την τον θεατή
τους, υποβλητικά εμφανίζεται ένας υφέρπων λυρισμός, διαποτισμένος από έναν λανθάνοντα ερωτισμός.
Από το βάθος προς την επιφάνεια αποκαλύπτονται όψεις και μορφές που δίνουν υπόσταση σε εποχές
και ψυχικές διαθέσεις, δονήσεις και ρυθμούς, προερχόμενους από την γυναικεία δύναικεία δύναμη και ρυθμούς, προερχόμενους από την γυναικεία δύναμη και ρυθμούς
από την έλξη και τον εξωτισμό του προσεγγίσιμου και ταυτοχρόνως του μακρινού. Η καθημερινότητα
στα έργα αυτά συναντά τον μύθο και η φαντασία την πραγματικότητα, στις ποικίλες εκδοχές κδοχές και την πραγματικότητα
διαστάσεις της.
Με ιδιαίτερη στοργή και τρυφερότητα, η Μαρία Παπαφίλη, χρησιμοποιεί στρώσεις χρωμάτων,
μεταφράζουν θωπευτικά θαρρείς, άγραφες ιστορίες που λειτουργούν μέσα από ποιητικές νότες, στατες
θέματά της. Μέσα από τις κατάλληλες μάλιστα σχεδιαστικές τους και χρωματικές αλληλεπενέργειες,
έρχονται στο προσκήνιο ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες αντιθετικές τονικότητες. Η υφολογία άλλωστε
συμπληρώνει νοηματικά τους συνειρμούς αυτών των έργων, στα οποία διακρίνει κανείς απρόσμενες
εντάσεις και διαβαθμιζόμενες λάμψεις ή υφέσεις που δημιουργούν γοητευτικά παράδοξα.
Η δομή στα έργα αυτά, μετουσιώνεται σε έναν διάλογο βάθους κι επιφανείας, προσδιορίζοντας
μια συντεταγμένη την άλλη, με πυκνότητα ή αντιστικτική αραίωση του υλικού. Η στρωματογραφία
άλλωστε των επιπέδων του υλικού είναι έτσι διαμορφωμένη, ώστε να μεταδίδει συγκινησιακή υ,γρασία
επιθυμώντας θαρρείς να ξεδιψάσει το δικό μας βλέμμα, κεντρίζοντας παράλληλα την έκπληξή έκπληξή
μπροστά στο απροσδόκητο.
Οι ευφρόσυνες κι ευδαιμονικές μορφές της Μαρίας Παπαφίλη, εμφανίζονται μέσα από τις αρμονικές
τους ισορροπίες, αιφνιδιάζοντάς μας αφοπλιστικά. Κι αυτό έγκειται, στους τρόπους που η ζωγράφος
μας αποκαλύπτει την χαρά εντέλει της ζωής, κατορθώνοντας με στοργή κι αισθαντικότητας,
μεταδώσει τα ήθη και κυρίως τον πολιτισμικό πλούτο που μεταγγίζουν αυτές οι εικονομορφές της,
τις πανανθρώπινές τους αλήθειες. Τις αλήθειες, που διαμορφώνουν μια χαρμόσυνη και συνεχώς
ανατροφοδοτούμενη κοσμογεωγραφία, η οποία εμπερικλείει την δύναμη και την ευφροσύνη της.
Αθηνά Σχινά
Ιστορικός Τέχνης & Θεωρίας του Πολιτισμού