Nemzetközi ügyfeleink kényelme érdekében ezt az oldalt részben automatikusan lefordítják angolról.
GYŰJTEMÉNY GYERMEKEK, JÁTÉKOK, ÁLMOK / Üdvözlettel
ART CRITIC
A megújulás genealógiája
Amikor a forma a festészet által újjászületve jelenik meg, akkor valami jó már történt a művészet tartalmában. És valahányszor egy ábrázolt arc egyenesen a napba néz, anélkül, hogy zavart vagy megégéstől félne, akkor az egész festészet a fény felé mozdul, hogy optimizmusba sodorja vele az élet beárnyékolt oldalát; és két dimenzióba helyezni azt, amit az ember elméje általában nem tud befogadni, a kicsiket a nagyokká, a jelentékteleneket a lényegivé emelve, az álmokat valósággá téve.
Maria Papaphilit természetes módon megtanították a „jó festői magatartás” kipróbált és bevált módszereire, de nem engedte, hogy művészetét abba az idő előtti elpazarlásba sodorják, amelyhez a konvencionálissághoz való ragaszkodás és a felismerhető, hosszú beágyazás. -lakott és ennek következtében kimerült tér determinisztikusan vezet. Alakjait eredetileg egy olyan történetből kirajzolódó részekként vetítették, amely belül fejlődött, ahol senki sem létezhetne egy másik, segítő vagy elvtárs, gyakran uralkodó és elnyomó támogatása nélkül, akár élő személyiség a házban, vagy egyszerűen ábrázolva hol kereten belül, hol tükörben, mint egy kép, vagyis a képen belül, a reneszánsz festészet mintájára. De nem maradhattak ott sokáig...
A külvilág türelmesen várt, több fényt, élénkebb színeket és erősebb érzelmeket biztosított, és lüktető valósággal provokálta a művészetet versengésbe. Papaphili figurái egymás után kikandikáltak az ablakon, az erkélyen, és onnan mennek tovább az udvarra, majd az utcára. Ki mertek menni, első sétájukra – magától értetődően a közelben és mindig megfigyelés alatt, de ezúttal a felügyelet egyre lazább volt, az egyének megszokták az autonómiát, fokozatosan leszoktak a fojtogató irányítás alól. zárt és konzervatív festészeti tájkép. És ahelyett, hogy megöregedtek és elsorvadtak, ki voltak téve a nagylelkű ismétlésnek és a modorikus elfajulásnak, új életre keltek, egyre fiatalabbak lettek, és kisgyerekek lettek. A festőnő az élet hűvös kora felé fordult, hogy a tiszta forrásvízben mossa ki az ecsetet.
És a rugók – mi más? – gyerekek. Ezek eleinte diszkréten, mint az absztrakció kiegészítő vonásai, majd gátlástalanul és tömegesen jelentek meg, hogy a kép hosszát és szélességét teljes mértékben uralják, minden képen egyet, kijelentve, hogy vállalják a narráció felelősségét. De vállalják világunk ábrázolásának kizárólagosságát is, hiszen olykor abszolút módon irányítják a vásznat, hajlamosak arra, hogy kiszorítsák azt, ami romboló funkcióval bírhat, máskor pedig csak egy képzeletbeli valóság tárgyai és emblémái veszik körül. . A szemlélő pedig arra szólít fel, hogy ezeket az alakokat ne az életerő puszta ábrázolásaként, egy ártatlan mosolyé vagy egy lefegyverző fintorként kezelje, hanem a művészet agresszív, ellenállóbb sejtjeiként, lényeiként és egy új jövő szimbólumaiként, noha ábrázolásként. , kétségtelenül bizakodóbb. Pontosan ezen a ponton hangzik el egy súlyos művészi kijelentés: eljött az ideje, hogy az ártatlanságot beoltsák a festészetbe. A festő most mesevárosokat, varázslatos játékvárosokat épít a gyerekek kizárólagos felügyelete alatt, sokszínű mintákkal és világító üzenetekkel elárasztva. Még a nap is kultusztárgy, ugyanabban a funkcionális kategóriában, ráadásul madárként, gránátalmaként, játékautóként... a táj egész festménye egy fékezhetetlen fehér mágia szabadságával lüktet és bontakozik ki, hajlamos. áttörni a vászon kereteit, mintha minden nézőt egy megváltó valóságba, álommikrokozmoszba vonnánk be, ahol nincs helye rémálmoknak, hogy az emberi lét ott tudjon menedéket találni, valahányszor úgy érzi, hogy fojtogatja. kétségek. És ehhez az úthoz van egy ösvény, amelyen magabiztosan követheti a Papaphili által hátrahagyott ecsetvonásokat.
Mindez nem valósulhatna meg meggyőző környezet nélkül, plasztikus kompetenciával és jól szervezett szakértelemmel. A festő a realizmus nyelvezetét úgy használja, hogy az alapvető portréfestészet részleteit szórakoztató, hangsúlyos hangsúlyokba tereli, súlyt kölcsönözve – különösen újabb alkotásaiban – a kompozíció középpontjának, magjának. Ettől kezdve periférikusan kiküszöböli a stílus szigorúságát, ellensúlyozásba sűrítve a kép egymást kiegészítő, a kompozíció felépítéséhez és a történet befejezéséhez szükséges vonásait. Így az olvasás játékká válik, a végéhez közeledve relaxációs mechanizmusokkal. Papaphili azt is bizonyítja, hogy képes a perspektíva megzavarására és a mise-en-scθne-t élénk színváltakozásokkal megvilágítani, kivételesen magas tónusokban tartva mind tárgyi, mind látványbeli teljesítményét.
Bízom a művészet jövőjében, amikor a fiatal művészek azt követik, ahová fiatalságuk vezet, vagy az idősebbek folyamatosan megújulnak, minden alkalommal újonnan bukkannak fel világunkba, ami az ő szemükben (ahogyan a miénkben lennie kell) kimeríthetetlen. új képeiben és jelentéseiben. Maria Papaphili festőnőnek megvolt a bátorsága, hogy maga mögött hagyja az akadémizmus szürke – más művészek számára biztonságos – árnyait, és továbblépjen a vakító fények és reménnyel teli színek felé.
Antonis Bouloutzas
Antonis Bouloutzas író. Kiadója volt az Eikastika és az ARTI International görög művészeti folyóiratoknak.
........................................
GÖRÖG
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Η Γενεαλογία μιας Ανανέωσης
Όταν η μορφή εμφανίζεται αναγεννημένη μέσα από τη ζωγραφική, τότε κάτι καλό έχει ήδη συμβεί στο περιεχόμενο της τέχνης. Και όποτε ένα πρόσωπο απεικονιζόμενο βλέπει κατάματα τον ήλιο δίχως αμηχανία ή φόβο μην καεί, τότε και η ζωγραφική ολόκληρη κινείται προς το φως, για να συμπαρασύρει στην αισιοδοξία τη σκιασμένη όψη της ζωής. Και να χωρέσει, στις δύο διαστάσεις της όσα συνήθως δεν χωρεί η διάνοια του ανθρώπου, αναβαθμίζοντας τα μικρά σε μεγάλα, τα ασήμαντα σε σπουδαία, κάνοντας τα όνειρα πραγματικότητες.
Η Μαρία Παπαφίλη διδάχτηκε, καθώς ήταν φυσικό, τους δοκιμασμένους τρόπους «καλής ζωγραφικής συμπεριφοράς», όμως δεν άφησε την τέχνη της να παρασυρθεί στον πρόωρο μαρασμό, προς τον οποίο νομοτελειακά οδηγούν η εμμονή στη συμβατικότητα και το βόλεμα σε έναν αναγνωρίσιμο, παλαιοκατοικημένο και κατά συνέπειαν εξαντλημένο χώρο. Οι φιγούρες της είχαν προβληθεί αρχικά ως προτασσόμενα μέρη μιας ιστορίας που εξελισσόταν στο εσωτερικό, όπου κανείς δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει χωρίς τη στήριξη κάποιου άλλου, παραστάτη ή συμπαραστάτη, συχνά δεσπότη και καταπιεστή, είτε αυτός ήταν μια φυσιογνωμία ζώσα του σπιτιού, είτε απλά εικονιζόμενος πότε σε κάδρο, πότε σε καθρέφτη, Δηλαδή σαν εικόνα μέσα στην εικόνα, κατά το πρότυπο της αναγναής ζμραής ζς ζς ζς ζς ζως ζή ζή ζτ xο τ X τς ζς ζς ζς ζραής ζς ζς ζ készülék. Όμως, δεν έμελλε να μείνουν για πολύ εκεί...
Ο έξω κόσμος περίμενε καρτερικά, προσφέροντας περισσότερο φως, ζωηρότερα χρώματα και πιο δυνατές συγκινήσεις, προκαλούσε την τέχνη σε αναμέτρηση με τη σφύζουσα πραγματικότητα. Μία μία οι φιγούρες της παπαφίλη ξεμύτιζαν στο παράθυρο, στον εξώστη, για νροσο ύ ύ ύ ύ ύ ύ ύ ύ λ λ tesztek. Τολμούσαν δηλαδή την έξοδο, τον πρώτο τους περίπατο, εννοείται κοντινό και πάντα επιτηρούμενες, τούτη τη φορά όμως η εποπτεία γινόταν πιο ελαστική, τα πρόσωπα εθίζονταν στην αυτονομία, αποκόβονταν προοδευτικά από τον ασφυκτικό έλεγχο του περίκλειστου και συντηρητικού ζωγραφικού τοπίου. Και αντί να ωριμάζουν και να μαραζώνουν, εκτεθειμένα στη βολική επανάληψη και τη μανιεριστική φθορά, αναζωογονούνταν, γίνονταν όλο και νεαρότερα, κατέληγαν μικρά παιδιά. Η ζωγράφος στρεφόταν προς τη δροσερή ηλικία της ζωής για να ξεπλύνει τον χρωστήρα της στατττθθθ θ ε π π π π π π π π π π π π__α πης σςς πθθ χ χ πραή r.
Και οι πηγές είναι -τι άλλο;- τα παιδιά. Που έκαναν την εμφάνιση τους πρώτα διακριτικά, ως παραπληρωματικά στοιχεία της αφήγησης, κι έπειτα απροσχημάτιστα και μαζικά, για να κυριαρχήσουν εντελώς στο μήκος και το πλάτος της εικόνας, ένα σε κάθε πίνακα, δηλώνοντας ότι αναλαμβάνουν την ευθύνη της αφήγησης. Αλλά και την αποκλειστικότητα της εκπροσώπησης του κόσμου μας, αφού άλλες φορές ελέγχουν με απόλυτο τρόπο τον καμβά, τείνοντας να εκτοπίσουν οτιδήποτε μπορεί να λειτουργήσει αποδομητικά, και άλλες φορές περιβάλλονται μονάχα από αντικείμενα και εμβλήματα μιας ιδεατής πραγματικότητας. Και ο θεατής καλείται να αντιμετωπίσει τούτα τα πρόσωπα, όχι σαν απλές αποτυπώσεις ζωντάνιας, άδολου χαμόγελου ή αφοπλιστικής γκριμάτσας, αλλά, σαν επιθετικά, ανθεκτικότερα στον οργανισμό της τέχνης, κύτταρα, υπάρξεις και σύμβολα ενός καινούργιου, έστω εικονογραφημένου, μέλλοντος, ασφαλώς πιο ελπιδοφόρου. Είναι ακριβώς το σημείο μιας βαρύνουσας καλλιτεχνικής δήλωσης: πως ήρθε ο καιρός να μπολιαστεί η ζωγραφική με αθωότητα.
Ήδη, η ζωγράφος χτίζει παραμυθουπόλεις, μαγικούς παιχνιδότοπους, υπό την αποκλειστική εποπτεία των παιδιών, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σχήματα, και φωτεινά μηνύματα. Ακόμα και ο ήλιος είναι λατρευτικό αντικείμενο, στην Ίδια χρηστική κατηγορία μάλιστα με ένα πουλί, ένα ρόδι, ένα αυτοκινητάκι... η τοπιογραφία ολόκληρη πάλλεται και ξεδιπλώνεται με την ελευθερία μιας ακατανίκητης λευκής μαγείας, τείνοντας να διασπάσει και το πλαίσιο του καμβά, σαν για να συμπεριλάβει κάθε παρατηρητή σε μια πραγματικότητα λυτρωτική, σε έναν ονειρικό μικρόκοσμο, όπου δεν έχουν χώρο οι εφιάλτες, άρα μπορεί να καταφεύγει εκεί η ανθρώπινη ύπαρξη όποτε νιώθει ότι πνίγεται από αμφιβολίες. Και για το ταξίδι αυτό υπάρχει μονοπάτι που μπορείς να το διαβείς, ακολουθώντας με ασφάλεια τις πινελιές που αφήνει πίσω της η Παπαφίλη.
Όλα τούτα δεν θα μπορούσαν να είναι αληθινά, χωρίς ένα περιβάλλον πειστικό, ποσιέ με πε πλ πλ πλ πλ πλ πα πγ π π πω π π π π π π π π π π π π π π π π π π π πωω ηω ηω ηα πω ηω ήαταταλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλ πστικό. Η ζωγράφος χρησιμοποιεί τη γλώσσα του ρεαλισμού, με τρόπο ο οποίος εκτρέπει τις λεπτομέρειες της βασικής προσωπογραφίας σε διασκεδαστικούς εμφατικούς τονισμούς, δίνοντας έμφάση -ιδιαίτερα στα πιο πρόσφατα έργα της- στο κέντρο της σύνθεσης, στον "πυρήνα, Από εκεί και πέρα, αναιρεί περιφερειακά την αυστηρότητα της γραφής, πυκνώνοντας σε αντίβαρο τα συμπληρωματικά στοιχεία του πίνακα, τα απαραίτητα για τη δομή της σύνδεσης και την ολοκλήρωση της ιστορίας. Έτσι, η ανάγνωση γίνεται ένα παιχνίδι, με μηχανισμούς χαλάρωσης όσο πλησιάζει προς το τέλος του. Η Παπαφίλη αποδεικνύει επίσης την ικανότητα της να ανατρέπει την προοπτική και να φωτίζει με ζωηρές χρωματικές εναλλαγές το σκηνικό, κρατώντας σε εξαιρετικά υψηλούς τόνους τόσο το θεματικό, όσο και το θεαματικό της επίτευγμα.
Αισθάνομαι ασφάλεια για το μέλλον της Τέχνης, όταν οι νέοι καλλιτέχνες δημιουργούν ακολουθώντας τη νεότητά τους, ή όταν οι παλαιότεροι εμφανίζονται διαρκώς ανανεωμένοι, κάθε φορά πρωτόβγαλτοι στον κόσμο μας, ο οποίος στα μάτια τους (θα έπρεπε και στα δικά μας) είναι ανεξάντλητος σε καινούργιες εικόνες και έννοιες. Η ζωγράφος Μαρία Παπαφίλη είχε την τόλμη να αφήσει πίσω της τις γκρίζες, για αρκετούς άλλους καλλιτέχνες ασφαλείς, σκιές του ακαδημαϊσμού και να περάσει στα εκτυφλωτικά φώτα και στα ελπιδοφόρα χρώματα.
Αντώνης Μπουλούτζας
Ο Αντώνης Μπουλούτζας είναι συγγραφέας. Υπήρξε εκδότης των περιοδικών «Εικαστικά» και «ARTI International».
........................
Üdvözlettel
Gyermekarcok és -formák, keveredve és varázslatos világokat idéző helyzetekbe ágyazva, színes szimbólumokkal és ragyogó formákkal elárasztva. Gondtalan és örömteli hangulatot jelző attitűdök a látszólag nem kapcsolódó információk terében. Jól megtervezett, a színértékeket hangsúlyozó formák, amelyeket nem azzal a kedves modernista ambícióval mutatnak be, hogy feltárják a sajátos morfológiai struktúrákat, hanem egyszerűen a saját álomvilágukban való létezést célozzák meg.
Maria Papafili egy ilyen világot épít festészetével, és nagylelkűen ajánlja fel kompozíciói főszereplőinek, ügyes és kreatív játékban tárja fel, idézi és újradefiniálja őket, utolsó próbálkozásként, hogy a modern társadalmi és természeti környezetben betöltött szerepüket kihasználja. A pontos formák kezdetben a megdöbbent szemlélő narratív szembeállításaként kerülnek a néző elé. Ennek során azonban paradox művészi kompozíciókként jelennek meg, akár szürreális vonatkozásban is megadják őket. Végre teljesítik küldetésüket, különleges fogalmi és ideológiai tartalmukat letétbe helyezik mindenki számára, aki sürgősen keresni fogja a világát.
A főként antropocentrikus művész egy modell jelenlétével alkot, amelynek kiválasztása sajátos szabályoknak engedelmeskedik, önmaga és környezete érzelmi-pszichográfiai megközelítésére irányul. Az expresszionista színhasználat, az impresszionista mozgalom tanulságai, de a neorealizmus áramlatának hatása is katalitikusan hat munkásságára és formálja a művészeti értékeit szilárd alapokon. A művésznő olaj- és akrilfestékekkel dolgozik, gyakran először vázlattal dolgozik, az erőfeszítést pedig ecsettel teszi teljessé. Hasonlóképpen, a hideg és meleg színek dinamikus lerakódása konfrontatív módon működik, anélkül, hogy a kompozíció szükséges egyensúlyát veszélyeztetné. A békés, nagyobb kitörések nélküli textúrák segítik és különleges nyugalmat és harmóniát kölcsönöznek mindenkinek.
Maria Papafili művészi pályafutását a festészetben kezdte dinamikusan, s a festészet területén kényszerítette ki jelenlétét, egy gazdag világot biztosítva, amelyet jelentős technikai tudással, erős akarattal, fegyelemmel és kemény munkával tud kifejezni. Az Athéni Képzőművészeti Iskola tanárai, Moralis úr és Mytaras úr, meggyőződésem, hogy egy akkora tanár nem kérne több garanciát, hogy alátámassza diákja jövőjébe vetett hitét. Hasonlóképpen a művész azon képessége, hogy képeivel készítsen, amit Max Ernst a sajátos megjelenítési mód magyarázatára hívott: „az igazság megközelítése, amely egy enyhe földrengéshez hasonlítható, amely finoman mozgatja meg a világ bútorait anélkül, hogy megváltoztatná a dolgok valódi lényegét. ”, különös jelentőséget tulajdonít a munkának.
Papafigos János,
Az AICA művészetkritikus tagja
................................
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Παιδικά πρόσωπα και μορφές, αναμεμειγμένες και ενσωματωμένες σε καταστάσεις που θυμίζουν μαγικούς κόσμους, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σύμβολα και φωτεινά σχήματα. Στάσεις που δηλώνουν μια ανέμελη και χαρούμενη διάθεση σ΄ένα χώρο φαινικά ασύνδετων πληροριών. Φόρμες σωστά μελετημένες με έμφαση στις χρωματικές αξίες, οι οποίες απεικονίζονται όχι με την ευγενική μοντερνιστική φιλοδοξία να φανερώσουν τις ιδιαίτερες μορφικές τους δομές, αλλά με απώτερο στόχο απλά να υπάρξουν στο δικό τους ονειρικό κόσμο.
Ένα τέτοιο κόσμο χτίζει με τη ζωγραφική της η Μαρία Παπαφίλη και αυτόν προσφέρει απλόχερα στους πρωταγωνιστές των συνθέσεων της, αποκαλύπτοντας, παραθέτοντας και επαναπροσδιορίζοντάς τους σε μια έντεχνη και δημιουργική αναπαραγωγή, σαν μια ύστατη προσπάθεια αξιοποίησης του ρόλου τους, μέσα στο σύγχρονο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον . Οι συγκεκριμένες μορφές αποκαλύπτονται αρχικά στο θεατή σαν αφηγηματικές παραθέσεις ενός έκθαμβου παρατηρητή. Στη πορεία παρουσιάζονται όμως ως παράδοξες εικαστικές συνθέσεις, προσδίδοντας μάλιστα σε αυτές μια υφέρπουσα σουρεαλιστική χροιά. Τελικά εκπληρώνουν την αποστολή τους, καταθέτοντας το ιδιαίτερο νοηματικό και ιδεολογικό τους περιεχόμενο σε όποιον επιτακτικά αναζητήσει τον κόσμο τους.
Ούσα κυρίως ανθρωποκεντρική η καλλιτέχνιδα φιλοτεχνεί με τη παρουσία μοντέλου, η επιλογή του οποίου υπακούει σε συγκεκριμένους κανόνες και αποσκοπεί στη συναισθηματική- ψυχογραφική προσέγγιση του ιδίου αλλά και του περιβάλλοντος χώρου. Η εξπρεσιονιστική χρήση του χρώματος, τα διδάγματα του ιμπρεσιονιστικού κινήματος, αλλά και οι επιρροές από το ρεύμα του νεορεαλισμού επιδρούν καταλυτικά στο έργο της και διαμορφώνουν ζωγραφικές αξίες δομημένες σε στέρεες βάσεις. Δουλεύει τα λάδια αλλά και τα ακρυλικά, συχνά με προσχέδιο, ενώ με τη βοήθεια πινέλου ολοκληρώνει τη προσπάθεια. Παράλληλα η δυναμική εναπόθεση ψυχρών αλλά και θερμών χρωμάτων, λειτουργεί αντιπαραθετικά, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο την αναγκαία ισορροπία της σύνθεσης. Οι ματιέρες ήρεμες, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, υποβοηθούν και προσδίδουν μια ιδιαίτερη ηρεμία και αρμονία στο σύνολο.
Η Μαρία Παπαφίλη ξεκίνησε την πορεία της δυναμικά και επέβαλε την παρουσία της στο χώρο της ζωγραφικής, έχοντας σαν εφόδια ένα πλούσιο κόσμο που ξέρει να τον εκφράζει με μια αξιόλογη τεχνική γνώση, ισχυρή βούληση, πειθαρχία και εργατικότητα. Έχοντας δασκάλους στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας τον Μόραλη και τον Μυταρά, είμαι πεπεισμένος ότι ένας δάσκαλος του μεγέθους τους, δε θα ζητούσε περισσότερα εχέγγυα για να στηρίξει τη πίστη του στο μέλλον του μαθητή του. Παράλληλα η δυνατότητα της ζωγράφου να προκαλεί με τις εικόνες της αυτό που ο Max Ernst αποκάλεσε για να εξηγήσει τον ιδιαίτερο τρόπο απεικόνισης << μια προσέγγιση της αλήθειας, συγκρίσιμη με έναν ελαφρύ σεισμό που απαλά μετακινεί την επίπλωση του κόσμου, χωρίς να μεταβάλλει την αληθινή ουσία των πραγμάτων>>, δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο έργο της.
Γιάννης Κ. Παπαφίγκος
Κριτικός τέχνης- μέλος της AICA
......................................
GYŰJTEMÉNY AZ AURA NYOMAKBAN
ART CRITIC
angol
A tekintet varázsában
Valójában lebilincselőek a Maria Papafili karizmatikus művésznő által ihletett portrék,
szenvedély és nagy mesterség. Portrék – saját pszichéje által diktált „alkotások” – és ezért
áthatolhatatlan bármilyen szabványosításban - sugározza személyiségének ballasztját; és ez karizmatikusan
az egyes modellek temperamentumát váltják ki, nem pedig egyszerűen a morfológiáját.
Inspiráló és dinamikus adója és vevője az ingereknek, amelyekhez Papafili pszichéje teljes mértékben
reagál az ábrázolt alakok kifejező megjelenése, amely szó szerint a miénket is magával ragadja.
Karizmatikus kiindulópont itt minden alak szeme; szemek, amelyek nem csak a külsőt tükrözik
inger, hanem a benne rejlő, tanúságtételek és belső tapasztalatok is; szemek, amelyek mindenesetre foglalkoztatnak
nem csak a látás, hanem a néző teljes pszichéje, amely a lehető legnagyobb mértékben aktiválódik egy direktben
kommunikáció velük.
A szemek a lehető legtöbb tapasztalatot tükrözik; szemek, amelyek sok helyzettel találkoztak
anélkül, hogy megadná magát a sors csapásainak; szemek, amelyek semmiképpen sem engedik, hogy közömbösen utolérje őket; szemek
amelyek beléd hatolnak, hogy átadják neked: értelmes és metafizikai, már amennyire az aurája van
érintett, üzenet.
Szemek – tanúskodók sok korábbi, ballaszttal használt élő ciklusról. Hangszerelt szemek
a festők rendkívül tehetséges, ötletesen kiválasztott színpalettájának végtelen víziója szerint
amelyek tovább növelik kimeríthetetlen varázsukat.
Szemek – a lélek <tükrei>, amelyekben lényegében egyedi erényekkel megfejtették őket
életre szóló tapasztalatok és attitűdök Szemek, amelyek még sokáig elkísérnek, miután abbahagytad
előtted; szemek, amelyek minden pillanatot megtapasztalnak egészen az ütésekig a hatékony kommunikáció érdekében
még a művészet kevésbé ismerős nézőjével is; szemek, amelyek hitelességet közvetítenek lelkednek és testednek
„szellem”, amely nemcsak a földből, hanem metafizikai létezésükből ered; szemek, amelyek utalnak
és a lehető legtöbbet kifejezni – a titokzatos 3. szemet, amelyet közvetlenül vagy közvetve ural az ősi
kultúrák és a hozzájuk tartozó fikciók.
Az idő múlásával szemek, amelyek a legteljesebb mértékben bizonyítják azt a babonát, hogy: a világ mindannyiunk számára az övé
szem. És éppen azért, mert a szem Papafili festményein túlmutat a fogalmakon: szépség, fény, világ,
univerzum, élet.
Fogalmak, amelyek nem jelentik őket egyszerűen - optikailag - Papafili, hanem amelyek éppen ellenkezőleg, transzplantáció
mélyen bennünk, pszichológiailag és lelkileg egyaránt. A potenciális tehetségét meghaladó nehéz feladat igazolja őt
gazdag belső világ, különösen: „metafizikai” texturális érzékenysége; érzékenység, aminek köszönhetően sikerül,
egy különösen fontos művész mellett tehetséges beavatkozóként a kézzelfogható természet közé
és a kozmogónia „mágneses” aurájában. És pontosan ez a kozmogónia eszméje az, ami közvetíti
minket mindenekelőtt időtlen portréin keresztül; portrék, amelyek vizuálisan a lehető legtöbbet kapták
valami lényeges a kozmogónia sugárzásból, hogy karizmatikusan átadjon nekünk egy időtlen, egzisztenciálist
üzenet.
Dora Iliopoulou-Rogan
Dr. művészettörténész – művészetkritikus
Officier des Arts et des Lettres (Franciaország)
.................................................. ........
Az arc kozmográfia
Maria Papafili, műveinek ebben a sajátos egységében, vegyes anyagokból, keresésekből és nyomokból készült,
elmélyít és válogat, sokaságból fakadnak emlékek és valóságok, érzések és benyomások
nőké. Érzékeny tekintetével a festő azonosítja és kiemeli a ragyogást, a büszkeséget és a dicsőséget
emit, nők és anyák sorozata, akik a karjukban tartják, vagy gyermekeik vannak körülöttük. Nők
a gyerekek pedig a boldog légkörben allegorikus lombokkal idézik fel a tavasz érzéseit
és virágok, amelyek szomjasan csíráznak a mesék ezeregy éjszakája és egy folyadék miatt
és kitörölhetetlen varázslat.
Ezeken az érzéki festményeken, amelyek közvetlenségükkel és őszinteségükkel lefegyverzik a nézőt, hátborzongató
a lappangó erotikával bevehetetlen líra pozitívan jelenik meg. A mélységtől a felszínig vannak
feltárt aspektusok és formák, amelyek tartalmat adnak az évszakoknak és mentális hangulatoknak, rezgéseknek és ritmusoknak,
a női erőből és melegségből, a megközelíthető vonzásából és egzotizmusából fakad
és egyben a távoli. A mindennapi élet ezekben a művekben találkozik a mítosszal és a képzelet a valósággal,
változatos változataiban és méreteiben.
Maria Papafilis különös szeretettel és gyengédséggel olyan színrétegeket használ, amelyek borzalmasan,
nem kapcsolódó történetek, amelyek a témáihoz kapcsolódó költői jegyzeteken keresztül működnek. Megfelelő kialakításuk révén és
színkölcsönhatások, különösen érdekes kontrasztos tónusok kerülnek elő. Ezen kívül a terminológia
kiegészíti e művek szintaxisát, amelyek megkülönböztetik a váratlan feszültségeket és fokozatos felvillanásokat
vagy bájos paradoxonokat teremtő mélyedések.
Ezekben a művekben a szerkezetet mélységi és felszíni párbeszéd határozza meg, egyet azonosítva
a másik koordinátája az anyag sűrűségével vagy antisztatikus hígításával. Sőt, a rétegtan
Az anyagi szintek olyan alakúak, hogy érzelmi nedvességet közvetítenek, a sajátunkat ki akarva oltani
tekintetét, miközben meglepetésünket keltjük a váratlan események előtt.
Maria Papafilis pompás és eufemisztikus formái harmonikus egyensúlyaik révén jelennek meg,
meglepően lefegyverzően. És ez abban rejlik, ahogyan festőnk felfedi az örömet az élet végén,
szeretettel és érzékiséggel kezelve az erkölcsöt és mindenekelőtt a kulturális gazdagságot
átáramlik ezek a képek, egyetemes emberi igazságaik. Azok az igazságok, amelyek örömtelit és folytonosan formálnak
felfrissült kozmográfia, amely magában foglalja az élet erejét és örömét.
Athéné Schina
Művészet- és kultúraelmélettörténész
........................
Στη γητειά του βλέμματος
Σαγηνευτικά είναι, όντως, τα πορτραίτα που έχει μει έμπνευση, πάθος και μεγάλη μαεστρία ζωαφσει, και μεγάλη μαεστρία ζωαφσει,
η χαρισματική καλλιτέχνιδα Μαρία Παπαφίλη. Πορτραίτα – „δημιουργίες” καθώς υπαγορευμένα από
αυτόν καθαυτόν τον ψυχισμό της - και γι αυτό αδιάβροχα σε κάθε τυποποπηση - ακν βλούν το τρμα
της προσωπικότητας της. Και αυτό, με χαρισματικό έναυσμα την ιδιοσυγκρασία
και όχι, απλά, τη μορφολογία του.
Ευρηματικός όσο και δυναμικός πομπός και δέκτης των ερεθισμάτων στα οποία ανταποκρίνεται
πλήρως ο ψυχισμός της παπαφίλη στέκει τ κατ εξοχήν εκφραστικό βλέμμα των απεικονιζόμενωνωνωνωνΩν
μορφών που στην κυριολεξία, μαγνητίζει και το δικαό μορφών που στην κυριολεξία Χαρισματική αφετηρία αποτελούν, εδώ, τα
μάτια της κάθε μορφής. Μάτια στα οποία καθρεφτίζεται όχι μλλΌνο το εκάστοξε
οι ενδογενείς, μαρτυρίες και τα εγγενή βιώματά της. Μάτια που, στην κάθε περίπτωση, επιστρατεύουν
όχι μόνο την όραση αλλά ολόκληρο τον ψυχισμό του θεατή που ενεργοποιείται σε μιαν γσο γίνεται ποποπud
άμεση επικοινωνία μαζί τους.
Μάτια που εκφράζουν μύριες όσες εμπειρίες και βιώμα. Μάτια που έχουν βιώσει πολλές καταστάσεις
δίχως να καμφθούν από τα χτυπήματα της μοίρας. Μάτια που σε καμία περίπτωση δεν σε αφήνουν να
τα προσπεράσεις αδιάφορα .μάτια που δισδύουν μέσα σου για να σου μεταφέρουν: ένα ουσιαστικό
και μεταφυσικό σε πνοή μήνυμα.
Μάτια- μαρτυρίες για πολλούς παλαιότερους μενυωωωυζ κύκλους Μάτια που
ενορχηστρώνονται σε ένα αέναο όραμα μες από την ιδιαίτερα προικισμένη παλέτα της μες από τα
ευρηματικά επιλεγμένα χρώματα που ενισχύύ στο έπακρον την ανεξάντλητη γοητεία τους.
Μάτια - καθρέπτες της ψυχής στα οποία έχουν αποκρττογραφηθεί μοναδική ενάργεια ουσιαστικά
βιώματα και εμπειρίες. Μάτια που σε συντροφεύουν για πολύ καιρό αφότου παάψε
μπροστά σου. Μάτια που βιώνουν την κάθε στιγμή μέχρι τα μύχια για να επικοινωνήσουν ουσιαστικά
ακόμη και με τον λιγότερο εξοικειωμένο με την τέχεηη Μάτια που σε κατακυριεύουν ψυχή τε και
σώματι για να σου μεταδώσουν ένα αυθεντικό “απόσταγμα” όχι μοναχά από τη γήινη αλά και από
τη μεταφυσική υπόστασή τους. Μάτια που αναφέρονται και εκφράζουν όσο είναι δυνααι δυναι
το μυστηριώδες 3ο μάτι, άμεσα ή έμμμεσα υποβεβλημένο μες από τους αρχαίους πολισμούς και τις τις τς το οο ος ος ος ος πς ους πους πς ους αο ους αίους πς ους αίους αίους αίους αοο ους -t
αντίστοιχες „μυθοπλασίες”.
Μάτια διαχρονικά που τεκμηριώνουν στο έπακρον το απόφθεγμα ότι: κ κόσμος για τον καθένα μας
είναι το „μάτι” του. Και, αυτό, ακριβώς, επειδή το μάτι υπερκαλύποτει μετα
φως, κόσμος, σύμπαν, ζωή.
Έννοιες που δεν τις υπαινίσσεται απλά - οπτικά - η Παπαφίλη αλλά που, αντίθετα, τις “μεταμοσχεύει”
βαθιά μέσα μας, τόσο ψυχολογικά όσο και πνευματικά. Δύσκολο εγχείρημα που πέρα από το δυναμικό
της ταλέντο επαληθεύει τον πλούσιο εσωτερικό της κόσμο, κυρίως δε τη „μεταφυσική” σε εφή ευαισθησίααααα τη τε μεταφυσική ”σε
της. Ευαισθησία χάρη στην οποία κατορθώνει πέρα και από ιδιαίτερα σημαντική καλλιτέχνιδα να
λειτουργεί σαν προικισμένο „διάμεσον” ανάμεσα στην απτή φύση και στη “μαγνητική” αύρα της
κοσμογονίας. Και αυτήν, ακριβώς, την ιδέα της κοσμογονίας είναι που μας αναμεταδίδει πάνω απ 'όλα
μες από τα διαχρονικά πορτραίτα της. Πορτραίτα που έχουν “εισπράξει” όσο είναι εικαστικν, δυτικά
κάτι το ουσιαστικό, από την ακτινοβολία της κοσμοίαο. για να μας μεταγγίσουν χαρισματικά ένα
διαχρονικό, υπαρξιακό μήνυμα.
Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν
Δρ. Ιστορικός της Τέχνης – Τεχνοκριτικός
Officier des Arts et des Lettres
..........................
H Κοσμογραφία του Προσώπου
Η μαρία παπαφίλη, στην ιδιαίτερη αυτή ενότητα των έργων της, φιλοτεχνωνων μεικτά υλικά,
αναζητεί κι ιχ ιχ ιχ ι εβαθύνει κι επιλέγει, μνήμες και πραγματικότητες, αισθήσεις κι εντυσεις,
προερχόμενες από ένα πλήθος γυναικών. Με το ευαίσθητο βλέμμα της, η ζωγράφος εντοπίζει κι
αναδεικνύει την λάμψη, την υπερηφάνεια και το μεγαλείο που εκπέμπουν, μια σειρά από γυνκες καια καια καια καια καια καια καια καια καια καια καια καια καια καιαι καια καια καια καιαι κπέ μια σειρά από γυκ καιαι καια κπέ μια σειρά από γυκαι και
A Γυναίκες και παιδιά, μέσα
από μια ευδαιμονική ατμόσφαιρα, φέρνουν στον νου αισθήσεις της άνοιξης, με αληγορικά φυugώματ ματατ ώώματατ άνη
και άνθη, που έχουν θαρείς φυτρώσει κατά τις χίλιες και μια νύχτες των παραμυθιών και μιας ρευσής των παρν
και παράλληλα ανεξίτηλης μαγείας.
Στα αισθαντικά αυτά ζωγραφικά έργα, που αφοπλίζου τον θεατή με την αμεσότητα και την ειλικρίνειάά
τους, υποβλητικά εμφανίζεται ένας υφέρπων λυρισμός, διαποτισμένος από έναν λανθάντα ερωτισμό.
Από το βάθος προς την επιφάνεια αποκαλύπτονται όψεις και μορφές που δίνουν υπόσταση σε εποχέ 100
και ψυχικές διαθέσεις, Δονήσεις και ρυθμούς, προvesόμενους από τη γνναικεία δύναμη και θαλπωρή,
από την έλξη και τον εξωτισμό του προσεγγίσιμουτρτυτρ καν Η καθημερινότητα
στα έργα αυτά συναντά τον μύθο και η φαντασία την πραγματικότητα, στις ποικίλες εκδοχές και τις ττα
διαστάσεις της.
Με ιδιαίτερη στοργή και τρυφερότητα, η μαρία παπαφίλη, χρησιμοποιεί στρώσεις χρωμάτων, που
μεταφράζουν θωπευτικά θαρείς, άγραφες ιστορίες που λειτουργούν μέσα από πο ποιητικές νότε 100, στατα
θέματά της. Μέσα από τις κατάληλες μάλιστα σχεδιαστικές τους και χρωματικές αλληλεπενέργειες,
έρχονται στο προσκήνιο ιδιαίτερα ενδιαφέρουσετ ακεττττττανιο ιδιαίτερα Η υφολογία άλλωστε
συμπληρώνει νοηματικά τους συνειρμούς αυτών των έργων, στα οποία διακρίνει κανείς απρόσμενες ς οακρίνει κακρίνει κακρίνει κακρίνει κακρίνει
εντάσεις και διαβαθμιζόμενες λάμψεις ή υφέσεις που δημιουργούν γοητευτικά παράδοξα.
Η δομή στα έργα αυτά, μετουσιώνεται σε έναν διάλογο βάθους κι επιφανείας, προσδιορίζονταο η η η η η εας
μια συντεταγμένη την άλλη, με πυκνότητα ή ανυιστικατιστικα Η στρωματογραφία
άλλωστε των επιπέδων του υλικού είναι έτσι διαμορφωμένη, ώστε να μεταδίδίδίδίδίδίδεδεδεδεδε συγκινησιακή υγρασία,
επιθυμώντας θαρρείς να ξεδιψάσει το δικό μας βλέμα, κεντρίζοντας παράληλα την έκπληξή μα 100
μπροστά στο απροσδόκητο.
Ο ευφρόσυνες κι ευδαιμονικές μορφές της μαρίας παπαφίλη, εμφανίζονται μέσα από τις αρμονικές értékek
τους ισορροπίες, αιφνιδιάζοντάς μας αφοπλιστικά. Κι αυτό έγκειται, στους τρόπους που η ζωγράφος
μας αποκαλύπτει την χαρά εντέλει της ζωής, κατορθώνοντας με στοργή κι αισθαντικότητα, να μας
μεταδώσει τα ήθη και κυρίως τον πολισμικό πλούτο που μεταγίζουν αυτές ο ε ικορφές της,
τις πανανθρώπινές τους αλήθειες. Τις αλήθειες, που διαμορφώνουν μια χαρμόσυνη και συη και συν
ανατροφοδοτοτμενη κοσμογεωγραφία, η οποία εμπερικλει την Δύναμη και την ευφροσύνη της ζωής.
Αθηνά Σχινά
Ιστορικός Τέχνης & Θεωρίας του Πολιτισμού