Mūsų tarptautinių klientų patogumui ši svetainė iš dalies automatiškai išversta iš anglų kalbos.
KOLEKCIJA VAIKAI, ŽAISLAI, SVAJONAI / PAGARBA
ART CRITIC
Atnaujinimo genealogija
Kai forma iš naujo atgimsta per tapybą, vadinasi, kažkas gero jau įvyko meno turinyje. Ir kai tik pavaizduotas veidas žiūri saulei tiesiai į akis, nesijaudindamas ir nebijodamas nudegti, tada visa tapyba juda link šviesos, kad kartu su ja į optimizmą nušluotų ir užgožtą gyvenimo aspektą; ir sutalpinti dviejose dimensijose tai, ko paprastai žmogaus protas negali sutalpinti, pakeliant mažą į didelį, o nereikšmingą į esminį, paverčiant svajones realybe.
Maria Papaphili, kaip buvo natūralu, buvo mokoma išbandytų „geros tapybos elgsenos“ būdų, tačiau ji neleido savo meno nuvilti į tą ankstyvą švaistymą, kuriam būdingas primygtinai reikalavimas ir susikaupimas atpažįstamame, ilgai. -apgyvendinta ir, vadinasi, išnaudota erdvė deterministiškai veda. Jos figūros iš pradžių buvo projektuojamos kaip dalys, pateiktos iš istorijos, kuri vystėsi viduje, kur niekas negalėjo egzistuoti be kito, pagalbininko ar bendražygio, dažnai viršininko ir engėjo, paramos, nesvarbu, ar ši figūra yra gyva asmenybė namuose, arba tiesiog vaizduojamas kartais rėmelyje, kartais veidrodyje, kaip atvaizdas, tai yra atvaizde pagal Renesanso tapybos modelį. Bet jie neturėjo ten ilgai likti ...
Išorinis pasaulis kantriai laukė, suteikdamas daugiau šviesos, gyvesnių spalvų ir stipresnių emocijų, provokuodamas meną į konkursą su pulsuojančia tikrove. Papafilio figūros viena po kitos žvilgčiojo pro langą, balkoną ir iš ten nuėjo į kiemą, o paskui į gatvę. Jie išdrįso išeiti į lauką, pirmam pasivaikščiojimui – savaime suprantama, netoliese ir nuolat stebimi, tačiau šį kartą priežiūra darėsi atsainesnė, asmenys priprato prie savarankiškumo, palaipsniui buvo atpratinti nuo slogios kontrolės. uždaras ir konservatyvus tapybos peizažas. Ir užuot subrendę ir išsekę, veikiami dosnaus kartojimo ir manierizmo išsigimimo, jie atgijo, tapo vis jaunesni ir tapo mažais vaikais. Dailininkė pasuko į vėsų gyvenimo amžių, kad išplautų teptuką tyruose šaltinio vandenyse.
O spyruoklės yra – kas dar? – vaikai. Iš pradžių jie atrodė diskretiškai, kaip vienas kitą papildantys abstrakcijos bruožai, o vėliau be priekaištų ir masiškai, kad visiškai vyravo paveikslo ilgio ir pločio, po vieną kiekviename paveikslėlyje, pareiškiant, kad jie prisiima atsakomybę už pasakojimą. Tačiau jie taip pat prisiima mūsų pasaulio vaizdavimo išskirtinumą, nes kartais jie valdo drobę absoliučiai, linkę išstumti viską, kas gali atlikti griaunančią funkciją, o kitais atvejais juos supa tik tariamos tikrovės objektai ir emblemos. . Ir žiūrovas raginamas šias figūras traktuoti ne kaip tiesiog gyvybingumo, nekaltos šypsenos ar nuginkluojančios grimasos atvaizdus, bet kaip agresyvias, atsparesnes meno organizmo ląsteles, būtybes ir naujos ateities simbolius, nors ir vaizduotę. , neabejotinai labiau tikintis. Kaip tik čia išsakomas svarbus meninis teiginys: atėjo metas įskiepyti tapybą nekaltybei. Dabar tapytojas, išskirtinai prižiūrimas vaikų, stato istorijų miestus, magiškus žaidimų miestus, užlietus įvairiaspalviais raštais ir šviečiančiomis žinutėmis. Net saulė yra kultinis objektas, toje pačioje funkcinėje kategorijoje, be to, kaip paukštis, granatas, žaislinis automobilis... visa peizažo tapyba pulsuoja ir atsiskleidžia nepaliaujamos baltos magijos laisve, su tendencija. pralaužti drobės rėmus, tarsi kiekvieną žiūrovą įtraukiant į atperkančią tikrovę, sapno mikrokosmosą, kur nėra vietos košmarams, kad žmogaus egzistencija galėtų ten prisiglausti, kai tik pajunta, kad ją slopina. abejonių. Ir šiai kelionei yra kelias, kuriuo galite eiti užtikrintai sekdami teptuko potėpius, kuriuos palieka Papaphili.
Niekas iš to negali būti tiesa be įtikinamos aplinkos, kuriai būdinga plastinė kompetencija ir gerai organizuota patirtis. Tapytoja vartoja realizmo kalbą taip, kad pagrindinės portretinės tapybos detalės nukreiptos į linksmus, ryškius akcentus, suteikiant svorio – ypač naujesniuose darbuose – kompozicijos centrui, esmei. Nuo to momento ji periferiškai eliminuoja stiliaus griežtumą, į atsvarą sutankindama vienas kitą papildančius paveikslo bruožus, būtinus kompozicijos struktūrai ir istorijos užbaigtumui. Taip skaitymas tampa žaidimu su atsipalaidavimo mechanizmais artėjant prie pabaigos. Papaphili taip pat įrodo, kad sugeba sugriauti perspektyvą ir apšviesti mizansceną gyvomis spalvų kaitaliojimu, išskirtinai aukštais tonais išlaikant savo pasiekimą tiek temos, tiek reginio atžvilgiu.
Pasitikėjimą meno ateitimi jaučiu tada, kai jaunieji menininkai kuria sekdami ten, kur veda jaunystė, arba vyresnieji nuolat atsinaujina, kaskart naujai iškyla į mūsų pasaulį, kuris jų akimis (kaip ir turėtų būti mūsų) yra neišsemiamas. savo naujais vaizdais ir reikšmėmis. Tapytoja Maria Papaphili išdrįso palikti pilkus – kitiems menininkams saugius – akademizmo šešėlius ir pereiti prie akinančių šviesų ir vilties kupinų spalvų.
Antonis Bouloutzas
Antonis Bouloutzas yra rašytojas. Jis yra Graikijos meno žurnalų „Eikastika“ ir „ARTI International“ leidėjas.
........................................
GRAIKIJA
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Η Γενεαλογία μιας Ανανέωσης
Όταν η μορφή εμφανίζεται αναγεννημένη μέσα από τη ζωγραφική, τότε κάτι καλό έχει ήδη συμβεί στο περιεχόμενο της τέχνης. Και όποτε ένα πρόσωπο απεικονιζόμενο βλέπει κατάματα τον ήλιο δίχως αμηχανία ή φόβο μην καεί, τότε και η ζωγραφική ολόκληρη κινείται προς το φως, για να συμπαρασύρει στην αισιοδοξία τη σκιασμένη όψη της ζωής. Και να χωρέσει, στις δύο διαστάσεις της όσα συνήθως δεν χωρεί η διάνοια του ανθρώπου, αναβαθμίζοντας τα μικρά σε μεγάλα, τα ασήμαντα σε σπουδαία, κάνοντας τα όνειρα πραγματικότητες.
Η Μαρία Παπαφίλη διδάχτηκε, καθώς ήταν φυσικό, τους δοκιμασμένους τρόπους «καλής ζωγραφικής συμπεριφοράς», όμως δεν άφησε την τέχνη της να παρασυρθεί στον πρόωρο μαρασμό, προς τον οποίο νομοτελειακά οδηγούν η εμμονή στη συμβατικότητα και το βόλεμα σε έναν αναγνωρίσιμο, παλαιοκατοικημένο και κατά συνέπειαν εξαντλημένο χώρο. Οι φιγούρες της είχαν προβληθεί αρχικά ως προτασσόμενα μέρη μιας ιστορίας που εξελισσόταν στο εσωτερικό, όπου κανείς δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει χωρίς τη στήριξη κάποιου άλλου, παραστάτη ή συμπαραστάτη, συχνά δεσπότη και καταπιεστή, είτε αυτός ήταν μια φυσιογνωμία ζώσα του σπιτιού, είτε απλά εικονιζόμενος πότε σε κάδρο, πότε σε καθρέφτη, δηλαδή σαν εικόνα μέσα στην εικόνα, κατά το πρkaitę της αγνννηitės. Όμως, δεν έμελλε να μείνουν για πολύ εκεί...
Ο έξω κόσμος περίμενε καρτερικά, προσφέροντας περισσότερο φως, ζωηρότερα χρώματα και πιο δυνατές συγκινήσεις, προκαλούσε την τέχνη σε αναμέτρηση με τη σφύζουσα πραγματικότητα. Μία μία οι φιγούρες της παπαφίλη ξεμύτιζαν στο παράθυρο, στον εξώστη, για να περtorius α απkaitė στο τtel. Τολμούσαν δηλαδή την έξοδο, τον πρώτο τους περίπατο, εννοείται κοντινό και πάντα επιτηρούμενες, τούτη τη φορά όμως η εποπτεία γινόταν πιο ελαστική, τα πρόσωπα εθίζονταν στην αυτονομία, αποκόβονταν προοδευτικά από τον ασφυκτικό έλεγχο του περίκλειστου και συντηρητικού ζωγραφικού τοπίου. Και αντί να ωριμάζουν και να μαραζώνουν, εκτεθειμένα στη βολική επανάληψη και τη μανιεριστική φθορά, αναζωογονούνταν, γίνονταν όλο και νεαρότερα, κατέληγαν μικρά παιδιά. Η ζωγράφος στρεφόταν προς τη Δροσερή ηλικία της ζωής για να ξεπλύνει τον χρωστήρα της στα πετνει τον χρωστήρα της στα πεντακsis.
Και οι πηγές είναι -τι άλλο;- τα παιδιά. Που έκαναν την εμφάνιση τους πρώτα διακριτικά, ως παραπληρωματικά στοιχεία της αφήγησης, κι έπειτα απροσχημάτιστα και μαζικά, για να κυριαρχήσουν εντελώς στο μήκος και το πλάτος της εικόνας, ένα σε κάθε πίνακα, δηλώνοντας ότι αναλαμβάνουν την ευθύνη της αφήγησης. Αλλά και την αποκλειστικότητα της εκπροσώπησης του κόσμου μας, αφού άλλες φορές ελέγχουν με απόλυτο τρόπο τον καμβά, τείνοντας να εκτοπίσουν οτιδήποτε μπορεί να λειτουργήσει αποδομητικά, και άλλες φορές περιβάλλονται μονάχα από αντικείμενα και εμβλήματα μιας ιδεατής πραγματικότητας. Και ο θεατής καλείται να αντιμετωπίσει τούτα τα πρόσωπα, όχι σαν απλές αποτυπώσεις ζωντάνιας, άδολου χαμόγελου ή αφοπλιστικής γκριμάτσας, αλλά, σαν επιθετικά, ανθεκτικότερα στον οργανισμό της τέχνης, κύτταρα, υπάρξεις και σύμβολα ενός καινούργιου, έστω εικονογραφημένου, μέλλοντος, ασφαλώς πιο ελπιδοφόρου. Είναι ακριβώς το σημείο μιας βαρύνουσας καλλιτεχνικής δήλωσης: πως ήρθε ο καιρός να μπολιαστεί η ζωγραφική με αθωότητα.
Ήδη, η ζωγράφος χτίζει παραμυθουπόλεις, μαγικούς παιχνιδότοπους, υπό την αποκλειστική εποπτεία των παιδιών, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σχήματα, και φωτεινά μηνύματα. Ακόμα και ο ήλιος είναι λατρευτικό αντικείμενο, στην Ίδια χρηστική κατηγορία μάλιστα με ένα πουλί, ένα ρόδι, ένα αυτοκινητάκι... η τοπιογραφία ολόκληρη πάλλεται και ξεδιπλώνεται με την ελευθερία μιας ακατανίκητης λευκής μαγείας, τείνοντας να διασπάσει και το πλαίσιο του καμβά, σαν για να συμπεριλάβει κάθε παρατηρητή σε μια πραγματικότητα λυτρωτική, σε έναν ονειρικό μικρόκοσμο, όπου δεν έχουν χώρο οι εφιάλτες, άρα μπορεί να καταφεύγει εκεί η ανθρώπινη ύπαρξη όποτε νιώθει ότι πνίγεται από αμφιβολίες. Και για το ταξίδι αυτό υπάρχει μονοπάτι που μπορείς να το Διαβείς, ακολουθώντας με αφ velso Ir τε τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα τα.
Όλα τούτα Δεν θα μπορούσαν να είναι αληθινά, χωρίς ένα περιβάλλον πειστικό, παρουσιασμένο με πλαατατατατατeiti. Η ζωγράφος χρησιμοποιεί τη γλώσσα του ρεαλισμού, με τρόπο ο οποίος εκτρέπει τις λεπτομέρειες της βασικής προσωπογραφίας σε διασκεδαστικούς εμφατικούς τονισμούς, δίνοντας έμφάση -ιδιαίτερα στα πιο πρόσφατα έργα της- στο κέντρο της σύνθεσης, στον "πυρήνα, Από εκεί και πέρα, αναιρεί περιφερειακά την αυστηρότητα της γραφής, πυκνώνοντας σε αντίβαρο τα συμπληρωματικά στοιχεία του πίνακα, τα απαραίτητα για τη δομή της σύνδεσης και την ολοκλήρωση της ιστορίας. Έτσι, η ανάγνωση γίνεται ένα παιχνίδι, με μηχανισμούς χαλάρωσης όσο πλησιάζει προς το τέλος του. Η Παπαφίλη αποδεικνύει επίσης την ικανότητα της να ανατρέπει την προοπτική και να φωτίζει με ζωηρές χρωματικές εναλλαγές το σκηνικό, κρατώντας σε εξαιρετικά υψηλούς τόνους τόσο το θεματικό, όσο και το θεαματικό της επίτευγμα.
Αισθάνομαι ασφάλεια για το μέλλον της Τέχνης, όταν οι νέοι καλλιτέχνες δημιουργούν ακολουθώντας τη νεότητά τους, ή όταν οι παλαιότεροι εμφανίζονται διαρκώς ανανεωμένοι, κάθε φορά πρωτόβγαλτοι στον κόσμο μας, ο οποίος στα μάτια τους (θα έπρεπε και στα δικά μας) είναι ανεξάντλητος σε καινούργιες εικόνες και έννοιες. Η ζωγράφος Μαρία Παπαφίλη είχε την τόλμη να αφήσει πίσω της τις γκρίζες, για αρκετούς άλλους καλλιτέχνες ασφαλείς, σκιές του ακαδημαϊσμού και να περάσει στα εκτυφλωτικά φώτα και στα ελπιδοφόρα χρώματα.
Αντώνης Μπουλούτζας
Ο Αντώνης Μπουλούτζας είναι συγγραφέας. Υπήρξε εκδότης των περιοδικών «Εικαστικά» και «ARTI International».
........................
Pagarbiai
Vaikų veidai ir formos, sumaišyti ir įterpti į stebuklingus pasaulius primenančias situacijas, užlieti spalvingų simbolių ir ryškių formų. Požiūriai, rodantys nerūpestingą ir džiaugsmingą nuotaiką iš pažiūros nesusijusios informacijos erdvėje. Gerai suplanuotos formos, akcentuojant spalvines vertybes, kurios pateikiamos ne su modernistiniu siekiu atskleisti specifines morfologines struktūras, o tiesiog siekiant egzistuoti savo svajonių pasaulyje.
Maria Papafili savo tapyba kuria tokį pasaulį ir dosniai siūlo jį savo kompozicijų veikėjams, atskleisdama, cituodama ir iš naujo apibrėždama jas sumaniai ir kūrybingame žaidime, kaip paskutinę pastangą panaudoti jų vaidmenį šiuolaikinėje socialinėje ir gamtinėje aplinkoje. Tikslios formos iš pradžių atskleidžiamos žiūrovui kaip nustebusio stebėtojo pasakojimo sugretinimas. Tačiau proceso metu jie prisistato kaip paradoksali meninė kompozicija, suteikianti jas net siurrealistiniu aspektu. Pagaliau jie atlieka savo misiją, deponuodami savo ypatingą konceptualų ir ideologinį turinį kiekvienam, kuris skubiai ieškos savo pasaulio.
Būdamas daugiausia antropocentriškas, menininkas kuria kartu su modeliu, kurio pasirinkimas paklūsta konkrečioms taisyklėms ir yra nukreiptas į emocinį-psichografinį požiūrį į save ir aplinką. Ekspresionistinis spalvų naudojimas, impresionistinio judėjimo pamokos, taip pat neorealizmo srovės įtaka kataliziškai veikia jos kūrybą ir formuoja meno vertybes. ant tvirtų pamatų. Menininkė dirba su aliejinėmis ir akrilo spalvomis, dažnai pirmiausia dirba su juodraščiu, o pastangas užbaigia teptuku. Taip pat dinamiškas šaltų ir šiltų spalvų nusodinimas veikia priešpriešiškai, nepažeidžiant būtino kompozicijos balanso. Taikios tekstūros, be didelių protrūkių, padeda ir suteikia ypatingos ramybės ir harmonijos visiems.
Maria Papafili pradėjo savo meninę karjerą tapydama dinamiškai ir primetė savo buvimą tapybos srityje, turėdama turtingą pasaulį, kurį ji moka išreikšti, turėdama didelių techninių žinių, tvirtos valios, disciplinos ir sunkaus darbo. Turėdamas Atėnų dailės mokyklos dėstytojus ponus Moralį ir poną Mytarą, esu įsitikinęs, kad tokio dydžio mokytojas neprašytų daugiau garantijų, palaikančių tikėjimą savo mokinio ateitimi. Panašiai menininkės gebėjimas kurti savo atvaizdais, kurį Maxas Ernstas pavadino paaiškindamas konkretų rodymo režimą „požiūris į tiesą, panašus į lengvą žemės drebėjimą, kuris švelniai judina pasaulio baldus, nekeičiant tikrosios daiktų esmės. “, darbui suteikia ypatingą reikšmę.
Jonas Papafigosas,
Meno kritiko narys AICA
................................
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Παιδικά πρόσωπα και μορφές, αναμεμειγμένες και ενσωματωμένες σε καταστάσεις που θυμίζουν μαγικούς κόσμους, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σύμβολα και φωτεινά σχήματα. Στάσεις που δηλώνουν μια ανέμελη και χαρούμενη διάθεση σ΄ένα χώρο φαινομενικά ασύνετων πληροριών. Φόρμες σωστά μελετημένες με έμφαση στις χρωματικές αξίες, οι οποίες απεικονίζονται όχι με την ευγενική μοντερνιστική φιλοδοξία να φανερώσουν τις ιδιαίτερες μορφικές τους δομές, αλλά με απώτερο στόχο απλά να υπάρξουν στο δικό τους ονειρικό κόσμο.
Ένα τέτοιο κόσμο χτίζει με τη ζωγραφική της η Μαρία Παπαφίλη και αυτόν προσφέρει απλόχερα στους πρωταγωνιστές των συνθέσεων της, αποκαλύπτοντας, παραθέτοντας και επαναπροσδιορίζοντάς τους σε μια έντεχνη και δημιουργική αναπαραγωγή, σαν μια ύστατη προσπάθεια αξιοποίησης του ρόλου τους, μέσα στο σύγχρονο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον . Οι συγκεκριμένες μορφές αποκαλύπτονται αρχικά στο θεατή σαν αφηγηματικές παραθέσεις ενός έκθαμβου παρατηρητή. Στη πορεία παρουσιάζονται όμως ως παράδοξες εικαστικές συνθέσεις, προσδοντας μ Kažkai σε αυτές μια μροντα veltė μστα σε αυτές μια υροντα veltui μσα αα αυτές μια υέροσο Kaip. Τελικά εκπληρώνουν την αποστολή τους, καταθέτοντας το ιδιαίτερο νοηματικό και ιδεολογικό τους περιεχόμενο σε όποιον επιτακτικά αναζητήσει τον κόσμο τους.
Ούσα κυρίως ανθρωποκεντρική η καλλιτέχνιδα φιλοτεχνεί με τη παρουσία μοντέλου, η επιλογή του οποίου υπακούει σε συγκεκριμένους κανόνες και αποσκοπεί στη συναισθηματική- ψυχογραφική προσέγγιση του ιδίου αλλά και του περιβάλλοντος χώρου. Η εξπρεσιονιστική χρήση του χρώματος, τα διδάγματα του ιμπρεσιονιστικού κινήματος, αλλά και οι επιρροές από το ρεύμα του νεορεαλισμού επιδρούν καταλυτικά στο έργο της και διαμορφώνουν ζωγραφικές αξίες δομημένες σε στέρεες βάσεις. Δουλεύει τα λάδια αλλά και τα ακρυλικά, συχνūzas με προσχέδιο, ενώ με τη βοήθεια πινέλολολολοκληρώνει τη πήα .α .α .α .α .α .αεα .αα. Παράλληλα η δυναμική εναπόθεση ψυχρών αλλά και θερμών χρωμάτων, λειτουργεί αντιπαραθετικά, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο την αναγκαία ισορροπία της σύνθεσης. Οι ματιέρες ήρεμες, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, υποβοηθούν και προσδίδουν μια ιδιαίτερη ηρεμία και αρμονία στο σύνολο.
Η Μαρία Παπαφίλη ξεκίνησε την πορεία της δυναμικά και επέβαλε την παρουσία της στο χώρο της ζωγραφικής, έχοντας σαν εφόδια ένα πλούσιο κόσμο που ξέρει να τον εκφράζει με μια αξιόλογη τεχνική γνώση, ισχυρή βούληση, πειθαρχία και εργατικότητα. Έχοντας δασκάλους στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας τον Μόραλη και τον Μυταρά, είμαι πεπεισμένος ότι ένας δάσκαλος του μεγέθους τους, δε θα ζητούσε περισσότερα εχέγγυα για να στηρίξει τη πίστη του στο μέλλον του μαθητή του. Παράλληλα η δυνατότητα της ζωγράφου να προκαλεί με τις εικόνες της αυτό που ο Max Ernst αποκάλεσε για να εξηγήσει τον ιδιαίτερο τρόπο απεικόνισης << μια προσέγγιση της αλήθειας, συγκρίσιμη με έναν ελαφρύ σεισμό που απαλά μετακινεί την επίπλωση του κόσμου, χωρίς να μεταβάλλει την αληθινή ουσία των πραγμάτων>>, δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο έργο της.
Γιάννης Κ. Παπαφίγκος
Κριτικός τέχνης- μέλος της AICA
......................................
KOLEKCIJA AUROS PĖDKUOSE
ART CRITIC
Anglų
Išvaizdos kerėjime
Tiesą sakant, žavūs portretai, kuriuos įkvėpė charizmatiškoji menininkė Maria Papafili,
aistra ir didelis meistriškumas. Portretai – jos pačios psichikos padiktuoti „kūriniai“ – taigi
nepralaidi bet kokioje standartizacijoje - spinduliuoja jos asmenybės balastą; ir tai su charizmatiška
suaktyvina kiekvieno modelio temperamentą, o ne tiesiog jo morfologiją.
Įkvepiantis ir dinamiškas dirgiklių siųstuvas ir imtuvas, į kurį visiškai atsiliepia Papafili psichika
atsiliepia išraiškingas pavaizduotų figūrų žvilgsnis, kuris tiesiogine prasme įmagnetina ir mūsų.
Charizmatiškas atspirties taškas čia yra kiekvienos figūros akys; akys, kurios atspindi ne tik išorę
stimulas, bet ir būdingi, liudijimai ir būdingi išgyvenimai; akis, kurios bet kokiu atveju įdarbina
ne tik regėjimas, bet ir visa žiūrovo psichika, kuri kiek įmanoma aktyviau veikia tiesioginiu būdu
bendravimas su jais.
Akys atspindi kuo daugiau išgyvenimų; akimis, kurios susidūrė su daugybe situacijų
nepasiduodant likimo smūgiams; akys, kurios jokiu būdu neleidžia jų aplenkti abejingai; akys
kurie prasiskverbia į jus, kad perteiktų jums: prasmingą ir metafizinę, kiek jo aura yra
susirūpinęs, žinutė.
Akys – daugelio ankstesnių gyvų ciklų, naudojamų su balastu, liudijimai. Orkestruotos akys
pagal begalinę viziją iš itin talentingos dailininkų išradingai parinktų spalvų paletės
kurie papildo jų neišsenkamą žavesį.
Akys – sielos <veidrodžiai>, kuriuose jos buvo iššifruotos su unikaliomis dorybėmis, iš esmės
viso gyvenimo patirtis ir nuostatos Akys, kurios jus lydi dar ilgai po to, kai nustosite turėti
juos priešais jus; akis, kurios patiria kiekvieną akimirką iki iškilimų, kad galėtų efektyviai bendrauti
su net mažiau pažįstamu meno žiūrovu; akis, kurios perduoda jūsų sielai ir kūnui autentiškumą
„dvasia“, kilusi ne tik iš žemės, bet ir iš jų metafizinės egzistencijos; akys, kurios nurodo
ir išreikšti kiek įmanoma daugiau – paslaptingąją 3-iąją akį, tiesiogiai ar netiesiogiai pajungtą senovės
kultūros ir atitinkama jų grožinė literatūra.
Laikui bėgant akys, kurios iki galo įrodo prietarą, kad: pasaulis kiekvienam iš mūsų yra jo
akis. Ir būtent todėl, kad akis Papafili paveiksluose pranoksta sąvokas: grožis, šviesa, pasaulis,
visata, gyvenimas.
Sąvokos, kurios jų nereiškia tiesiog – optiškai – Papafili, bet kurios, priešingai, persodinamos
giliai mūsų viduje, tiek psichologiškai, tiek dvasiškai. Sunki užduotis, viršijanti jos potencialų talentą, ją patvirtina
turtingas vidinis pasaulis, ypač: jos „metafizinis“ tekstūrinis jautrumas; jautrumas, kurio dėka tai pavyksta,
be ypač svarbaus menininko, veikti kaip gabus kišimasis į apčiuopiamą gamtą
ir „magnetinėje“ kosmogonijos auroje. Ir būtent tai yra kosmogonijos idėja
mus visų pirma per jos nesenstančius portretus; portretai, kurie gavo kuo daugiau vizualiai
kažkas esminio iš kosmogonijos spinduliuotės, kad charizmatiškai perteiktų mums nesenstančią, egzistencinę
žinutę.
Dora Iliopoulou-Rogan
Dailės istorikas – meno kritikas dr
Officier des Arts et des Lettres (Prancūzija)
.................................................. ........
Veido kosmografija
Maria Papafili šioje ypatingoje savo darbų, sukurtų iš mišrių medžiagų, ieškojimų ir pėdsakų, vienybės,
gilina ir atrenka, prisiminimai ir tikrovės, pojūčiai ir įspūdžiai, sklindantys iš daugybės
moterų. Jautriu žvilgsniu tapytoja atpažįsta ir išryškina jų švytėjimą, pasididžiavimą ir šlovę
emit, moterų ir motinų, kurios laikosi ant rankų arba aplinkui yra vaikų. Moterys
o vaikai palaimingoje atmosferoje primena pavasario pojūčius alegoriškais lapais
ir gėlės, kurios ištroškę dygsta per tūkstantį ir vieną pasakų naktį ir skystį
ir neišdildoma magija.
Šiuose jausminguose paveiksluose, nuginkluojančiuose žiūrovą betarpiškumu ir sąžiningumu, baisu
lyrizmas, neįveikiamas latentinio erotiškumo, pasirodo teigiamai. Nuo gylio iki paviršiaus yra
atskleidžiami aspektai ir formos, suteikiančios medžiagos metų laikams ir psichinėms nuotaikoms, vibracijoms ir ritmams,
kylantis iš moteriškos jėgos ir šilumos, iš patrauklumo ir prieinamo egzotiškumo
o kartu ir tolimas. Kasdienybė šiuose kūriniuose susitinka su mitu ir vaizduote su realybe,
įvairiomis versijomis ir matmenimis.
Su ypatingu meilumu ir švelnumu Maria Papafilis naudoja spalvų sluoksnius, kurie verčia siaubingai,
nesusijusias istorijas, kurios veikia per poetines pastabas jos temoms. Dėl tinkamo jų dizaino ir
spalvų sąveikos, išryškėja ypač įdomūs kontrastingi tonai. Be to, terminija
papildo šių kūrinių sintaksę, kuri išskiria netikėtas įtampas ir graduotus blyksnius
arba įdubimai, sukuriantys žavius paradoksus.
Struktūra šiuose kūriniuose denominuota giliu ir paviršiniu dialogu, identifikuojančiu vieną
kitos koordinatės su medžiagos tankiu arba antistatiniu praskiedimu. Be to, stratigrafija
materialių lygių yra tokios formos, kad perduoda emocinę drėgmę, trokšdama numalšinti mūsų pačių
žvilgsnį, tuo pačiu sukeldami mūsų nuostabą netikėtų įvykių akivaizdoje.
Puikios ir eufemistinės Maria Papafilis formos atsiranda per jų harmoningą pusiausvyrą,
stebėtinai nuginkluojančiai. Ir tai slypi būdais, kuriais mūsų tapytojas atskleidžia džiaugsmą gyvenimo pabaigoje,
valdyti su meile ir jausmingumu, kad suteiktų mums moralę ir, svarbiausia, kultūrinius turtus
perpildytas šių vaizdų, jų universalių žmogiškųjų tiesų. Tiesos, kurios formuoja džiaugsmingą ir nuolatinį
atnaujinta kosmografija, apimanti gyvenimo galią ir malonumą.
Atėnė Schina
Meno ir kultūros teorijos istorikas
........................
Στη γητειά του βλέμματος
Σαγηνευτικά είναι, όντως, τα πορτραίτα που έχει με έμπνευσeči, πάθος και μεγάλη μαεστρία ζωγρααίσει,
η χαρισματική καλλιτέχνιδα Μαρία Παπαφίλη. Πορτραίτα – „δημιουργίες“ καθώς υπαγορευμένα από
αυτόν καθαυτόν τον ψυχισμό της - και γι αυτό αιάβροχα σε κάθε τυποίηση - ακτινοβολούν το τρμα τυποίηση - ακτινοβολούν το τρμα
της προσωπικότητας της. Και αυτό, με χαρισματικό έναυσμα την ιδιοσυγκρασία ττττία
και όχι, απλά, τη μορφολογία του.
Ευρηματικός όσο και Δυναμικός πομπός και Δέκτης των ερεθισμάτων στα δέκτης των ερεθισμάτων στα ποία ανταποκρίνεταισμ ryškūs στα οποία ανταποκρίνεταισαισαισιαισιαισιαισιαισιαισιαισαισαισαισαισαισαισαισαισαισαισαισαισαισαισιαισιαισαισαισιαισιαισιαισιαισιαισιαισιαισιαισιαιττταισμαι τ στα οπ ryškoje
πλήρως ο ψυχισμός της παπαφίλη στέκει το κατ εξοχήν εκφραστικό βλέμμα των απεικονιζόμενωνωνωνωνωνωνΩpus των απεικονιζόμενωνωνωνωνωνωνωνωνgus.
μορφών που στην κυριολεξία, μαγνητίζει και το δικκό μορφών που στην κυριολεξία Χαρισματική αφετηρία αποτελούν, εδώ, τα
μάτια της κάθε μορφής. Μάτια στα οποία καθρεφτίζεται όχι μλκΌνο το εκάστοξε
οι ενδογενείς, μαρτυρίες και τα εγγενή βιώματά της. Μάτια που, στην κάθε περίπτωση, επιστρατεύουν
όχι μόνο την όραση αλλά ολόκληρο τον ψυχισμό του θεατή που ενεργοποιείται σε μιαν όσο γίνεται πιο
άμεση επικοινωνία μαζί τους.
Μάτια που εκφράζουν μύριες όσες εμπειρίες και βιώμα. Μάτια που έχουν βιώσει πολλές καταστάσεις
δίχως να καμφθούν από τα χτυπήματα της μοίρας. Μάτια που σε καμία περίπτωση δεν σε αφήνουν να
τα προσklas.
και μεταφυσικό σε πνοή μήνυμα.
Μάτια- μαρτυρίες για πολλούς παλαιότερους μενσωωωωυς κύκλους Μάτια που
ενtikti
ευρηματικά επιλεγμένα χρώματα που ενισsty υ στο έπακρον την ανεξάντλητη γοητεία τους.
Μάτια - καθρέπτες της ψυχής στα οποία έχουν αποκρυukas
βιώματα και εμπειρίες. Μάτια που σε συντροφεύουν για πολύ καιρό αφότου πάψε
μπροστά σου. Μάτια πο iškillė
ακόμη και με τον λιγότερο εξοικειωμένο με την τέχεηη Μάτια που σε κατακυριεύουν ψυχή τε και
σώματι για να σου μεταδώσουν ένα αυθεντικό „απόσταγγμα” όχι μοναyl από τη γήινη αλλcen και απόord αλλλcen αι αι αόord
τη μεταφυσική υπόστασή τους. Μάτια που αναφέρονται και εκφράζουν όσο είναι δυνααι δυναι
το μυστηριώδες 3ο μάτι, άμεσα ή μμεσα υποβεβλημένο μες από τους αρχαίους πολιτισμούς κς κς τις
αντίστοιχες „μυθοπλασίες“.
Μάτια διαχρονικά που τεκμηριώνουν στο έπακρον το απόφθεγμα ότι: ο κόσμος για τον καθένα μα raktas γ γ τον καθένα μα raktas
είναι το „μάτι“ του. Και, αυτό, ακριβώς, επειδή το μάτι υπερκαλύπττει μετα
φως, κόσμος, σύμπαν, ζωή.
Ένοιες που Δεν τις υ παινίσσεται απλά - ο υ η παπαφίλλη αλλά που, αντίθετα, τις „μεταμοσχεύει” “.
βαθιά μέσα μας, τόσο ψυχολογικά όσο και πνευματικά. Δύσκολο εγχείρημα που πέρα από το δυναμικό
„
της. Ευαισθησία χάρη στην οποία κατορθώνει πέρα και από ιδιαίτερα σημαντική καλλιτέχνιδα να
λειτουργεί σαν προικισμένο „Διάμεσον“ ανάμεσα στην απτή φύση και στη “μαγνητική αύρα τη raktas τ žuvytas
κοσμογονίας. Και αυτήν, ακριβώς, την ιδέα της κοσμογονίας είναι που μας αναμεταδίδει πάνω απ 'όλα
μες από τα διαχρονικά πορτραίτα της. Πορτραίτα που έχουν „εισπράξει“ όσο είναι εικαστικν, δυτικά
κάτι το ουσιαστικό, από την ακτινοβολία της κοσμοίαο. για να μας μεταγγίσουν χαρισματικά ένα
διαχρονικό, υπαρξιακό μήνυμα.
Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν
Δρ. Ιστορικός της Τέχνης – Τεχνοκριτικός
Officier des Arts et des Lettres
..........................
H Κοσμογραφία του Προσώπου
Η μαρία παπαφίλη, στην ιΔιαίτερη αυτή ενότητα των έργων της, φιλοτεelbέένων των τργων της, φιλοτεμένων μ μεικτά υλικά,
αναζητεί κι ιχνηλατε|
προερχόμενες από ένα πλήθος γυναικών. Με το ευαίσθητο βλέμμα της, η ζωγράφος εντοπίζει κι
αναδεικνύει την λάμψη, την υπερηφάνεια και το μεγαλείο που εκπέμπο trtu.
μητέρες, οι οποίες κρατούν στην αγκαλιά τουοτυρργυς ή έχγυν Γυναίκες και παιδιά, μέσα
από μια ευδαιμονική ατμόσφαιρα, φέρνουν στον νου αισθήσεις της άνοιξης, με αλληγοριά φυλώματατατατατατατατατατατατατατατατατατατατατατατατατατατατατα To
και άνθη, που έχουν θαρρείς φυτρώσει κατά τις χίλιες και μια νύχτες των παραρυών κώ μας ρευστής
και παράλληλα ανεξίτηλης μαγείας.
Στα αισθαντικά αυτά ζωγραφικά έργα, που αφοπλίζουν τον θεατή με την αμεσότητα κν την ειysιειάάordė αε αεσότητα και την ειys piktęs
τους, υποβλητικά εμφανίζεται ένας υvesti έρπων λ;
Από το βάθος προς την επιφάνεια αποκαλύπτονται όεις και μορφές που Δίνουν υπόσταση σε εποelis veltui που Δίilos
και ψυχικές Διαθέσεις, Δονήσεις και ρυθμούς, προερχόμενους από την γυναικεία δύναμη κη κθ αinta,,,
από την έλξη και τον εξωτισμό του προσεγγίσιμουτρτυτρ καν Η καθημερινότητα
στα έργα αυτά συναντά τον μύθο και η φαντασία την πραγματικότητα, στις ποικίλες εioti μς κς τioti τioti
διαστάσεις της.
Με ιδιαίτερη στοργή και τρυφερότητα, η μαρία παπαφίλλη, χρησιμοποιεί στρώσεις χρωμ ryškumas, που buvo
μεταφράζουν θωπευτικά θαρρείς, άγραφες ιστορίες που λειτουργούν μέσα από ποιητικές νότες, στα
θέματά της. Μέσα από τις κατάλληλες μάλιστα σχεδιαστικές τους και χρωματικές αλλyskaitė
έρχονται στο προσκήνιο ιδιαίτερα ενδιαφέρουσετ ακεττττττανιο ιδιαίτερα Η υφολογία άλλωστε
συμπληρώνει νοηματικά τους συνειρμούς αυτών των έργων, στα οποία διακρίνει κανείς απρόσμενες δαώιαιι κανείς απρόσμενες
εντάσεις και διαβαθμιζόμενες λάμψεις ή υφέσεις που δημιουργούν γοητευτιά παράδοentrest.
Η Δομή στα έργα αυτά, μετουσιώνεται σε έναν διάλογο βάθους κι επιφανείας, προσδιορίζοντα raktas η • η.
μια συντεταγμένη την άλλη, με πυκνότητα ή ανυιστικατιστικα Η στρωματογραφία
άλλωστε των επιπέδων του υλικού είναι έτσι διαμορφωμένη, ώστε να μεταδίδει συγκινησιακή υγραία,
επιθυμώντας θαρρείς να ξεδιψάσει το δικό μας βλέμμμα, κεντρίζοντας παράλλλα την έκπληή μα raktas μα raktas μα raktas
μπροστά στο απροσδόκητο.
Ο ευφρόσυνες κι ευδαιμονικές μορφές της μαρίας παπαφίλη, εμφανίζονται μέσα από τις αρμονικές φφανται μέσα από τις αρμονικές
τους ισορροπίες, αιφνιδιάζοντάς μας αφοπλιστικά. Κι αυτό έγκειται, στους τρόπους που η ζωγράφος
μας αποκαλύπτε red.
A
τις πανανθρώπινές τους αλήθειες. Τις αλήθειες, που διαμορφώνουν μια χαρμόσυνη και συη και συν
ανατροφοδοτούμενη κοσμογεωγραφία, η οποία εμπερικλείει την Δύναμη και την ευφροσύνη της ζωής.
Αθηνά Σχινά
Ιστορικός Τέχνης & Θεωρίας του Πολιτισμού