För att underlätta för våra internationella kunder är denna sida delvis automatiskt översatt från engelska.
SAMLING BARN, LEKSAKER, DRÖMMAR / HÄLSNINGAR
ART CRITIC
Släktforskningen av en förnyelse
När formen tycks återfödas genom måleriet, då har något gott redan hänt i konstens innehåll. Och närhelst ett ansikte som är avbildat ser solen rakt in i ögonen utan förvirring eller rädsla för att bli bränd, då rör sig hela målningen mot ljuset, för att med det svepa in i optimism den överskuggade aspekten av livet; och att i två dimensioner rymma vad människans sinne normalt inte kan innehålla, att lyfta det lilla till det stora, det obetydliga till det väsentliga, vilket gör drömmar till verklighet.
Maria Papaphili lärde sig, som det var naturligt, de beprövade sätten att "bra målningsbeteende", men hon lät inte sin konst dras ner i det där förtida slöseri till vilket en insisterande på konventionalitet och inbäddat i en igenkännlig, lång - bebott och följaktligen uttömt utrymme leder deterministiskt. Hennes figurer projicerades ursprungligen som delar framlagda från en berättelse som höll på att utvecklas inombords, där ingen kunde existera utan stöd från en annan, en hjälpare eller kamrat, ofta en överherre och förtryckare, oavsett om denna figur var en levande personlighet i huset, eller helt enkelt skildrat ibland inom en ram, ibland i en spegel, som en bild, det vill säga inuti bilden, på modell av renässansmåleri. Men de fick inte stanna där länge...
Omvärlden väntade tålmodigt, gav mer ljus, livligare färger och starkare känslor, och provocerade konsten till en tävling med en pulserande verklighet. En efter en kikade Papaphilis figurer ut genom fönstret, på balkongen, och går därifrån in på gården och sedan ut på gatan. De vågade gå ut, på sin första promenad – i närheten, det säger sig självt, och alltid under övervakning, men den här gången blev övervakningen mer slapp, individerna vände sig vid autonomi, avvandades successivt från den kvävande kontrollen av inhägnat och konservativt landskap av målning. Och istället för att mogna och slösa bort, utsatta för generösa upprepningar och manéristisk degeneration, fick de nytt liv, blev allt yngre och slutade som små barn. Målaren vände sig mot livets svala tidsålder för att tvätta ur sin pensel i det rena källvattnet.
Och fjädrarna är – vad mer? - barn. Dessa framträdde diskret till en början, som kompletterande drag av abstraktion, och sedan ogenerat och i massor, för att helt dominera bildens längd och bredd, en i varje bild, och förklarade att de tar på sig ansvaret för berättandet. Men de åtar sig också exklusiviteten av representationen av vår värld, eftersom de ibland kontrollerar duken på ett absolut sätt, med en tendens att förskjuta allt som kan ha en förstörande funktion, och andra bara är omgivna av objekt och emblem av en tänkt verklighet . Och betraktaren uppmanas att behandla dessa figurer inte som enbart representationer av vitalitet, av ett oskyldigt leende eller en avväpnande grimas, utan som aggressiva, mer motståndskraftiga celler i konstens organism, varelser och symboler för en ny framtid, om än en skildring , utan tvekan mer hoppfull. Det är just den punkt där ett tungt vägande konstnärligt uttalande görs: att tiden har kommit för att oskulden ska ympas in på måleriet. Nu bygger målaren sagostäder, magiska lekstäder, under exklusiv övervakning av barn, översvämmade med flerfärgade mönster och lysande budskap. Även solen är ett kultobjekt, i samma funktionella kategori, dessutom som en fågel, ett granatäpple, en leksaksbil ... hela landskapsmålningen pulserar och utspelar sig med friheten av en okuvlig vit magi, med en tendens att bryta igenom dukens ramar, som för att inkludera varje betraktare i en förlösande verklighet, i ett drömmikrokosmos, där det inte finns plats för mardrömmar, så att den mänskliga existensen kan ta sin tillflykt dit närhelst den känner att den kvävs av tvivel. Och för denna resa finns det en väg som du kan ta, självsäkert följa penseldragen som Papaphili lämnar efter sig.
Inget av detta skulle kunna vara sant utan en övertygande miljö, presenterad med plastisk kompetens och välorganiserad expertis. Målaren använder sig av realismens språk, på ett sätt som avleder detaljerna i det grundläggande porträttmåleriet till underhållande, eftertryckliga accentueringar, vilket ger tyngd – särskilt i hennes nyare verk – till kompositionens centrum, kärnan. Från den tidpunkten eliminerar hon perifert stilens stramhet, och förtätar till en motvals de kompletterande dragen i bilden, de som är nödvändiga för kompositionens struktur och fullbordandet av berättelsen. Därmed blir läsningen en lek, med mekanismer för avslappning när den närmar sig sitt slut. Papaphili bevisar också sin förmåga att störa perspektivet och att belysa mise-en-scθne med livliga färgväxlingar, och hålla i exceptionellt höga toner sin prestation både vad gäller ämne och spektakel.
Jag känner tilltro till konstens framtid när unga konstnärer skapar efterföljare dit deras ungdom leder, eller äldre ses ständigt förnyas, varje gång dyka upp i vår värld, som i deras ögon (som det borde vara i våra) är outtömlig i dess nya bilder och betydelser. Målaren Maria Papaphili har vågat lämna akademismens grå – för andra konstnärer trygga – skuggor bakom sig och gå vidare till bländande ljus och färger fyllda av hopp.
Antonis Bouloutzas
Antonis Bouloutzas är en författare. Han har varit utgivare av de grekiska konsttidningarna Eikastika och ARTI International.
................................................
GREKISK
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Η Γενεαλογία μιας Ανανέωσης
Όταν η μορφή εμφανίζεται αναγεννημένη μέσα από τη ζωγραφική, τότε κτι κα έχε ήδ συμimin Και όποτε ένα πρόσωπο απεικονιζόμενο βλέπει κατάματα τον ήλιο δίχως αμηχανία ή φόβο μην καεί, τότε και η ζωγραφική ολόκληρη κινείται προς το φως, για να συμπαρασύρει στην αισιοδοξία τη σκιασμένη όψη της ζωής. Και να χωρέσει, στις δύο διαστάσεις της όσα συνήθως δεν χωρεί η διάνοια του ανθρώπου, αναβαθμίζοντας τα μικρά σε μεγάλα, τα ασήμαντα σε σπουδαία, κάνοντας τα όνειρα πραγματικότητες.
Η Μαρία Παπαφίλη διδάχτηκε, καθώς ήταν φυσικό, τους δοκιμασμένους τρόπους «καλής ζωγραφικής συμπεριφοράς», όμως δεν άφησε την τέχνη της να παρασυρθεί στον πρόωρο μαρασμό, προς τον οποίο νομοτελειακά οδηγούν η εμμονή στη συμβατικότητα και το βόλεμα σε έναν αναγνωρίσιμο, παλαιοκατοικημένο και κατά συνέπειαν εξαντλημένο χώρο. Οι φιγούρες της είχαν προβληθεί αρχικά ως προτασσόμενα μέρη μιας ιστορίας που εξελισσόταν στο εσωτερικό, όπου κανείς δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει χωρίς τη στήριξη κάποιου άλλου, παραστάτη ή συμπαραστάτη, συχνά δεσπότη και καταπιεστή, είτε αυτός ήταν μια φυσιογνωμία ζώσα του σπιτιού, είτε απλά εικονιζόμενος πότε σε κάΔρο, πότε σε καθρέφτη, Δηλαδή σαν εικόνα μέσα στην εικόνα, κατά πρττυπο τηη αγγνησσσ, κ κ π πρττυπο τηη α γενησ, Όμως, δεν έμελλε να μείνουν για πολύ εκεί...
Ο έξω κόσμος περίμενε καρτερικά, προσφέροντας περισσότερο φως, ζωηρότερα χρώματα και πιο δυνατές συγκινήσεις, προκαλούσε την τέχνη σε αναμέτρηση με τη σφύζουσα πραγματικότητα. Μία μία οι φιγούρες της παπαφίλη ξεμύτιζαν στο παράθυρο, στον εστη, για ν περσου από ε ασ αυλ, Τολμούσαν δηλαδή την έξοδο, τον πρώτο τους περίπατο, εννοείται κοντινό και πάντα επιτηρούμενες, τούτη τη φορά όμως η εποπτεία γινόταν πιο ελαστική, τα πρόσωπα εθίζονταν στην αυτονομία, αποκόβονταν προοδευτικά από τον ασφυκτικό έλεγχο του περίκλειστου και συντηρητικού ζωγραφικού τοπίου. Και αντί να ωριμάζουν και να μαραζώνουν, εκτεθειμένα στη βολική επανάληψη και τη μανιεριστική φθορά, αναζωογονούνταν, γίνονταν όλο και νεαρότερα, κατέληγαν μικρά παιδιά. Η ζωγράφος στρεφόταν προς τη Δροσερή ηλικία της ζωής για να ξεπλύνε τον χρωσσ.
Και οι πηγές είναι -τι άλλο;- τα παιδιά. Που έκαναν την εμφάνιση τους πρώτα διακριτικά, ως παραπληρωματικά στοιχεία της αφήγησης, κι έπειτα απροσχημάτιστα και μαζικά, για να κυριαρχήσουν εντελώς στο μήκος και το πλάτος της εικόνας, ένα σε κάθε πίνακα, δηλώνοντας ότι αναλαμβάνουν την ευθύνη της αφήγησης. Αλλά και την αποκλειστικότητα της εκπροσώπησης του κόσμου μας, αφού άλλες φορές ελέγχουν με απόλυτο τρόπο τον καμβά, τείνοντας να εκτοπίσουν οτιδήποτε μπορεί να λειτουργήσει αποδομητικά, και άλλες φορές περιβάλλονται μονάχα από αντικείμενα και εμβλήματα μιας ιδεατής πραγματικότητας. Και ο θεατής καλείται να αντιμετωπίσει τούτα τα πρόσωπα, όχι σαν απλές αποτυπώσεις ζωντάνιας, άδολου χαμόγελου ή αφοπλιστικής γκριμάτσας, αλλά, σαν επιθετικά, ανθεκτικότερα στον οργανισμό της τέχνης, κύτταρα, υπάρξεις και σύμβολα ενός καινούργιου, έστω εικονογραφημένου, μέλλοντος, ασφαλώς πιο ελπιδοφόρου. Είναι ακριβώς το σημείο μιας βαρύνουσας καλλιτεχνικής δήλωσης: πως ήρθε ο καιρός να μπολιαστεί η ζωγραφική με αθωότητα.
Ήδη, η ζωγράφος χτίζει παραμυθουπόλεις, μαγικούς παιχνιδότοπους, υπό την αποκλειστική εποπτεία των παιδιών, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σχήματα, και φωτεινά μηνύματα. Ακόμα και ο ήλιος είναι λατρευτικό αντικείμενο, στην Ίδια χρηστική κατηγορία μάλιστα με ένα πουλί, ένα ρόδι, ένα αυτοκινητάκι... η τοπιογραφία ολόκληρη πάλλεται και ξεδιπλώνεται με την ελευθερία μιας ακατανίκητης λευκής μαγείας, τείνοντας να διασπάσει και το πλαίσιο του καμβά, σαν για να συμπεριλάβει κάθε παρατηρητή σε μια πραγματικότητα λυτρωτική, σε έναν ονειρικό μικρόκοσμο, όπου δεν έχουν χώρο οι εφιάλτες, άρα μπορεί να καταφεύγει εκεί η ανθρώπινη ύπαρξη όποτε νιώθει ότι πνίγεται από αμφιβολίες. Και για το ταξίδι αυτό υπάρχει μονοπάτι που μπορείς να το διαβείς, ακολουθώντας με ασφάλεια τις πινελιές που αφήνει πίσω της η Παπαφίλη.
Όλα τούτα Δεν θα μπορούσαν να είναι αληθινά, χωρίς ένα περάλλον πειστικ, προυσμ Η ζωγράφος χρησιμοποιεί τη γλώσσα του ρεαλισμού, με τρόπο ο οποίος εκτρέπει τις λεπτομέρειες της βασικής προσωπογραφίας σε διασκεδαστικούς εμφατικούς τονισμούς, δίνοντας έμφάση -ιδιαίτερα στα πιο πρόσφατα έργα της- στο κέντρο της σύνθεσης, στον "πυρήνα, Από εκεί και πέρα, αναιρεί περιφερειακά την αυστηρότητα της γραφής, πυκνώνοντας σε αντίβαρο τα συμπληρωματικά στοιχεία του πίνακα, τα απαραίτητα για τη δομή της σύνδεσης και την ολοκλήρωση της ιστορίας. Έτσι, η ανάγνωση γίνεται ένα παιχνίδι, με μηχανισμούς χαλάρωσης όσο πλησιάζει προς το τέλος του. Η Παπαφίλη αποδεικνύει επίσης την ικανότητα της να ανατρέπει την προοπτική και να φωτίζει με ζωηρές χρωματικές εναλλαγές το σκηνικό, κρατώντας σε εξαιρετικά υψηλούς τόνους τόσο το θεματικό, όσο και το θεαματικό της επίτευγμα.
Αισθάνομαι ασφάλεια για το μέλλον της Τέχνης, όταν οι νέοι καλλιτέχνες δημιουργούν ακολουθώντας τη νεότητά τους, ή όταν οι παλαιότεροι εμφανίζονται διαρκώς ανανεωμένοι, κάθε φορά πρωτόβγαλτοι στον κόσμο μας, ο οποίος στα μάτια τους (θα έπρεπε και στα δικά μας) είναι ανεξάντλητος σε καινούργιες εικόνες και έννοιες. Η ζωγράφος Μαρία Παπαφίλη είχε την τόλμη να αφήσει πίσω της τις γκρίζες, για αρκετούς άλλους καλλιτέχνες ασφαλείς, σκιές του ακαδημαϊσμού και να περάσει στα εκτυφλωτικά φώτα και στα ελπιδοφόρα χρώματα.
Αντώνης Μπουλούτζας
Ο Αντώνης Μπουλούτζας είναι συγγραφέας. Υπήρξε εκδότης των περιοδικών «Εικαστικά» και «ARTI International».
........................
Hälsningar
Barns ansikten och former, blandade och inbäddade i situationer som påminner om magiska världar, översvämmade av färgglada symboler och ljusa former. Attityder som indikerar en sorglös och glad stämning, i ett utrymme av till synes orelaterade information. Former väl utformade, med tonvikt på färgvärden, som presenteras inte med den vänliga modernistiska ambitionen att avslöja de specifika morfologiska strukturerna, utan helt enkelt siktar på att existera i sin egen drömvärld.
Maria Papafili bygger med sitt målande en sådan värld och erbjuder honom generöst till huvudpersonerna i hennes kompositioner, avslöjar, citerar och omdefinierar dem i ett skickligt och kreativt spel, som ett sista försök att utnyttja deras roll i den moderna sociala och naturliga miljön. De exakta formerna avslöjas initialt för betraktaren som narrativa sammanställningar av en förvånad betraktare. I processen framställer de sig dock som paradoxala konstnärliga kompositioner, vilket ger dem även i en surrealistisk aspekt. Äntligen uppfyller de sitt uppdrag och deponerar sitt speciella konceptuella och ideologiska innehåll till alla som snarast vill söka deras värld.
Konstnären är huvudsakligen antropocentrisk och skapar med närvaron av en modell, vars val lyder specifika regler och är inriktat på emotionell-psykografisk syn på sig själv och sin omgivning. Den expressionistiska färganvändningen, lärdomarna från den impressionistiska rörelsen, men också inflytandet från neorealismens ström har en katalytisk effekt på hennes verk och formar konstvärden _d04a07d8-99201-81236d-99201-13236d-99201-13236d-99201-33236d på solid grund. Konstnären arbetar med olje- och akrylfärger, ofta först med ett utkast, och hon avslutar arbetet med att använda pensel. På samma sätt fungerar den dynamiska avsättningen av kalla och varma färger konfronterande, utan att kompromissa med den nödvändiga balansen i kompositionen. Texturerna, fridfulla, utan större utbrott, hjälper och ger ett speciellt lugn och harmoni till alla.
Maria Papafili började sin konstnärliga karriär med att måla dynamiskt och påtvingade sin närvaro inom måleriet, med en rik värld som hon vet hur hon ska uttrycka, med en betydande teknisk kunskap, stark vilja, disciplin och hårt arbete. Med lärare i Atens skola för konst, Mr. Moralis och Mr. Mytaras, är jag övertygad om att en lärare av deras storlek inte skulle begära fler garantier för att stödja tron på sin elevs framtid. På liknande sätt, konstnärens förmåga att producera med sina bilder, det som Max Ernst kallade för att förklara det speciella visningsläget "ett förhållningssätt till sanning, jämförbart med en mild jordbävning som försiktigt flyttar världens möbler, utan att ändra den sanna essensen av saker och ting. ”, ger en särskild vikt åt arbetet.
John Papafigos,
Konstkritikermedlem i AICA
................................
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Παιδικά πρόσωπα και μορφές, αναμεμειγμένες και ενσωματωμένες σε καταστάσεις που θυμίζουν μαγικούς κόσμους, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σύμβολα και φωτεινά σχήματα. Στάσεις που Δηλώνουν μια ανέμελη και χαρούμενη Διάθεση σ΄ένα ώρο φαινομενικά ασύνδεετων πλλροφ aktivitet Φόρμες σωστά μελετημένες με έμφαση στις χρωματικές αξίες, οι οποίες απεικονίζονται όχι με την ευγενική μοντερνιστική φιλοδοξία να φανερώσουν τις ιδιαίτερες μορφικές τους δομές, αλλά με απώτερο στόχο απλά να υπάρξουν στο δικό τους ονειρικό κόσμο.
Ένα τέτοιο κόσμο χτίζει με τη ζωγραφική της η Μαρία Παπαφίλη και αυτόν προσφέρει απλόχερα στους πρωταγωνιστές των συνθέσεων της, αποκαλύπτοντας, παραθέτοντας και επαναπροσδιορίζοντάς τους σε μια έντεχνη και δημιουργική αναπαραγωγή, σαν μια ύστατη προσπάθεια αξιοποίησης του ρόλου τους, μέσα στο σύγχρονο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον . Οι συγκεκριμένες μορφές αποκαλύπτονται αρχικά στο θεατή σαν αφηγηματικές παραθέσεις ενός έκθαμβου παρατηρητή. Στη πορεία παρουσιάζονται όμως ως παράδοξες εικαστιές συνθέσες, προσδονοονας μάλιστα σ σ αυς μς, προσδονοονας μάλdela Τελικά εκπληρώνουν την αποστολή τους, καταθέτοντας το ιδιαίτερο νοηματικό και ιδεολογικό τους περιεχόμενο σε όποιον επιτακτικά αναζητήσει τον κόσμο τους.
Ούσα κυρίως ανθρωποκεντρική η καλλιτέχνιδα φιλοτεχνεί με τη παρουσία μοντέλου, η επιλογή του οποίου υπακούει σε συγκεκριμένους κανόνες και αποσκοπεί στη συναισθηματική- ψυχογραφική προσέγγιση του ιδίου αλλά και του περιβάλλοντος χώρου. Η εξπρεσιονιστική χρήση του χρώματος, τα διδάγματα του ιμπρεσιονιστικού κινήματος, αλλά και οι επιρροές από το ρεύμα του νεορεαλισμού επιδρούν καταλυτικά στο έργο της και διαμορφώνουν ζωγραφικές αξίες δομημένες σε στέρεες βάσεις. Δουλεύει τα λάδια αλλά και τα ακρυλικά, συχνά με προσχέΔιο, ώ με τη βθεια πινέλου ολ οκκκλ μ τ τη βθεια πινέλου ολ οκκκλ μ μ τ τη βθεια πινέλου ολ οκκκλ μ μ τη βθεια πινέλου ολ ολκκλ μ μ τη βθει. Παράλληλα η δυναμική εναπόθεση ψυχρών αλλά και θερμών χρωμάτων, λειτουργεί αντιπαραθετικά, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο την αναγκαία ισορροπία της σύνθεσης. Οι ματιέρες ήρεμες, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, υποβοηθούν και προσί ν μια ιαςττερ ηlik ηα προσίνν μια ιαίτερη ηlik ηα προσίνν μια ιαίτερη ηlik μα προσίνν μια ιαίτερη ηlik ηα προσίν μια ιαίτερη ηlik ηα πρ α ννν μια ιαίτερη ηlik,
Η Μαρία Παπαφίλη ξεκίνησε την πορεία της δυναμικά και επέβαλε την παρουσία της στο χώρο της ζωγραφικής, έχοντας σαν εφόδια ένα πλούσιο κόσμο που ξέρει να τον εκφράζει με μια αξιόλογη τεχνική γνώση, ισχυρή βούληση, πειθαρχία και εργατικότητα. Έχοντας δασκάλους στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας τον Μόραλη και τον Μυταρά, είμαι πεπεισμένος ότι ένας δάσκαλος του μεγέθους τους, δε θα ζητούσε περισσότερα εχέγγυα για να στηρίξει τη πίστη του στο μέλλον του μαθητή του. Παράλληλα η δυνατότητα της ζωγράφου να προκαλεί με τις εικόνες της αυτό που ο Max Ernst αποκάλεσε για να εξηγήσει τον ιδιαίτερο τρόπο απεικόνισης << μια προσέγγιση της αλήθειας, συγκρίσιμη με έναν ελαφρύ σεισμό που απαλά μετακινεί την επίπλωση του κόσμου, χωρίς να μεταβάλλει την αληθινή ουσία των πραγμάτων>>, δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο έργο της.
Γιάννης Κ. Παπαφίγκος
Κριτικός τέχνης- μέλος της AICA
........................................
SAMLING I AURANS SPÅR
ART CRITIC
engelsk
I utseendets förtrollning
Fängslande är faktiskt porträtten målade av den karismatiska konstnären Maria Papafili, med inspiration,
passion och stort mästerskap. Porträtt - "skapelser" som dikteras av hennes eget psyke - och därför
ogenomtränglig i all standardisering - utstråla ballasten av hennes personlighet; och detta, med karismatisk
utlösa temperamentet för varje modell, och inte, helt enkelt, dess morfologi.
Inspirerande och dynamisk sändare och mottagare av stimuli som Papafilis psyke fullt ut
svarar är det uttrycksfulla utseendet på de avbildade figurerna som, bokstavligen, magnetiserar också vår.
En karismatisk utgångspunkt här är ögonen på varje figur; ögon som inte bara reflekterar det yttre
stimulans men också det inneboende, vittnesbörd och inneboende upplevelser; ögon som i alla fall sysselsätter
inte bara visionen utan hela betraktarens psyke som aktiveras så mycket som möjligt i en direkt
kommunikation med dem.
Ögon som speglar så många upplevelser som möjligt; ögon som har mött många situationer
utan att ge upp för ödets slag; ögon som inte på något sätt låter dig gå om dem likgiltigt; ögon
som tränger in i dig för att förmedla till dig: en meningsfull och metafysisk, så långt som han aura är
berörda, meddelande.
Ögon - vittnesmål för många tidigare cykler av levande använt med ballast. Ögon som är orkestrerade
enligt en oändlig vision av målarnas högt begåvade palett av de uppfinningsrikt utvalda färgerna
som bidrar till deras outtömliga charm.
Ögon - själens <speglar> där de har dechiffrerats med unika dygder, i huvudsak
upplevelser och attityder för livet Ögon som följer dig under lång tid efter att du slutat ha
dem framför dig; ögon som upplever varje ögonblick upp till stötarna för att kommunicera effektivt
med även den mindre bekanta betraktaren av konsten; ögon som överför till din själ och kropp en autentisk
"ande" härrör inte bara från jorden utan från deras metafysiska existens; ögon som refererar till
och uttrycka så mycket som möjligt - det mystiska 3:e ögat, direkt eller indirekt dämpat av forntida
kulturer och deras respektive fiktion.
Ögon över tid som till fullo bevisar vidskepelsen att: världen för var och en av oss är hans
öga. Och, just för att ögat i Papafilis målningar överskrider begreppen: skönhet, ljus, värld,
universum, livet.
Begrepp som inte helt enkelt - optiskt - antyder Papafili utan som tvärtom transplanterar
djupt inom oss, både psykologiskt och andligt. En tuff uppgift bortom hennes potentiella talang bekräftar henne
rika inre värld, särskilt: hennes "metafysiska" texturella känslighet; känslighet, tack vare vilken det lyckas,
förutom en särskilt viktig konstnär, att fungera som en begåvad inblandning mellan den påtagliga naturen
och i kosmogonins "magnetiska" aura. Och det är just denna idé om kosmogoni som förmedlar
oss framför allt genom hennes tidlösa porträtt; porträtt som har fått så mycket som visuellt möjligt
något väsentligt från kosmogoninstrålningen för att karismatiskt överföra oss till en tidlös, existentiell
meddelande.
Dora Iliopoulou-Rogan
Dr. Konsthistoriker – Konstkritiker
Officier des Arts et des Lettres (Frankrike)
................................................................ ........
Ansiktskosmografin
Maria Papafili, i denna speciella enhet av hennes verk, skapad med blandade material, sökningar och spår,
fördjupar och väljer, minnen och verkligheter, förnimmelser och intryck som kommer från en mängd
av kvinnor. Med sin känsliga blick identifierar och framhäver målaren den glöd, stolthet och ära de
emit, en serie kvinnor och mammor som håller i famnen eller har barn omkring sig. Kvinnor
och barn, genom en salig atmosfär, för tankarna till vårens sinnen, med allegoriska lövverk
och blommor, som har törstiga spirande över tusen och en natt av sagor och en vätska
och outplånlig magi.
I dessa sensuella målningar, avväpna betraktaren med sin omedelbarhet och ärlighet, en läskig
lyrik, ointaglig av en latent erotik, framstår positivt. Från djupet till ytan är
avslöjade aspekter och former som ger substans åt årstider och mentala stämningar, vibrationer och rytmer,
kommer från den kvinnliga kraften och värmen, från attraktionen och exotismen hos det tillgängliga
och samtidigt det avlägsna. Vardagen i dessa verk möter myt och fantasi verkligheten,
i dess olika utföranden och dimensioner.
Med särskild tillgivenhet och ömhet använder Maria Papafilis lager av färger som översätter fruktansvärda,
orelaterade berättelser som verkar genom poetiska anteckningar till hennes teman. Genom sin rätta design och
färginteraktioner, särskilt intressanta kontrasttoner kommer fram. Dessutom terminologin
kompletterar syntaxen i dessa verk, som särskiljer oväntade spänningar och graderade blixtar
eller fördjupningar som skapar charmiga paradoxer.
Strukturen i dessa verk benämns i en djup- och ytdialog som identifierar en
koordinat av den andra, med en densitet eller antistatisk utspädning av materialet. Dessutom stratigrafin
av de materiella nivåerna är så formad att den överför känslomässig fukt, som vill släcka vår egen
blick, samtidigt som vi utlöser vår förvåning inför det oväntade.
Maria Papafilis fantastiska och eufemistiska former framträder genom sina harmoniska balanser,
förvånansvärt avväpnande. Och det ligger i hur vår målare avslöjar glädjen vid livets slut,
lyckas med tillgivenhet och sinnlighet, förmedla till oss moralen och framför allt den kulturella rikedomen
transfuserade av dessa bilder, deras universella mänskliga sanningar. Sanningarna som formar en glädjefylld och ständigt
uppfriskad kosmografi, som omfattar livets kraft och njutning.
Athena Schina
Konsthistoriker & kulturteori
............................
Στη γητειά του βλέμματος
Σαγ Även
η χαρισματική καλλιτέχνιδα Μαρία Παπαφίλη. Πορτραίτα – “δημιουργίες” καθώς υπαγορευμένα από
αυτόν καθαυτόν τον ψυχισμό της - και γι αυτό αδιάßοχα σε κάθε τυποποίηση - ακτινοβολούν το έρμα
της προσωπικότητας της. Και αυτό, με χαρισματικό έναυσμα την ιδιοσυγκρασία τοτοτοτκοτ
και όχι, απλά, τη μορφολογία του.
Ευρηματικός όσο και Δυναμικός πομπός και Δέκτης των ερεθισμάτων στα οποία ανταποκρίνεττιιιννν
πλήρως ο ψυχισμός της παπαφίλη στέκει το κατ εξοχήν εκφραστικό βλέμα των απεικονιζόμενωνωνμμμρlik
μορφών που στην κυριολεξία, μαγνητίζει και το δικό μας. Χαρισματική αφετηρία αποτελούν, εδώ, τα
μάτια της κάθε μορφής. Μάτια στα οποία καθρεφτίζεται όχι μόνο το εκάστοτε εξωτεόαθάστορε εξωτεό
οι ενδογενείς, μαρτυρίες και τα εγγενή βιώματά της. Μάτια που, στην κάθε περίπτωση, επιστρατεύουν
όχι μόνο την όρασ Även
άμεση επικοινωνία μαζί τους.
Μάτια που εκφράζουν μύριες όσες εμπειρίες και βιώματα. Μάτια που έχουν βιώσει πολλές καταστάσεις
δίχως να καμφθούν από τα χτυπήματα της μοίρας. Μάτια που σε καμία περίπτωση δεν σε αφήνουν να
τα προσπερ2
και μεταφυσικό σε πνοή μήνυμα.
Μάτια- μαρτυρίες για πολλούς παλαιότερους κύκλους ζωμςςέμμς, έέμυς. Μάτια που
ενορχηστρώνονται σε ένα αέναο όραμα μες από την ιδιαίτερα προικισμένη παλέτα της μες από τα
ευρηματικά επιλεγμένα χρώματα που ενισχύουν στο έπανρονα έπννρονα ευρηματικά επιλεγμένα
Μάτια - καθρέπτες της ψυχής στα οποία έχουν αποκρυπτογραφηθεί με μοναδική εργεια ουσιαστικ
βιώματα και εμπειρίες. Μάτια που σε συντροφεύουν για πολύ καιρό αφότου πάψειτις να να
μπροστά σου. Μάτια που βιώνουν την κάθε στιγμή μέχρι τα μύχια γιανακοϽα εκοϽα ε
ακόμη και με τον λιγότερο εξοικειωμένο με την τέχνη θεαττ. Μάτια που σε κατακυριεύουν ψυχή τε και
σώματι για να σου μεταδώσουν ένα αυθεντικό "απόσταγμα" όχια ένα αυθεντικό "απνσταγμα"
τη μεταφυσική υπόστασή τους. Μάτια που αναφέρονται και εκφράζουν όσο είναι δυνατό - εάιιαό
το μυστηριώΔες 3ο μάτι, άμεσα ή έμμεσα υποβεβλημένο μες από τους αρχαίουους πολιτισμούς κι τις
αντίστοιχες "μυθοπλασίες".
P
είναι το “μάτι” του. Και, αυτό, ακριβώς, επειδή το μάτι υπερκαλύπτει μεταφοριμεταφοριιμκοριι
φως, κόσμος, σύμπαν, ζωή.
Έννοιες που Δεν τις υπαινίσσεται απλά - οπτικά - η παπαφίλη αλά που, αντίθετα, τις “μεταμοσύύ”
βαθιά μέσα μας, τόσο ψυχολογικά όσο και πνευματικά. Δύσκολο εγχείρημα που πέρα από το δυναμικό
της ταλέντο επαληθεύει τον πλούσιο εσωτερικό της κόσμο, κυρίως Δε τη “μεταφυσική’ σε υ ή εαυσία τη “μεταφυσική” σε υ ή εαυσία τ τη “μεταφυσική” σε υ ή εαυσίαα
της. Ευαισθησία χάρη στην οποία κατορθώνει πέρα κανπό ιδιαρίαλκντακ
λειτουργεί σαν προικισμένο “Διάμεσον” ανάμεσα στην απτή φύση και στη “μαγνητική” αύρα της
κοσμογονίας. Και αυτήν, ακριβώς, την Ιδέα της κοσμογονίας είναι που μαεαίναεαίτεαεα
μες από τα διαχρονικά πορτραίτα της. Πορτραίτα που έχουν “εισπράξει “ όσο είναι εικαστικά δυναό,
κάτι το ουσιαστικό, από την ακτινοβολία της κοσμογονίας. για να μας μεταγγίσουν χαρισματικά ένα
διαχρονικό, υπαρξιακό μήνυμα.
Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν
Δρ. Ιστορικός της Τέχνης – Τεχνοκριτικός
Officier des Arts et des Lettres
..................................
H Κοσμογραφία του Προσώπου
Η μαρία παπαφίλη, στην ιδιαίτερη αυτή ενότητα των έργων της, φιλοτεχνημένων με μεικτά υλικά,
αναζητεί κ κι ιχνηλατεί, εμβύύνει κι επιλέγει, μνήμες και πραγματικότητες, αισθήσεις κι κννώώώς,
προερχόμενες από ένα πλήθος γυναικών. Με το ευαίσθητο βλέμμα της, η ζωγράφος εντοπίζει κι
αναδεικνύει την λάμψη, την υπερηφάνεια και το μεγαλείο που κέμπουν, μια σειρά από γυυκεςιιιuse
μητέρες. Γυναίκες και παιδιά, μέσα
από μια ευδαιμονική ατμόσφαιρα, φέρνουν στον νου αισθήσεις της άνοιιις, με αλληγου φ φυλώματαταalis
και άνθη, που έχουν θαρρείς φυτρώσει κατά τις χίλιες και μια νύχτες των παραμυθιών κα trodde
και παράλληλα ανεξίτηλης μαγείας.
Στα αισθαντικά αυτά ζωγραφικά έργα, που αφοπλίζουν τον θεατή με την αμεσότα κα κ την ειλ
τους, υποβλητικά εμφανίζεται ένας υφέρπων λυρισμός, Διαποτισμένος από έναν λανθάνοντα ερωτισμένος από έναν λανθάνοντα ερωτισμένος από έναν λανθάνοντα ερωτισμ.
Από το βάθος προς την επιφάνεια αποκαλύπτονται όψεις και μορφές που Δίνουν υπόψψψε σε πος
και ψυχικές Διαθέσεις, Δονήσεις και ρυθμούς, προερχόμενους α την γυναικεία Δύναμη και θαλπΩή,
από την έλξη και τον εξωτισμό του προσεγγίσιμου και ταρυταιμου και ταρυτο. Η καθημερινότητα
στα έργα αυτά συναντά τον μύθο και η φαντασία την πραγματικότητ, στις ποικίλες εκδοχές κ κ τις
διαστάσεις της.
Με ιδιαίτερη στοργή και τρυφερότητα, η μαρία παπαφίλη, χρησιμοποιεί στρώσεις χρρωμάτΩ, που
μεταφράζουν θωπευτικά θαρρείς, άγραφες ιστορίες που λειτουργού μέσα από ποιητικές ντες, στα
θέματά της. Μέσα από τις κατάλληλες μάλιστα σχεδιαστικές τους καιμλκς καινς
έρχονται στο προσκήνιο ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες αντιθεοτικκττικ Η υφολογία άλλωστε
συμπληρώνει νοηματικά τους συνειρμούς αυτών των έργων, στα οποία Διακρίνει κανείς απρόσμεςεες
εντάσεις και διαβαθμιζόμενες λάμψεις ή υφέσεις πονου γοηακις
Η Δομή στα έργα αυτά, μετουσιώνεται σε έναν Διάλογο βάθους κ κ πιφανείας, προσοιορίζοντας η
μια συντεταγμένη την άλλη, με πυκνότητα ή αντιστικτικλακυυυω Η στρωματογραφία
άλλωστε των επιπέδων του υλικού είναι έτσι Διαμορφωμένη, ώστε να μεταδίδίΔει συγκινησιακή υγραα,
επιθυμώντας θαρρρείς να ξεδιψάσει το Δικό μας βλέμα, κεντρίζοντας παράλληλα την έκπληollar μ μας
μπροστά στο απροσδόκητο.
Οι ευφρόσυνες κι ευδαιμονικές μορφές της μαρίας παπαφίλη, εμφανίζονται μέσα α τις αρμο
τους ισορροπίες, αιφνιδιάζοντάς μας αφοπλιστικά. Κι αυτό έγκειται, στους τρόπους που η ζωγράφος
μας αποκαλύπτει την χαρά εντέλει της ζωής, κατορθώνοντας με στοργή κι αισθαντικότητα, να μς
μεταδώσει τα ήθη και κυρίως τον πολιτισμικό πλούτο που μεταγίζουν αυτές οι εικονμούρές της,
τις πανανθρώπινές τους αλήθειες. Τις αλήθειες, που διαμορφώνουν μια χαρμόσυνη και συνεχώς
ανατροφοδοτούμενη κοσμογεωγραφία, η οποία εμμπερικλείει την Δύναμη και την ευφροσύνη της τωής.
Αθηνά Σχινά
Ιστορικός Τέχνης & Θεωρίας του Πολιτισμού