Af hensyn til vores internationale kunders bekvemmelighed er denne side delvist automatisk oversat fra engelsk.
SAMLING BØRN, LEGETØJ, DRØMME / MILJØ
ART CRITIC
En fornyelses genealogi
Når formen viser sig genfødt gennem maleriet, så er der allerede sket noget godt i kunstens indhold. Og hver gang et ansigt, der er afbildet, ser solen lige i øjnene uden forvirring eller frygt for at blive forbrændt, så bevæger hele maleriet sig mod lyset, for at feje med det til optimisme det overskyggede aspekt af livet; og at rumme i to dimensioner, hvad menneskets sind normalt ikke kan indeholde, at løfte det små til det store, det ubetydelige til det væsentlige, hvilket gør drømme til virkelighed.
Maria Papaphili blev, som det var naturligt, undervist i de gennemprøvede måder at 'god maleadfærd' på, men hun lod ikke sin kunst trækkes ned i det for tidlige spild, hvortil en insisteren på konventionalitet og nestling i en genkendelig lang -beboet og følgelig opbrugt plads fører deterministisk. Hendes figurer blev oprindeligt projekteret som dele fremsat fra en historie, der udviklede sig indeni, hvor ingen kunne eksistere uden støtte fra en anden, en hjælper eller kammerat, ofte en overherre og undertrykker, uanset om denne figur var en levende personlighed i huset, eller blot portrætteret nogle gange inden for en ramme, nogle gange i et spejl, som et billede, det vil sige inde i billedet, efter renæssancemaleriets model. Men de skulle ikke blive der længe ...
Omverdenen ventede tålmodigt og gav mere lys, livligere farver og stærkere følelser og provokerede kunsten til en konkurrence med en pulserende virkelighed. En efter en kiggede Papaphilis skikkelser ud ad vinduet, på balkonen og går derfra ind i gården og så ud på gaden. De vovede at gå ud, på deres første gåtur – i nærheden, det siger sig selv, og altid under overvågning, men denne gang blev overvågningen mere slap, individerne vænnede sig til autonomi, blev gradvist vænnet væk fra den kvælende kontrol af lukket og konservativt malerlandskab. Og i stedet for at modnes og forsvinde, udsat for generøse gentagelser og manéristisk degeneration, blev de genoplivet, blev stadig yngre og endte som små børn. Maleren vendte sig mod livets kølige tidsalder for at vaske sin pensel ud i det rene kildevand.
Og fjedrene er – hvad ellers? – børn. Disse viste sig først diskret, som komplementære træk ved abstraktion, og derefter uforskammet og massevis, for fuldstændig at dominere billedets længde og bredde, en i hvert billede, og erklærede, at de påtager sig ansvaret for fortællingen. Men de påtager sig også eksklusiviteten af repræsentationen af vores verden, da de nogle gange kontrollerer lærredet på en absolut måde, med en tendens til at fortrænge alt, der kan have en destrukturerende funktion, og andre kun er omgivet af objekter og emblemer af en fiktiv virkelighed . Og beskueren opfordres til ikke at behandle disse figurer som blotte repræsentationer af vitalitet, af et uskyldigt smil eller en afvæbnende grimase, men som aggressive, mere modstandsdygtige celler i kunstens organisme, væsener og symboler for en ny fremtid, om end en skildring. , uden tvivl mere håbefuldt. Det er netop det punkt, hvor et vægtigt kunstnerisk udsagn kommer: at tiden er inde til, at uskylden skal podes på maleriet. Nu bygger maleren historiebyer, magiske legebyer, under eksklusivt opsyn af børn, oversvømmet med flerfarvede mønstre og lysende budskaber. Selv solen er et kultobjekt, i samme funktionelle kategori, desuden som en fugl, et granatæble, en legetøjsbil ... hele maleriet af landskabet pulserer og udfolder sig med friheden fra en ukuelig hvid magi, med en tendens at bryde gennem lærredets rammer, som for at inkludere enhver beskuer i en forløsende virkelighed, i et drømmemikrokosmos, hvor der ikke er plads til mareridt, så den menneskelige eksistens kan søge tilflugt der, når den føler, at den bliver kvalt af tvivl. Og til denne rejse er der en sti, som du kan tage, selvsikkert at følge de penselstrøg, som Papaphili efterlader.
Intet af dette kunne være sandt uden et overbevisende miljø, præsenteret med plastisk kompetence og velorganiseret ekspertise. Maleren bruger realismens sprog på en måde, der afleder detaljerne i det grundlæggende portrætmaleri til underholdende, eftertrykkelige accentuer, der giver vægt – især i hendes nyere værker – til midten af kompositionen, kernen. Fra det tidspunkt fjerner hun perifert stilens stramhed, og fortætter til en modværdi de komplementære træk ved billedet, dem, der er nødvendige for kompositionens struktur og færdiggørelsen af historien. Således bliver læsningen en leg med mekanismer til afspænding, når den nærmer sig sin afslutning. Papaphili beviser også sin evne til at forstyrre perspektivet og til at oplyse mise-en-scθne med livlige farveskift, idet hun holder sin præstation i usædvanlig høje toner, både hvad angår emnet og spektakel.
Jeg føler tillid til kunstens fremtid, når unge kunstnere skaber følge, hvor deres ungdom fører hen, eller ældre ses som konstant fornyet, ny dukket op hver gang i vores verden, som i deres øjne (som det burde være i vores) er uudtømmelig i sine nye billeder og betydninger. Maleren Maria Papaphili har haft vovet at efterlade akademiismens grå – for andre kunstnere sikre – skygger og gå videre til blændende lys og farver fyldt med håb.
Antonis Bouloutzas
Antonis Bouloutzas er forfatter. Han har været udgiver af de græske kunstmagasiner Eikastika og ARTI International.
................................................
GRÆSK
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Η Γενεαλογία μιας Ανανέωσης
Όταν η μορφή εμφανίζεται αναγεννημένη μέσα από τη ζωγραφική, τότε κάτι καλό έχει ήδη συμβεί στο πτε κάτι καλό έχει ήδη συμβεί στο περιεεμεν τέέέ ήsplan Και όποτε ένα πρόσωπο απεικονιζόμενο βλέπει κατάματα τον ήλιο δίχως αμηχανία ή φόβο μην καεί, τότε και η ζωγραφική ολόκληρη κινείται προς το φως, για να συμπαρασύρει στην αισιοδοξία τη σκιασμένη όψη της ζωής. Και να χωρέσει, στις δύο διαστάσεις της όσα συνήθως δεν χωρεί η διάνοια του ανθρώπου, αναβαθμίζοντας τα μικρά σε μεγάλα, τα ασήμαντα σε σπουδαία, κάνοντας τα όνειρα πραγματικότητες.
Η Μαρία Παπαφίλη διδάχτηκε, καθώς ήταν φυσικό, τους δοκιμασμένους τρόπους «καλής ζωγραφικής συμπεριφοράς», όμως δεν άφησε την τέχνη της να παρασυρθεί στον πρόωρο μαρασμό, προς τον οποίο νομοτελειακά οδηγούν η εμμονή στη συμβατικότητα και το βόλεμα σε έναν αναγνωρίσιμο, παλαιοκατοικημένο και κατά συνέπειαν εξαντλημένο χώρο. Οι φιγούρες της είχαν προβληθεί αρχικά ως προτασσόμενα μέρη μιας ιστορίας που εξελισσόταν στο εσωτερικό, όπου κανείς δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει χωρίς τη στήριξη κάποιου άλλου, παραστάτη ή συμπαραστάτη, συχνά δεσπότη και καταπιεστή, είτε αυτός ήταν μια φυσιογνωμία ζώσα του σπιτιού, είτε απλά εικονιζόμενος πότε σε κάδρο, πότε σε καθρέφτη, Δηλαδή σαν εικόνα μέσα στην εικόνα, κατά τ ansetιanset. Όμως, δεν έμελλε να μείνουν για πολύ εκεί...
Ο έξω κόσμος περίμενε καρτερικά, προσφέροντας περισσότερο φως, ζωηρότερα χρώματα και πιο δυνατές συγκινήσεις, προκαλούσε την τέχνη σε αναμέτρηση με τη σφύζουσα πραγματικότητα. Μία μία οι φιγούρες της παπαφίλη ξεμύτιζαν στο παράθυρο, στον εξώστη, για να περάσουν από ε σ σ α αυ αυ κ κ κ κ α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α Τολμούσαν δηλαδή την έξοδο, τον πρώτο τους περίπατο, εννοείται κοντινό και πάντα επιτηρούμενες, τούτη τη φορά όμως η εποπτεία γινόταν πιο ελαστική, τα πρόσωπα εθίζονταν στην αυτονομία, αποκόβονταν προοδευτικά από τον ασφυκτικό έλεγχο του περίκλειστου και συντηρητικού ζωγραφικού τοπίου. Και αντί να ωριμάζουν και να μαραζώνουν, εκτεθειμένα στη βολική επανάληψη και τη μανιεριστική φθορά, αναζωογονούνταν, γίνονταν όλο και νεαρότερα, κατέληγαν μικρά παιδιά. Ζ ζωγράφος στρεφόταν προς τη Δροσερή ηλικία της ζωής για να ξεπλύνει τον π πηerske τρα της στα πεα belastα α allet π π anset τ π allet π π allet π π allet π τ allet π τ allet π τ allet π τ allet π τ allet π τ allet π τ allet τ.
Και οι πηγές είναι -τι άλλο;- τα παιδιά. Που έκαναν την εμφάνιση τους πρώτα διακριτικά, ως παραπληρωματικά στοιχεία της αφήγησης, κι έπειτα απροσχημάτιστα και μαζικά, για να κυριαρχήσουν εντελώς στο μήκος και το πλάτος της εικόνας, ένα σε κάθε πίνακα, δηλώνοντας ότι αναλαμβάνουν την ευθύνη της αφήγησης. Αλλά και την αποκλειστικότητα της εκπροσώπησης του κόσμου μας, αφού άλλες φορές ελέγχουν με απόλυτο τρόπο τον καμβά, τείνοντας να εκτοπίσουν οτιδήποτε μπορεί να λειτουργήσει αποδομητικά, και άλλες φορές περιβάλλονται μονάχα από αντικείμενα και εμβλήματα μιας ιδεατής πραγματικότητας. Και ο θεατής καλείται να αντιμετωπίσει τούτα τα πρόσωπα, όχι σαν απλές αποτυπώσεις ζωντάνιας, άδολου χαμόγελου ή αφοπλιστικής γκριμάτσας, αλλά, σαν επιθετικά, ανθεκτικότερα στον οργανισμό της τέχνης, κύτταρα, υπάρξεις και σύμβολα ενός καινούργιου, έστω εικονογραφημένου, μέλλοντος, ασφαλώς πιο ελπιδοφόρου. Είναι ακριβώς το σημείο μιας βαρύνουσας καλλιτεχνικής δήλωσης: πως ήρθε ο καιρός να μπολιαστεί η ζωγραφική με αθωότητα.
Ήδη, η ζωγράφος χτίζει παραμυθουπόλεις, μαγικούς παιχνιδότοπους, υπό την αποκλειστική εποπτεία των παιδιών, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σχήματα, και φωτεινά μηνύματα. Ακόμα και ο ήλιος είναι λατρευτικό αντικείμενο, στην Ίδια χρηστική κατηγορία μάλιστα με ένα πουλί, ένα ρόδι, ένα αυτοκινητάκι... η τοπιογραφία ολόκληρη πάλλεται και ξεδιπλώνεται με την ελευθερία μιας ακατανίκητης λευκής μαγείας, τείνοντας να διασπάσει και το πλαίσιο του καμβά, σαν για να συμπεριλάβει κάθε παρατηρητή σε μια πραγματικότητα λυτρωτική, σε έναν ονειρικό μικρόκοσμο, όπου δεν έχουν χώρο οι εφιάλτες, άρα μπορεί να καταφεύγει εκεί η ανθρώπινη ύπαρξη όποτε νιώθει ότι πνίγεται από αμφιβολίες. Και για το ταξίδι αυτό υπάρχει μονοπάτι που μπορείς να το διαβείς, ακολουθώντας με ασφάλεια τις πινελιές που αφήνει πίσω της η Παπαφίλη.
Όλα τούτα δεν θα μπορούσαν να είναι αληθινά, χωρίς ένα περιβάλλον πειστικό, παρουσιασμένο π πλασσ α α α anset α α anset α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α α allet Η ζωγράφος χρησιμοποιεί τη γλώσσα του ρεαλισμού, με τρόπο ο οποίος εκτρέπει τις λεπτομέρειες της βασικής προσωπογραφίας σε διασκεδαστικούς εμφατικούς τονισμούς, δίνοντας έμφάση -ιδιαίτερα στα πιο πρόσφατα έργα της- στο κέντρο της σύνθεσης, στον "πυρήνα, Από εκεί και πέρα, αναιρεί περιφερειακά την αυστηρότητα της γραφής, πυκνώνοντας σε αντίβαρο τα συμπληρωματικά στοιχεία του πίνακα, τα απαραίτητα για τη δομή της σύνδεσης και την ολοκλήρωση της ιστορίας. Έτσι, η ανάγνωση γίνεται ένα παιχνίδι, με μηχανισμούς χαλάρωσης όσο πλησιάζει προς το τέλος του. Η Παπαφίλη αποδεικνύει επίσης την ικανότητα της να ανατρέπει την προοπτική και να φωτίζει με ζωηρές χρωματικές εναλλαγές το σκηνικό, κρατώντας σε εξαιρετικά υψηλούς τόνους τόσο το θεματικό, όσο και το θεαματικό της επίτευγμα.
Αισθάνομαι ασφάλεια για το μέλλον της Τέχνης, όταν οι νέοι καλλιτέχνες δημιουργούν ακολουθώντας τη νεότητά τους, ή όταν οι παλαιότεροι εμφανίζονται διαρκώς ανανεωμένοι, κάθε φορά πρωτόβγαλτοι στον κόσμο μας, ο οποίος στα μάτια τους (θα έπρεπε και στα δικά μας) είναι ανεξάντλητος σε καινούργιες εικόνες και έννοιες. Η ζωγράφος Μαρία Παπαφίλη είχε την τόλμη να αφήσει πίσω της τις γκρίζες, για αρκετούς άλλους καλλιτέχνες ασφαλείς, σκιές του ακαδημαϊσμού και να περάσει στα εκτυφλωτικά φώτα και στα ελπιδοφόρα χρώματα.
Αντώνης Μπουλούτζας
Ο Αντώνης Μπουλούτζας είναι συγγραφέας. Υπήρξε εκδότης των περιοδικών «Εικαστικά» και «ARTI International».
........................
Med venlig hilsen
Børns ansigter og former, blandet og indlejret i situationer, der minder om magiske verdener, oversvømmet af farverige symboler og lyse former. Holdninger, der indikerer en ubekymret og glad stemning, i et rum med tilsyneladende urelateret information. Former veldesignede, med vægt på farveværdier, som ikke præsenteres med den venlige modernistiske ambition om at afsløre de specifikke morfologiske strukturer, men blot sigter på at eksistere i deres egen drømmeverden.
Maria Papafili bygger med sit maleri en sådan verden og tilbyder ham generøst til hovedpersonerne i hendes kompositioner, afslører, citerer og redefinerer dem i et dygtigt og kreativt spil, som en sidste indsats for at udnytte deres rolle i det moderne sociale og naturlige miljø. De præcise former afsløres indledningsvis for beskueren som narrative sammenstillinger af en forbløffet iagttager. I processen præsenterer de sig dog som paradoksale kunstneriske kompositioner, der giver dem endda i et surrealistisk aspekt. Endelig opfylder de deres mission, og deponerer deres særlige konceptuelle og ideologiske indhold til enhver, der akut vil søge deres verden.
Da kunstneren hovedsageligt er antropocentrisk, skaber kunstneren med tilstedeværelsen af en model, hvis valg adlyder specifikke regler og er rettet mod en følelsesmæssig-psykografisk tilgang til sig selv og sine omgivelser. Den ekspressionistiske brug af farve, erfaringerne fra den impressionistiske bevægelse, men også påvirkningen fra neorealismens strøm har en katalytisk effekt på hendes værker og former kunstværdier _d04a07d8-9cd1-813236d8-99201-83231-33236d-99201-13236d-33236d på solidt fundament. Kunstneren arbejder med olie- og akrylfarver og arbejder ofte først med et udkast, og hun fuldender indsatsen ved at bruge pensel. På samme måde virker den dynamiske aflejring af kolde og varme farver konfronterende, uden at gå på kompromis med den nødvendige balance i kompositionen. Teksturerne, fredelige, uden større udbrud, hjælper og giver en særlig ro og harmoni til alle.
Maria Papafili begyndte sin kunstneriske karriere med at male dynamisk og påtvang sin tilstedeværelse inden for maleriet, idet hun havde en rig verden, som hun forstår at udtrykke, med en betydelig teknisk viden, stærk vilje, disciplin og hårdt arbejde. Med lærere på Athens School of Fine arts, Mr. Moralis og Mr. Mytaras, er jeg overbevist om, at en lærer af deres størrelse ikke ville bede om flere garantier for at støtte troen på deres elevs fremtid. På samme måde, kunstnerens evne til at producere med sine billeder, hvad Max Ernst kaldte for at forklare den særlige visningstilstand "en tilgang til sandheden, der kan sammenlignes med et mildt jordskælv, der blidt bevæger verdens møbler uden at ændre tingenes sande essens. ”, tillægger arbejdet en særlig betydning.
John Papafigos,
Kunstkritiker medlem af AICA
................................
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Παιδικά πρόσωπα και μορφές, αναμεμειγμένες και ενσωματωμένες σε καταστάσεις που θυμίζουν μαγικούς κόσμους, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σύμβολα και φωτεινά σχήματα. Στάσεις που Δηλώνουν μια ανέμελη και χαρούμενη διάθεση σ΄ένα χώρο φαινομενικά ασύνδετων πληροående ρν. Φόρμες σωστά μελετημένες με έμφαση στις χρωματικές αξίες, οι οποίες απεικονίζονται όχι με την ευγενική μοντερνιστική φιλοδοξία να φανερώσουν τις ιδιαίτερες μορφικές τους δομές, αλλά με απώτερο στόχο απλά να υπάρξουν στο δικό τους ονειρικό κόσμο.
Ένα τέτοιο κόσμο χτίζει με τη ζωγραφική της η Μαρία Παπαφίλη και αυτόν προσφέρει απλόχερα στους πρωταγωνιστές των συνθέσεων της, αποκαλύπτοντας, παραθέτοντας και επαναπροσδιορίζοντάς τους σε μια έντεχνη και δημιουργική αναπαραγωγή, σαν μια ύστατη προσπάθεια αξιοποίησης του ρόλου τους, μέσα στο σύγχρονο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον . Οι συγκεκριμένες μορφές αποκαλύπτονται αρχικά στο θεατή σαν αφηγηματικές παραθέσεις ενός έκθαμβου πατικές παραθέσεις ενός έκθαμβου παραρατηη. Στη πορεία παρουσιάζονται όμως ως παράδοξες εικαστικές συνθέσεις, προσδίδοντας μάλιστα σε αυτές μια υέδοντας μάλιστα σε αυτές μ dec Τελικά εκπληρώνουν την αποστολή τους, καταθέτοντας το ιδιαίτερο νοηματικό και ιδεολογικό τους περιεχόμενο σε όποιον επιτακτικά αναζητήσει τον κόσμο τους.
Ούσα κυρίως ανθρωποκεντρική η καλλιτέχνιδα φιλοτεχνεί με τη παρουσία μοντέλου, η επιλογή του οποίου υπακούει σε συγκεκριμένους κανόνες και αποσκοπεί στη συναισθηματική- ψυχογραφική προσέγγιση του ιδίου αλλά και του περιβάλλοντος χώρου. Η εξπρεσιονιστική χρήση του χρώματος, τα διδάγματα του ιμπρεσιονιστικού κινήματος, αλλά και οι επιρροές από το ρεύμα του νεορεαλισμού επιδρούν καταλυτικά στο έργο της και διαμορφώνουν ζωγραφικές αξίες δομημένες σε στέρεες βάσεις. Δουλεύει τα λάδια αλλά και τα ακρυλικά, συχνά με προσχέδιο, ενώ με τη βθεια πινέλου ολ κELενει τη β βθεια πινέλου ολοκληρώνει τη π β βember θθε α πινέλου ολοκληρώνει τ π β βember θθε α. Παράλληλα η δυναμική εναπόθεση ψυχρών αλλά και θερμών χρωμάτων, λειτουργεί αντιπαραθετικά, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο την αναγκαία ισορροπία της σύνθεσης. Οι ματιέρες ήρεμες, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, υποβοηθούν και προσδίδουν μια ιαίτερη ηρεμία α αρμονί μτ ι ι μ α μ μ α μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ μ allet
Η Μαρία Παπαφίλη ξεκίνησε την πορεία της δυναμικά και επέβαλε την παρουσία της στο χώρο της ζωγραφικής, έχοντας σαν εφόδια ένα πλούσιο κόσμο που ξέρει να τον εκφράζει με μια αξιόλογη τεχνική γνώση, ισχυρή βούληση, πειθαρχία και εργατικότητα. Έχοντας δασκάλους στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας τον Μόραλη και τον Μυταρά, είμαι πεπεισμένος ότι ένας δάσκαλος του μεγέθους τους, δε θα ζητούσε περισσότερα εχέγγυα για να στηρίξει τη πίστη του στο μέλλον του μαθητή του. Παράλληλα η δυνατότητα της ζωγράφου να προκαλεί με τις εικόνες της αυτό που ο Max Ernst αποκάλεσε για να εξηγήσει τον ιδιαίτερο τρόπο απεικόνισης << μια προσέγγιση της αλήθειας, συγκρίσιμη με έναν ελαφρύ σεισμό που απαλά μετακινεί την επίπλωση του κόσμου, χωρίς να μεταβάλλει την αληθινή ουσία των πραγμάτων>>, δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο έργο της.
Γιάννης Κ. Παπαφίγκος
Κριτικός τέχνης- μέλος της AICA
........................................
SAMLING I AURAENS SPOR
ART CRITIC
engelsk
I udseendets fortryllelse
Fængslende er faktisk portrætterne malet af den karismatiske kunstner Maria Papafili, med inspiration,
passion og stor beherskelse. Portrætter - "kreationer" som dikteret af hendes egen psyke - og derfor
uigennemtrængelig i enhver standardisering - udstråle ballasten af hendes personlighed; og dette, med karismatisk
udløse hver models temperament og ikke blot dens morfologi.
Inspirerende og dynamisk sender og modtager af de stimuli, som Papafilis psyke fuldt ud
reagerer er det udtryksfulde udseende af de afbildede figurer, der bogstaveligt talt også magnetiserer vores.
Et karismatisk udgangspunkt her er enhver figurs øjne; øjne, der ikke kun reflekterer det ydre
stimulus, men også det iboende, vidnesbyrd og iboende oplevelser; øjne, der under alle omstændigheder beskæftiger
ikke kun visionen, men hele beskuerens psyke, der aktiveres så meget som muligt i en direkte
kommunikation med dem.
Øjne, der afspejler så mange oplevelser som muligt; øjne, der har mødt mange situationer
uden at overgive sig til skæbnens slag; øjne, der på ingen måde lader dig indhente dem ligegyldigt; øjne
som trænger ind i dig for at formidle til dig: en meningsfuld og metafysisk, så vidt han aura er
bekymret, besked.
Øjne - vidnesbyrd om mange tidligere cyklusser af live brugt med ballast. Øjne, der er orkestrerede
efter en uendelig vision af malernes højtbegavede palet af de opfindsomt udvalgte farver
som tilføjer deres uudtømmelige charme.
Øjne - sjælens <spejle>, hvori de er blevet dechifreret med unikke dyder, i det væsentlige
oplevelser og holdninger for livet Øjne, der følger dig i lang tid, efter du holder op med at have
dem foran dig; øjne, der oplever hvert øjeblik op til bumpene for at kommunikere effektivt
med selv den mindre kendte beskuer af kunsten; øjne, der overfører en autentisk til din sjæl og krop
"ånd" stammer ikke kun fra jorden, men fra deres metafysiske eksistens; øjne, der refererer til
og udtrykke så meget som muligt - det mystiske 3. øje, direkte eller indirekte underkuet af antikken
kulturer og deres respektive fiktion.
Øjne over tid, der i videst muligt omfang beviser overtroen, at: verden for hver enkelt af os er hans
øje. Og netop fordi øjet i Papafilis malerier overskrider begreber: skønhed, lys, verden,
univers, liv.
Begreber, der ikke blot - optisk - indebærer Papafili, men som tværtimod transplanterer
dybt i os, både psykologisk og spirituelt. En svær opgave ud over hendes potentielle talent bekræfter hende
rige indre verden, især: hendes "metafysiske" teksturfølsomhed; følsomhed, takket være hvilken det lykkes,
udover en særlig vigtig kunstner, at fungere som en begavet indblanding mellem den håndgribelige natur
og i kosmogoniens "magnetiske" aura. Og det er netop denne idé om kosmogoni, som formidler
os frem for alt gennem hendes tidløse portrætter; portrætter, der har fået så meget som visuelt muligt
noget væsentligt fra den kosmogoniske stråling for at overføre os karismatisk til en tidløs, eksistentiel
besked.
Dora Iliopoulou-Rogan
Dr. Kunsthistoriker – Kunstkritiker
Officier des Arts et des Lettres (Frankrig)
................................................................ ........
Ansigtskosmografien
Maria Papafili, i denne særlige enhed af hendes værker, udformet med blandede materialer, søgninger og spor,
uddyber og udvælger, minder og realiteter, fornemmelser og indtryk, der kommer fra en mængde
af kvinder. Med sit følsomme blik identificerer og fremhæver maleren den glød, stolthed og herlighed de
udsender, en række kvinder og mødre, der holder i armene eller har børn omkring sig. Kvinder
og børn, gennem en salig atmosfære, leder tankerne hen på forårets sanser med allegorisk løv
og blomster, som har tørstig spire over de tusinde og en nat af eventyr og en væske
og uudslettelig magi.
I disse sensuelle malerier afvæbner beskueren med deres umiddelbarhed og ærlighed, en uhyggelig
lyrik, uindtagelig af en latent erotik, fremstår positivt. Fra dybden til overfladen er
afslørede aspekter og former, der giver substans til årstider og mentale stemninger, vibrationer og rytmer,
kommer fra den kvindelige kraft og varme, fra tiltrækningen og eksotismen af det nærgående
og samtidig det fjerne. Hverdagen i disse værker møder myte og fantasi med virkeligheden,
i dens forskellige udgaver og dimensioner.
Med særlig hengivenhed og ømhed bruger Maria Papafilis lag af farver, der oversætter forfærdelige,
ikke-relaterede historier, der opererer gennem poetiske noter til hendes temaer. Gennem deres rette design og
farveinteraktioner, særligt interessante kontrasttoner kommer frem i lyset. Hertil kommer terminologien
supplerer syntaksen i disse værker, som skelner uventede spændinger og graduerede glimt
eller fordybninger, der skaber charmerende paradokser.
Strukturen i disse værker er betegnet i en dybde- og overfladedialog, der identificerer en
koordinat af den anden, med en tæthed eller antistatisk fortynding af materialet. Desuden stratigrafien
af de materielle niveauer er så formet, at den transmitterer følelsesmæssig fugt, som ønsker at slukke vores egen
blik, mens vi udløser vores overraskelse over for det uventede.
Maria Papafilis pragtfulde og eufemistiske former fremstår gennem deres harmoniske balancer,
overraskende afvæbnende. Og det ligger i de måder, hvorpå vores maler afslører glæden ved livets afslutning,
med hengivenhed og sanselighed at give os moralen og frem for alt den kulturelle rigdom
transfuseret af disse billeder, deres universelle menneskelige sandheder. De sandheder, der former en glædelig og konstant
forfrisket kosmografi, som omfatter livets kraft og glæde.
Athene Schina
Kunsthistoriker og kulturteori
............................
Στη γητειά του βλέμματος
Σαγηνευτικά είναι, όντως, τα πορτατα που έχει με έμπνευση, πάθος και μεγάλη μαεστρία ζωγραφσει,
η χαρισματική καλλιτέχνιδα Μαρία Παπαφίλη. Πορτραίτα – “δημιουργίες” καθώς υπαγορευμένα από
αυτόν καθαυτόν τον ψυχισμό της - και γι αυτό αδιάβροχα σε κάθε τυποποίησnende - ακτινοβολούν το έρμαα τυποποίηση - ακτινοβλούν το έρμαa
της προσωπικότητας της. Και αυτό, με χαρισματικό έναυσμα την ιδιοσυγκρασία τοτοτοτοτο
και όχι, απλά, τη μορφολογία του.
Ευρηματικός όσο και δυναμικός πομπός και δέκτης των ερεθισμάτων στα οποία ανταποκρίνεται
πλήρως ο ψυχισμός της παπαφίλη στέκει το κατ εξοχήν εκφραστικό βλέμα των απεικονιζόμενωνννννννν r
μορφών που στην κυριολεξία, μαγνητίζει και το δικό μας. Χαρισματική αφετηρία αποτελούν, εδώ, τα
μάτια της κάθε μορφής. Μάτια στα οποία καθρεφτίζεται όχι μόνο το εκάστορε εξωτεαθκάστοτε εξωτεό
οι ενδογενείς, μαρτυρίες και τα εγγενή βιώματά της. Μάτια που, στην κάθε περίπτωση, επιστρατεύουν
όχι μόνο την όραση αλλά ολόκληρο τον ψυχισμό του θεατή που ενεργοποιείται σε μιαν όσο γίνεται πιοοπιοποιείται σε μιαν όσο γίνεται πιοοοοπιående
άμεση επικοινωνία μαζί τους.
Μάτια που εκφράζουν μύριες όσες εμπειρίες και βιώματα. Μάτια που έχουν βιώσει πολλές καταστάσεις
δίχως να καμφθούν από τα χτυπήματα της μοίρας. Μάτια που σε καμία περίπτωση δεν σε αφήνουν να
τα προσπεράσεις αδιάφορα .μάτια που διεισδύουν μέσα σου για να σου μεταφέρουν: ένα ουσιαστικό
και μεταφυσικό σε πνοή μήνυμα.
Μάτια- μαρτυρίες για πολλούς παλαιότερους κύκλους ζωμςαέμυςαέμυςαέμμςέέυυς. Μάτια που
ενορχÆL
ευρηματικά επιλεγμένα χρώματα που ενισχύουν στο έπανροναηγτο έπνρονα
Μάτια - καθρέπτες της ψυχής στα οποία έχουν αποκρυπτογραφηθεί με μοναδική ενάργεια ουσιαστικάεί με μοναδική ενάργεια ουσιαστικά κ
βιώματα και εμπειρίες. Μάτια που σε συντροφεύουν για πολύ καιρό αφότου πάψειτις να να
μπροστά σου. Μάτια που βιώνουν την κάθε στιγμή μέχρι τα μύχιαγιαναναεκοϽα ε
ακόμη και με τον λιγότερο εξοικειωμένο με την τέχνη θεατ. Μάτια που σε κατακυριεύουν ψυχή τε και
σώματι για να σου μεταδώσουν ένα αυθεντικό "απνσταγμα" όχιανανα αυθεντικό
τη μεταφυσική υπόστασή τους. Μάτια που αναφέρονται και εκφράζουν όσο είναι δυνατό - εάικαό
το μυστηριώδες 3ο μάτι, άμεσα ή έμμεσα υποβεβλημένο μες από τους αρχαίους πολιτισμούς και τις
αντίστοιχες "μυθοπλασίες".
Μάτια διαχρονικά που τεκμηριώνουν στο έπακρον το απόφθεγμα ότι: ο κόσμος για τον καθένα μας
είναι το "μάτι" του. Και, αυτό, ακριβώς, επειδή το μάτι υπερκαλύπτει μεταφοριμεταφοριικοϽορι
φως, κόσμος, σύμπαν, ζωή.
Έννοιες που δεν τις υπαινίσσεται απλά - οπτικά - η παπαφίλη αλλά που, αντίθετα, τις “μεταμοσχεύει”
βαθιά μέσα μας, τόσο ψυχολογικά όσο και πνευματικά. Δύσκολο εγχείρημα που πέρα από το δυναμικό
της ταλέντο επαληθεύει τον πλούσιο εσωτερικό της κόσμο, κυρίως δε τη “μεταφυσική” σε υφή ευαισθησί olle
της. Ευαισθησία χάρη στην οποία κατορθώνει πέρα καν από ιδιαραλακντακ
λειτουργεί σαν προικισμένο “διάμεσον” ανάμεσα στην απτή φύση και στη “μαγνητική” αύρα της
κοσμογονίας. Και αυτήν, ακριβώς, την Ιδέα της κοσμογονίας είναε που ναεαλεαεαεαλ
μες από τα διαχρονικά πορτραίτα της. Πορτραίτα που έχουν “εισπράξει “ όσο είναι εικαστικά δυναό,
κάτι το ουσιαστικό, από την ακτινοβολία της κοσμογονίας. για να μας μεταγγίσουν χαρισματικά ένα
διαχρονικό, υπαρξιακό μήνυμα.
Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν
Δρ. Ιστορικός της Τέχνης – Τεχνοκριτικός
Officier des Arts et des Lettres
................................
H Κοσμογραφία του Προσώπου
Η μαρία παπαφίλη, στην ιδιαίτερη αυτή ενότητα των έργων της, φιλοτεχνημένων με μεικτά υλικά,
αναζητεί κιχνηλατεί, εμβαθύνει κι επιλέγει, μνήμες και πραγματικότητες, αισθήσεις κι εντυ ώσες,
προερχόμενες από ένα πλήθος γυναικών. Με το ευαίσθητο βλέμμα της, η ζωγράφος εντοπίζει κι
αναδεικνύει την λάμψη, την υπερηφάνεια και το μεγαλείο που εκπέμπουν, μια σειρά από γυναίκες εκαι
μητέρες, οι οποίες κρατούν στην αγκαλιά τους ή έχουν γπορω. Γυναίκες και παιδιά, μέσα
από μια ευδαιμονική ατμόσφαιρα, φέρνουν στον νου αισθήσεις της άνοιξης, με αλληγορικά φυλλώματατατννοιtale afsnit
και άνθη, που έχουν θαρρείς φυτρώσει κατά τις χίλιες και μια νύχτες των παραμυθιών και μιας ρευστής των παραμυθιών και μιας ρευστής τς των παρα α θν και μιας ρευστής ής των παρα α κν και μ ας ρευστής ής ής ής των παρα ose κν και ας ρευστής ής ής ής τς τς ής ρστής ής ής ής ής ή des tror
και παράλληλα ανεξίτηλης μαγείας.
Στα αισθαντικά αυτά ζωγραφικά έργα, που αφοπλίζουν τον θεατή με την αμεσότητα και την ειλικρίνεάεά τ αμεσότητα και την ειλικρίνειάεττητητα και την ειλικρίνειάεάεττuse
τους, υποβλητικά εμφανίζεται ένας υφέρπων λυρισμός, διαποτισμένος από έναν λανθάνοντα ερωτισμό.
Από το βάθος προς την επιφάνεια αποκαλύπτονται όψεις και μορφές που δίνουν υπόσταση σε εποχές
και ψυχικές διαθέσεις, δονήσεις και ρυθμούς, προερχόμενους από την γυναικεία δύναμη και θαλπωρή,
από την έλξη και τον εξωτισμό του προσεγγίσιμου και ταρυταιμου και ταρυτο. Η καθημερινότητα
στα έργα αυτά συναντά τον μύθο και η φαντασία την πραγματικότητα, στις ποικίλες εκδοχές και τις ςτητα, στις ποικίλες εκδοχές και τις
διαστάσεις της.
Με ιδιαίτερη στοργή και τρυφερότητα, η μαρία παπαφίλη, χρησιμοποιεί στρώσεις χρωμάτων, που
μεταφράζουν θωπευτικά θαρρείς, άγραφες ιστορίες που λειτουργούν μέσα από ποιητικές νότες, στα
θέματά της. Μέσα από τις κατάλληλες μάλιστα σχεδιαστικές τους καιμλλισςαέσς
έρχονται στο προσκήνιο ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες αντιθεοτικκττικ Η υφολογία άλλωστε
συμπληρώνει νοηματικά τους συνειρμούς αυτών των έργων, στα οποία διακρίνει κανείς απρόσμες
εντάσεις και διαβαθμιζόμενες λάμψεις ή υφέσξις πονου γοηακις ή υφέσξις
Η δομή στα έργα αυτά, μετουσιώνεται σε έναν διάλογο βάθους κι επιφανείας, προσδιορίζοντας ηη
μια συντεταγμένη την άλλη, με πυκνότητα ή αντιστικτικλακτιστικτικλα. Η στρωματογραφία
άλλωστε των επιπέΔων του υλικού είναι έτσι διαμορφωμένη, ώστε να μεταδεδει συγκινησιακή υγρασίαα,
επιθυμώντας θαρρείς να ξεδιψάσει το δικό μας βλέμα, κεντρίζοντας παράλληλα την έκπληξή μας
μπροστά στο απροσδόκητο.
Οι ευφρόσυνες κι ευδαιμονικές μορφές της μαρίας παπαφίλη, εμφανίζονται μέσα από τις αρμονικές
τους ισορροπίες, αιφνιδιάζοντάς μας αφοπλιστικά. Κι αυτό έγκειται, στους τρόπους που η ζωγράφος
μας αποκαλύπτει την χαρά εντέλει της ζωής, κατορθώνοντας με στοργή κι αισθαντικότητα, να μας
μεταδώσει τα ήθη και κυρίως τον πολιτισμικό πλούτο που μεταγίζουν αυτές οικονομορående
τις πανανθρώπινές τους αλήθειες. Τις αλήθειες, που διαμορφώνουν μια χαρμόσυνη και συνεχώς
ανατροφοδοτούμενη κοσμογεωγραφία, η οποία εμπερικλείει την δύναμη και την ευφροσύνη της ζς.
Αθηνά Σχινά
Ιστορικός Τέχνης & Θεωρίας του Πολιτισμού