top of page

MARIA PAPAFILI
Presentación de Arte y Crítica

COLECCIÓN NIÑOS, JUGUETES, SUEÑOS / SALUDO

CRÍTICO DE ARTE 

La genealogía de una renovación

Cuando la forma aparece renacida a través de la pintura, entonces algo bueno ya ha sucedido en el contenido del arte. Y cada vez que un rostro representado mira al sol directamente a los ojos sin perplejidad ni miedo a quemarse, entonces toda la pintura se mueve hacia la luz, para arrastrar con ella hacia el optimismo el aspecto ensombrecido de la vida; y acomodar en dos dimensiones lo que normalmente la mente del hombre no puede contener, elevando lo pequeño a lo grande, lo insignificante a lo sustancial, haciendo realidad los sueños.

A Maria Papaphili se le enseñó, como era natural, las formas probadas y probadas del 'buen comportamiento pictórico', pero ella no permitió que su arte fuera arrastrado a ese desgaste prematuro al que la insistencia en la convencionalidad y el anidamiento en un reconocible, largo -El espacio habitado y, en consecuencia, agotado conduce de manera determinista. Sus figuras se proyectaron originalmente como partes presentadas de una historia que evolucionaba en el interior, donde nadie podía existir sin el apoyo de otro, un ayudante o un camarada, a menudo un amo y opresor, ya sea que esta figura fuera una personalidad viva en la casa, o simplemente retratado a veces dentro de un marco, a veces en un espejo, como una imagen, es decir, dentro de la imagen, según el modelo de la pintura renacentista. Pero no iban a permanecer allí mucho tiempo...

El mundo exterior esperó pacientemente, brindando más luz, colores más vivos y emociones más fuertes, y provocó que el arte compitiera con una realidad palpitante. Una por una, las figuras de Papaphili se asomaron a la ventana, al balcón, y de allí siguieron hacia el patio y luego hacia la calle. Se atrevieron a salir, a dar su primer paseo, cerca, por supuesto, y siempre vigilados, pero esta vez la vigilancia se hacía más laxa, los individuos se fueron acostumbrando a la autonomía, se fueron destetando progresivamente del asfixiante control de la paisaje cerrado y conservador de la pintura. Y en lugar de madurar y consumirse, expuestos a la repetición generosa ya la degeneración manierista, se revitalizaron, se hicieron cada vez más jóvenes y terminaron como niños pequeños. La pintora se volvió hacia la edad fresca de la vida, para lavar su pincel en las aguas puras de los manantiales.

Y los resortes son, ¿qué más? - niños. Éstos hicieron su aparición discretamente al principio, como rasgos complementarios de la abstracción, y luego descaradamente y en masa, para predominar por completo a lo largo y ancho del cuadro, uno en cada cuadro, declarando que asumen la responsabilidad de la narración. Pero también asumen la exclusividad de la representación de nuestro mundo, ya que unas veces controlan el lienzo de manera absoluta, con tendencia a desplazar todo aquello que pueda tener una función desestructurante, y otras están rodeadas únicamente por objetos y emblemas de una realidad nocional. . Y el espectador está llamado a tratar estas figuras no como meras representaciones de vitalidad, de una sonrisa inocente o una mueca desarmante, sino como células agresivas y más resistentes en el organismo del arte, seres y símbolos de un nuevo futuro, aunque sea una representación. , sin duda más esperanzador. Es precisamente el punto en el que se hace una afirmación artística de peso: que ha llegado el momento de injertar la inocencia en la pintura. Ahora, el pintor construye ciudades-cuento, ciudades mágicas de juego, bajo la supervisión exclusiva de niños, inundadas de estampados multicolores y mensajes luminosos. Incluso el sol es un objeto de culto, en la misma categoría funcional, además, como un pájaro, una granada, un coche de juguete... toda la pintura del paisaje pulsa y se despliega con la libertad de una magia blanca indomable, con tendencia romper el entramado del lienzo, como para incluir a cada espectador en una realidad redentora, en un microcosmos onírico, donde no hay lugar para las pesadillas, para que allí se refugie la existencia humana cada vez que se sienta asfixiada por dudas. Y para este viaje hay un camino que puedes tomar, siguiendo con confianza las pinceladas que deja Papaphili.

Nada de esto podría ser cierto sin un entorno convincente, presentado con competencia plástica y experiencia bien organizada. La pintora utiliza el lenguaje del realismo, de manera que desvía los detalles del retrato básico en acentuaciones entretenidas y enfáticas, dando peso, particularmente en sus obras más recientes, al centro de la composición, el núcleo. A partir de ahí, elimina periféricamente la austeridad del estilo, condensando en una contravalencia los rasgos complementarios del cuadro, los necesarios para la estructura de la composición y la terminación del relato. Así la lectura se convierte en un juego, con mecanismos de relajación a medida que se acerca a su final. Papaphili también demuestra su capacidad para romper la perspectiva e iluminar la puesta en escena con vivas alternancias de color, manteniendo en tonos excepcionalmente altos su logro tanto en términos de tema como de espectáculo.

Siento confianza en el futuro del arte cuando los artistas jóvenes crean un seguimiento hacia donde conduce su juventud, o los mayores se ven renovados constantemente, recién surgidos cada vez en nuestro mundo, que a sus ojos (como debe ser a los nuestros) es inagotable. en sus nuevas imágenes y significados. La pintora Maria Papaphili ha tenido la osadía de dejar atrás las sombras grises -para otros artistas, seguras- del academicismo y pasar a luces cegadoras y colores llenos de esperanza.

Antonis Bouloutzas

Antonis Bouloutzas es escritor. Ha sido editor de las revistas de arte griegas Eikastika y ARTI International.

.............................................

 

GRIEGO

ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ

Η Γενεαλογία μιας Ανανέωσης

 

Όταν η μορφή εμφανίζεται αναγεννημένη μέσα από τη ζωγραφική, τότε κάτι καλό έχει έδη συμβεί στο περ πεífεtim. Και όποτε ένα πρόσωπο απεικονιζόμενο βλέπει κατάματα τον ήλιο δίχως αμηχανία ή φόβο μην καεί, τότε και η ζωγραφική ολόκληρη κινείται προς το φως, για να συμπαρασύρει στην αισιοδοξία τη σκιασμένη όψη της ζωής. Και να χωρέσει, στις δύο διαστάσεις της όσα συνήθως δεν χωρεί η διάνοια του ανθρώπου, αναβαθμίζοντας τα μικρά σε μεγάλα, τα ασήμαντα σε σπουδαία, κάνοντας τα όνειρα πραγματικότητες.

Η Μαρία Παπαφίλη διδάχτηκε, καθώς ήταν φυσικό, τους δοκιμασμένους τρόπους «καλής ζωγραφικής συμπεριφοράς», όμως δεν άφησε την τέχνη της να παρασυρθεί στον πρόωρο μαρασμό, προς τον οποίο νομοτελειακά οδηγούν η εμμονή στη συμβατικότητα και το βόλεμα σε έναν αναγνωρίσιμο, παλαιοκατοικημένο και κατά συνέπειαν εξαντλημένο χώρο. Οι φιγούρες της είχαν προβληθεί αρχικά ως προτασσόμενα μέρη μιας ιστορίας που εξελισσόταν στο εσωτερικό, όπου κανείς δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει χωρίς τη στήριξη κάποιου άλλου, παραστάτη ή συμπαραστάτη, συχνά δεσπότη και καταπιεστή, είτε αυτός ήταν μια φυσιογνωμία ζώσα του σπιτιού, είτε απλά εικονιζόμενος πότε σε κάδρο, πότε σε καθρέφτη, Δηλαδή σαν εικόνα μέσα στην εικόνα, κατά πρότυ της αrero αναγεννη ponor. ζΩγφendo ζéc. Όμως, δεν έμελλε να μείνουν για πολύ εκεί...

Ο έξω κόσμος περίμενε καρτερικά, προσφέροντας περισσότερο φως, ζωηρότερα χρώματα και πιο δυνατές συγκινήσεις, προκαλούσε την τέχνη σε αναμέτρηση με τη σφύζουσα πραγματικότητα. Μία μία οι φιγούρες της παπαφίλη ξεμύτιζαν στο παράθυροatura, στον εξώστη, για να περάisiones Τολμούσαν δηλαδή την έξοδο, τον πρώτο τους περίπατο, εννοείται κοντινό και πάντα επιτηρούμενες, τούτη τη φορά όμως η εποπτεία γινόταν πιο ελαστική, τα πρόσωπα εθίζονταν στην αυτονομία, αποκόβονταν προοδευτικά από τον ασφυκτικό έλεγχο του περίκλειστου και συντηρητικού ζωγραφικού τοπίου. Και αντί να ωριμάζουν και να μαραζώνουν, εκτεθειμένα στη βολική επανάληψη και τη μανιεριστική φθορά, αναζωογονούνταν, γίνονταν όλο και νεαρότερα, κατέληγαν μικρά παιδιά. Η ζωγράφος στρεφόταapar

Και οι πηγές είναι -τι άλλο;- τα παιδιά. Που έκαναν την εμφάνιση τους πρώτα διακριτικά, ως παραπληρωματικά στοιχεία της αφήγησης, κι έπειτα απροσχημάτιστα και μαζικά, για να κυριαρχήσουν εντελώς στο μήκος και το πλάτος της εικόνας, ένα σε κάθε πίνακα, δηλώνοντας ότι αναλαμβάνουν την ευθύνη της αφήγησης. Αλλά και την αποκλειστικότητα της εκπροσώπησης του κόσμου μας, αφού άλλες φορές ελέγχουν με απόλυτο τρόπο τον καμβά, τείνοντας να εκτοπίσουν οτιδήποτε μπορεί να λειτουργήσει αποδομητικά, και άλλες φορές περιβάλλονται μονάχα από αντικείμενα και εμβλήματα μιας ιδεατής πραγματικότητας. Και ο θεατής καλείται να αντιμετωπίσει τούτα τα πρόσωπα, όχι σαν απλές αποτυπώσεις ζωντάνιας, άδολου χαμόγελου ή αφοπλιστικής γκριμάτσας, αλλά, σαν επιθετικά, ανθεκτικότερα στον οργανισμό της τέχνης, κύτταρα, υπάρξεις και σύμβολα ενός καινούργιου, έστω εικονογραφημένου, μέλλοντος, ασφαλώς πιο ελπιδοφόρου. Είναι ακριβώς το σημείο μιας βαρύνουσας καλλιτεχνικής Δήλωσης: πως ήρθε ο καιρόόα μπολιαασσεί η umen η umen μ α α α α. Μ α. Μ. Μ. Μ. Μ. Μ. Μ. Μ. Μ. Μ. Μ.

Ήδη, η ζωγράφος χτίζει παραμυθουπόλεις, μαγικούς παιχνιδότοπους, υπό την αποκλειστική εποπτεία των παιδιών, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σχήματα, και φωτεινά μηνύματα. Ακόμα και ο ήλιος είναι λατρευτικό αντικείμενο, στην Ίδια χρηστική κατηγορία μάλιστα με ένα πουλί, ένα ρόδι, ένα αυτοκινητάκι... η τοπιογραφία ολόκληρη πάλλεται και ξεδιπλώνεται με την ελευθερία μιας ακατανίκητης λευκής μαγείας, τείνοντας να διασπάσει και το πλαίσιο του καμβά, σαν για να συμπεριλάβει κάθε παρατηρητή σε μια πραγματικότητα λυτρωτική, σε έναν ονειρικό μικρόκοσμο, όπου δεν έχουν χώρο οι εφιάλτες, άρα μπορεί να καταφεύγει εκεί η ανθρώπινη ύπαρξη όποτε νιώθει ότι πνίγεται από αμφιβολίες. Και για το ταξίδι αυτό υπάρχει μονοπάτι που μπορείς να το διαβείς, ακολουθώντας με ασφάλεια πί πija πίίίπ. Π. Π.

Όλα τούτα Δεν θα μπορούσαν να είναι αληθινά, χωρίς ένα περιβάλλλ razón Η ζωγράφος χρησιμοποιεί τη γλώσσα του ρεαλισμού, με τρόπο ο οποίος εκτρέπει τις λεπτομέρειες της βασικής προσωπογραφίας σε διασκεδαστικούς εμφατικούς τονισμούς, δίνοντας έμφάση -ιδιαίτερα στα πιο πρόσφατα έργα της- στο κέντρο της σύνθεσης, στον "πυρήνα, Από εκεί και πέρα, αναιρεί περιφερειακά την αυστηρότητα της γραφής, πυκνώνοντας σε αντίβαρο τα συμπληρωματικά στοιχεία του πίνακα, τα απαραίτητα για τη δομή της σύνδεσης και την ολοκλήρωση της ιστορίας. Έτσι, η ανάγνωση γίνεται ένα παιχνίδι, με μηχανισμούς χαλάρωσης όσο πλησιάζει προς το τέλος του. Η Παπαφίλη αποδεικνύει επίσης την ικανότητα της να ανατρέπει την προοπτική και να φωτίζει με ζωηρές χρωματικές εναλλαγές το σκηνικό, κρατώντας σε εξαιρετικά υψηλούς τόνους τόσο το θεματικό, όσο και το θεαματικό της επίτευγμα.

Αισθάνομαι ασφάλεια για το μέλλον της Τέχνης, όταν οι νέοι καλλιτέχνες δημιουργούν ακολουθώντας τη νεότητά τους, ή όταν οι παλαιότεροι εμφανίζονται διαρκώς ανανεωμένοι, κάθε φορά πρωτόβγαλτοι στον κόσμο μας, ο οποίος στα μάτια τους (θα έπρεπε και στα δικά μας) είναι ανεξάντλητος σε καινούργιες εικόνες και έννοιες. Η ζωγράφος Μαρία Παπαφίλη είχε την τόλμη να αφήσει πίσω της τις γκρίζες, για αρκετούς άλλους καλλιτέχνες ασφαλείς, σκιές του ακαδημαϊσμού και να περάσει στα εκτυφλωτικά φώτα και στα ελπιδοφόρα χρώματα.

Αντώνης Μπουλούτζας

Ο Αντώνης Μπουλούτζας είναι συγγραφέας. Υπήρξε εκδότης των περιοδικών «Εικαστικά» και «ARTI International».  

........................

                 

Saludos

Rostros y formas infantiles, mezclados e incrustados en situaciones que recuerdan mundos mágicos, inundados de coloridos símbolos y formas luminosas. Actitudes que indican un estado de ánimo despreocupado y alegre, en un espacio de información aparentemente no relacionada. Formas bien diseñadas, con énfasis en los valores del color, que se presentan no con la amable ambición modernista de revelar las estructuras morfológicas específicas, sino simplemente con el objetivo de existir en su propio mundo onírico.

 

Maria Papafili construye con su pintura tal mundo, y lo ofrece generosamente a los protagonistas de sus composiciones, revelándolos, citándolos y redefiniéndolos en un juego hábil y creativo, como último esfuerzo por encauzar su papel en el entorno social y natural moderno. Las formas precisas se revelan inicialmente al espectador como yuxtaposiciones narrativas de un observador asombrado. En el proceso, sin embargo, se presentan como composiciones artísticas paradójicas, dándoles incluso un aspecto surrealista. Finalmente cumplen su misión, depositando su especial contenido conceptual e ideológico a todo aquél que busque urgentemente su mundo.

 

Siendo principalmente antropocéntrico, el artista crea con la presencia de un modelo, cuya elección obedece a reglas específicas y está orientada al acercamiento emocional-psicográfico de sí mismo y de su entorno. El uso expresionista del color, las lecciones del movimiento impresionista, pero también la influencia de la corriente del neorrealismo tienen un efecto catalizador en su trabajo y dan forma a los valores del arte sobre cimientos sólidos. La artista trabaja con colores al óleo y acrílicos, a menudo trabajando primero con un borrador, y completa el trabajo con un pincel. De igual forma, la deposición dinámica de colores fríos y cálidos, trabaja confrontacionalmente, sin comprometer el necesario equilibrio de la composición. Las texturas, apacibles, sin grandes brotes, asisten y prestan una especial calma y armonía a todos.

María Papafili inició su carrera artística en la pintura de forma dinámica, e impuso su presencia en el campo de la pintura, teniendo como insumos un rico mundo que sabe expresar, con un importante conocimiento técnico, voluntad, disciplina y trabajo. Teniendo profesores en la Escuela de Bellas Artes de Atenas, el Sr. Moralis y el Sr. Mytaras, estoy convencido de que un profesor de su talla no pediría más garantías para sustentar la creencia en el futuro de su alumno. De igual forma, la capacidad de la artista para producir con sus imágenes, lo que Max Ernst llamó para explicar el particular modo de visualización “un acercamiento a la verdad, comparable a un leve terremoto que mueve suavemente los muebles del mundo, sin cambiar la verdadera esencia de las cosas”. ”, le da una importancia especial a la obra.

Juan Papafigos,

Crítico de arte miembro de AICA 

................................

ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ

 

Παιδικά πρόσωπα και μορφές, αναμεμειγμένες και ενσωματωμένες σε καταστάσεις που θυμίζουν μαγικούς κόσμους, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σύμβολα και φωτεινά σχήματα. Στάσεις που Δηλώνουν μια ανέμελη και χαρούμενη Διάθεση σ΄ένα χώρο φαινομενικά ασύνδετων πληροφο compañía. Φόρμες σωστά μελετημένες με έμφαση στις χρωματικές αξίες, οι οποίες απεικονίζονται όχι με την ευγενική μοντερνιστική φιλοδοξία να φανερώσουν τις ιδιαίτερες μορφικές τους δομές, αλλά με απώτερο στόχο απλά να υπάρξουν στο δικό τους ονειρικό κόσμο.

Ένα τέτοιο κόσμο χτίζει με τη ζωγραφική της η Μαρία Παπαφίλη και αυτόν προσφέρει απλόχερα στους πρωταγωνιστές των συνθέσεων της, αποκαλύπτοντας, παραθέτοντας και επαναπροσδιορίζοντάς τους σε μια έντεχνη και δημιουργική αναπαραγωγή, σαν μια ύστατη προσπάθεια αξιοποίησης του ρόλου τους, μέσα στο σύγχρονο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον . Οι συγκεκριμένες μορφές αποκαλύπτονται αρχικά στο θεατή σαν αφηγηματικές παραθέσεις ενorc. Έέθαααααααα. Στη πορεία παρουσιάζονται όμως ως παράδοξες εικαστικές συνθέσεις, πρδίδοντας μολιστα σε αυτές μς μα υφέ υοσδίδοντας μολισisc. Τελικά εκπληρώνουν την αποστολή τους, καταθέτοντας το ιδιαίτερο νοηματικό και ιδεολογικό τους περιεχόμενο σε όποιον επιτακτικά αναζητήσει τον κόσμο τους.

Ούσα κυρίως ανθρωποκεντρική η καλλιτέχνιδα φιλοτεχνεί με τη παρουσία μοντέλου, η επιλογή του οποίου υπακούει σε συγκεκριμένους κανόνες και αποσκοπεί στη συναισθηματική- ψυχογραφική προσέγγιση του ιδίου αλλά και του περιβάλλοντος χώρου. Η εξπρεσιονιστική χρήση του χρώματος, τα διδάγματα του ιμπρεσιονιστικού κινήματος, αλλά και οι επιρροές από το ρεύμα του νεορεαλισμού επιδρούν καταλυτικά στο έργο της και διαμορφώνουν ζωγραφικές αξίες δομημένες σε στέρεες βάσεις. Δουλεύει τα λάδια αλλά και τα ακρυλικά, συχνά με προσχέδιο, ενώ με τη βοήθεαα πινέλου ολοκληρώνει τ π π βθεια πινέλ. Παράλληλα η δυναμική εναπόθεση ψυχρών αλλά και θερμών χρωμάτων, λειτουργεί αντιπαραθετικά, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο την αναγκαία ισορροπία της σύνθεσης. Οι ματιέρες ήρεμες, χωρίς ιΔιαίτερες εξάρσεις, υποβοηθούν και προσδίδουν μια ιοδοτtim.

Η Μαρία Παπαφίλη ξεκίνησε την πορεία της δυναμικά και επέβαλε την παρουσία της στο χώρο της ζωγραφικής, έχοντας σαν εφόδια ένα πλούσιο κόσμο που ξέρει να τον εκφράζει με μια αξιόλογη τεχνική γνώση, ισχυρή βούληση, πειθαρχία και εργατικότητα. Έχοντας δασκάλους στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας τον Μόραλη και τον Μυταρά, είμαι πεπεισμένος ότι ένας δάσκαλος του μεγέθους τους, δε θα ζητούσε περισσότερα εχέγγυα για να στηρίξει τη πίστη του στο μέλλον του μαθητή του. Παράλληλα η δυνατότητα της ζωγράφου να προκαλεί με τις εικόνες της αυτό που ο Max Ernst αποκάλεσε για να εξηγήσει τον ιδιαίτερο τρόπο απεικόνισης << μια προσέγγιση της αλήθειας, συγκρίσιμη με έναν ελαφρύ σεισμό που απαλά μετακινεί την επίπλωση του κόσμου, χωρίς να μεταβάλλει την αληθινή ουσία των πραγμάτων>>, δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο έργο της.

 

Γιάννης Κ. Παπαφίγκος

Código de registro  μέλος της AICA

.....................................

 

COLECCIÓN EN LAS HUELLAS DEL AURA

CRÍTICO DE ARTE 

inglés

En el encanto de la mirada


Cautivantes son, de hecho, los retratos pintados por la carismática artista Maria Papafili, con inspiración,
pasión y gran maestría. Retratos -“creaciones” dictadas por su propia psiquis- y por lo tanto
impermeable a toda estandarización- irradia el lastre de su personalidad; y esto, con carisma
desencadenar el temperamento de cada modelo, y no, simplemente, su morfología.
Transmisor y receptor inspirador y dinámico de los estímulos a los que la psique de Papafili se adapta plenamente.
responde es la mirada expresiva de las figuras representadas que, literalmente, magnetiza también la nuestra.
Un punto de partida carismático aquí son los ojos de cada figura; ojos que reflejan no solo lo externo
estímulo pero también lo inherente, testimonios y experiencias inherentes; ojos que, en todo caso, emplean
no solo la visión sino toda la psique del espectador que se activa tanto como sea posible en un directo
comunicación con ellos.
Ojos que reflejan tantas experiencias como sea posible; ojos que se han encontrado con muchas situaciones
sin rendirse a los golpes del destino; ojos que de ninguna manera te dejan alcanzarlos con indiferencia; ojos
que penetran dentro de ti para transmitirte: un significativo y metafísico, en la medida en que el aura es
preocupado, mensaje.
Ojos - testimonios de muchos ciclos anteriores de vida usados con lastre. Ojos que están orquestados
de acuerdo con una visión infinita de la paleta altamente dotada de los pintores de los colores seleccionados ingeniosamente
que se suman a su encanto inagotable.
Ojos - <espejos> del alma en los que han sido descifrados con virtudes únicas, esencialmente
experiencias y actitudes de toda una vida Ojos que te acompañan por mucho tiempo después de que dejas de tener
ellos delante de ti; ojos que experimentan cada momento hasta los baches para comunicarse de manera efectiva
incluso con el espectador menos familiarizado con el arte; ojos que transmiten a tu alma y cuerpo una auténtica
“espíritu” procedente no sólo de la tierra sino de su existencia metafísica; ojos que se refieren a
y expresar tanto como sea posible - el tercer ojo misterioso, directa o indirectamente subyugado por la antigua
culturas y sus respectivas ficciones.
Ojos a lo largo del tiempo que prueban en toda su extensión la superstición de que: el mundo para cada uno de nosotros es suyo
ojo. Y, precisamente porque el ojo en las pinturas de Papafili trasciende conceptos: belleza, luz, mundo,
universo, vida.
Conceptos que no los implican simplemente -ópticamente- Papafili sino que, por el contrario, trasplantan
muy dentro de nosotros, tanto psicológica como espiritualmente. Una tarea difícil más allá de su talento potencial verifica su
rico mundo interior, especialmente: su sensibilidad textural “metafísica”; sensibilidad, gracias a la cual logra,
además de un artista particularmente importante, para actuar como una intromisión dotada entre la naturaleza tangible
y en el aura “magnética” de la cosmogonía. Y esto, precisamente, la Idea de cosmogonía es lo que transmite
nosotros sobre todo a través de sus retratos atemporales; retratos que han recibido todo lo visualmente posible
algo esencial de la radiación de la cosmogonía para trasladarnos carismáticamente a un mundo atemporal, existencial
mensaje.


Dora Iliopoulou-Rogan
Dr. Historiador del Arte – Crítico de Arte
Oficial de Artes y Letras (Francia)

.................................................... ........

 


La cosmografía del rostro


Maria Papafili, en esta particular unidad de sus obras, trabajadas con materiales mixtos, busca y rastrea,
profundiza y selecciona, recuerdos y realidades, sensaciones e impresiones provenientes de una multitud
De mujer. Con su mirada sensible, la pintora identifica y resalta el brillo, el orgullo y la gloria que
emiten, una serie de mujeres y madres que sostienen en sus brazos o tienen niños a su alrededor. Mujeres
y los niños, a través de una atmósfera dichosa, traen a la mente los sentidos de la Primavera, con follaje alegórico
y flores, que han brotado sedientas sobre las mil y una noches de cuentos de hadas y un fluido
y magia imborrable.

En estas pinturas sensuales, que desarman al espectador con su inmediatez y honestidad, un espeluznante
el lirismo, inexpugnable por un erotismo latente, aparece positivamente. Desde la profundidad hasta la superficie son
aspectos y formas revelados que dan sustancia a las estaciones y estados de ánimo mentales, vibraciones y ritmos,
proveniente del poder y la calidez femenina, de la atracción y el exotismo de lo accesible
y al mismo tiempo la lejana. La vida cotidiana en estas obras se encuentra con el mito y la imaginación con la realidad,
en sus variadas versiones y dimensiones.
Con particular cariño y ternura, Maria Papafilis, utiliza capas de colores que traducen horror,
historias no relacionadas que operan a través de notas poéticas a sus temas. A través de su adecuado diseño y
interacciones de color, tonos contrastantes particularmente interesantes salen a la luz. Además, la terminología
complementa la sintaxis de estas obras, en las que se distinguen tensiones inesperadas y destellos graduados
o recovecos que crean encantadoras paradojas.
La estructura en estas obras se denomina en un diálogo de profundidad y superficie, identificando una
coordenada de la otra, con una densidad o dilución antiestática del material. Además, la estratigrafía
de los niveles materiales está tan moldeada que transmite humedad emocional, deseando apagar nuestra propia
mirada, mientras desata nuestra sorpresa ante lo inesperado.
Las espléndidas y eufemísticas formas de Maria Papafilis aparecen a través de sus equilibrios armónicos,
sorprendentemente desarmante. Y eso radica en las formas en que nuestro pintor revela la alegría al final de la vida,
manejando con cariño y sensualidad, para impartirnos la moral y, sobre todo, la riqueza cultural
transfundidas por estas imágenes, sus verdades humanas universales. Las verdades que dan forma a un gozoso y continuo
cosmografía renovada, que abarca el poder y el placer de la vida.


atenea schina
Historiador del Arte y Teoría de la Cultura

............................

Στη γητειά του βλέμματος


Σαγηνευτικά είναι, όντως, τα πορτραίτα που έχει με έμπνευση, πάθος και μεγάλη μαεστρία ζωγραφί quógamento,,,,, fuerte.
η χαρισματική καλλιτέχνιδα Μαρία Παπαφίλη. Πορτραίτα – “δημιουργίες” καθώς υπαγορευμένα από
αυτόν καθαυτ razón
της προσωπικότητας της. Και αυτό, με χαρισματικό έναυσμα την ιδιοσυγκρασία του εκάστοτε μοντέλου
και όχι, απλά, τη μορφολογία του.
Evaluar
πλήρως ο ψυ:σúmenes
μορφών που στην κυριολεξία, μαγνητίζει και το δικό μας. Χαρισματική αφετηρία αποτελούν, εδώ, τα
μάτια της κάθε μορφής. Μάτια στα οποία καθρεφτίζεται όχι μόνο το εκάστοτε εξωτερικό ερέθισμα αλλά
οι ενδογενείς, μαρτυρίες και τα εγγενή βιώματά της. Μάτια που, στην κάθε περίπτωση, επιστρατεύουν
όχι μόνο την όραση αλλά ολόκληρdo τον ψυχισμό του θεατή που ενεργοποιείται σε μιαν 
άμεση επικοινωνία μαζί τους.
Μάτια που εκφράζουν μύριες όσες εμπειρίες και βιώματα. Μάτια που έχουν βιώσει πολλές καταστάσεις
δίχως να καμφθούν από τα χτυπήματα της μοίρας. Μάτια που σε καμία περίπτωση δεν σε αφήνουν να
τα προσπεράσεις αδιάφορα .μάτια που διεισδύουν μέσα σου για να σου μεταφέρουν: ένα ουσιαστικ razón
και μεταφυσικό σε πνοή μήνυμα.
Μάτια- μαρτυρίες για πολλούς παλαιότερους κύκλους ζωής, χρισμένους με έρμα. Μάτια που
ενορχηστρώνονται σε ένα αέναο όραμα μες από την ιδιαίτερα προικισμένη παλ΄τςα τττα αττς
.
Μάτια - καθρέπτες της ψυχής στα οποία έχουν αποκρυπτογραφηθεί με μοναδική ενάργεια ουσιαστικά neg
βιώματα και εμπειρίες. Μάτια που σε συντροφεύουν για πολύ καιρό αφότου πάψεις να τα έχεις
μπροστά σου. Μάτια που βιώνουν την κάθε στιγμή μέχρι τα μύχια για να επικοινωνήσουν ουάσι
ακόμη και με τον λιγότερο εξοικειωμένο με την τέχνη θεατή. Μάτια που σε κατακυριεύουν ψυχή τε και
“απόσταγμα” όχι μοναχά από τη γήινη από
τη μεταφυσική υπόστασή τους. - εικαστικά -
το μυστηριώδες 3ο μάτι, άμεσα ή έμμεσα υποβεβλημένο μες από τους αρχαίους πολιικι ς ς ς ς
αντίστοιχες “μυθοπλασίες”.
Μάτια διαχρονικά που τεκμηριώνουν στο έπακρον το απόφθεγμα ότι: ο κόσμος γθια ττα
είναι το “μάτι” του. Και, αυτό, ακριβώς, επειδή το μάτι υπερκαλύπτει μεταφορικά τις έννοιες: οάορς
φως, κόσμος, σύμπαν, ζωή.
Έννοιες που Δεν τις υπαινίσσεται απλά - οπτικά - η παπαφίλη αλλά που, αντίθετα, τις "μεταμοσχεύεύύ"
βαθιά μέσα μας, τόσο ψυχολογικά όσο και πνευματικά. Δύσκολο εγχείρημα που πέρα από το δυναμικό
της ταλέντο επαληθεύει τον πλούσιο εσωτερικό της κόσμο, κυρίως Δε τη "μεταφυσική” σε ήφή ευαισθησθησθidor
της. Evaluar
λειτουργεί σαν προικισμένο “διάμεσον” ανάμεσα στην απτή φύση και στη “μαγικήττϷ”
κοσμογονίας. Και αυτήν, ακριβώς, την Ιδέα της κοσμογονίας είναι που μας αναμεταδίδεαι πάνω απ'
μες από τα διαχρονικά πορτραίτα της. Πορτραίτα που έχουν “εισπράξει “ όσο είναι εικαστικά δυνατό,
κάτι το ουσιαστικό, από την ακτινοβολία της κοσμογονίας. για να μας μεταγγίσουν χαρισματικά ένα
διαχρονικό, υπαρξιακό μήνυμα.


Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν
Δρ. Ιστορικός της Τέχνης – Τεχνοκριτικός
Oficial de Artes y Letras

..........................


H Κοσμογραφία του Προσώπου


Η μαρία παπαφίλη, στην ιδιαίτερη αυτή ενότητα των έργων της, φιλοτεχνημένων με μεικττά υλικά,
αναζητεί κι ιχνηλατεί, εμβαθύνει κι επιλέγει, μνήμες και πραγματικόampide
προερχόμενες από ένα πλήθος γυναικών. Με το ευαίσθητο βλέμμα της, η ζωγράφος εντοπίζει κι
αναδεικνύει την λάμψη, την υπερηφάνεια και το μεγαλείο που εκπέμπουν, μια σειρά από γναίκεículo και
μητέρες, οι οποίες κρατούν στην αγκαλιά τους ή έχουν γύρω τους παιδιά. Γυναίκες και παιδιά, μέσα
από μια ευδαιμονική ατμόσφαιρα, φέρνουν στον νου αισθήσεις της άνοιξης, με αλληγορικά φυλώμααααα τα τα.
και άνθη, που έχουν θαρρείς φυτρώσει κατά τις χίλιες και μια νύχτες των παραμυθιών και μιας ρευστής Sc.
και παράλληλα ανεξίτηλης μαγείας.

Στα αισθαντικά αυτά ζωγραφικά έργα, που αφοπλίζουν τον θεατή με την αμεσότητα και τν ειλικρίνειículo
τους, υποβλητικά εμφανίζεται ένας υφέρπων λυρισμός, Διαποτισμένος από έναν λανθάνοντα ερΩτισό.
Από το βάθος προς την επιφά qurón
και ψυχικές διαθέσεις, δονήσεις και ρυθμούς, προερχόμενους από την γυναικεία δύναμη και θαλπωρή,
από την έλξη και τον εξωτισμό του προσεγγίσιμου και ταυτοχρόνως του μακρινού. Η καθημερινότητα
στα έργα αυτά συναντά τον μύθο και η φαντασία την πραγματικότητα, στις ποικίλες εκδοχές ... και τιςςeccionel
διαστάσεις της.
Με ιδιαίτερη στοργή και τρυφερότητα, η μαρία παπαφίλη, χρησιμοποιεrero
μεταφράζουν θωπευτικά θαρρείς, άγραφες ιστορίες που λειτουργούν μέσα από ποικές νότες, στα
θέματά της. Μέσα από τις κατάλληλες μάλιστα σχεδιαστικές,
έρχονται στο προσκήνιο ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες αντιθετικές τονικότητες. Η υφολογία άλλωστε
συμπληρώνει νοηματικά τους συνειρisc.
εντάσεις και διαβαθμιζόμενες λάμψεις ή υφέσεις που δημιουργούν γοητευτικρα.
Η Δομή στα έργα αυτά, μετουσιώνεται σε έναν Διάλογογο βάθους κι επιφανείας, προσδιορίζοντας ηκς η.
μια συντεταγμένη την άλλη, με πυκνότητα ή αντιστικτική αραίωση του υλικού. Η στρωματογραφία
άλλωστε των επιπέδων του υλικού είναι έτσι διαμορφωμένη, ώστε να μεταδίδει συγκινησιακή υγubl qu eασία,,,,,,
επιθυμώντας θαρρείς να ξεδιψάσει το Δικό μας βλέμμα, κεντρίζοντας παράλλληλα τν έκπληξή μαςς
μπροστά στο απροσδόκητο.
Οι ευφρ Est.
τους ισορροπίες, αιφνιδιάζοντάς μας αφοπλιστικά. Κι αυτό έγκειται, στους τρόπους που η ζωγράφος
μας αποκαλύπτει την χαρά εντέλει της ζωής, κατορθώνοντας με στοργή κι αισθαντικότητα, να μαςación
μεταδώσει τα ήθη και κυρίως τον πολιτισμικό πλούτο που μεταγγίζουν αυτές οικονοisc.
τις πανανθρώπινές τους αλήθειες. Τις αλήθειες, που διαμορφώνουν μια χαρμόσυνη και συνεχώς
ανατροφοδοτούμενη κοσμογεωγραφία, η οποία εμπερικλείεículo την Δύναμη και την ευφροσύνη της ζωής.


Αθηνά Σχινά
Ιστορικός Τέχνης & Θεωρίας του Πολιτισμού

Art Critic Collection Children, Toys, Dreams / Regards
ART CRITIC EXHIBITION AURA
bottom of page