Pour la commodité de nos clients internationaux, ce site est en partie traduit automatiquement de l'anglais.
MARIA PAPAFILI
Présentation d'art et critiques
COLLECTION ENFANTS, JOUETS, RÊVES / REGARDS
CRITIQUE D'ART
La généalogie d'un renouveau
Lorsque la forme semble renaître à travers la peinture, alors quelque chose de bien s'est déjà produit dans le contenu de l'art. Et chaque fois qu'un visage représenté regarde le soleil droit dans les yeux sans perplexité ni peur d'être brûlé, alors toute la peinture se dirige vers la lumière, entraînant avec elle dans l'optimisme l'aspect assombri de la vie ; et d'accommoder en deux dimensions ce que normalement l'esprit de l'homme ne peut contenir, élevant le petit au grand, l'insignifiant au substantiel, faisant des rêves des réalités.
Maria Papaphili a appris, comme c'était naturel, les manières éprouvées du « bon comportement pictural », mais elle n'a pas permis à son art d'être entraîné dans ce dépérissement prématuré auquel une insistance sur la conventionnalité et l'enfouissement dans un long et reconnaissable -l'espace habité et, par conséquent, épuisé conduit de manière déterministe. Ses personnages étaient à l'origine projetés comme des parties mises en avant d'une histoire qui évoluait à l'intérieur, où personne ne pouvait exister sans le soutien d'un autre, d'un assistant ou d'un camarade, souvent un suzerain et un oppresseur, que ce personnage soit une personnalité vivante dans la maison, ou simplement représenté tantôt dans un cadre, tantôt dans un miroir, comme une image, c'est-à-dire dans l'image, sur le modèle de la peinture de la Renaissance. Mais ils ne devaient pas y rester longtemps...
Le monde extérieur a attendu patiemment, fournissant plus de lumière, des couleurs plus vives et des émotions plus fortes, et a provoqué l'art dans un concours avec une réalité palpitante. Une à une, les silhouettes de Papaphili surgirent par la fenêtre, sur le balcon, et de là s'en allèrent dans la cour, puis dans la rue. Ils osent sortir, pour leur première promenade – à proximité, cela va de soi, et toujours sous surveillance, mais cette fois la surveillance se relâche, les individus s'accoutument à l'autonomie, sont progressivement sevrés du contrôle étouffant de la paysage clos et conservateur de la peinture. Et au lieu de mûrir et de dépérir, exposés à la répétition généreuse et à la dégénérescence maniériste, ils ont été revitalisés, sont devenus de plus en plus jeunes et ont fini comme de petits enfants. Le peintre se tourna vers l'âge frais de la vie, pour laver son pinceau dans les eaux pures de la source.
Et les ressorts sont - quoi d'autre? - enfants. Celles-ci ont d'abord fait leur apparition discrètement, comme des traits complémentaires de l'abstraction, puis sans vergogne et en masse, pour prédominer complètement la longueur et la largeur de l'image, une dans chaque image, déclarant qu'elles assument la responsabilité de la narration. Mais ils assument aussi l'exclusivité de la représentation de notre monde, puisque parfois ils contrôlent la toile de manière absolue, avec une tendance à déplacer ce qui peut avoir une fonction de déstructuration, et à d'autres ne sont entourés que d'objets et d'emblèmes d'une réalité notionnelle. . Et le spectateur est appelé à traiter ces figures non pas comme de simples représentations de la vitalité, d'un sourire innocent ou d'une grimace désarmante, mais comme des cellules agressives et plus résilientes dans l'organisme de l'art, des êtres et des symboles d'un nouvel avenir, bien qu'une représentation , sans doute plus optimiste. C'est précisément le moment où une affirmation artistique de poids est faite : que le temps est venu pour que l'innocence soit greffée sur la peinture. Désormais, le peintre construit des villes-histoires, des villes magiques du jeu, sous la surveillance exclusive d'enfants, inondées de motifs multicolores et de messages lumineux. Même le soleil est un objet culte, dans la même catégorie fonctionnelle, d'ailleurs, qu'un oiseau, une grenade, une petite voiture... toute la peinture du paysage palpite et se déploie avec la liberté d'une magie blanche indomptable, avec une tendance percer la trame de la toile, comme pour inclure chaque spectateur dans une réalité rédemptrice, dans un microcosme onirique, où il n'y a pas de place pour les cauchemars, pour que l'existence humaine puisse s'y réfugier chaque fois qu'elle se sent étouffée par les doutes. Et pour ce voyage, il y a un chemin que vous pouvez emprunter, en suivant avec confiance les coups de pinceau laissés par Papaphili.
Rien de tout cela ne pourrait être vrai sans un environnement convaincant, présenté avec une compétence plastique et une expertise bien organisée. Le peintre utilise le langage du réalisme, d'une manière qui détourne les détails du portrait de base vers des accentuations divertissantes et emphatiques, donnant du poids - en particulier dans ses œuvres les plus récentes - au centre de la composition, le noyau. Dès lors, elle élimine périphériquement l'austérité du style, condensant dans une contre-valence les traits complémentaires du tableau, ceux nécessaires à la structure de la composition et à l'achèvement du récit. Ainsi la lecture devient un jeu, avec des mécanismes de détente à l'approche de sa fin. Papaphili prouve également sa capacité à perturber la perspective et à illuminer la mise en scène par de vives alternances de couleurs, gardant dans des tons exceptionnellement aigus sa réalisation tant en matière de sujet que de spectacle.
J'ai confiance en l'avenir de l'art lorsque de jeunes artistes créent en suivant là où leur jeunesse mène, ou que les plus âgés se voient sans cesse renouvelés, surgissant à chaque fois dans notre monde, qui à leurs yeux (comme il se doit aux nôtres) est inépuisable dans ses nouvelles images et significations. La peintre Maria Papaphili a eu l'audace de sortir des ombres grises – pour d'autres artistes, sûres – de l'académisme et de passer à des lumières aveuglantes et des couleurs pleines d'espoir.
Antonis Bouloutzas
Antonis Bouloutzas est écrivain. Il a été l'éditeur des magazines d'art grecs Eikastika et ARTI International.
..................................................
GREC
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Η Γενεαλογία μιας Ανανέωσης
Όταν η μορφή εμφανίζεται αναγεννημένη μέσα από τη ζωγραφική, τότε κάτι καλό έχει ήδη συμβχ στ maj Ce. Και όποτε ένα πρόσωπο απεικονιζόμενο βλέπει κατάματα τον ήλιο δίχως αμηχανία ή φόβο μην καεί, τότε και η ζωγραφική ολόκληρη κινείται προς το φως, για να συμπαρασύρει στην αισιοδοξία τη σκιασμένη όψη της ζωής. Και να χωρέσει, στις δύο διαστάσεις της όσα συνήθως δεν χωρεί η διάνοια του ανθρώπου, αναβαθμίζοντας τα μικρά σε μεγάλα, τα ασήμαντα σε σπουδαία, κάνοντας τα όνειρα πραγματικότητες.
Η Μαρία Παπαφίλη διδάχτηκε, καθώς ήταν φυσικό, τους δοκιμασμένους τρόπους «καλής ζωγραφικής συμπεριφοράς», όμως δεν άφησε την τέχνη της να παρασυρθεί στον πρόωρο μαρασμό, προς τον οποίο νομοτελειακά οδηγούν η εμμονή στη συμβατικότητα και το βόλεμα σε έναν αναγνωρίσιμο, παλαιοκατοικημένο και κατά συνέπειαν εξαντλημένο χώρο. Οι φιγούρες της είχαν προβληθεί αρχικά ως προτασσόμενα μέρη μιας ιστορίας που εξελισσόταν στο εσωτερικό, όπου κανείς δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει χωρίς τη στήριξη κάποιου άλλου, παραστάτη ή συμπαραστάτη, συχνά δεσπότη και καταπιεστή, είτε αυτός ήταν μια φυσιογνωμία ζώσα του σπιτιού, είτε απλά εικονιζόμενος πότε σε κάδρο, πότε σε καθρέφτη, Δηλαδή σαν εικόνα μέσα στην εικόνα, κατά το πρότυπο της αναγενers Όμως, δεν έμελλε να μείνουν για πολύ εκεί...
Ο έξω κόσμος περίμενε καρτερικά, προσφέροντας περισσότερο φως, ζωηρότερα χρώματα και πιο δυνατές συγκινήσεις, προκαλούσε την τέχνη σε αναμέτρηση με τη σφύζουσα πραγματικότητα. Μία μία οι φιγούρες της Παπαφίλη ξεμύτιζαν στο παράθυρο, στον εξώστη, για να περάσουν από εκεί στον αυλόγυρο και ύστερα στον δρόμο. Τολμούσαν δηλαδή την έξοδο, τον πρώτο τους περίπατο, εννοείται κοντινό και πάντα επιτηρούμενες, τούτη τη φορά όμως η εποπτεία γινόταν πιο ελαστική, τα πρόσωπα εθίζονταν στην αυτονομία, αποκόβονταν προοδευτικά από τον ασφυκτικό έλεγχο του περίκλειστου και συντηρητικού ζωγραφικού τοπίου. Και αντί να ωριμάζουν και να μαραζώνουν, εκτεθειμένα στη βολική επανάληψη και τη μανιεριστική φθορά, αναζωογονούνταν, γίνονταν όλο και νεαρότερα, κατέληγαν μικρά παιδιά. Η ζωγράφος στρεφόταν προς τη Δροσερή ηλικία της ζωής για να ξεπλύνει τον χρωστήρα της στα πεντακάiescessve θrit.
Και οι πηγές είναι -τι άλλο;- τα παιδιά. Που έκαναν την εμφάνιση τους πρώτα διακριτικά, ως παραπληρωματικά στοιχεία της αφήγησης, κι έπειτα απροσχημάτιστα και μαζικά, για να κυριαρχήσουν εντελώς στο μήκος και το πλάτος της εικόνας, ένα σε κάθε πίνακα, δηλώνοντας ότι αναλαμβάνουν την ευθύνη της αφήγησης. Αλλά και την αποκλειστικότητα της εκπροσώπησης του κόσμου μας, αφού άλλες φορές ελέγχουν με απόλυτο τρόπο τον καμβά, τείνοντας να εκτοπίσουν οτιδήποτε μπορεί να λειτουργήσει αποδομητικά, και άλλες φορές περιβάλλονται μονάχα από αντικείμενα και εμβλήματα μιας ιδεατής πραγματικότητας. Και ο θεατής καλείται να αντιμετωπίσει τούτα τα πρόσωπα, όχι σαν απλές αποτυπώσεις ζωντάνιας, άδολου χαμόγελου ή αφοπλιστικής γκριμάτσας, αλλά, σαν επιθετικά, ανθεκτικότερα στον οργανισμό της τέχνης, κύτταρα, υπάρξεις και σύμβολα ενός καινούργιου, έστω εικονογραφημένου, μέλλοντος, ασφαλώς πιο ελπιδοφόρου. Είναι ακριβώς το σημείο μιας βαρύνουσας καλλιτεχνικής Δήλωσης: πως ήρθε ο καιρός να μµµjou.
Ήδη, η ζωγράφος χτίζει παραμυθουπόλεις, μαγικούς παιχνιδότοπους, υπό την αποκλειστική εποπτεία των παιδιών, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σχήματα, και φωτεινά μηνύματα. Ακόμα και ο ήλιος είναι λατρευτικό αντικείμενο, στην Ίδια χρηστική κατηγορία μάλιστα με ένα πουλί, ένα ρόδι, ένα αυτοκινητάκι... η τοπιογραφία ολόκληρη πάλλεται και ξεδιπλώνεται με την ελευθερία μιας ακατανίκητης λευκής μαγείας, τείνοντας να διασπάσει και το πλαίσιο του καμβά, σαν για να συμπεριλάβει κάθε παρατηρητή σε μια πραγματικότητα λυτρωτική, σε έναν ονειρικό μικρόκοσμο, όπου δεν έχουν χώρο οι εφιάλτες, άρα μπορεί να καταφεύγει εκεί η ανθρώπινη ύπαρξη όποτε νιώθει ότι πνίγεται από αμφιβολίες. Και για το ταξίδι αυτό υπάρχει μονοπάτι που μπορείς να το διαβείς, ακολουθώντας με ασφάλεια τις πινελιές που αφήνει πίσω της η Παπαφίλη.
Όλα τούτα δεν θα μπορούσαν να είναι αληθινά, χωρίς ένα περιβάλλον πειστικό, παρουσιασμένο με πλαστική αρτιότητα και καλά οργανωμένη επιτήδευση. Η ζωγράφος χρησιμοποιεί τη γλώσσα του ρεαλισμού, με τρόπο ο οποίος εκτρέπει τις λεπτομέρειες της βασικής προσωπογραφίας σε διασκεδαστικούς εμφατικούς τονισμούς, δίνοντας έμφάση -ιδιαίτερα στα πιο πρόσφατα έργα της- στο κέντρο της σύνθεσης, στον "πυρήνα, Από εκεί και πέρα, αναιρεί περιφερειακά την αυστηρότητα της γραφής, πυκνώνοντας σε αντίβαρο τα συμπληρωματικά στοιχεία του πίνακα, τα απαραίτητα για τη δομή της σύνδεσης και την ολοκλήρωση της ιστορίας. Έτσι, η ανάγνωση γίνεται ένα παιχνίδι, με μηχανισμούς χαλάρωσης όσο πλησιάζει προς το τέλος του. Η Παπαφίλη αποδεικνύει επίσης την ικανότητα της να ανατρέπει την προοπτική και να φωτίζει με ζωηρές χρωματικές εναλλαγές το σκηνικό, κρατώντας σε εξαιρετικά υψηλούς τόνους τόσο το θεματικό, όσο και το θεαματικό της επίτευγμα.
Αισθάνομαι ασφάλεια για το μέλλον της Τέχνης, όταν οι νέοι καλλιτέχνες δημιουργούν ακολουθώντας τη νεότητά τους, ή όταν οι παλαιότεροι εμφανίζονται διαρκώς ανανεωμένοι, κάθε φορά πρωτόβγαλτοι στον κόσμο μας, ο οποίος στα μάτια τους (θα έπρεπε και στα δικά μας) είναι ανεξάντλητος σε καινούργιες εικόνες και έννοιες. Η ζωγράφος Μαρία Παπαφίλη είχε την τόλμη να αφήσει πίσω της τις γκρίζες, για αρκετούς άλλους καλλιτέχνες ασφαλείς, σκιές του ακαδημαϊσμού και να περάσει στα εκτυφλωτικά φώτα και στα ελπιδοφόρα χρώματα.
Αντώνης Μπουλούτζας
Ο Αντώνης Μπουλούτζας είναι συγγραφέας. Υπήρξε εκδότης των περιοδικών « Εικαστικά » και « ARTI International ».
........................
Salutations
Des visages et des formes d'enfants, mélangés et intégrés dans des situations qui rappellent des mondes magiques, inondés de symboles colorés et de formes lumineuses. Attitudes indiquant une humeur insouciante et joyeuse, dans un espace d'informations apparemment sans rapport. Des formes bien conçues, mettant l'accent sur les valeurs de couleur, qui sont présentées non pas avec l'ambition aimable des modernistes de révéler les structures morphologiques spécifiques, mais visant simplement à exister dans leur propre monde onirique.
Maria Papafili construit avec sa peinture un tel monde, et l'offre généreusement aux protagonistes de ses compositions, les révélant, les citant et les redéfinissant dans un jeu habile et créatif, comme un dernier effort pour exploiter leur rôle dans l'environnement social et naturel moderne. Les formes précises sont d'abord révélées au spectateur comme des juxtapositions narratives d'un observateur étonné. Dans le processus, cependant, ils se présentent comme des compositions artistiques paradoxales, leur donnant même un aspect surréaliste. Enfin, ils accomplissent leur mission, déposant leur contenu conceptuel et idéologique particulier à quiconque cherchera de toute urgence leur monde.
Étant majoritairement anthropocentrique, l'artiste crée en présence d'un modèle dont le choix obéit à des règles précises et vise une approche émotionnelle-psychographique de lui-même et de son environnement. L'utilisation expressionniste de la couleur, les leçons du mouvement impressionniste, mais aussi l'influence du courant du néoréalisme ont un effet catalyseur sur son travail et façonnent les valeurs de l'art. sur des bases solides. L'artiste travaille avec des couleurs à l'huile et à l'acrylique, travaillant souvent d'abord avec un brouillon, et elle complète l'effort en utilisant un pinceau. De même, le dépôt dynamique de couleurs froides et chaudes, travaille de manière conflictuelle, sans compromettre l'équilibre nécessaire de la composition. Les textures, paisibles, sans grandes poussées, assistent et confèrent à l'ensemble un calme et une harmonie particuliers.
Maria Papafili a commencé sa carrière artistique dans la peinture de manière dynamique, et a imposé sa présence dans le domaine de la peinture, ayant comme réserves un monde riche qu'elle sait exprimer, avec une connaissance technique importante, une forte volonté, une discipline et un travail acharné. Ayant des professeurs à l'école des beaux-arts d'Athènes, M. Moralis et M. Mytaras, je suis convaincu qu'un enseignant de leur taille ne demanderait pas plus de garanties pour soutenir la croyance en l'avenir de leur élève. De même, la capacité de l'artiste à produire avec ses images, ce que Max Ernst a appelé pour expliquer le mode d'affichage particulier « une approche de la vérité, comparable à un léger tremblement de terre qui déplace doucement les meubles du monde, sans changer la véritable essence des choses ». », accorde une importance particulière à l'œuvre.
Jean Papafigos,
Critique d'art membre de l'AICA
................................
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Παιδικά πρόσωπα και μορφές, αναμεμειγμένες και ενσωματωμένες σε καταστάσεις που θυμίζουν μαγικούς κόσμους, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σύμβολα και φωτεινά σχήματα. Στάσεις που Δηλώνουν μια ανέμελη και χαρούμενη Διάθεση σ΄ένα χώρο φαινομενικά ασύνδετων πληροφοριών. Φόρμες σωστά μελετημένες με έμφαση στις χρωματικές αξίες, οι οποίες απεικονίζονται όχι με την ευγενική μοντερνιστική φιλοδοξία να φανερώσουν τις ιδιαίτερες μορφικές τους δομές, αλλά με απώτερο στόχο απλά να υπάρξουν στο δικό τους ονειρικό κόσμο.
Ένα τέτοιο κόσμο χτίζει με τη ζωγραφική της η Μαρία Παπαφίλη και αυτόν προσφέρει απλόχερα στους πρωταγωνιστές των συνθέσεων της, αποκαλύπτοντας, παραθέτοντας και επαναπροσδιορίζοντάς τους σε μια έντεχνη και δημιουργική αναπαραγωγή, σαν μια ύστατη προσπάθεια αξιοποίησης του ρόλου τους, μέσα στο σύγχρονο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον . Οι συγκεκριμένες μορφές αποκαλύπτονται αρχικά στο θεατή σαν αφηγηματικές παραθέσεις ενόamme. Στη πορεία παρουσιάζονται όμως ως παράδοξες εικαστικές συνθέσεις, προσδίδοντας μάλιστα σε ας μια υφέέ. Τελικά εκπληρώνουν την αποστολή τους, καταθέτοντας το ιδιαίτερο νοηματικό και ιδεολογικό τους περιεχόμενο σε όποιον επιτακτικά αναζητήσει τον κόσμο τους.
Ούσα κυρίως ανθρωποκεντρική η καλλιτέχνιδα φιλοτεχνεί με τη παρουσία μοντέλου, η επιλογή του οποίου υπακούει σε συγκεκριμένους κανόνες και αποσκοπεί στη συναισθηματική- ψυχογραφική προσέγγιση του ιδίου αλλά και του περιβάλλοντος χώρου. Η εξπρεσιονιστική χρήση του χρώματος, τα διδάγματα του ιμπρεσιονιστικού κινήματος, αλλά και οι επιρροές από το ρεύμα του νεορεαλισμού επιδρούν καταλυτικά στο έργο της και διαμορφώνουν ζωγραφικές αξίες δομημένες σε στέρεες βάσεις. Δουλεύει τα λάδια αλλά και τα ακρυλικά, συχνά με προσχέΔιο, ενώ με τη βοήθεια πινέλου ολοκληρώνει τη προσάθ. Παράλληλα η δυναμική εναπόθεση ψυχρών αλλά και θερμών χρωμάτων, λειτουργεί αντιπαραθετικά, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο την αναγκαία ισορροπία της σύνθεσης. Οι ματιέρες ήρεμες, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, υποβοηθούν και προσδίδουν μια ιδιαίτερη ηρεμίαι αρμονί σ στο σύλ κ αι αρμονί στο σύο.
Η Μαρία Παπαφίλη ξεκίνησε την πορεία της δυναμικά και επέβαλε την παρουσία της στο χώρο της ζωγραφικής, έχοντας σαν εφόδια ένα πλούσιο κόσμο που ξέρει να τον εκφράζει με μια αξιόλογη τεχνική γνώση, ισχυρή βούληση, πειθαρχία και εργατικότητα. Έχοντας δασκάλους στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας τον Μόραλη και τον Μυταρά, είμαι πεπεισμένος ότι ένας δάσκαλος του μεγέθους τους, δε θα ζητούσε περισσότερα εχέγγυα για να στηρίξει τη πίστη του στο μέλλον του μαθητή του. Παράλληλα η δυνατότητα της ζωγράφου να προκαλεί με τις εικόνες της αυτό που ο Max Ernst αποκάλεσε για να εξηγήσει τον ιδιαίτερο τρόπο απεικόνισης << μια προσέγγιση της αλήθειας, συγκρίσιμη με έναν ελαφρύ σεισμό που απαλά μετακινεί την επίπλωση του κόσμου, χωρίς να μεταβάλλει την αληθινή ουσία των πραγμάτων>>, δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο έργο της.
Γιάννης Κ. Παπαφίγκος
AICA
.....................................
COLLECTION DANS LES TRACES DE L'AURA
CRITIQUE D'ART
Anglais
Dans l'enchantement du regard
Captivants sont, en effet, les portraits peints par la charismatique artiste Maria Papafili, avec inspiration,
passion et grande maîtrise. Des portraits - des « créations » dictées par sa propre psyché - et donc
imperméable à toute standardisation - rayonne le lest de sa personnalité ; et ce, avec charisme
déclencher le tempérament de chaque modèle, et non, simplement, sa morphologie.
Transmetteur et récepteur inspirant et dynamique des stimuli auxquels la psyché de Papafili
répond est le regard expressif des personnages représentés qui, littéralement, magnétise également le nôtre.
Un point de départ charismatique ici est les yeux de chaque personnage; des yeux qui reflètent non seulement l'extérieur
stimulus mais aussi les inhérents, les témoignages et les vécus inhérents ; des yeux qui, en tout cas, emploient
non seulement la vision mais toute la psyché du spectateur qui est activée autant que possible de manière directe
communication avec eux.
Des yeux reflétant autant d'expériences que possible ; des yeux qui ont rencontré de nombreuses situations
sans céder aux coups du sort ; des yeux qui ne vous laissent en aucun cas les dépasser indifféremment; les yeux
qui pénètrent en vous pour vous transmettre : une aura signifiante et métaphysique, pour autant qu'il soit
concerné, message.
Eyes - témoignages de nombreux cycles précédents de live utilisés avec ballast. Des yeux orchestrés
selon une vision sans fin par la palette surdouée des peintres aux couleurs inventivement sélectionnées
qui ajoutent à leur charme inépuisable.
Yeux - <miroirs> de l'âme dans lesquels ils ont été déchiffrés avec des vertus uniques, essentiellement
expériences et attitudes d'une vie Des yeux qui vous accompagnent longtemps après que vous ayez cessé d'avoir
devant vous; des yeux qui vivent chaque instant jusqu'aux secousses pour communiquer efficacement
avec même le spectateur le moins familier de l'art ; des yeux qui transmettent à votre âme et à votre corps une authentique
« esprit » provenant non seulement de la terre mais de leur existence métaphysique ; yeux qui se réfèrent à
et exprimer autant que possible - le mystérieux 3ème œil, directement ou indirectement maîtrisé par l'ancien
cultures et leurs fictions respectives.
Des yeux au fil du temps qui prouvent pleinement la superstition selon laquelle : le monde pour chacun de nous est le sien
œil. Et, précisément parce que l'œil dans les peintures de Papafili transcende les concepts : beauté, lumière, monde,
univers, vie.
Des concepts qui ne les impliquent pas simplement - optiquement - Papafili mais qui, au contraire, transplantent
profondément à l'intérieur de nous, à la fois psychologiquement et spirituellement. Une tâche difficile au-delà de son talent potentiel la vérifie
riche monde intérieur, notamment : sa sensibilité texturale « métaphysique » ; sensibilité, grâce à laquelle il réussit,
outre un artiste particulièrement important, d'agir comme une ingérence douée entre la nature tangible
et dans l'aura « magnétique » de la cosmogonie. Et ça, justement, l'Idée de cosmogonie est ce qui relaie
nous surtout à travers ses portraits intemporels ; des portraits qui ont reçu autant que visuellement possible
quelque chose d'essentiel du rayonnement cosmogonique pour nous transférer charismatiquement un intemporel, existentiel
message.
Dora Iliopoulou-Rogan
Dr. Historien de l'art - Critique d'art
Officier des Arts et des Lettres (France)
.................................................. ........
La cosmographie du visage
Maria Papafili, dans cette unité particulière de ses œuvres, travaillées avec des matériaux mixtes, cherche et trace,
approfondit et sélectionne, souvenirs et réalités, sensations et impressions provenant d'une multitude
des femmes. Avec son regard sensible, la peintre identifie et met en valeur l'éclat, la fierté et la gloire qu'elles
émettent, une série de femmes et de mères qui tiennent dans leurs bras ou ont des enfants autour d'elles. Femmes
et les enfants, à travers une atmosphère béate, évoquent les sens du printemps, avec des feuillages allégoriques
et des fleurs, qui ont assoiffé de germination sur les mille et une nuits des contes de fées et un fluide
et magie indélébile.
Dans ces peintures sensuelles, désarmant le spectateur par leur immédiateté et leur honnêteté, un effrayant
le lyrisme, imprenable par un érotisme latent, apparaît positivement. De la profondeur à la surface sont
des aspects et des formes révélés qui donnent corps aux saisons et aux états d'esprit, aux vibrations et aux rythmes,
venant de la puissance et de la chaleur féminine, de l'attirance et de l'exotisme de l'accessible
et en même temps le lointain. La vie quotidienne dans ces œuvres rencontre le mythe et l'imagination la réalité,
dans ses différentes versions et dimensions.
Avec une affection et une tendresse particulières, Maria Papafilis, utilise des couches de couleurs qui traduisent horrible,
des histoires sans rapport qui opèrent à travers des notes poétiques sur ses thèmes. Grâce à leur conception appropriée et
des interactions de couleurs, des tons contrastés particulièrement intéressants se révèlent. De plus, la terminologie
complète la syntaxe de ces œuvres, qui distinguent des tensions inattendues et des éclairs gradués
ou des recoins qui créent de charmants paradoxes.
La structure de ces œuvres se dénomme dans un dialogue de profondeur et de surface, identifiant une
coordonnées de l'autre, avec une densité ou une dilution antistatique du matériau. De plus, la stratigraphie
des niveaux matériels est façonné de telle sorte qu'il transmet l'humidité émotionnelle, désireux d'éteindre notre propre
regard, tout en suscitant notre étonnement face à l'inattendu.
Les formes splendides et euphémiques de Maria Papafilis apparaissent à travers leurs équilibres harmoniques,
étonnamment désarmant. Et cela réside dans la manière dont notre peintre révèle la joie de la fin de vie,
gérer avec affection et sensualité, pour nous transmettre la morale et, surtout, la richesse culturelle
transfusés par ces images, leurs vérités humaines universelles. Les vérités qui façonnent un joyeux et continuellement
cosmographie rafraîchie, qui englobe le pouvoir et le plaisir de la vie.
Athéna Schina
Historien de l'art et théorie de la culture
................................
Στη γητειά του βλέμματος
~ Σαγηνευτικά είναι, όντως, τα πορτραίτα που έχει με έμπνευση, πάθος και μεγάλη μαεστρία ζωγραφίσει,,
η χαρισματική καλλιτέχνιδα Μαρία Παπαφίλη. Πορτραίτα – "δημιουργίες" καθώς υπαγορευμένα από
αυτόν καθαυdres
της προσωπικότητας της. Και αυτό, με χαρισματικό έναυσμα την ιδιοσυγκρασία του εκάστοτε μονστοτε μοντε
και όχι, απλά, τη μορφολογία του.
Ευρηματικός ots
πλήρως ο ψυχισμός της παπαφίλη στέκει το κατ εξοχήν εκφραστικό βλέμμα των απεικονιζ aimé.
. Χαρισματική αφετηρία αποτελούν, εδώ, τα
μάτια της κάθε μορφής. Μάτια στα οποία καθρεφτίζεται όχι μόνο το εκάστοτε εξωτερικό ερέθισλ
οι ενδογενείς, μαρτυρίες και τα εγγενή βιώματά της. Μάτια που, στην κάθε περίπτωση, επιστρατεύουν
όχι μόνο την όραση αλλά ολόκληρο τον ψυχισμό του θεατή που ενεργοποιείται σε μιαν όσο γίνεται πιο
άμεση επικοινωνία μαζί τους.
. Μάτια που έχουν βιώσει πολλές καταστάσεις
δίχως να καμφθούν από τα χτυπήματα της μοίρας. Μάτια που σε καμία περίπτωση δεν σε αφήνουν να
τα προσπεράσε Alors
και μεταφυσικό σε πνοή μήνυμα.
, Μάτια που
ενορχηστρώνονται σε ένα αέναο όραμα μες από την ιδιαίτερα προικισμένη παλέτα της μες από τα
ευρηματικά επιλεγμένα χρώματα που ενισχύουν στο έπακρον την ανεξάντλητη γοητεία τους.
Μtégère
βιώματα και εμπειρίες. Μάτια που σε συντροφεύουν για πολύ καιρό αφότου πάψεις να τα έχεις
μπροστά σου. Μάτια που βιώνουν την κάθε στιγμή μέχρι τα μύχια για να επικοινωνήσουν ουσιαστικά
. Μάτια που σε κατακυριεύουν ψυχή τε και
σώματι για να σου μεταδώσουν ένα αυθεντικό «απόσταγμα” όχι μοναχά από ήη γήινη αλά και α από τη γήήήη
τη μεταφυσική υπόστασή τους. -
το μυστηριώΔες 3ο μάτι, άμεσα ή έμμεσα υποβεβλημένο μες από τους αρχαίους πολιtions
αντίστοιχες "μυθοπλασίες".
Μάτια διαχρονικά που τεκμηριώνουν στο έπακρον το απόφθεγμα ότι: ο κόσμος για τον καθένα μας κiné
είναι το "μάτι" του. Και, αυτό, ακριβώς, επειδή το μάτι υπερκαλύπτει μεταφορικά τις έάρκαλύπτει μεταφορικά τις,
φως, κόσμος, σύμπαν, ζωή.
Έννοιες που Δεν τις υπαινίσσεται απλά - οπτικά - η παπαφίλη αλλά που, αντίθετα, τις “μεταμοσχεύ” ”
βαθιά μέσα μας, τόσο ψυχολογικά όσο και πνευματικά. Δύσκολο εγχείρημα που πέρα από το δυναμικό
της ταλέντο επαληθεύει τον πλούσιο εσωτερικό της κόσμο, κυρίως Δε τη "μεταφυσική" σε υφή ευαισθησία ή ”"
της. Ε Allen
λειτουργεί σαν προικισμένο “Διάμεσον” ανάμεσα στην απτή φύση και στη "μαγνητική” αύρα της σ μ μαγνητική "
κοσμογονίας. Και αυτήν, ακριβώς, την ιδέα της κοσμογονίας είναι που μας αναμεταδίδει πάνω απ 'όλα
μες από τα διαχρονικά πορτραίτα της. Πορτραίτα που έχουν « εισπράξει » όσο είναι εικαστικά δυνατό,
κάτι το ουσιαστικό, από την ακτινοβολία της κοσμογονίας. για να μας μεταγγίσουν χαρισματικά ένα
διαχρονικό, υπαρξιακό μήνυμα.
Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν
Δρ. Ιστορικός της Τέχνης – Τεχνοκριτικός
Officier des Arts et des Lettres
..........................
H Κοσμογραφία του Προσώπου
Η μαρία παπαφίλη, στην ιδιαίτερη αυτή ενότητα των έργων της, φιλοτεχνημένων με κκτ peine
αναζητεί κι ιχνηλατεί, εμβαθύνει κι επιλέγει, μνήμες και πραγματικότητες, αισθήσεις κι εντυπώσες, αισήσεις κι κι εντυπώσες,, αισθήσεις κι
προερχόμενες από ένα πλήθος γυναικών. Με το ευαίσθητο βλέμμα της, η ζωγράφος εντοπίζει κι
αναδεικνύει την λάμψη, την υπερηφάνεια και το μεγαλείο που εκπέμπουν, μια σειρά από γυναίκες και
μητέρες, οι οποίες τους παιδιά. Γυναίκες και παιδιά, μέσα
από μια ευδαιμονική ατμόσφαιρα, φέρνουν στον νου αισθήσεις της άνοιξης με αληγορικά φυλώματα
και άνθη, που έχουν θαρρείς φυτρώσει κατά τις χίλιες και μια νύχτες των παραμυθώώ και μιας ρευστής
και παράλληλα ανεξίτηλης μαγείας.
Στα αισθαντικά αυτά ζωγραφικά έργα, που αφοπλίζουν τον θεατή με την αμεσότητα κα proch
τους, υποβλητικά εμφανίζεται ένας υφέρπων λυρισμός, διαποτισμένος από έναν λανθάνû ερωτισ muni.
Από το βάθος προς την επιφάνεια αποκαλύπτονται ots
και ψυχικές διαθέσεις, Δονήσεις και ρυθμούς, προερχόμενους από την γυναικεία Δύναμη και θαλπωρή,,
από την έλξη και τον εξωτισμό του προσεγγίσιμου και ταυτοχρόνος του οου. Η καθημερινότητα
στα έργα αυτά συναντά τον μύθο και η φαντασία την πραγματικότητα, στις ποικίλες εκδοχές και τersion
διαστάσεις της.
Με ιδιαίτερη στοργή και τρυφερότητα, η μαρία παπαφίλη, χρησιμοποιεί στρώσεις χρωμάτων, που
μεταφράζουν θωπευτικά θαρρείς, taillers
θέματά της. Μέσα από τις κατάλληtér
. Η υφολογία άλλωστε
συμπληρώνει νοημματικά τους συνειρμούς αυτών των έργων, στα οποία διακρίνει κανείς απρόσμενες
εντάσεις και Διαβαθμιζόμενες λάμψεις ή υ υφέσεις που Δημιουργούν γοητευτικά παράδοξα.
Η Δομή στα έργα αυτά, μετουσιώνεται σε έναν Διάλογο βάθους κι επιφανείας, προσδιορίζοντας η η η, προσδιορίζοντας η η η η
μια συντεταγμένη την άλλη, με πυκνότητα ή αντιστικτική αραίωση του υλι Η στρωματογραφία
άλλωστε των επιπέΔων του υλικού είναι έτσι Διαμορφωμένη, ώστε να μεταδίδει συγκινησιακή υρασία,,
επιθυμώντας θαρρρρείς να ξεδινάσε Alors
μπροστά στο απροσδόκητο.
Οι ευφρόσυνες κι ευδαιμονικές μορφές της μαρίας παπαφίλη, εμφανίζονται μέσα από τις αρμονικές μέσα απaliste
τους ισορροπίες, αιφνιδιάζοντάς μας αφοπλιστικά. Κι αυτό έγκειται, στους τρόπους που η ζωγράφος
μας αποκαλύπτει την χαρά εντέλει της ζωής, κατορθώνοντας με στοργή κι αισθαντικ continiste
μεταδώσει τα ήθη και κυρίως τον πολιτισμικό πλούτο που μεταγγίζουν αυτές οι εικονομορφές της, οι εικονομ majές της, οι εικονομορbi
τις πανανθρώπινές τους αλήθειες. Τις αλήθειες, που διαμορφώνουν μια χαρμόσυνη και συνεχώς
ανατροφοδοτούμενη κοσμογεωγραφία, η οποία εμπερικλείει την Δύναμη και την ευφροσύνη της ζωής.
Αθηνά Σχινά
Ιστορικός Τέχνης & Θεωρίας του Πολιτισμού