Für die Bequemlichkeit unserer internationalen Kunden wird diese Seite teilweise automatisch aus dem Englischen übersetzt.
SAMMLUNG KINDER, SPIELZEUG, TRÄUME / GRÜSSE
KUNSTKRITIKER
Die Genealogie einer Erneuerung
Wenn die Form durch die Malerei wiedergeboren erscheint, dann ist im Inhalt der Kunst schon etwas Gutes geschehen. Und wenn ein abgebildetes Gesicht der Sonne direkt ins Auge blickt, ohne Ratlosigkeit oder Angst, sich zu verbrennen, dann bewegt sich die ganze Malerei auf das Licht zu, um das Überschattete des Lebens mit ihm in den Optimismus zu reißen; und in zwei Dimensionen unterzubringen, was der menschliche Verstand normalerweise nicht fassen kann, das Kleine ins Große, das Unbedeutende ins Wesentliche zu erheben, Träume Wirklichkeit werden zu lassen.
Maria Papaphili wurden natürlich die altbewährten Wege des „guten Malverhaltens“ beigebracht, aber sie ließ ihre Kunst nicht in jenes vorzeitige Verkümmern herunterziehen, zu dem das Beharren auf Konventionalität und das Einschmiegen in eine erkennbare, lange Zeit führen -bewohnter und damit erschöpfter Raum deterministisch führen. Ihre Figuren wurden ursprünglich als Teile einer sich entwickelnden Geschichte projiziert, in der niemand ohne die Unterstützung eines anderen existieren konnte, eines Helfers oder Kameraden, oft eines Oberherrn und Unterdrückers, ob diese Figur eine lebende Persönlichkeit im Haus war, oder einfach mal im Rahmen, mal im Spiegel dargestellt, wie ein Bild, also im Bild, nach dem Vorbild der Renaissancemalerei. Aber sie sollten dort nicht lange bleiben ...
Die Außenwelt wartete geduldig, sorgte für mehr Licht, lebendigere Farben und stärkere Emotionen und provozierte die Kunst zu einem Wettstreit mit einer pulsierenden Realität. Eine nach der anderen lugten Papaphilis Gestalten zum Fenster hinaus, auf den Balkon, und von dort weiter in den Hof und dann auf die Straße. Sie wagten den ersten Spaziergang – ganz in der Nähe, versteht sich, und immer unter Beobachtung, aber diesmal wurde die Aufsicht lascher, die Individuen gewöhnten sich an die Autonomie, entwöhnten sich zunehmend von der erstickenden Kontrolle der Menschen geschlossene und konservative Landschaft der Malerei. Und statt zu reifen und zu verkümmern, großzügiger Wiederholung und manieristischer Degeneration ausgesetzt, wurden sie revitalisiert, wurden immer jünger und endeten als kleine Kinder. Die Malerin wandte sich dem kühlen Lebensalter zu, um ihren Pinsel im reinen Quellwasser zu waschen.
Und die Federn sind – was sonst? - Kinder. Diese traten zunächst dezent wie komplementäre Merkmale der Abstraktion in Erscheinung, um dann ungeniert und massenhaft die gesamte Länge und Breite des Bildes zu beherrschen, eines in jedem Bild, und erklärten, die Verantwortung für die Erzählung zu übernehmen. Aber sie übernehmen auch die Exklusivität der Repräsentation unserer Welt, da sie manchmal die Leinwand absolut beherrschen, mit der Tendenz, alles zu verdrängen, was eine destrukturierende Funktion haben kann, und manchmal nur von Objekten und Emblemen einer imaginären Realität umgeben sind . Und der Betrachter ist aufgefordert, diese Figuren nicht als bloße Repräsentationen von Lebendigkeit, eines unschuldigen Lächelns oder einer entwaffnenden Grimasse zu behandeln, sondern als aggressive, widerstandsfähigere Zellen im Organismus der Kunst, als Wesen und Symbole einer neuen Zukunft, wenn auch als Abbild , zweifellos hoffnungsvoller. Es ist genau der Punkt, an dem eine gewichtige künstlerische Aussage gemacht wird: dass die Zeit gekommen ist, der Malerei Unschuld aufzupfropfen. Jetzt baut der Maler Geschichtenstädte, magische Spielstädte, unter der ausschließlichen Aufsicht von Kindern, überflutet mit vielfarbigen Mustern und leuchtenden Botschaften. Sogar die Sonne ist ein Kultobjekt, in der gleichen Funktionskategorie noch dazu wie ein Vogel, ein Granatapfel, ein Spielzeugauto ... das ganze Gemälde der Landschaft pulsiert und entfaltet sich mit der Freiheit eines unbezwingbaren weißen Zaubers, mit Tendenz den rahmen der leinwand zu durchbrechen, gleichsam jeden betrachter in eine erlösende realität einzuschließen, in einen traummikrokosmos, in dem albträume keinen raum haben, damit die menschliche existenz sich dorthin flüchten kann, wenn sie sich erstickt fühlt Zweifel. Und für diese Reise gibt es einen Weg, den man beschreiten kann, indem man selbstbewusst den Pinselstrichen folgt, die Papaphili hinterlässt.
All das geht nicht ohne ein überzeugendes Umfeld, präsentiert mit plastischer Kompetenz und gut organisiertem Fachwissen. Die Malerin bedient sich der Sprache des Realismus in einer Weise, die die Details der einfachen Porträtmalerei in unterhaltsame, nachdrückliche Akzente lenkt und – besonders in ihren neueren Arbeiten – dem Zentrum der Komposition, dem Kern, Gewicht verleiht. Von da an beseitigt sie peripher die Strenge des Stils und verdichtet die komplementären Merkmale des Bildes, die für die Struktur der Komposition und die Vollendung der Geschichte notwendig sind, zu einer Gegenvalenz. So wird die Lektüre zum Spiel, mit Entspannungsmechanismen gegen Ende. Papaphili beweist auch ihre Fähigkeit, die Perspektive zu stören und die Mise-en-scθne mit lebhaften Farbwechseln zu beleuchten, wobei sie ihre Leistung sowohl in Bezug auf das Thema als auch auf das Spektakel in außergewöhnlich hohen Tönen hält.
Ich verspüre Zuversicht in die Zukunft der Kunst, wenn junge Künstler sich dorthin gesellen, wo ihre Jugend hinführt, oder ältere als sich ständig erneuernd, jedes Mal neu auftauchend in unserer Welt erscheinen, die in ihren Augen (wie es in unseren sein sollte) unerschöpflich ist in seinen neuen Bildern und Bedeutungen. Die Malerin Maria Papaphili hat es gewagt, die grauen – für andere Künstler sicheren – Schatten des Akademismus hinter sich zu lassen und sich zu blendenden Lichtern und hoffnungsvollen Farben zu bewegen.
Antonis Bouloutzas
Antonis Bouloutzas ist Schriftsteller. Er war Herausgeber der griechischen Kunstmagazine Eikastika und ARTI International.
..........................................
GRIECHISCH
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Η Γενεαλογία μιας Ανανέωσης
Όταν η μορφή εμφανίζεται αναγενημένη μέσα από τη ζωγραφική, τότε καλόέ & σέείίίIN, Και όποτε ένα πρόσωπο απεικονιζόμενο βλέπει κατάματα τον ήλιο δίχως αμηχανία ή φόβο μην καεί, τότε και η ζωγραφική ολόκληρη κινείται προς το φως, για να συμπαρασύρει στην αισιοδοξία τη σκιασμένη όψη της ζωής. Και να χωρέσει, στις δύο διαστάσεις της όσα συνήθως δεν χωρεί η διάνοια του ανθρώπου, αναβαθμίζοντας τα μικρά σε μεγάλα, τα ασήμαντα σε σπουδαία, κάνοντας τα όνειρα πραγματικότητες.
Η Μαρία Παπαφίλη διδάχτηκε, καθώς ήταν φυσικό, τους δοκιμασμένους τρόπους «καλής ζωγραφικής συμπεριφοράς», όμως δεν άφησε την τέχνη της να παρασυρθεί στον πρόωρο μαρασμό, προς τον οποίο νομοτελειακά οδηγούν η εμμονή στη συμβατικότητα και το βόλεμα σε έναν αναγνωρίσιμο, παλαιοκατοικημένο και κατά συνέπειαν εξαντλημένο χώρο. Οι φιγούρες της είχαν προβληθεί αρχικά ως προτασσόμενα μέρη μιας ιστορίας που εξελισσόταν στο εσωτερικό, όπου κανείς δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει χωρίς τη στήριξη κάποιου άλλου, παραστάτη ή συμπαραστάτη, συχνά δεσπότη και καταπιεστή, είτε αυτός ήταν μια φυσιογνωμία ζώσα του σπιτιού, είτε απλά εικονιζόμενος πότε σε κάδρο, πomat τ σε καθρέφτη, δηλαδή σαν εικόνα μέσα στην εικόνα, κατο πρότο τη & kg ebt ό9 όG & atorisches ήG & ativisches iges εG & atorisches ήG & ativisches ήG & ativisches ήG & ativisches ήG & ativisches ήG & ativisches ήG & ativisches σν & atorisches σG & atorisches σ & atorisches σν & atorisches σν & atorisches κγ & iges σήή & iges σ9; Όμως, δεν έμελλε να μείνουν για πολύ εκεί...
Ο έξω κόσμος περίμενε καρτερικά, προσφέροντας περισσότερο φως, ζωηρότερα χρώματα και πιο δυνατές συγκινήσεις, προκαλούσε την τέχνη σε αναμέτρηση με τη σφύζουσα πραγματικότητα. Μία μία οι φιγούρες της Παπαφίλη ξεμύτιζαν στο παράθυρο, στον εξώστη, για να περάσουν από εκεί στον αυλόγυρο και ύστερα στον δρόμο. Τολμούσαν δηλαδή την έξοδο, τον πρώτο τους περίπατο, εννοείται κοντινό και πάντα επιτηρούμενες, τούτη τη φορά όμως η εποπτεία γινόταν πιο ελαστική, τα πρόσωπα εθίζονταν στην αυτονομία, αποκόβονταν προοδευτικά από τον ασφυκτικό έλεγχο του περίκλειστου και συντηρητικού ζωγραφικού τοπίου. Και αντί να ωριμάζουν και να μαραζώνουν, εκτεθειμένα στη βολική επανάληψη και τη μανιεριστική φθορά, αναζωογονούνταν, γίνονταν όλο και νεαρότερα, κατέληγαν μικρά παιδιά. Η ζωγράφος στρεφ neταν προς τη δροσερή ηλικία της ζωής για να ξεπλύνενειick κντG & iges iges κG & iges ses iges iges θ & iges σ9 σντντvor τντντντ9.
Και οι πηγές είναι -τι άλλο;- τα παιδιά. Που έκαναν την εμφάνιση τους πρώτα διακριτικά, ως παραπληρωματικά στοιχεία της αφήγησης, κι έπειτα απροσχημάτιστα και μαζικά, για να κυριαρχήσουν εντελώς στο μήκος και το πλάτος της εικόνας, ένα σε κάθε πίνακα, δηλώνοντας ότι αναλαμβάνουν την ευθύνη της αφήγησης. Αλλά και την αποκλειστικότητα της εκπροσώπησης του κόσμου μας, αφού άλλες φορές ελέγχουν με απόλυτο τρόπο τον καμβά, τείνοντας να εκτοπίσουν οτιδήποτε μπορεί να λειτουργήσει αποδομητικά, και άλλες φορές περιβάλλονται μονάχα από αντικείμενα και εμβλήματα μιας ιδεατής πραγματικότητας. Και ο θεατής καλείται να αντιμετωπίσει τούτα τα πρόσωπα, όχι σαν απλές αποτυπώσεις ζωντάνιας, άδολου χαμόγελου ή αφοπλιστικής γκριμάτσας, αλλά, σαν επιθετικά, ανθεκτικότερα στον οργανισμό της τέχνης, κύτταρα, υπάρξεις και σύμβολα ενός καινούργιου, έστω εικονογραφημένου, μέλλοντος, ασφαλώς πιο ελπιδοφόρου. Είναι ακριβώς το σημείο μιας βαρύνουσας καλλιτεχνικής δήλωσης: πως ήρθε κ & ässes π & ässes ητ & igesisches ηεgra & ήhaltung ήρθε & τ & igh ηond ήίί &;
Ήδη, η ζωγράφος χτίζει παραμυθουπόλεις, μαγικούς παιχνιδότοπους, υπό την αποκλειστική εποπτεία των παιδιών, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σχήματα, και φωτεινά μηνύματα. Ακόμα και ο ήλιος είναι λατρευτικό αντικείμενο, στην Ίδια χρηστική κατηγορία μάλιστα με ένα πουλί, ένα ρόδι, ένα αυτοκινητάκι... η τοπιογραφία ολόκληρη πάλλεται και ξεδιπλώνεται με την ελευθερία μιας ακατανίκητης λευκής μαγείας, τείνοντας να διασπάσει και το πλαίσιο του καμβά, σαν για να συμπεριλάβει κάθε παρατηρητή σε μια πραγματικότητα λυτρωτική, σε έναν ονειρικό μικρόκοσμο, όπου δεν έχουν χώρο οι εφιάλτες, άρα μπορεί να καταφεύγει εκεί η ανθρώπινη ύπαρξη όποτε νιώθει ότι πνίγεται από αμφιβολίες. Και για το ταξίδι αυτό υπάρχει μονοπάτι που μπορείς να το διαβείς, ακολουθώντας με ασφάλεια τις πινελιές που αφήνει πίσω της η Παπαφίλη.
Min μ & agr; τούτα δεν θα μπορούσαν να είναι αληθινά, χωρίς ένα περιβάλλο9 π & lang κ κ & eator κsetz κ & lang κ κ &; λ & iges κ κ & langes κ & iges. Η ζωγράφος χρησιμοποιεί τη γλώσσα του ρεαλισμού, με τρόπο ο οποίος εκτρέπει τις λεπτομέρειες της βασικής προσωπογραφίας σε διασκεδαστικούς εμφατικούς τονισμούς, δίνοντας έμφάση -ιδιαίτερα στα πιο πρόσφατα έργα της- στο κέντρο της σύνθεσης, στον "πυρήνα, Από εκεί και πέρα, αναιρεί περιφερειακά την αυστηρότητα της γραφής, πυκνώνοντας σε αντίβαρο τα συμπληρωματικά στοιχεία του πίνακα, τα απαραίτητα για τη δομή της σύνδεσης και την ολοκλήρωση της ιστορίας. Έτσι, η ανάγνωση γίνεται ένα παιχνίδι, με μηχανισμούς χαλάρωσης όσο πλησιάζει προς το τέλος του. Η Παπαφίλη αποδεικνύει επίσης την ικανότητα της να ανατρέπει την προοπτική και να φωτίζει με ζωηρές χρωματικές εναλλαγές το σκηνικό, κρατώντας σε εξαιρετικά υψηλούς τόνους τόσο το θεματικό, όσο και το θεαματικό της επίτευγμα.
Αισθάνομαι ασφάλεια για το μέλλον της Τέχνης, όταν οι νέοι καλλιτέχνες δημιουργούν ακολουθώντας τη νεότητά τους, ή όταν οι παλαιότεροι εμφανίζονται διαρκώς ανανεωμένοι, κάθε φορά πρωτόβγαλτοι στον κόσμο μας, ο οποίος στα μάτια τους (θα έπρεπε και στα δικά μας) είναι ανεξάντλητος σε καινούργιες εικόνες και έννοιες. Η ζωγράφος Μαρία Παπαφίλη είχε την τόλμη να αφήσει πίσω της τις γκρίζες, για αρκετούς άλλους καλλιτέχνες ασφαλείς, σκιές του ακαδημαϊσμού και να περάσει στα εκτυφλωτικά φώτα και στα ελπιδοφόρα χρώματα.
Αντώνης Μπουλούτζας
Ο Αντώνης Μπουλούτζας είναι συγγραφέας. Υπήρξε εκδότης των περιοδικών «Εικαστικά» και «ARTI International».
..........................
Grüße
Kindergesichter und Formen, gemischt und eingebettet in Situationen, die an magische Welten erinnern, überflutet von bunten Symbolen und leuchtenden Formen. Einstellungen, die eine sorglose und freudige Stimmung in einem Raum scheinbar unzusammenhängender Informationen anzeigen. Gut gestaltete Formen mit Schwerpunkt auf Farbwerten, die nicht mit dem freundlichen modernistischen Ehrgeiz präsentiert werden, die spezifischen morphologischen Strukturen aufzudecken, sondern einfach darauf abzielen, in ihrer eigenen Traumwelt zu existieren.
Maria Papafili baut mit ihrer Malerei eine solche Welt auf und bietet sie großzügig den Protagonisten ihrer Kompositionen an, indem sie sie in einem geschickten und kreativen Spiel enthüllt, zitiert und neu definiert, als letzte Anstrengung, ihre Rolle in der modernen sozialen und natürlichen Umgebung zu nutzen. Die genauen Formen erschließen sich dem Betrachter zunächst als narrative Gegenüberstellungen eines staunenden Betrachters. Dabei präsentieren sie sich jedoch als paradoxe künstlerische Kompositionen, die ihnen sogar einen surrealen Aspekt verleihen. Schließlich erfüllen sie ihre Mission und hinterlegen ihren besonderen konzeptuellen und ideologischen Inhalt für jeden, der dringend ihre Welt suchen wird.
Der hauptsächlich anthropozentrische Künstler kreiert mit der Präsenz eines Modells, dessen Wahl bestimmten Regeln gehorcht und auf eine emotional-psychografische Annäherung an sich selbst und seine Umgebung abzielt. Der expressionistische Umgang mit Farbe, die Lehren der impressionistischen Bewegung, aber auch der Einfluss durch die Strömung des Neorealismus wirken katalytisch auf ihr Werk und prägen Kunstwerte auf soliden Fundamenten. Die Künstlerin arbeitet mit Öl- und Acrylfarben, oft zunächst mit einer Skizze, die sie mit dem Pinsel vollendet. Ebenso wirkt die dynamische Ablagerung von kalten und warmen Farben konfrontativ, ohne die notwendige Ausgewogenheit der Komposition zu gefährden. Die Texturen, friedlich, ohne größere Ausbrüche, unterstützen und verleihen allen eine besondere Ruhe und Harmonie.
Maria Papafili begann ihre künstlerische Karriere in der Malerei dynamisch und setzte ihre Präsenz auf dem Gebiet der Malerei durch, da sie eine reiche Welt zur Verfügung hatte, die sie mit einem bedeutenden technischen Wissen, starkem Willen, Disziplin und harter Arbeit auszudrücken weiß. Mit Lehrern an der Athener Kunsthochschule, Herrn Moralis und Herrn Mytaras, bin ich überzeugt, dass ein Lehrer ihrer Größe nicht mehr Garantien verlangen würde, um den Glauben an die Zukunft seines Schülers zu unterstützen. Ebenso die Fähigkeit der Künstlerin, mit ihren Bildern das zu erzeugen, was Max Ernst zur Erklärung der besonderen Darstellungsweise nannte „eine Annäherung an die Wahrheit, vergleichbar mit einem milden Erdbeben, das sanft die Möbel der Welt bewegt, ohne das wahre Wesen der Dinge zu verändern “, gibt der Arbeit eine besondere Bedeutung.
Johannes Papafigos,
Kunstkritiker Mitglied von AICA
................................
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Παιδικά πρόσωπα και μορφές, αναμεμειγμένες και ενσωματωμένες σε καταστάσεις που θυμίζουν μαγικούς κόσμους, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σύμβολα και φωτεινά σχήματα. Στάσεις που δηλώνουν μια ανέμελη και χαρούμενη διάθεσηνα χώρούύμενομμενικά ασύν & ώληροwirkungen. Φόρμες σωστά μελετημένες με έμφαση στις χρωματικές αξίες, οι οποίες απεικονίζονται όχι με την ευγενική μοντερνιστική φιλοδοξία να φανερώσουν τις ιδιαίτερες μορφικές τους δομές, αλλά με απώτερο στόχο απλά να υπάρξουν στο δικό τους ονειρικό κόσμο.
Ένα τέτοιο κόσμο χτίζει με τη ζωγραφική της η Μαρία Παπαφίλη και αυτόν προσφέρει απλόχερα στους πρωταγωνιστές των συνθέσεων της, αποκαλύπτοντας, παραθέτοντας και επαναπροσδιορίζοντάς τους σε μια έντεχνη και δημιουργική αναπαραγωγή, σαν μια ύστατη προσπάθεια αξιοποίησης του ρόλου τους, μέσα στο σύγχρονο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον . Οι συγκεκριμένες μορφές αποκαλύπτονται αρχικά στο θεατή σαν αφηγηματικές παραθέσεις ενός έκθαμβου παρατηρητή. Στη πορεία παρουσιάζονται όμως ως παράδοξες εικαστικές συνθέσεις, προσδίδοντας μάλιστα σε αυτές μια υφέρπουσα σουρεαλιστική χροιά. Τελικά εκπληρώνουν την αποστολή τους, καταθέτοντας το ιδιαίτερο νοηματικό και ιδεολογικό τους περιεχόμενο σε όποιον επιτακτικά αναζητήσει τον κόσμο τους.
Ούσα κυρίως ανθρωποκεντρική η καλλιτέχνιδα φιλοτεχνεί με τη παρουσία μοντέλου, η επιλογή του οποίου υπακούει σε συγκεκριμένους κανόνες και αποσκοπεί στη συναισθηματική- ψυχογραφική προσέγγιση του ιδίου αλλά και του περιβάλλοντος χώρου. Η εξπρεσιονιστική χρήση του χρώματος, τα διδάγματα του ιμπρεσιονιστικού κινήματος, αλλά και οι επιρροές από το ρεύμα του νεορεαλισμού επιδρούν καταλυτικά στο έργο της και διαμορφώνουν ζωγραφικές αξίες δομημένες σε στέρεες βάσεις. Δουλεύει τα λάδια αλλά και τα & ρρρυλιesseG, συχνά με προσχέδιο, ενώ με τη βοήήει π & iges iges ε & langes λνώνώνώώνώνώώ & iges ώ & iges, Παράλληλα η δυναμική εναπόθεση ψυχρών αλλά και θερμών χρωμάτων, λειτουργεί αντιπαραθετικά, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο την αναγκαία ισορροπία της σύνθεσης. Οι ματιέρες ήρεμες, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, υποβοηθούν και πρσ & δίδsetz α & iges iges iges iges iges iges iges iges iges iges iges iges σ & δ &;
Η Μαρία Παπαφίλη ξεκίνησε την πορεία της δυναμικά και επέβαλε την παρουσία της στο χώρο της ζωγραφικής, έχοντας σαν εφόδια ένα πλούσιο κόσμο που ξέρει να τον εκφράζει με μια αξιόλογη τεχνική γνώση, ισχυρή βούληση, πειθαρχία και εργατικότητα. Έχοντας δασκάλους στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας τον Μόραλη και τον Μυταρά, είμαι πεπεισμένος ότι ένας δάσκαλος του μεγέθους τους, δε θα ζητούσε περισσότερα εχέγγυα για να στηρίξει τη πίστη του στο μέλλον του μαθητή του. Παράλληλα η δυνατότητα της ζωγράφου να προκαλεί με τις εικόνες της αυτό που ο Max Ernst αποκάλεσε για να εξηγήσει τον ιδιαίτερο τρόπο απεικόνισης << μια προσέγγιση της αλήθειας, συγκρίσιμη με έναν ελαφρύ σεισμό που απαλά μετακινεί την επίπλωση του κόσμου, χωρίς να μεταβάλλει την αληθινή ουσία των πραγμάτων>>, δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο έργο της.
ΓιάννηςΚ. Παπαφίγκος
Κριτικός τέχνης- μέλος της AICA
.....................................
SAMMLUNG AUF DEN SPUREN DER AURA
KUNSTKRITIKER
Englisch
Im Zauber des Aussehens
Fesselnd sind in der Tat die Porträts, die die charismatische Künstlerin Maria Papafili mit Inspiration gemalt hat,
Leidenschaft und große Meisterschaft. Porträts – „Kreationen“, wie sie von ihrer eigenen Psyche diktiert werden – und daher
undurchlässig für jede Normierung - strahlt den Ballast ihrer Persönlichkeit aus; und das mit charismatisch
das Temperament jedes Modells auslösen und nicht einfach seine Morphologie.
Inspirierender und dynamischer Sender und Empfänger der Reize, die Papafilis Psyche voll ausschöpfen
reagiert, ist der ausdrucksstarke Blick der abgebildeten Figuren, der auch uns buchstäblich magnetisiert.
Ein charismatischer Ausgangspunkt sind dabei die Augen jeder Figur; Augen, die nicht nur das Äußere widerspiegeln
Stimulus, sondern auch das Innewohnende, Zeugnisse und inhärente Erfahrungen; Augen, die auf jeden Fall beschäftigen
nicht nur die Vision, sondern die gesamte Psyche des Betrachters wird so direkt wie möglich aktiviert
Kommunikation mit ihnen.
Augen, die möglichst viele Erfahrungen widerspiegeln; Augen, die viele Situationen erlebt haben
ohne sich den Schicksalsschlägen zu ergeben; Augen, die dich keineswegs gleichgültig überholen lassen; Augen
die in dich eindringen, um dir zu vermitteln: eine bedeutungsvolle und metaphysische, soweit er Aura ist
besorgt, nachricht.
Augen - Zeugnisse für viele frühere Lebenszyklen mit Ballast. Augen, die orchestriert sind
nach einer endlosen Vision von der hochbegabten Palette der Maler der erfinderisch ausgewählten Farben
die zu ihrem unerschöpflichen Charme beitragen.
Augen - <Spiegel> der Seele, in denen sie im Wesentlichen mit einzigartigen Tugenden entziffert wurden
Erfahrungen und Einstellungen eines Lebens Augen, die Sie noch lange begleiten, nachdem Sie aufgehört haben
sie vor dir; Augen, die jeden Moment bis in die Unebenheiten erleben, um effektiv zu kommunizieren
mit sogar dem weniger vertrauten Betrachter der Kunst; Augen, die Ihrer Seele und Ihrem Körper etwas Authentisches vermitteln
„Geist“, der nicht nur aus der Erde stammt, sondern aus ihrer metaphysischen Existenz; Augen, die sich darauf beziehen
und so viel wie möglich ausdrücken - das mysteriöse 3. Auge, direkt oder indirekt von der Antike unterworfen
Kulturen und ihre jeweilige Fiktion.
Augen, die im Laufe der Zeit den Aberglauben voll und ganz beweisen: Die Welt für jeden von uns gehört ihm
Auge. Und gerade weil das Auge in Papafilis Bildern Konzepte transzendiert: Schönheit, Licht, Welt,
Universum, Leben.
Begriffe, die sie nicht einfach – optisch – Papafili implizieren, sondern die im Gegenteil verpflanzen
tief in uns, sowohl psychologisch als auch spirituell. Eine harte Aufgabe jenseits ihres potentiellen Talents bestätigt sie
reiche innere Welt, besonders: ihre „metaphysische“ strukturelle Sensibilität; Sensibilität, dank der es gelingt,
neben einem besonders wichtigen Künstler, als begnadeter Eingriff in die greifbare Natur zu agieren
und in der „magnetischen“ Aura der Kosmogonie. Und gerade dies ist die Idee der Kosmogonie, die weitergibt
uns vor allem durch ihre zeitlosen Portraits; Porträts, die visuell so viel wie möglich erhalten haben
etwas Wesentliches aus der kosmogonischen Strahlung, um uns charismatisch ein zeitloses, existentielles zu übertragen
Botschaft.
Dora Iliopoulou-Rogan
Dr. Kunsthistoriker – Kunstkritiker
Officier des Arts et des Lettres (Frankreich)
.................................................... ........
Die Gesichtskosmographie
Maria Papafili, in dieser besonderen Einheit ihrer Arbeiten, die mit gemischten Materialien, Suchen und Spuren hergestellt werden,
vertieft und auswählt, Erinnerungen und Realitäten, Empfindungen und Eindrücke, die aus einer Vielzahl stammen
von Frauen. Mit ihrem sensiblen Blick identifiziert und unterstreicht die Malerin den Glanz, den Stolz und den Ruhm, den sie haben
emittieren, eine Reihe von Frauen und Müttern, die sich im Arm halten oder Kinder um sich haben. Frauen
und Kinder erinnern durch eine glückselige Atmosphäre mit allegorischen Blättern an die Sinne des Frühlings
und Blumen, die durstig sprießen aus Tausendundeiner Märchennacht und einem Saft
und unauslöschliche Magie.
In diesen sinnlichen Gemälden entwaffnen sie den Betrachter mit ihrer Unmittelbarkeit und Ehrlichkeit, ein Gruseliges
Lyrik, uneinnehmbar durch eine latente Erotik, erscheint positiv. Aus der Tiefe an die Oberfläche sind
offenbarte Aspekte und Formen, die Jahreszeiten und mentalen Stimmungen, Vibrationen und Rhythmen Substanz verleihen,
aus der weiblichen Kraft und Wärme, aus der Anziehungskraft und der Exotik des Zugänglichen
und zugleich das Ferne. Alltag trifft in diesen Werken auf Mythos und Imagination auf Realität,
in seinen vielfältigen Ausführungen und Abmessungen.
Mit besonderer Zuneigung und Zärtlichkeit verwendet Maria Papafilis Farbschichten, die entsetzliche,
beziehungslose Geschichten, die durch poetische Anmerkungen zu ihren Themen funktionieren. Durch ihre richtige Gestaltung und
Farbspiele kommen besonders interessante Kontrasttöne zum Vorschein. Außerdem die Terminologie
ergänzt die Syntax dieser Werke, die unerwartete Spannungen und abgestufte Blitze auszeichnet
oder Aussparungen, die reizvolle Paradoxien erzeugen.
Die Struktur in diesen Werken wird in einem tiefen und oberflächlichen Dialog benannt, der einen identifiziert
Koordinieren des anderen, mit einer Dichte oder antistatischen Verdünnung des Materials. Außerdem die Stratigraphie
der materiellen Ebenen ist so geformt, dass sie emotionale Feuchtigkeit überträgt, die unsere eigene zu löschen wünscht
Blick, während wir angesichts des Unerwarteten überrascht werden.
Die prächtigen und euphemistischen Formen von Maria Papafilis erscheinen durch ihre harmonischen Ausgewogenheiten,
überraschend entwaffnend. Und das liegt an der Art und Weise, wie unser Maler die Freude am Lebensende offenbart,
mit Liebe und Sinnlichkeit gelingt, uns die Moral und vor allem den kulturellen Reichtum zu vermitteln
von diesen Bildern durchdrungen, ihre universellen menschlichen Wahrheiten. Die Wahrheiten, die einen fröhlich und kontinuierlich prägen
erfrischte Kosmographie, die die Kraft und die Freude des Lebens umfasst.
Athene Schi
Kunsthistoriker & Kulturtheorie
..........................
Στη γητειά του βλέμματος
Σαγηνευτικά είναι, όντως, τα πορτραίτα που έχει με πνευση, πάθος και μπέη & iges ττ & iges α & iges iges iges iges ε & iges iges iges & iges iges iges μ & iges ρ & ativisches κıβles και,,
η χαρισματική καλλιτέχνιδα Μαρία Παπαφίλη. Πορτραίτα – „δημιουργίες“ καθώς υπαγορευμένα από
αυτόν καθαυτόν τον ψυχισμiesen της - και γι αυτό αδιάβροχα σε κβεε τυποίηση - ακτινούν το τέ & τ;
της προσωπικότητας της. Και αυτό, με χαρισματικiesen έναυσμα την ιδιοσυγκρασία του εκάστοτε μοντέλου
και όχι, απλά, τη μορφολογία του.
Ευρηματικός όσο και δυναμικός πομπός και δέκτης των ερεθισμ 9 των στα ποία ανταοκρίτττ &;
πλήρως ο ψυχισμatter της παπαφίλη στέκει το κατ εξοχήν εκφραστικό βλέμα των αεικονωμε & kg gnESsetzen όω & κμα των νsetz
μορφών που στην κυριολεξία, μαγνητίζει και το δικό μας. Χαρισματική αφετηρία αποτελούν, εδώ, τα
μάτια της κάθε μορφής. .
οι ενδογενείς, μαρτυρίες και τα εγγενή βιώματά της. Μάτια που, στην κάθε περίπτωση, επιστρατεύουν
όχι μ neόνο την όραση αλλλ ο & κληρο τον ψυχισμό του θεατή που ενεργοποοποποegen πdig & iges πι & & egr; ποο & Etgr. πι & & egr; π & egr; π & egr; π & tgr;;
άμεση επικοινωνία μαζί τους.
Μάτια που εκφράζουν μύριες όσες εμπειρίες και βιώματα. Μάτια που έχουν βιώσει πολλές καταστάσεις
δίχως να καμφθούν από τα χτυπήματα της μοίρας. Μάτια που σε καμία περίπτωση δεν σε αφήνουν να
τα προσπεράσεις αδιάφορα .μάτια που διεισδύουν μέσα σου για να σου μεταφέρουν: ένα ν & στόόόäd.
και μεταφυσικό σε πνοή μήνυμα.
. Μάτια που
μες από την ιδιαίτερα προικισμένη παλέτα
ευρηματικά επιλεγμένα χρώματα που ενισχύουν στο έπακρον την ανελgelaven στη γοητία τους.
Μάτια - καθρέπτες της ψυχής στα οποία έχουν αποκρυπτογραφηθεί με μοναδι ή ενάργεα & μgalronp
βιώματα και εμπειρίες. Μάτια που σε συντροφεύουν για πολύ καιρό αφότου πάψεις να τα έχεις
μπροστά σου. Μάτια που βιώνουν την κάθε στιγμή μέχρι τα μύχια για να επικοινΩ9 ήσουν ου & κ 9
ακόμη και με τον λιγότερο εξοικειωμένο με την τέχνη θεατή. Μάτια που σε κατακυριεύουν ψυχή τε και
σώματι για να σου μεταδώσουν ένα αυθεντικό “απόσταγμα” όχι μοναχά από τη γήιλη αλπα
τη μεταφυσική υπόστασή τους. Μάτια που αναφέρονται και εκφράζουν όσο είναι δυνατό -εικαστικά -
το μυστηριώδες 3οοοοοο μάτι, άμεσα ή έμμεσα υποβεβλημένο μες από τους αρχαίουςνολισμμούύ &υ κ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ &τα τ τ τ & Tal τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ τ & τ τ τ τ &τα &;
αντίστοιχες „μυθοπλασίες“.
Μάτια διαχρονικά που τεκμηριώνουν στο έπακρον το από & γ & ggr; α ότι: ο κόσμο ne & γι κ & καέέ μ μ μ α & α & α & α & α & α μας
είναι το „μάτι“ του. .
φως, κόσμος, σύμπαν, ζωή.
"
βαθιά μέσα μας, τόσο ψυχολογικά όσο και πνευματικά. Δύσκολο εγχείρημα που πέρα από το δυναμικό
της ταλέντο επαληθεύει τον πλούσιο εσωτερικό της κόσμο κυρίως δε τη;
της. Ευαισθησία χάρη στην οποία κατορθώνει πέρα και από ι & Dgr ;ιαίτερα σημαντική καπλιτέχνι & Dgr; να
λειτουργεί σαν προικισμένο "διάμεσον" ανάμεσα στην απτή φύση και στη ‘μαγνητι" αύρα κηα και στη "
κοσμογονίας. ,
μες από τα διαχρονικά πορτραίτα της. Πορτραίτα που έχουν „εισπράξει“ όσο είναι εικαστικά δυνατό,
κάτι το ουσιαστικό, από την ακτινοβολία της κοσμογονίας. για να μας μεταγγίσουν χαρισματικά ένα
διαχρονικό, υπαρξιακό μήνυμα.
Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν
Δρ. Ιστορικός της Τέχνης – Τεχνοκριτικός
Officier des Arts et des Lettres
..........................
H Κοσμογραφία του Προσώπου
Η μαρία παπαφίλη, στην ιδιαίτερη αυτή ενiesen τητα των έργων της, φιλοτεχνημένων μεικτάκ & κ 9,,
αναζητεί κι ινηλατεί, εμβαθύνει κι επιλέγει, μνήμες και πραγματιότττττwirkungen μνήμες & iges κι εντυπώώ & τ & igesisches ώ & τ & igesisches ώ & ώ &; κ & igesisches ώ & τ &; κ & malώώ & iges, μνήμεύ;
προερχόμενες από ένα πλήθος γυναικών. Με το ευαίσθητο βλέμμα της, η ζωγράφος εντοπίζει κι
αναδεικνύει την λάμψη, την υπερηβronetz
μητέρες, οι οποίες κρατούν στην αγκαλιά τους ή έχουν γύρω τους παιδιά. Γυναίκες και παιδιά, μέσα
απomat μια ευδαιμονική ατμό & αι &aren α, φέρνουν στον νου αισθήσεις της άοιξη & μ;
και ärm, που έχουν θαρρείς φυτρώσει κατά τις χίλιες και μια νύχτες των παραμυθιών καύας &seln ρεήighήήήapp.
και παράλληλα ανεξίτηλης μαγείας.
Στα αισθαντικά αυτά ζωγραφικά έργα, που αφοπλίζουν τον θεατή με την αμεσ ττ & τ &; ελικρίνίerg 21
τους, υποβλητικά εμφανίζεται ένας υφέρπων λυρισμatter, διαποτισμένος απerst έναν θοτα ενος απerst.
Απomat το βάθος προς την επιφronetz
και ψυχικές διαθέσεις, δονήσεις και ρυθμούς, προερχapp ε &vor α & achs την γυναικεν & και & γ & hgr; γ & ystgräiges γ & galatives π & γ & hgr; κ & ystiges,,
από την έλξη και τον εξωτισμό του προσεγγίσιμου και ταυτοχρόνως του μννι. Η καθημερινότητα
στα έργα αυτά συναντά τον μύθο και η φαντασία την πραγματικότητα, στις ποικίλεςέέέ & καanz
διαστάσεις της.
Με ι διαίτερη στοργή και τρυφερότητα, η μαρία παπαφίλη, χρησιμοποιεί στρώσεις χρωμ 9 ποgal;
μεταφράζουν θωπευτικά θαρρείς, άγραφες ιστορίες που λειτουργούν μέσα από ποιητιέέέτ & iges στα α & iges σ Hand av Handeln, στα ρ & ässes στα ρ & λεέέ;
θέματάτης. .. .
έρχονται στο προσκήνιο ιδιαίτερα ενδιαφγ Η υφολογία άλλωστε
συμπληρώνει νοηματικά τους συνειρμούς αυτών των έργων, στα ποία διακρίνενεaster
εντάσεις και διαβαθμιζόμενες λάμψεις ή υφέσΕ
Η δομή στα έργα αυτά, μετουσιώνεται σε έναν διάλογο βάθους κι επιφανείας, προσδιορίζοταα & appern η apper
μια συντεταγμένη την άλλη, με πυκνότητα ή αντιστικτική αραίωση του υλικού. Η στρωματογραφία
ärm λωστε των επιπέδων του λικού είναι έτσι διαμορφωμένη, ώστε να μεταδίδεonen συγι & iges ή ν ν &; yst & aggr;;
επιθυμώντας θαρρείς να ξεδιψron & το δικwor
μπροστά στο απροσδόκητο.
Οι ευφρόσυνες κι ευδαιμονικές μορφές της μαρίας παπαφίλη, εμφανίζονται μέσα αό τμ & igesregutzt & kgr; κβ & kgr; κές
τους ισορροπίες, αιφνιδιάζοντάς μας αφοπλιστικά. Κι αυτό έγκειται, στους τρόπους που η ζωγράφος
μας αποκαλύπτει την χαρά εντέλει της ζωής, κατορθώνοντας με στοργή κι αιαντιτττ &;
μεταδώσει τα ήθη και κυρίως τον πολιτισμι & kgr ;urt
τις πανανθρώπινές τους αλήθειες. Τις αλήθειες, που διαμορφώνουν μια χαρμόσυνη και συνεχώς
ανατροφοδούμενη κοσμογεωγραφία, η ο &ποία εμπερικλείει την δύναμη και την τύ & iges τναμ και την τη & iges ζής.
Αθηνά Σχινά
Ιστορικός Τέχνης & Θεωρίας του Πολιτισμού