Kansainvälisten asiakkaidemme mukavuuden vuoksi tämä sivusto on osittain automaattisesti käännetty englannista.
KOKOELMA LAPSIA, LELUJA, UNELMAT / TERVEISTÄ
ART CRITIC
Uudistuksen sukututkimus
Kun muoto ilmaantuu uudestisyntyneenä maalauksen kautta, niin taiteen sisällössä on jo tapahtunut jotain hyvää. Ja aina kun kuvatut kasvot katsovat aurinkoa suoraan silmiin ilman hämmennystä tai palamisen pelkoa, silloin koko maalaus siirtyy valoa kohti, lakaistakseen sen mukana optimismiin elämän varjoon jääneen puolen; ja sovittaa kahdessa ulottuvuudessa sitä, mitä ihmisen mieli normaalisti ei voi sisältää, nostamalla pienen suureksi, merkityksettömän olennaiseksi, tehden unelmista todellisuutta.
Maria Papaphili opetettiin, kuten oli luonnollista, koeteltuja tapoja "hyvää maalauskäyttäytymistä", mutta hän ei antanut taiteensa vetäytyä siihen ennenaikaiseen tuhlaukseen, johon tavanomaisuuden vaatiminen ja tunnistettavassa, pitkässä kätkeytyminen. -asuttu ja siten loppuun käytetty tila johtaa deterministisesti. Hänen hahmonsa heijastettiin alun perin osina, jotka on esitetty sisällä kehittyvästä tarinasta, jossa kukaan ei voisi olla olemassa ilman toisen tukea, auttajaa tai toveria, usein yliherraa ja sortajaa, olipa tämä hahmo elävä persoona talossa, tai yksinkertaisesti kuvattu joskus kehyksen sisällä, joskus peilissä, kuten kuva, eli kuvan sisällä, renessanssimaalauksen mallin mukaisesti. Mutta heidän ei pitänyt jäädä sinne kauaa...
Ulkomaailma odotti kärsivällisesti, tarjoten lisää valoa, elävämpiä värejä ja vahvempia tunteita ja provosoi taiteen kilpailuun sykkivän todellisuuden kanssa. Yksi kerrallaan Papaphilin hahmot kurkistaivat ulos ikkunasta, parvekkeelle ja jatkavat sieltä pihalle ja sitten kadulle. He uskalsivat lähteä ulos ensimmäiselle kävelylle – sanomattakin on selvää, että lähellä ja aina valvonnan alaisena, mutta tällä kertaa valvonta oli muuttumassa löysempää, yksilöt tottuivat itsenäisyyteen, vieroittivat vähitellen pois tukahduttavasta hallinnasta. suljettu ja konservatiivinen maalausmaisema. Ja sen sijaan, että kypsyisivät ja tuhlautuivat, alttiina anteliaalle toistolle ja manieriselle rappeutumiselle, he elvytettiin, heistä tuli yhä nuorempia ja he päätyivät pieniksi lapsiksi. Taidemaalari kääntyi kohti elämän viileää aikaa pestäkseen siveltimensä puhtaissa lähdevesissä.
Ja jouset ovat – mitä muuta? – lapset. Nämä ilmestyivät aluksi huomaamattomasti, kuten abstraktion toisiaan täydentäviä piirteitä, ja sitten häikäilemättömästi ja massaksi hallitsemaan kokonaan kuvan pituutta ja leveyttä, yksi jokaisessa kuvassa, julistaen, että he ottavat vastuun kertomisesta. Mutta he sitoutuvat myös maailmamme esityksen eksklusiivisuuteen, koska toisinaan he hallitsevat kangasta absoluuttisella tavalla, taipuen syrjäyttämään mitä tahansa, jolla voi olla tuhoava tehtävä, ja toisaalta niitä ympäröivät vain kuvitteellisen todellisuuden esineet ja tunnukset. . Ja katsojaa pyydetään käsittelemään näitä hahmoja ei pelkkinä elinvoiman, viattoman hymyn tai aseista riisuvan irvistyksen esityksinä, vaan aggressiivisina, sitkeämpinä soluina taiteen organismissa, olentoina ja uuden tulevaisuuden symboleina, vaikkakin kuvauksena. , epäilemättä toiveikkaampi. Juuri siinä vaiheessa tehdään painava taiteellinen lausunto: on tullut aika oksastaa viattomuus maalaukseen. Nyt taidemaalari rakentaa tarinakaupunkeja, maagisia leikkikaupunkeja yksinoikeudella lasten valvonnassa, ja ne ovat täynnä monivärisiä kuvioita ja valoisia viestejä. Aurinkokin on kulttiesine, samassa toiminnallisessa kategoriassa, lisäksi linnuna, granaattiomena, leluautona... koko maiseman maalaus sykkii ja avautuu lannistumattoman valkoisen magian vapaudella, taipumuksella murtautua läpi kankaan puitteet, ikään kuin sisällyttääkseen jokaisen katsojan lunastavaan todellisuuteen, unen mikrokosmukseen, jossa ei ole tilaa painajaisille, jotta ihmiselämä voi turvautua sinne aina, kun se tuntee olevansa tukahdutettu epäilyksiä. Ja tätä matkaa varten on polku, jota voit kulkea itsevarmasti seuraten Papaphilin jättämiä siveltimen vetoja.
Mikään tästä ei voisi olla totta ilman vakuuttavaa ympäristöä, joka esitetään muoviosaamisella ja hyvin organisoidulla asiantuntemuksella. Taidemaalari käyttää realismin kieltä tavalla, joka kääntää muotokuvamaalauksen perusyksityiskohdat viihdyttäviksi, korostuneiksi korostuksiksi, painottaen – erityisesti uudemmissa teoksissaan – sommituksen keskipisteeseen, ytimeen. Siitä lähtien hän eliminoi perifeerisesti tyylin ankaruuden, tiivistämällä vastapainoksi kuvan toisiaan täydentävät piirteet, jotka ovat välttämättömiä sommittelun rakenteelle ja tarinan loppuunsaattamiselle. Näin lukemisesta tulee peli, jossa on rentoutumismekanismeja sen lähestyessä loppuaan. Papaphili todistaa myös kykynsä hajottaa perspektiiviä ja valaista misen-scθneä eloisilla värivaihteluilla pitäen poikkeuksellisen korkeissa sävyissä saavutuksensa sekä aiheen että spektaakkelin osalta.
Tunnen luottamusta taiteen tulevaisuuteen, kun nuoret taiteilijat luovat seurannan sinne, missä heidän nuoruutensa johdattaa, tai vanhempien nähdään jatkuvasti uusiutuvan, joka kerta uusiutuneena maailmaamme, joka heidän silmissään (niin kuin meidän pitäisi olla) on ehtymätön. uusissa kuvissaan ja merkityksissään. Taidemaalari Maria Papaphili on uskaltanut jättää taakseen akateemisuuden harmaat – muille taiteilijoille turvalliset – varjot ja siirtyä sokaiseviin valoihin ja toivon täyteisiin väreihin.
Antonis Bouloutzas
Antonis Bouloutzas on kirjailija. Hän on julkaissut kreikkalaisia taidelehtiä Eikastika ja ARTI International.
........................................
KREIKKA
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Η Γενεαλογία μιας Ανανέωσης
Όταν η μορφή εμφανίζεται αναγεννημένη μέσα από τη ζωγραφική, τότε κάτι καλό έχει ήδη συμβεί στο περιεχόμενο της τέχνης. Και όποτε ένα πρόσωπο απεικονιζόμενο βλέπει κατάματα τον ήλιο δίχως αμηχανία ή φόβο μην καεί, τότε και η ζωγραφική ολόκληρη κινείται προς το φως, για να συμπαρασύρει στην αισιοδοξία τη σκιασμένη όψη της ζωής. Και να χωρέσει, στις δύο διαστάσεις της όσα συνήθως δεν χωρεί η διάνοια του ανθρώπου, αναβαθμίζοντας τα μικρά σε μεγάλα, τα ασήμαντα σε σπουδαία, κάνοντας τα όνειρα πραγματικότητες.
Η Μαρία Παπαφίλη διδάχτηκε, καθώς ήταν φυσικό, τους δοκιμασμένους τρόπους «καλής ζωγραφικής συμπεριφοράς», όμως δεν άφησε την τέχνη της να παρασυρθεί στον πρόωρο μαρασμό, προς τον οποίο νομοτελειακά οδηγούν η εμμονή στη συμβατικότητα και το βόλεμα σε έναν αναγνωρίσιμο, παλαιοκατοικημένο και κατά συνέπειαν εξαντλημένο χώρο. Οι φιγούρες της είχαν προβληθεί αρχικά ως προτασσόμενα μέρη μιας ιστορίας που εξελισσόταν στο εσωτερικό, όπου κανείς δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει χωρίς τη στήριξη κάποιου άλλου, παραστάτη ή συμπαραστάτη, συχνά δεσπότη και καταπιεστή, είτε αυτός ήταν μια φυσιογνωμία ζώσα του σπιτιού, είτε απλά εικονιζόμενος πότε σε κάδρο, πότε σε καθρέφτη, Δηλαδή σαν εικόνα μέσα στην εικόνα, κατά το πρότυπγ της αναγνηoliιακήππφφφφφ Mutta ζγγφφφφφ Mutta ζγγφφφφφ Mutta. Όμως, δεν έμελλε να μείνουν για πολύ εκεί...
Ο έξω κόσμος περίμενε καρτερικά, προσφέροντας περισσότερο φως, ζωηρότερα χρώματα και πιο δυνατές συγκινήσεις, προκαλούσε την τέχνη σε αναμέτρηση με τη σφύζουσα πραγματικότητα. Μία μία οι φιγούρες της Παπαφίλη ξεμύτιζαν στο παράθυρο, στον εξώστη, για να περάσουν από εκεί στον αυλόγυρο και ύστερα στον δρόμο. Τολμούσαν δηλαδή την έξοδο, τον πρώτο τους περίπατο, εννοείται κοντινό και πάντα επιτηρούμενες, τούτη τη φορά όμως η εποπτεία γινόταν πιο ελαστική, τα πρόσωπα εθίζονταν στην αυτονομία, αποκόβονταν προοδευτικά από τον ασφυκτικό έλεγχο του περίκλειστου και συντηρητικού ζωγραφικού τοπίου. Και αντί να ωριμάζουν και να μαραζώνουν, εκτεθειμένα στη βολική επανάληψη και τη μανιεριστική φθορά, αναζωογονούνταν, γίνονταν όλο και νεαρότερα, κατέληγαν μικρά παιδιά. Η ζωγράφος στρεφόταν προς τη Δροσερή ηλικία της ζωής για να ξεπλύνει τον χρωστήρα νης στα πεντακα νηρρώώώώώώώώώώώώώ ώ Y νά νώώ.
Και οι πηγές είναι -τι άλλο;- τα παιδιά. Που έκαναν την εμφάνιση τους πρώτα διακριτικά, ως παραπληρωματικά στοιχεία της αφήγησης, κι έπειτα απροσχημάτιστα και μαζικά, για να κυριαρχήσουν εντελώς στο μήκος και το πλάτος της εικόνας, ένα σε κάθε πίνακα, δηλώνοντας ότι αναλαμβάνουν την ευθύνη της αφήγησης. Αλλά και την αποκλειστικότητα της εκπροσώπησης του κόσμου μας, αφού άλλες φορές ελέγχουν με απόλυτο τρόπο τον καμβά, τείνοντας να εκτοπίσουν οτιδήποτε μπορεί να λειτουργήσει αποδομητικά, και άλλες φορές περιβάλλονται μονάχα από αντικείμενα και εμβλήματα μιας ιδεατής πραγματικότητας. Και ο θεατής καλείται να αντιμετωπίσει τούτα τα πρόσωπα, όχι σαν απλές αποτυπώσεις ζωντάνιας, άδολου χαμόγελου ή αφοπλιστικής γκριμάτσας, αλλά, σαν επιθετικά, ανθεκτικότερα στον οργανισμό της τέχνης, κύτταρα, υπάρξεις και σύμβολα ενός καινούργιου, έστω εικονογραφημένου, μέλλοντος, ασφαλώς πιο ελπιδοφόρου. Είναι ακριβώς το σημείο μιας βαρύνουσας καλλιτεllekia
Ήδη, η ζωγράφος χτίζει παραμυθουπόλεις, μαγικούς παιχνιδότοπους, υπό την αποκλειστική εποπτεία των παιδιών, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σχήματα, και φωτεινά μηνύματα. Ακόμα και ο ήλιος είναι λατρευτικό αντικείμενο, στην Ίδια χρηστική κατηγορία μάλιστα με ένα πουλί, ένα ρόδι, ένα αυτοκινητάκι... η τοπιογραφία ολόκληρη πάλλεται και ξεδιπλώνεται με την ελευθερία μιας ακατανίκητης λευκής μαγείας, τείνοντας να διασπάσει και το πλαίσιο του καμβά, σαν για να συμπεριλάβει κάθε παρατηρητή σε μια πραγματικότητα λυτρωτική, σε έναν ονειρικό μικρόκοσμο, όπου δεν έχουν χώρο οι εφιάλτες, άρα μπορεί να καταφεύγει εκεί η ανθρώπινη ύπαρξη όποτε νιώθει ότι πνίγεται από αμφιβολίες. Και για το ταξίδι αυτό υπάρχει μονοπάτι που μπορείς να το διαβείς, ακολουθώντας με ασφάλεια τις πινελιές που αφήνει πίσω της η Παπαφίλη.
Όλα τούτα Δεν θα μπορούσαν να είναι αληθινά, χωρίς ένα περιβάλλον πειστικό, παρουσιόιεεεεεεαε totel ναεσεεεεαε Mutta πσλλλλλλλλλλλλλ Mutta Η ζωγράφος χρησιμοποιεί τη γλώσσα του ρεαλισμού, με τρόπο ο οποίος εκτρέπει τις λεπτομέρειες της βασικής προσωπογραφίας σε διασκεδαστικούς εμφατικούς τονισμούς, δίνοντας έμφάση -ιδιαίτερα στα πιο πρόσφατα έργα της- στο κέντρο της σύνθεσης, στον "πυρήνα, Από εκεί και πέρα, αναιρεί περιφερειακά την αυστηρότητα της γραφής, πυκνώνοντας σε αντίβαρο τα συμπληρωματικά στοιχεία του πίνακα, τα απαραίτητα για τη δομή της σύνδεσης και την ολοκλήρωση της ιστορίας. Έτσι, η ανάγνωση γίνεται ένα παιχνίδι, με μηχανισμούς χαλάρωσης όσο πλησιάζει προς το τέλος του. Η Παπαφίλη αποδεικνύει επίσης την ικανότητα της να ανατρέπει την προοπτική και να φωτίζει με ζωηρές χρωματικές εναλλαγές το σκηνικό, κρατώντας σε εξαιρετικά υψηλούς τόνους τόσο το θεματικό, όσο και το θεαματικό της επίτευγμα.
Αισθάνομαι ασφάλεια για το μέλλον της Τέχνης, όταν οι νέοι καλλιτέχνες δημιουργούν ακολουθώντας τη νεότητά τους, ή όταν οι παλαιότεροι εμφανίζονται διαρκώς ανανεωμένοι, κάθε φορά πρωτόβγαλτοι στον κόσμο μας, ο οποίος στα μάτια τους (θα έπρεπε και στα δικά μας) είναι ανεξάντλητος σε καινούργιες εικόνες και έννοιες. Η ζωγράφος Μαρία Παπαφίλη είχε την τόλμη να αφήσει πίσω της τις γκρίζες, για αρκετούς άλλους καλλιτέχνες ασφαλείς, σκιές του ακαδημαϊσμού και να περάσει στα εκτυφλωτικά φώτα και στα ελπιδοφόρα χρώματα.
Αντώνης Μπουλούτζας
Ο Αντώνης Μπουλούτζας είναι συγγραφέας. Υπήρξε εκδότης των περιοδικών «Εικαστικά» και «ARTI International».
........................
Terveiset
Lasten kasvot ja muodot sekoitettuna ja upotettuna tilanteisiin, jotka muistuttavat maagisia maailmoja, värikkäiden symbolien ja kirkkaiden muotojen tulviessa. Asenteet osoittavat huoletonta ja iloista tunnelmaa näennäisesti toisiinsa liittymättömän tiedon tilassa. Hyvin muotoiltuja, väriarvoja korostavia muotoja, joita ei esitetä sellaisella modernistisella kunnianhimolla paljastaa erityisiä morfologisia rakenteita, vaan yksinkertaisesti pyrkien olemassaoloon omassa unelmamaailmassaan.
Maria Papafili rakentaa maalauksellaan tällaista maailmaa ja tarjoaa hänet avokätisesti sävellyksiensä päähenkilöille paljastaen, lainaamalla ja määrittelemällä ne uudelleen taitavassa ja luovassa näytelmässä viimeisenä yrityksenä valjastaa heidän roolinsa nykyaikaisessa sosiaalisessa ja luonnonympäristössä. Tarkat muodot paljastuvat katsojalle aluksi hämmästyneen katsojan narratiivisina vastakkainasetteluina. Prosessissa ne kuitenkin esittävät itsensä paradoksaalisina taiteellisina koostumuksina, jotka antavat heille jopa surrealistisen näkökulman. Lopulta he täyttävät tehtävänsä ja tallettavat erityisen käsitteellisen ja ideologisen sisältönsä kaikille, jotka haluavat kiireesti etsiä heidän maailmaansa.
Pääasiassa antroposentrinen taiteilija luo mallin läsnäollessa, jonka valinta noudattaa tiettyjä sääntöjä ja tähtää tunne-psykografiseen lähestymistapaan itsestään ja ympäristöstään. Ekspressionistinen värinkäyttö, impressionistisen liikkeen opetukset, mutta myös uusrealismin virran vaikutus vaikuttavat katalyyttisesti hänen töihinsä ja muotoilevat taiteen arvoja vankalle perustalle. Taiteilija työskentelee öljy- ja akryyliväreillä, usein ensin vedolla ja viimeistelee työn siveltimellä. Samoin kylmien ja lämpimien värien dynaaminen kerrostaminen toimii vastakkain ilman, että sävellyksen tarvittava tasapaino vaarantuu. Tekstuurit, rauhalliset, ilman suuria taudinpurkauksia, auttavat ja luovat erityisen rauhan ja harmonian kaikille.
Maria Papafili aloitti taiteellisen uransa maalauksen parissa dynaamisesti ja pakotti läsnäolonsa maalauksen kentällä tarjoten rikkaan maailman, jota hän osaa ilmaista merkittävällä teknisellä tietämyksellä, vahvalla tahdolla, kurinalaisella ja kovalla työllä. Koska minulla on opettajia Ateenan kuvataidekoulussa, herra Moralis ja herra Mytaras, olen vakuuttunut siitä, että heidän kokoisensa opettaja ei vaatisi lisää takuita tukeakseen uskoa oppilaansa tulevaisuuteen. Samoin taiteilijan kyky tuottaa kuvillaan, mitä Max Ernst kutsui selittämään erityistä näyttötapaa "lähestymistapa totuuteen, joka on verrattavissa lievään maanjäristykseen, joka liikuttaa hellästi maailman huonekaluja muuttamatta asioiden todellista olemusta ”, antaa työlle erityisen merkityksen.
John Papafigos,
Taidekriitikko AICA
................................
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Παιδικά πρόσωπα και μορφές, αναμεμειγμένες και ενσωματωμένες σε καταστάσεις που θυμίζουν μαγικούς κόσμους, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σύμβολα και φωτεινά σχήματα. Στάσεις που Δηλώνουν μια ανέμελη και χαρούμενη Διάθεση σ΄ένα χώρο φαινομενικά ασύνδετων πληροφοοιώνδ ώώώώώναώναώώώώώώώ..... Minä. Φόρμες σωστά μελετημένες με έμφαση στις χρωματικές αξίες, οι οποίες απεικονίζονται όχι με την ευγενική μοντερνιστική φιλοδοξία να φανερώσουν τις ιδιαίτερες μορφικές τους δομές, αλλά με απώτερο στόχο απλά να υπάρξουν στο δικό τους ονειρικό κόσμο.
Ένα τέτοιο κόσμο χτίζει με τη ζωγραφική της η Μαρία Παπαφίλη και αυτόν προσφέρει απλόχερα στους πρωταγωνιστές των συνθέσεων της, αποκαλύπτοντας, παραθέτοντας και επαναπροσδιορίζοντάς τους σε μια έντεχνη και δημιουργική αναπαραγωγή, σαν μια ύστατη προσπάθεια αξιοποίησης του ρόλου τους, μέσα στο σύγχρονο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον . Οι συγκεκριμένες μορφές αποκαλύπτονται αρχικά στο θεατή σαν αφηγηματικές παραθέσεις ενός έκθαμβου παρατηρητή. Στη πορεία παρουσιάζονται όμως ως παράδοξες εικαστικές συνθσεις, προσδίδοντας χλλλέέααααkeli minulle χέαιλιιέέέέέέέέέέέέέέέέέέέέ minä Τελικά εκπληρώνουν την αποστολή τους, καταθέτοντας το ιδιαίτερο νοηματικό και ιδεολογικό τους περιεχόμενο σε όποιον επιτακτικά αναζητήσει τον κόσμο τους.
Ούσα κυρίως ανθρωποκεντρική η καλλιτέχνιδα φιλοτεχνεί με τη παρουσία μοντέλου, η επιλογή του οποίου υπακούει σε συγκεκριμένους κανόνες και αποσκοπεί στη συναισθηματική- ψυχογραφική προσέγγιση του ιδίου αλλά και του περιβάλλοντος χώρου. Η εξπρεσιονιστική χρήση του χρώματος, τα διδάγματα του ιμπρεσιονιστικού κινήματος, αλλά και οι επιρροές από το ρεύμα του νεορεαλισμού επιδρούν καταλυτικά στο έργο της και διαμορφώνουν ζωγραφικές αξίες δομημένες σε στέρεες βάσεις. Δουλεύει τα λάδια αλλά και τα ακρυλικά, συχνά με προσχέδιο, ενώ με τη βήθεια πινέλουελεεεεεεεεε to to -λελάέλάλάλάλάλάλάλάλάλάλάλάλάλάλάλάλάλάλάλάλάλάλάλάλ ολάλάλ ολάλάλάλ ολάλάλάλ ολάλάλάλ ολάλάλάλ ολάλάλάλάλ ολάλάλάλ ολάλάλάλάλ ολάλάλάλάλάλ ολάλάλάλάλάλ ολ ολάλάλάλάλάλάλάλάλάλάλάλάλάλάλάλάλάέέέέέέε välinen Παράλληλα η δυναμική εναπόθεση ψυχρών αλλά και θερμών χρωμάτων, λειτουργεί αντιπαραθετικά, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο την αναγκαία ισορροπία της σύνθεσης. Οι ματιέρες ήρεμες, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, υποβοηθούν και προσδίδουν μια ιδιαίτερη ηρεμία και αρμονία στο σύνολο.
Η Μαρία Παπαφίλη ξεκίνησε την πορεία της δυναμικά και επέβαλε την παρουσία της στο χώρο της ζωγραφικής, έχοντας σαν εφόδια ένα πλούσιο κόσμο που ξέρει να τον εκφράζει με μια αξιόλογη τεχνική γνώση, ισχυρή βούληση, πειθαρχία και εργατικότητα. Έχοντας δασκάλους στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας τον Μόραλη και τον Μυταρά, είμαι πεπεισμένος ότι ένας δάσκαλος του μεγέθους τους, δε θα ζητούσε περισσότερα εχέγγυα για να στηρίξει τη πίστη του στο μέλλον του μαθητή του. Παράλληλα η δυνατότητα της ζωγράφου να προκαλεί με τις εικόνες της αυτό που ο Max Ernst αποκάλεσε για να εξηγήσει τον ιδιαίτερο τρόπο απεικόνισης << μια προσέγγιση της αλήθειας, συγκρίσιμη με έναν ελαφρύ σεισμό που απαλά μετακινεί την επίπλωση του κόσμου, χωρίς να μεταβάλλει την αληθινή ουσία των πραγμάτων>>, δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο έργο της
Γιάννης Κ. Παπαφίγκος
Κριτικός τέχνης- μέλος της AICA
......................................
KOKOELMA AURAN JÄLKEISSÄ
ART CRITIC
Englanti
Ulkonäön lumouksessa
Vangitsevia ovat itse asiassa karismaattisen taiteilijan Maria Papafilin inspiroimana maalaamat muotokuvat,
intohimoa ja suurta mestaruutta. Muotokuvat - "luomukset" hänen oman psyykensä sanelemina - ja siksi
läpäisemätön kaikissa standardoinneissa - säteile hänen persoonallisuutensa painolastia; ja tämä karismaattisesti
laukaisevat kunkin mallin temperamentin, ei yksinkertaisesti sen morfologiaa.
Inspiroiva ja dynaaminen lähetin ja vastaanotin ärsykkeistä, joihin Papafilin psyyke täysin
Vastaa on kuvattujen hahmojen ilmeikäs ilme, joka kirjaimellisesti magnetisoi myös meidän.
Karismaattinen lähtökohta tässä on jokaisen hahmon silmät; silmät, jotka eivät heijasta vain ulkoista
ärsyke vaan myös luontainen, todistukset ja luontaiset kokemukset; silmät, jotka joka tapauksessa työllistävät
ei vain näkemys, vaan katsojan koko psyyke, joka aktivoituu mahdollisimman paljon suorassa
viestintää heidän kanssaan.
Silmät heijastavat mahdollisimman monia kokemuksia; silmät, jotka ovat kohdanneet monia tilanteita
antautumatta kohtalon iskuille; silmät, jotka eivät millään tavalla anna sinun ohittaa niitä välinpitämättömästi; silmät
jotka tunkeutuvat sinuun välittääkseen sinulle: merkityksellisen ja metafyysisen, sikäli kuin hänen aura on
huolissaan, viesti.
Silmät - todistukset monista aiemmista live-jaksoista, joita on käytetty painolastin kanssa. Orkestroidut silmät
maalaajien lahjakkaan, kekseliäästi valituista väreistä koostuvan paletin loputtoman vision mukaan
jotka lisäävät heidän ehtymätöntä viehätysvoimaansa.
Silmät - sielun <peilit>, joissa ne on tulkittu ainutlaatuisilla hyveillä, pohjimmiltaan
elämänkokemukset ja asenteet Silmät, jotka seuraavat sinua pitkään sen jälkeen, kun olet lopettanut
ne edessäsi; silmät, jotka kokevat jokaisen hetken kolhuihin saakka kommunikoidakseen tehokkaasti
jopa vähemmän tutun taiteen katsojan kanssa; silmät, jotka välittävät sielullesi ja kehollesi aitoa
"henki", joka ei ole peräisin vain maasta vaan myös niiden metafyysisesta olemassaolosta; viittaavat silmät
ja ilmaista niin paljon kuin mahdollista - mystistä 3. silmää, joka on suoraan tai epäsuorasti antiikin hillitty
kulttuurit ja niiden fiktio.
Silmät ajan mittaan, jotka todistavat täydessä määrin taikauskon, että: maailma on jokaiselle meistä hänen
silmä. Ja juuri siksi, että Papafilin maalauksissa silmä ylittää käsitteet: kauneus, valo, maailma,
universumi, elämä.
Käsitteet, jotka eivät tarkoita niitä yksinkertaisesti - optisesti - Papafili, mutta jotka päinvastoin, elinsiirto
syvällä sisällämme, niin henkisesti kuin henkisestikin. Kova tehtävä, joka ylittää hänen potentiaalinsa, vahvistaa hänet
rikas sisäinen maailma, erityisesti: hänen "metafyysinen" tekstuuriherkkyytensä; herkkyys, jonka ansiosta se onnistuu,
erityisen tärkeän taiteilijan lisäksi toimia lahjakkaana sekaantujana konkreettisen luonnon väliin
ja kosmogonian "magneettisessa" aurassa. Ja tämä, nimenomaan, kosmogonian idea on se, mikä välittää
meitä ennen kaikkea hänen ajattomien muotokuviensa kautta; muotokuvia, jotka ovat saaneet niin paljon kuin visuaalisesti mahdollista
jotain olennaista kosmogonian säteilystä, joka siirtää meille karismaattisesti ajattoman, eksistentiaalisen
viesti.
Dora Iliopoulou-Rogan
Dr. taiteen historioitsija – taidekriitikko
Officier des Arts et des Lettres (Ranska)
................................................... ........
Kasvojen kosmografia
Maria Papafili tässä teostensa erityisessä yhtenäisyydessä, joka on tehty sekamateriaaleilla, etsinnöillä ja jäljillä,
syventää ja valitsee, muistot ja todellisuudet, tuntemukset ja vaikutelmat tulevat joukosta
naisista. Herkän ilmeensä avulla taidemaalari tunnistaa ja korostaa niiden hehkua, ylpeyttä ja loistoa
emit, sarja naisia ja äitejä, jotka pitävät sylissään tai joilla on lapsia ympärillään. Naiset
ja lapset tuovat autuaan ilmapiirin kautta mieleen kevään aistit allegorisin lehtineen
ja kukat, jotka ovat janoisia itää yli tuhat ja yksi yö satuja ja nestettä
ja lähtemätön taika.
Näissä sensuaalisissa maalauksissa, jotka riisuvat katsojan aseista välittömällä ja rehellisyydellä, on kammottavaa
lyyrisyys, jota piilevä eroottisuus ei voi vallita, näkyy positiivisesti. Syvyydestä pintaan ovat
paljastetut aspektit ja muodot, jotka antavat ainesta vuodenajoille ja henkisille tunnelmille, värähtelyille ja rytmeille,
tulee naisen voimasta ja lämmöstä, lähestyttävän vetovoimasta ja eksoottisuudesta
ja samalla kaukainen. Arkielämä näissä teoksissa kohtaa myytin ja mielikuvituksen todellisuuden,
sen vaihtelevissa versioissa ja mitoissa.
Maria Papafilis käyttää erityistä kiintymystä ja hellyyttä värejä, jotka ovat kauhistuttavia,
toisiinsa liittymättömiä tarinoita, jotka toimivat runollisten muistiinpanojen kautta hänen teemoihinsa. Niiden oikean suunnittelun ja
värien vuorovaikutus, erityisen mielenkiintoiset kontrastisävyt tulevat esiin. Lisäksi terminologia
täydentää näiden teosten syntaksia, jotka erottavat odottamattomat jännitteet ja asteittaiset välähdykset
tai syvennyksiä, jotka luovat viehättäviä paradokseja.
Rakenne näissä teoksissa ilmaistaan syvällisellä ja pinnallisella dialogilla, joka tunnistaa yhden
toisen koordinaatin materiaalin tiheyden tai antistaattisen laimennoksen kanssa. Lisäksi stratigrafia
materiaalitasojen muoto on niin muotoiltu, että se välittää tunnekosteutta, joka haluaa sammuttaa omamme
katse, samalla kun herätämme yllätyksemme odottamattomien kohtausten edessä.
Maria Papafilisin upeat ja eufemistiset muodot ilmenevät harmonisten tasapainojen kautta,
yllättävän aseistariisuvasti. Ja se on tavoissa, joilla taidemaalarimme paljastaa ilon elämän lopussa,
hoitaa hellyyttä ja aistillisuutta, välittää meille moraalia ja ennen kaikkea kulttuurista rikkautta
näiden kuvien, niiden universaalien inhimillisten totuuksiensa kautta. Totuudet, jotka muovaavat iloista ja jatkuvaa
virkistynyt kosmografia, joka sisältää elämän voiman ja nautinnon.
Athena Schina
Taiteen ja kulttuurin teorian historioitsija
........................
Στη γητειά του βλέμματος
Σαγηνευτικά είναι, όντως, τα πορτραίτα που έχει με έμπνευση, πάθος και μεγάλη μαεστρία ζωγραφίσει,
η χαρισματική καλλιτέχνιδα Μαρία Παπαφίλη. Πορτραίτα – “δημιουργίες” καθώς υπαγορευμένα από
αυτόν καθαυτόν τον ψυχισμό της - και γι αυτό αδιάβροχα σε κάθε τυποποίηση - ακτινοβολούν το τ έρμa
της προσωπικότητας της. Και αυτό, με χαρισματικό έναυσμα την ιδιοσυγκρασία ττττία
και όχι, απλά, τη μορφολογία του.
Ευρηματικός όσο και Δυναμικός πομπός και Δέκτης των ερεθισμάτων στα οποία ανταποκρίνεaili
πλήρως ο ψυχισμός της παπαφίλη στέκει το κατ εξοχήν εκφραστικό βλέμμα των απεικονιζόμμεωνων β εναστικόόμμέωω βμ μμμμμμμμμμμμ la
μορφών που στην κυριολεξία, μαγνητίζει και το δικό μορφών που στην κυριολεξία Χαρισματική αφετηρία αποτελούν, εδώ, τα
μάτια της κάθε μορφής. Μάτια στα οποία καθρεφτίζεται όχι μλκΌνο το εκάστοξε
οι ενδογενείς, μαρτυρίες και τα εγγενή βιώματά της. Μάτια που, στην κάθε περίπτωση, επιστρατεύουν
όχι μόνο την όραση αλλά ολόκληρο τον ψυχισμό του θεατή που ενεργοποιείται σε μιαν όσο γίνεaili
άμεση επικοινωνία μαζί τους.
Μάτια που εκφράζουν μύριες όσες εμπειρίες και βιώμα. Μάτια που έχουν βιώσει πολλές καταστάσεις
δίχως να καμφθούν από τα χτυπήματα της μοίρας. Μάτια που σε καμία περίπτωση δεν σε αφήνουν να
τα προσπεράσεις αδιάφορα. μάτια που Διεισδύύν μέσα σου για να σου μεταφέρουν: ένα ουσιαστικόνν ένα ουσιαστικόννα ουσιαστικόννα ουσιαστικόννα ουσιαστικόννα ουσιαστικόννα tyt laul
και μεταφυσικό σε πνοή μήνυμα.
Μάτια- μαρτυρίες για πολλούς παλαιότερους μενυωωωυζ κύκλους Μάτια που
ενορχηστρώνονται σε ένα αέναο όραμα μες από την ιδιαίτερα προικισμένη παλέτα της μροικσέ τ παλέα της μες από τα
ευρηματικά επιλεγμένα χρώματα που ενισχύύν στο έπακρον την ανεξάντλητη γοητεία τους.
Μάτια - καθρέπτες της ψυχής στα οποία έχουν αποκρυπτογραφηθεί με μοναδική ενάργεια οσττικά
βιώματα και εμπειρίες. Μάτια που σε συντροφεύουν για πολύ καιρό αφότου παάψε
μπροστά σου. Μάτια που βιώνουν την κάθε στιγμή μέχρι τα μύχια για να επικοινωνήσουν ουσιαστικά
ακόμη και με τον λιγότερο εξοικειωμένο με την τέχεηη Μάτια που σε κατακυριεύουν ψυχή τε και
σώματι για να σου μεταδώσουν ένα αυθεντικό “απόσταγμα” όχι μοναχά από τη γήινη αλλά και από
τη μεταφυσική υπόστασή τους. Μάτια που αναφέρονται και εκφράζουν όσο είναι δυνααι δυναττ
το μυστηριώδες 3ο μάτι, άμεσα ή έμμεσα υποβεβλημένο μες από τους αρχαίους πολιτισμούς και τις
αντίστοιχες "μυθοπλασίες".
Μάτια Διαχρονικά που τεκμηριώνουν στο έπακρον το απόφθεγμα ότι: ο κόσμος για τον καέέα μας
είναι το “μάτι” του. Και, αυτό, ακριβώς, επειδή το μάτι υπερκαλύπτει μετα
φως, κόσμος, σύμπαν, ζωή.
Έννοιες που Δεν τις υπαινίσσεται απλά - οπτικά - η παπαφίλη αλλά που, αντίθετα, τις “μεταμοσχεύει”
βαθιά μέσα μας, τόσο ψυχολογικά όσο και πνευματικά. Δύσκολο εγχείρημα που πέρα από το δυναμικό
της ταλέντο επαληθεύει τον πλούσιο εσωτερικό της κόσμο, κυρίως Δε τη “μεταφυσική” σε υφή ευαισίαφσική ”
της. Ευαισθησία χάρη στην οποία κατορθώνει πέρα και από ιδιαίτερα σημαντική καλλλλέχνα να
λειτουργεί σαν προικισμένο “Διάμεσον” ανάμεσα στην απτή φύση και στη “μαγνητική” αύρα της ”
κοσμογονίας. Και αυτήν, ακριβώς, την ιδέα της κοσμογονίας είναι που μας αναμεταδίδει πάνω απ 'αλα
μες από τα διαχρονικά πορτραίτα της. Πορτραίτα που έχουν “εισπράξει” όσο είναι εικαστικν δυτικν
κάτι το ουσιαστικό, από την ακτινοβολία της κοσμοίας. για να μας μεταγγίσουν χαρισματικά ένα
διαχρονικό, υπαρξιακό μήνυμα.
Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν
Δρ. Ιστορικός της Τέχνης – Τεχνοκριτικός
Officier des Arts et des Lettres
..........................
H Κοσμογραφία του Προσώπου
Η μαρία παπαφίλη, στην ιδιαίτερη αυτή ενότητα των έργων της, φιλοτεχνημένων με μεικτά λικά,
αναζητεί κι ιχνηλατεί, εμβαθύνει κι επιλέγει, μνήμες και πραγματικότητες, αισήσει Mutta κιτυπώσει,
προερχόμενες από ένα πλήθος γυναικών. Με το ευαίσθητο βλέμμα της, η ζωγράφος εντοπίζει κι
αναδεικνύει την λάμψη, την υπερηφάνεια και το μεγαλείο που εκέμπουν, μια σειρά από γυναίκες και που ε γυμπουν γ γ κναίκν.
μητέρες, οι οποίες κρατούν στην αγκαλιά τους ή έχγυς ή έχγυν Γυναίκες και παιδιά, μέσα
από μια ευδαιμονική ατμόσφαιρα, φέρνουν στον νου αισθήσεις της άνοιξης, με αλλληyορρρ φλλώματα εαταταταταατώατώατώατώατατατα φλώλώατατ φλ λλώατατ φλώλ φλώατατ φλώατατ φλώατατ φλώατατ φλώατατ φλώλώλώλώλ
και άνθη, που έχουν θρρείς φυτρώσει κατά τις χίλιες και μια νύχτες των παραμυθιών και μιας ραήστή minä
και παράλληλα ανεξίτηλης μαγείας.
Στα αισθαντικά αυτά ζωγραφικά έργα, που αφοπλίζουν τον θεατή με την αμεσότητα και την ελικρνειά
τους, υποβλητικά εμφανίζεται ένας υφέρπων λυρισμός, Διαποτισμένος από έναν λανθάνοντα ερωτισμό.
Από το βάθος προς την επιφάνεια αποκαλύπτονται όψεις και μορφές που Δίνουν υπσταση σε εοοές
και ψυχικές Διαθέσεις, Δονήσεις και ρυθμούς, προερχόμενους από την γυναικεία Δύναμη και θαλπωρή,
από την έλξη και τον εξωτισμό του προσεγγίσιμου τρυυττρ καν Η καθημερινότητα
στα έργα αυτά συναντά τον μύθο και η φαντασία την πραγματικότητα, στις ποικίλες εκδοχές και ποικίλατικότητα
διαστάσεις της.
Με ιδιαίτερη στοργή και τρυφερότητα, η μαρία παπαφίλη, χρησιμοποιεί στρώσεις χρωμάτων.
μεταφράζουν θωπευτικά θαρρείς, άγραφες ιστορίες που λειτουργούν μέστα π ποιητουργούν μέστα π πο miljoona
θέματά της. Μέσα από τις κατάλληλες μάλιστα σχεδιαστικές τους και χρωματικές αλληλεπενέργειες,
έρχονται στο προσκήνιο ιδιαίτερα ενδιαφέρουσετ ακεττττττα Η υφολογία άλλωστε
συμπληρώνει νοηματικά τους συνειρμούς αυτών των έργων, στα οποία Διακρίνει κανείς απρόσμενε minä
εντάσεις και Διαβαθμιζόμενες λάμψεις ή υφέσεις που Δημιουργούν γοητευτικά παράδοξα.
Η Δομή στα έργα αυτά, μετουσιώνεται σε έναν Διάλογο βάθους κι επιφανείας, προσδιορίζοντας η η η η η η η η η η η η η η η η η η η η η η η η η η
μια συντεταγμένη την άλλη, με πυκνότητα ή ανυιστικατιστικα Η στρωματογραφία
άλλωστε των επιπέδων του υλικού είναι έτσι Διαμορφωμένη, ώστε να μεταίδει συγκινησιαή υγρασα,
επιθυμώντας θαρρείς να ξεδιψάσει το Δικό μας βλέμα, κεtel
μπροστά στο απροσδόκητο.
Οι ευφρόσυνες κι ευδαιμονικές μορφές της μαρίας παπαφίλη, εμφανίζονται έαπαφίλη της ανίζονται μέσα από τι minä αρμονικές
τους ισορροπίες, αιφνιδιάζοντάς μας αφοπλιστικά. Κι αυτό έγκειται, στους τρόπους που η ζωγράφος
μαensä
μεταδώσει τα ήθη και κυρίως τον πολιτισμικό πλούτο που μεταγγίζουν αυτές ο ο ε εικονομaileste ττέου τ τ τ τ τ τ τέ τέ τ τέ τ τέ, ττές,
τις πανανθρώπινές τους αλήθειες. Τις αλήθειες, που διαμορφώνουν μια χαρμόσυνη και συη και συν
ανατροφοδοτούμενη κοσμογεωγραφία, η οποία εμπερλείει την Δύναμη και την ευροσύνη της ζωής.
Αθηνά Σχινά
Ιστορικός Τέχνης & Θεωρίας του Πολιτισμού