For å gjøre det enklere for våre internasjonale kunder, er denne siden delvis automatisk oversatt fra engelsk.
SAMLING BARN, LEKER, DRØMMER / HILSEN
ART CRITIC
Slektshistorien til en fornyelse
Når form vises gjenfødt gjennom maleri, så har det allerede skjedd noe godt i kunstens innhold. Og hver gang et ansikt som er avbildet ser solen rett inn i øynene uten forvirring eller frykt for å bli brent, så beveger hele maleriet seg mot lyset, for å sveipe med det inn i optimisme det overskyggede aspektet av livet; og å romme i to dimensjoner det menneskets sinn normalt ikke kan inneholde, løfte det lille til det store, det ubetydelige til det vesentlige, og gjør drømmer til virkelighet.
Maria Papaphili ble lært, som det var naturlig, de velprøvde måtene for 'god maleatferd', men hun lot ikke kunsten hennes bli dratt ned i den for tidlige sløsing som en insistering på konvensjonalitet og nestling i en gjenkjennelig, lang tid. -bebodd og følgelig uttømt plass fører deterministisk. Figurene hennes ble opprinnelig projisert som deler fremsatt fra en historie som utviklet seg innenfor, hvor ingen kunne eksistere uten støtte fra en annen, en hjelper eller kamerat, ofte en overherre og undertrykker, enten denne figuren var en levende personlighet i huset, eller ganske enkelt portrettert noen ganger innenfor en ramme, noen ganger i et speil, som et bilde, det vil si innenfor bildet, på modell av renessansemaleri. Men de skulle ikke bli der lenge ...
Omverdenen ventet tålmodig, ga mer lys, livligere farger og sterkere følelser, og provoserte kunsten til en konkurranse med en pulserende virkelighet. En etter en tittet Papaphilis skikkelser ut gjennom vinduet, på balkongen, og går videre derfra inn i gården og så ut på gaten. De våget å gå ut, på sin første tur – i nærheten, det sier seg selv, og alltid under oppsyn, men denne gangen ble tilsynet mer slapp, individene ble vant til autonomi, ble gradvis avvennet fra den kvelende kontrollen av lukket og konservativt landskap av maleri. Og i stedet for å modnes og forsvinne, utsatt for sjenerøse gjentakelser og manéristisk degenerasjon, ble de revitalisert, ble stadig yngre og endte opp som små barn. Maleren vendte seg mot livets kjølige tidsalder for å vaske ut penselen i det rene kildevannet.
Og fjærene er – hva annet? – barn. Disse dukket opp diskret til å begynne med, som komplementære trekk ved abstraksjon, og deretter uforskammet og massevis, for å dominere fullstendig lengden og bredden av bildet, en i hvert bilde, og erklærte at de påtar seg ansvaret for fortellingen. Men de påtar seg også eksklusiviteten til representasjonen av vår verden, siden de noen ganger kontrollerer lerretet på en absolutt måte, med en tendens til å fortrenge det som kan ha en ødeleggende funksjon, og andre er bare omgitt av objekter og emblemer av en forestillingsvirkelighet . Og betrakteren blir bedt om å behandle disse figurene ikke som bare representasjoner av vitalitet, av et uskyldig smil eller en avvæpnende grimase, men som aggressive, mer motstandsdyktige celler i organismen av kunst, vesener og symboler for en ny fremtid, om enn en skildring , utvilsomt mer håpefull. Det er nettopp det punktet hvor en tungtveiende kunstnerisk uttalelse kommer: at tiden er inne for at uskylden skal podes inn på maleriet. Nå bygger maleren historiebyer, magiske lekebyer, under eksklusivt tilsyn av barn, oversvømmet med flerfargede mønstre og lysende budskap. Selv solen er et kultobjekt, i samme funksjonskategori, dessuten, som en fugl, et granateple, en lekebil ... hele maleriet av landskapet pulserer og utfolder seg med friheten til en ukuelig hvit magi, med en tendens å bryte gjennom rammeverket til lerretet, som for å inkludere enhver betrakter i en forløsende virkelighet, i et drømmemikrokosmos, hvor det ikke er rom for mareritt, slik at menneskelig eksistens kan søke tilflukt der hver gang den føler at den blir kvalt av tvil. Og for denne reisen er det en sti du kan ta, selvsikkert følge penselstrøkene som Papaphili etterlater seg.
Ingenting av dette kunne vært sant uten et overbevisende miljø, presentert med plastisk kompetanse og velorganisert kompetanse. Maleren bruker realismens språk, på en måte som avleder detaljene i det grunnleggende portrettmaleriet til underholdende, ettertrykkelige aksentueringer, og gir vekt – spesielt i hennes nyere arbeider – til midten av komposisjonen, kjernen. Fra det tidspunktet eliminerer hun perifert nøysomheten i stilen, og kondenserer til en motvalens de komplementære trekkene i bildet, de som er nødvendige for komposisjonens struktur og fullføringen av historien. Dermed blir lesingen en lek, med mekanismer for avspenning når den nærmer seg slutten. Papaphili beviser også sin evne til å forstyrre perspektivet og lyse opp mise-en-scθne med livlige fargevekslinger, og holde prestasjonen i eksepsjonelt høye toner både når det gjelder motiv og skuespill.
Jeg føler tillit til kunstens fremtid når unge kunstnere skaper følge der ungdommen fører, eller eldre blir sett på som stadig fornyes, ny dukket opp hver gang i vår verden, som i deres øyne (som det burde være i våre) er uuttømmelig i sine nye bilder og betydninger. Maleren Maria Papaphili har våget å legge bak seg de grå – for andre kunstnere, sikre – skygger av akademiskisme og gå videre til blendende lys og farger fylt med håp.
Antonis Bouloutzas
Antonis Bouloutzas er en forfatter. Han har vært utgiver av de greske kunstmagasinene Eikastika og ARTI International.
................................................
GRESK
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Η Γενεαλογία μιας Ανανέωσης
Όταν η μορφή εμφανίζεται αναγεννημένη μέσα από τη ζωγραφική, τότε κάτι καλό έχει ήδη συμβεί στο περιεχόμενο της τέχνης. Και όποτε ένα πρόσωπο απεικονιζόμενο βλέπει κατάματα τον ήλιο δίχως αμηχανία ή φόβο μην καεί, τότε και η ζωγραφική ολόκληρη κινείται προς το φως, για να συμπαρασύρει στην αισιοδοξία τη σκιασμένη όψη της ζωής. Και να χωρέσει, στις δύο διαστάσεις της όσα συνήθως δεν χωρεί η διάνοια του ανθρώπου, αναβαθμίζοντας τα μικρά σε μεγάλα, τα ασήμαντα σε σπουδαία, κάνοντας τα όνειρα πραγματικότητες.
Η Μαρία Παπαφίλη διδάχτηκε, καθώς ήταν φυσικό, τους δοκιμασμένους τρόπους «καλής ζωγραφικής συμπεριφοράς», όμως δεν άφησε την τέχνη της να παρασυρθεί στον πρόωρο μαρασμό, προς τον οποίο νομοτελειακά οδηγούν η εμμονή στη συμβατικότητα και το βόλεμα σε έναν αναγνωρίσιμο, παλαιοκατοικημένο και κατά συνέπειαν εξαντλημένο χώρο. Οι φιγούρες της είχαν προβληθεί αρχικά ως προτασσόμενα μέρη μιας ιστορίας που εξελισσόταν στο εσωτερικό, όπου κανείς δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει χωρίς τη στήριξη κάποιου άλλου, παραστάτη ή συμπαραστάτη, συχνά δεσπότη και καταπιεστή, είτε αυτός ήταν μια φυσιογνωμία ζώσα του σπιτιού, είτε απλά εικονιζόμενος πότε σε κάδρο, πότε σε καθρέφτη, δηλαδή σαν εικόνα μέσα στην εικόνα, κατά το πρότυπο της αναγεννησιακής ζωγραφικής. Όμως, δεν έμελλε να μείνουν για πολύ εκεί...
Ο έξω κόσμος περίμενε καρτερικά, προσφέροντας περισσότερο φως, ζωηρότερα χρώματα και πιο δυνατές συγκινήσεις, προκαλούσε την τέχνη σε αναμέτρηση με τη σφύζουσα πραγματικότητα. Μία μία οι φιγούρες της Παπαφίλη ξεμύτιζαν στο παράθυρο, στον εξώστη, για να περάσουν από εκεί στον αυλόγυρο και ύστερα στον δρόμο. Τολμούσαν δηλαδή την έξοδο, τον πρώτο τους περίπατο, εννοείται κοντινό και πάντα επιτηρούμενες, τούτη τη φορά όμως η εποπτεία γινόταν πιο ελαστική, τα πρόσωπα εθίζονταν στην αυτονομία, αποκόβονταν προοδευτικά από τον ασφυκτικό έλεγχο του περίκλειστου και συντηρητικού ζωγραφικού τοπίου. Και αντί να ωριμάζουν και να μαραζώνουν, εκτεθειμένα στη βολική επανάληψη και τη μανιεριστική φθορά, αναζωογονούνταν, γίνονταν όλο και νεαρότερα, κατέληγαν μικρά παιδιά. S
Και οι πηγές είναι -τι άλλο;- τα παιδιά. Που έκαναν την εμφάνιση τους πρώτα διακριτικά, ως παραπληρωματικά στοιχεία της αφήγησης, κι έπειτα απροσχημάτιστα και μαζικά, για να κυριαρχήσουν εντελώς στο μήκος και το πλάτος της εικόνας, ένα σε κάθε πίνακα, δηλώνοντας ότι αναλαμβάνουν την ευθύνη της αφήγησης. Αλλά και την αποκλειστικότητα της εκπροσώπησης του κόσμου μας, αφού άλλες φορές ελέγχουν με απόλυτο τρόπο τον καμβά, τείνοντας να εκτοπίσουν οτιδήποτε μπορεί να λειτουργήσει αποδομητικά, και άλλες φορές περιβάλλονται μονάχα από αντικείμενα και εμβλήματα μιας ιδεατής πραγματικότητας. Και ο θεατής καλείται να αντιμετωπίσει τούτα τα πρόσωπα, όχι σαν απλές αποτυπώσεις ζωντάνιας, άδολου χαμόγελου ή αφοπλιστικής γκριμάτσας, αλλά, σαν επιθετικά, ανθεκτικότερα στον οργανισμό της τέχνης, κύτταρα, υπάρξεις και σύμβολα ενός καινούργιου, έστω εικονογραφημένου, μέλλοντος, ασφαλώς πιο ελπιδοφόρου. Είναι ακριβώς το σημείο μιας βαρύνουσας καλλιτεχνικής δήλωσης: πως ήρθε ο καιρός να μπολιαστεί η ζωγραφική με αθωότητα.
Ήδη, η ζωγράφος χτίζει παραμυθουπόλεις, μαγικούς παιχνιδότοπους, υπό την αποκλειστική εποπτεία των παιδιών, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σχήματα, και φωτεινά μηνύματα. Ακόμα και ο ήλιος είναι λατρευτικό αντικείμενο, στην Ίδια χρηστική κατηγορία μάλιστα με ένα πουλί, ένα ρόδι, ένα αυτοκινητάκι... η τοπιογραφία ολόκληρη πάλλεται και ξεδιπλώνεται με την ελευθερία μιας ακατανίκητης λευκής μαγείας, τείνοντας να διασπάσει και το πλαίσιο του καμβά, σαν για να συμπεριλάβει κάθε παρατηρητή σε μια πραγματικότητα λυτρωτική, σε έναν ονειρικό μικρόκοσμο, όπου δεν έχουν χώρο οι εφιάλτες, άρα μπορεί να καταφεύγει εκεί η ανθρώπινη ύπαρξη όποτε νιώθει ότι πνίγεται από αμφιβολίες. Και για το ταξίδι αυτό υπάρχει μονοπάτι που μπορείς να το διαβείς, ακολουθώντας με ασφάλεια τις πινελιές που αφήνει πίσω της η Παπαφίλη.
Όλα τούτα δεν θα μπορούσαν να είναι αληθινά, χωρίς ένα περιβάλλον πειστικό, παρουσιασμένο με πλαστική αρτιότητα και καλά οργανωμένη επιτήδευση. Η ζωγράφος χρησιμοποιεί τη γλώσσα του ρεαλισμού, με τρόπο ο οποίος εκτρέπει τις λεπτομέρειες της βασικής προσωπογραφίας σε διασκεδαστικούς εμφατικούς τονισμούς, δίνοντας έμφάση -ιδιαίτερα στα πιο πρόσφατα έργα της- στο κέντρο της σύνθεσης, στον "πυρήνα, Από εκεί και πέρα, αναιρεί περιφερειακά την αυστηρότητα της γραφής, πυκνώνοντας σε αντίβαρο τα συμπληρωματικά στοιχεία του πίνακα, τα απαραίτητα για τη δομή της σύνδεσης και την ολοκλήρωση της ιστορίας. Έτσι, η ανάγνωση γίνεται ένα παιχνίδι, με μηχανισμούς χαλάρωσης όσο πλησιάζει προς το τέλος του. Η Παπαφίλη αποδεικνύει επίσης την ικανότητα της να ανατρέπει την προοπτική και να φωτίζει με ζωηρές χρωματικές εναλλαγές το σκηνικό, κρατώντας σε εξαιρετικά υψηλούς τόνους τόσο το θεματικό, όσο και το θεαματικό της επίτευγμα.
Αισθάνομαι ασφάλεια για το μέλλον της Τέχνης, όταν οι νέοι καλλιτέχνες δημιουργούν ακολουθώντας τη νεότητά τους, ή όταν οι παλαιότεροι εμφανίζονται διαρκώς ανανεωμένοι, κάθε φορά πρωτόβγαλτοι στον κόσμο μας, ο οποίος στα μάτια τους (θα έπρεπε και στα δικά μας) είναι ανεξάντλητος σε καινούργιες εικόνες και έννοιες. Η ζωγράφος Μαρία Παπαφίλη είχε την τόλμη να αφήσει πίσω της τις γκρίζες, για αρκετούς άλλους καλλιτέχνες ασφαλείς, σκιές του ακαδημαϊσμού και να περάσει στα εκτυφλωτικά φώτα και στα ελπιδοφόρα χρώματα.
Αντώνης Μπουλούτζας
Ο Αντώνης Μπουλούτζας είναι συγγραφέας. Υπήρξε εκδότης των περιοδικών «Εικαστικά» και «ARTI International».
........................
Hilsen
Barnas ansikter og former, blandet og innebygd i situasjoner som minner om magiske verdener, oversvømmet av fargerike symboler og lyse former. Holdninger som indikerer en bekymringsløs og gledelig stemning, i et rom med tilsynelatende urelatert informasjon. Former godt utformet, med vekt på fargeverdier, som ikke presenteres med den snille modernistiske ambisjonen om å avsløre de spesifikke morfologiske strukturene, men bare sikter på å eksistere i sin egen drømmeverden.
Maria Papafili bygger med sitt maleri en slik verden, og tilbyr ham sjenerøst til hovedpersonene i komposisjonene hennes, og avslører, siterer og redefinerer dem i et dyktig og kreativt skuespill, som et siste forsøk på å utnytte deres rolle i det moderne sosiale og naturlige miljøet. De nøyaktige formene blir først avslørt for betrakteren som narrative sammenstillinger av en forbløffet observatør. I prosessen presenterer de seg imidlertid som paradoksale kunstneriske komposisjoner, og gir dem selv i et surrealistisk aspekt. Til slutt oppfyller de sitt oppdrag, og deponerer sitt spesielle konseptuelle og ideologiske innhold til alle som snarest vil søke deres verden.
Siden han hovedsakelig er antroposentrisk, skaper kunstneren med tilstedeværelsen av en modell, hvis valg følger spesifikke regler og er rettet mot emosjonell-psykografisk tilnærming til seg selv og omgivelsene. Den ekspresjonistiske bruken av farge, lærdommene fra den impresjonistiske bevegelsen, men også påvirkningen fra strømmen av neorealisme har en katalytisk effekt på hennes arbeid og former kunstverdier _d04a07d8-9cd1-8136_built på solid fundament. Kunstneren jobber med olje- og akrylfarger, ofte først med et utkast, og hun fullfører arbeidet med pensel. På samme måte fungerer den dynamiske avsetningen av kalde og varme farger konfronterende, uten å gå på akkord med den nødvendige balansen i komposisjonen. Teksturene, fredelige, uten store utbrudd, hjelper og gir en spesiell ro og harmoni til alle.
Maria Papafili begynte sin kunstneriske karriere med å male dynamisk, og påtvang sin tilstedeværelse innen maleriet, med en rik verden som hun vet hvordan hun skal uttrykke, med betydelig teknisk kunnskap, sterk vilje, disiplin og hardt arbeid. Med lærere ved Athens School of Fine arts, Mr. Moralis og Mr. Mytaras, er jeg overbevist om at en lærer av deres størrelse ikke ville be om flere garantier for å støtte troen på fremtiden til studentene deres. På samme måte, kunstnerens evne til å produsere med bildene hennes, det Max Ernst kalte for å forklare den spesielle visningsmodusen "en tilnærming til sannhet, sammenlignbar med et mildt jordskjelv som forsiktig beveger verdens møbler, uten å endre den sanne essensen av ting. ”, gir en spesiell betydning for arbeidet.
John Papafigos,
Kunstkritiker medlem av AICA
................................
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Παιδικά πρόσωπα και μορφές, αναμεμειγμένες και ενσωματωμένες σε καταστάσεις που θυμίζουν μαγικούς κόσμους, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σύμβολα και φωτεινά σχήματα. Στάσεις που Δηλώνουν μια ανέμελη και χαρούμενη διάθεση σ΄ένα χώρο φινομενικά ασύνΔ ετων προμικά α ύν ε π π π ώ ώ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ ΄έ Δ σ΄έ΄ένα χώ ώ ύ χ δ δ Δ ΄έ Δ δ Δ δ Δ δ Δ δ Δ δ Δ δ Δ δ Δ δ Δ δ δ Δ σ΄έ ώ ΄έ ΄έ ΄έ δ Δ Δ σ΄έ΄ένα. Φόρμες σωστά μελετημένες με έμφαση στις χρωματικές αξίες, οι οποίες απεικονίζονται όχι με την ευγενική μοντερνιστική φιλοδοξία να φανερώσουν τις ιδιαίτερες μορφικές τους δομές, αλλά με απώτερο στόχο απλά να υπάρξουν στο δικό τους ονειρικό κόσμο.
Ένα τέτοιο κόσμο χτίζει με τη ζωγραφική της η Μαρία Παπαφίλη και αυτόν προσφέρει απλόχερα στους πρωταγωνιστές των συνθέσεων της, αποκαλύπτοντας, παραθέτοντας και επαναπροσδιορίζοντάς τους σε μια έντεχνη και δημιουργική αναπαραγωγή, σαν μια ύστατη προσπάθεια αξιοποίησης του ρόλου τους, μέσα στο σύγχρονο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον . Οι συγκεκριμένες μορφές αποκαλύπτονται αρχικά στο θεατή σαν αφηγηματικές παραθέσεις ενός έκθαμβου παρατηρητή. Στη πορεία παρουσιάζονται όμως ως παράδοξες εικαστικές συν ι μ μ μukter Τελικά εκπληρώνουν την αποστολή τους, καταθέτοντας το ιδιαίτερο νοηματικό και ιδεολογικό τους περιεχόμενο σε όποιον επιτακτικά αναζητήσει τον κόσμο τους.
Ούσα κυρίως ανθρωποκεντρική η καλλιτέχνιδα φιλοτεχνεί με τη παρουσία μοντέλου, η επιλογή του οποίου υπακούει σε συγκεκριμένους κανόνες και αποσκοπεί στη συναισθηματική- ψυχογραφική προσέγγιση του ιδίου αλλά και του περιβάλλοντος χώρου. Η εξπρεσιονιστική χρήση του χρώματος, τα διδάγματα του ιμπρεσιονιστικού κινήματος, αλλά και οι επιρροές από το ρεύμα του νεορεαλισμού επιδρούν καταλυτικά στο έργο της και διαμορφώνουν ζωγραφικές αξίες δομημένες σε στέρεες βάσεις. Δουλεύει τα λάδια αλλά α τα ακρυλικά, συχνά με προσχέ ι ι ε μ π π π π π π π π π π π π π μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ α πθ μ μ μ μ μ μ μ μ μ α πθ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ, Παράλληλα η δυναμική εναπόθεση ψυχρών αλλά και θερμών χρωμάτων, λειτουργεί αντιπαραθετικά, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο την αναγκαία ισορροπία της σύνθεσης. Οι ματιέρες ήρεμες, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, υποβοηθούν και προσδίδουν μια ιδιαίτερη ηρεμία και αρμονία στο σύνολο.
Η Μαρία Παπαφίλη ξεκίνησε την πορεία της δυναμικά και επέβαλε την παρουσία της στο χώρο της ζωγραφικής, έχοντας σαν εφόδια ένα πλούσιο κόσμο που ξέρει να τον εκφράζει με μια αξιόλογη τεχνική γνώση, ισχυρή βούληση, πειθαρχία και εργατικότητα. Έχοντας δασκάλους στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας τον Μόραλη και τον Μυταρά, είμαι πεπεισμένος ότι ένας δάσκαλος του μεγέθους τους, δε θα ζητούσε περισσότερα εχέγγυα για να στηρίξει τη πίστη του στο μέλλον του μαθητή του. Παράλληλα η δυνατότητα της ζωγράφου να προκαλεί με τις εικόνες της αυτό που ο Max Ernst αποκάλεσε για να εξηγήσει τον ιδιαίτερο τρόπο απεικόνισης << μια προσέγγιση της αλήθειας, συγκρίσιμη με έναν ελαφρύ σεισμό που απαλά μετακινεί την επίπλωση του κόσμου, χωρίς να μεταβάλλει την αληθινή ουσία των πραγμάτων>>, δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο έργο της.
Γιάννης Κ. Παπαφίγκος
Κριτικός τέχνης- μέλος της AICA
........................................
SAMLING I SPOR AV AURAEN
ART CRITIC
Engelsk
I utseendets fortryllelse
Fengende er faktisk portrettene malt av den karismatiske kunstneren Maria Papafili, med inspirasjon,
lidenskap og stor mestring. Portretter - "kreasjoner" som diktert av hennes egen psyke - og derfor
ugjennomtrengelig i enhver standardisering - utstråle ballasten til hennes personlighet; og dette, med karismatisk
utløse temperamentet til hver modell, og ikke bare dens morfologi.
Inspirerende og dynamisk sender og mottaker av stimuli som Papafilis psyke fullt ut
reagerer er det uttrykksfulle utseendet til de avbildede figurene som bokstavelig talt også magnetiserer vår.
Et karismatisk utgangspunkt her er øynene til hver figur; øyne som reflekterer ikke bare det ytre
stimulus, men også det iboende, vitnesbyrd og iboende opplevelser; øyne som i alle fall ansetter
ikke bare synet, men hele psyken til betrakteren som aktiveres så mye som mulig i en direkte
kommunikasjon med dem.
Øyne som reflekterer så mange opplevelser som mulig; øyne som har møtt mange situasjoner
uten å overgi seg til skjebnens slag; øyne som på ingen måte lar deg forbigå dem likegyldig; øyne
som trenger inn i deg for å formidle til deg: en meningsfull og metafysisk, så langt han aura er
bekymret, melding.
Øyne - vitnesbyrd for mange tidligere sykluser av live brukt med ballast. Øyne som er orkestrert
etter en endeløs visjon av malernes høyt begavede palett av de oppfinnsomt utvalgte fargene
som legger til deres uuttømmelige sjarm.
Øyne - <speil> av sjelen der de er blitt dechiffrert med unike dyder, i hovedsak
opplevelser og holdninger for livet Øyne som følger deg i lang tid etter at du slutter å ha
dem foran deg; øyne som opplever hvert øyeblikk opp til ujevnheter for å kommunisere effektivt
med selv den mindre kjente betrakteren av kunsten; øyne som overfører til din sjel og kropp en autentisk
«ånd» som stammer ikke bare fra jorden, men fra deres metafysiske eksistens; øyne som refererer til
og uttrykke så mye som mulig - det mystiske tredje øyet, direkte eller indirekte dempet av antikken
kulturer og deres respektive fiksjon.
Øyne over tid som beviser til fulle overtroen om at: verden for hver enkelt av oss er hans
øye. Og nettopp fordi øyet i Papafilis malerier overskrider begreper: skjønnhet, lys, verden,
universet, livet.
Konsepter som ikke antyder dem bare - optisk - Papafili, men som tvert imot transplanterer
dypt inni oss, både psykologisk og åndelig. En tøff oppgave utover hennes potensielle talent bekrefter henne
rik indre verden, spesielt: hennes "metafysiske" teksturfølsomhet; følsomhet, takket være hvilken det lykkes,
foruten en spesielt viktig kunstner, å fungere som en begavet innblanding mellom den håndgripelige naturen
og i den "magnetiske" auraen av kosmogonien. Og det er nettopp denne ideen om kosmogoni som formidler
oss fremfor alt gjennom hennes tidløse portretter; portretter som har fått så mye som visuelt mulig
noe essensielt fra kosmogonistrålingen for å overføre oss karismatisk til en tidløs, eksistensiell
beskjed.
Dora Iliopoulou-Rogan
Dr. Kunsthistoriker – Kunstkritiker
Officier des Arts et des Lettres (Frankrike)
................................................................ ........
Ansiktskosmografien
Maria Papafili, i denne spesielle enheten av verkene hennes, laget med blandede materialer, søk og spor,
utdyper og velger, minner og realiteter, sansninger og inntrykk som kommer fra en mengde
av kvinner. Med sitt følsomme utseende identifiserer og fremhever maleren gløden, stoltheten og herligheten de
emit, en serie kvinner og mødre som holder i armene eller har barn rundt seg. Kvinner
og barn, gjennom en salig atmosfære, bringer tankene til vårens sanser, med allegorisk løvverk
og blomster, som har tørst spire over tusen og én natt med eventyr og en væske
og uutslettelig magi.
I disse sensuelle maleriene, avvæpning av betrakteren med deres umiddelbarhet og ærlighet, en skummel
lyrikk, ugjennomtrengelig av en latent erotikk, fremstår positivt. Fra dybden til overflaten er
avdekket aspekter og former som gir substans til årstider og mentale stemninger, vibrasjoner og rytmer,
kommer fra den kvinnelige kraften og varmen, fra tiltrekningen og eksotismen til det tilgjengelige
og samtidig det fjerne. Hverdagen i disse verkene møter myten og fantasien virkeligheten,
i sine varierte versjoner og dimensjoner.
Med spesiell hengivenhet og ømhet bruker Maria Papafilis lag med farger som oversetter forferdelige,
urelaterte historier som opererer gjennom poetiske notater til temaene hennes. Gjennom deres riktige design og
fargeinteraksjoner, spesielt interessante kontrasttoner kommer til syne. I tillegg kommer terminologien
utfyller syntaksen til disse verkene, som skiller uventede spenninger og graderte blink
eller utsparinger som skaper sjarmerende paradokser.
Strukturen i disse verkene er betegnet i en dybde- og overflatedialog som identifiserer en
koordinat av den andre, med en tetthet eller antistatisk fortynning av materialet. Dessuten stratigrafien
av de materielle nivåene er så formet at den overfører følelsesmessig fuktighet, og ønsker å slukke vår egen
blikk, mens vi vekker vår overraskelse i møte med det uventede.
De praktfulle og eufemistiske formene til Maria Papafilis vises gjennom deres harmoniske balanser,
overraskende avvæpnende. Og det ligger i måtene maleren vår avslører gleden ved livets slutt,
klare med hengivenhet og sensualitet for å gi oss moralen og fremfor alt den kulturelle rikdommen
transfusert av disse bildene, deres universelle menneskelige sannheter. Sannhetene som former en gledelig og kontinuerlig
forfrisket kosmografi, som omfatter kraften og gleden ved livet.
Athena Schina
Kunsthistoriker og kulturteori
............................
Στη γητειά του βλέμματος
Σαγηνευτικά είναι, όντως, τα πορτραίτα που χει με έμπνευση, πάθος κα μεγάλη μαε,
η χαρισματική καλλιτέχνιδα Μαρία Παπαφίλη. Πορτραίτα – “δημιουργίες” καθώς υπαγορευμένα από
αυτόν καθαυτόν τον ψχισμό της - και γι αυτό αδιάβροχα σε κάθε τυποποίση - ακτ
της προσωπικότητας της. Και αυτό, με χαρισματικό έναυσμα την ιδιοσυγκρασία τομτοτοτοτο
και όχι, απλά, τη μορφολογία του.
Δυναμικός πομπός και Δέκτης των ερεθιιι μάτων στα οποία ανταποκρίνεν ετα i
πλήρως ο ψυχισμός της παπαφίλη στέκει το κατ εξοχήν εκφραστικό βλέμμα των απεικ ressur
μορφών που στην κυριολεξία, μαγνητίζει και το δικό μας. Χαρισματική αφετηρία αποτελούν, εδώ, τα
μάτια της κάθε μορφής. Μάτια στα οποία καθρεφτίζεται όχι μόνο το εκάστοτε εξωτεόαθιτοτε εξωτεό
οι ενδογενείς, μαρτυρίες και τα εγγενή βιώματά της. Μάτια που, στην κάθε περίπτωση, επιστρατεύουν
όχι μόνο την όραση αλλά ολόκληρο τον ψυχισμό του θεατή που ενεργ ressur
άμεση επικοινωνία μαζί τους.
Μάτια που εκφράζουν μύριες όσες εμπειρίες και βιώματα. Μάτια που έχουν βιώσει πολλές καταστάσεις
δίχως να καμφθούν από τα χτυπήματα της μοίρας. Μάτια που σε καμία περίπτωση δεν σε αφήνουν να
τα προσπεράσεις αδιάφορα .Μάτια που διεισδύουν μέσα σου για να σου μεταφέρουν: ένα ουσιαστικό
και μεταφυσικό σε πνοή μήνυμα.
Μάτια- μαρτυρίες για πολλούς παλαιότερους κύκλους ζωμυς, έέμυςαέμυςαέμυς. Μάτια που
ενορχfølge
ευρηματικά επιλεγμένα χρώματα που ενισχύουν στο έπαννρονα έπννρονα ευρηματικά επιλεγμένα
Μάτια - καθρέπτες της ψχής στα οποία έχουν απορυπτογivers
βιώματα και εμπειρίες. Μάτια που σε συντροφεύουν για πολύ καιρό αφότου πάψειχις να να
μπροστά σου. Μάτια που βιώνουν την κάθε στιγμή μέχρι τα μύχια γιανναεκοϽνα εκ
ακόμη και με τον λιγότερο εξοικειωμένο με την τέχνη θεατ. Μάτια που σε κατακυριεύουν ψυχή τε και
σώματι για να σου μεταδώσουν ένα αυθεντικό “απνσταγμα” όχια ένα αυθεντικό “απνσταγμα”
τη μεταφυσική υπόστασή τους. Μάτια που αναφέρονται και εκφράζουν όσο είναι δυνατό - εάιιαό
το μυστηριώδες 3ο μάτι, άμεσα ή έ μμεσα υποβεβλημένο μες από τους αρχαίς πολιτισμούς και ςς πολιτμούς και τς πς πολιτισμούς καιςς πολιτιib
αντίστοιχες "μυθοπλασίες".
Μάτια διαχρονικά που τεκμηριώνουν στο έπακρον το απόφθεγμα ότι: ο όσμος για τον καθένα ς
είναι το “μάτι” του. Και, αυτό, ακριβώς, επειδή το μάτι υπερκαλύπτει μεταφοριμεταφοριιάκορι
φως, κόσμος, σύμπαν, ζωή.
Έννοιες που Δεν τις υπαινίσσεται απλά - οπτικά - η παπαφίλη αλλά που, αντίθα ”, τις“ μεταμοσχel
βαθιά μέσα μας, τόσο ψυχολογικά όσο και πνευματικά. Δύσκολο εγχείρημα που πέρα από το δυναμικό
της ταλέντο επαληθεύει τον πλούσιο εσωτερικό της κσμο, κυρίως δε τη “εταφυσική” σε ε ε μσσιή ”σε ε ε μσ μσ δ Δ τ μ μ δ Δ μ με μσ δ Δ δ Δ μ με μσ
της. Ευαισθησία χάρη στην οποία κατορθώνει πέρα κανπό ιδιαραλακντακ
λειτ ressur
κοσμογονίας. Και αυτήν, ακριβώς, την Ιδέα της κοσμογονίας είναι που ναεαίεαεαίεαε
μες από τα διαχρονικά πορτραίτα της. Πορτραίτα που έχουν “εισπράξει “ όσο είναι εικαστικά δυναό,
κάτι το ουσιαστικό, από την ακτινοβολία της κοσμογονίας. για να μας μεταγγίσουν χαρισματικά ένα
διαχρονικό, υπαρξιακό μήνυμα.
Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν
Δρ. Ιστορικός της Τέχνης – Τεχνοκριτικός
Officier des Arts et des Lettres
................................
H Κοσμογραφία του Προσώπου
Η μαρία παπαφίλη, στην ιδιαίτερη αυτή ενότητα των έργων της,
αναζητεί κι ιχνηλατεί, εμβαθύνει κι επιλέγει, μνήμες και πραγματικότητες, αισθήσεις κι εντυπώσεις,
προερχόμενες από ένα πλήθος γυναικών. Με το ευαίσθητο βλέμμα της, η ζωγράφος εντοπίζει κι
αναΔεικνύει την λάμψ, την υπερηφάνεια και το μεγαλείο που εκππέμπουν, μια σειρά από γυναίκqu
μητέρες, οι οποίες κρατούν στην αγκαλιά τους ή έχουν γπορω. Γυναίκες και παιδιά, μέσα
από μια ευδαιμονική ατμόσφαιρα, φέρνουν στον νου αισθήσεις της Άνοιξης, με αλληγορικά φυλλώματα
και άνθη, που έχουν θαρρείς φυτρώσει κατά τις χίλιες και μια νύχτες των παραμυθιών και μιας ρευστής
και παράλληλα ανεξίτηλης μαγείας.
Στα αισθαντικά αυτά ζωγραφικά έργα, που αφοπλίζουν τον θεατή με την αμεσότητα και την ειλικρίνειά
τους, υποβλητικά εμφανίζεται ένας υφέρπων λυσμός, διαποτισμένος απόναν λανθάνονονονον spesielt a ερωτέναν λανθάνονονον spesielt.
Από το βάθος προς την επιφάνεια αποκαλύπτονται όψεις και μορφές πο δίνον υπόσταση σε εςέ ingον υπόσταση σε ες
και ψυχικές διαθέσεις, Δονήσεις και ρυθμούς, προερχόμενους από την γυν,
από την έλξη και τον εξωτισμό του προσεγγίσιμου και ταρυςαιμου και ταρυτ Η καθημερινότητα
στα έργα αυτά συναντά τον μύθο και η φαντασία την πραγματικότητα, στις ποικίλες εκΔοχές ις τικίλες εκΔοχές ις τικίλες εκΔοχές κς τις ποικίλες εκΔοχέ n
διαστάσεις της.
Με ιδιαίτερη στοργή και τρυφερότητα, η μαρία παπαφίλη, χρησιμοπο om στρώσεις χρωμάτων, πоυ
μεταφράζουν θωπευτικά θαρρείς, άγραφες ιστορίες που λειτουργούν μέσα από ποιητικές νότες, στα
θέματά της. Μέσα από τις κατάλληλες μάλιστα σχεδιαστικές τους καιμλκς και·
έρχονται στο προσκήνιο ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες αντιθεοτικκττικ Η υφολογία άλλωστε
συμπληρώνει νοηματικά τους συνειρμούς αυτών των έργων, στα οποία διακρίνει κανείς απρόσμες εν αανείς απρόσμες
εντάσεις και διαβαθμιζόμενες λάμψεις ή υφέσεις πονου γοηακις
Η Δομή στα έργα αυτά, μετουσιώνεται σε έναν Διάλογο βάθους κι επιφανείας, προσδιορί ζ spesielt
μια συντεταγμένη την άλλη. Η στρωματογραφία
άλλωστε των επιπέδων του λικού είναι έτσι Διαμορφωμένη, ώστε να μ Δί ει συγκινησια υ δ ει συγκινησια υ δ ει συγκινire
επιθυμώντας θαρρείς να ξεδιψάσει το δικό μας βλέμα, κεντρίζοντας παράληλα τα έ λ μας μας μληλα τρν έ έ μ πrimin
μπροστά στο απροσδόκητο.
Enkel
τους ισορροπίες, αιφνιδιάζοντάς μας αφοπλιστικά. Κι αυτό έγκειται, στους τρόπους που η ζωγράφος
μας αποκαλύπτει την χαρά εντέλει της ζωής, κατορθώνοντας με στοργή ι αισθαντικότητα, ν μας
μεταδώσει τα ήθη και κρίως τον πολιτισμικό πλούτο που μεταγγίζουν αυς ο εικονομ ressur
τις πανανθρώπινές τους αλήθειες. Τις αλήθειες, που διαμορφώνουν μια χαρμόσυνη και συνεχώς
ανατροφοδοτούμενη κοσμογεωγραφία, η οποία εμπερικλείει την Δύναμη ας.
Αθηνά Σχινά
Ιστορικός Τέχνης & Θεωρίας του Πολιτισμού