Για τη διευκόλυνση των διεθνών πελατών μας, αυτός ο ιστότοπος μεταφράζεται εν μέρει αυτόματα από τα αγγλικά.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΦΙΛΗ
Εικαστική Παρουσίαση και Κριτικοί
ΣΥΛΛΟΓΗ ΠΑΙΔΙΑ, ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ, ΟΝΕΙΡΑ / ΜΕ ΧΑΙΡΕΣ
ART CRITIC
Η γενεαλογία μιας ανανέωσης
Όταν η μορφή εμφανίζεται αναγεννημένη μέσα από τη ζωγραφική, τότε κάτι καλό έχει ήδη συμβεί στο περιεχόμενο της τέχνης. Και κάθε φορά που ένα πρόσωπο που απεικονίζεται κοιτάζει τον ήλιο κατευθείαν στα μάτια χωρίς αμηχανία ή φόβο ότι θα καεί, τότε ολόκληρη η ζωγραφική κινείται προς το φως, για να παρασύρει μαζί του στην αισιοδοξία την επισκιασμένη πτυχή της ζωής. και να χωρέσει σε δύο διαστάσεις αυτό που κανονικά δεν μπορεί να περιέχει το μυαλό του ανθρώπου, ανυψώνοντας το μικρό σε μεγάλο, το ασήμαντο σε ουσιαστικό, κάνοντας τα όνειρα πραγματικότητα.
Η Μαρία Παπαφίλη διδάχθηκε, όπως ήταν φυσικό, τους δοκιμασμένους τρόπους «καλής ζωγραφικής συμπεριφοράς», αλλά δεν άφησε την τέχνη της να παρασυρθεί σε εκείνη την πρόωρη σπατάλη στην οποία η επιμονή στη συμβατικότητα και η φωλιά σε μια αναγνωρίσιμη, μακρά -κατοικημένος και, κατά συνέπεια, εξαντλημένος χώρος ντετερμινιστικά οδηγούν. Οι φιγούρες της αρχικά προβλήθηκαν ως μέρη που προβλήθηκαν από μια ιστορία που εξελισσόταν μέσα της, όπου κανείς δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την υποστήριξη ενός άλλου, ενός βοηθού ή ενός συντρόφου, συχνά άρχοντα και καταπιεστή, είτε αυτή η φιγούρα ήταν μια ζωντανή προσωπικότητα στο σπίτι. ή απλώς απεικονίζεται άλλοτε μέσα σε κάδρο, άλλοτε σε καθρέφτη, σαν εικόνα, δηλαδή μέσα στην εικόνα, στο πρότυπο της αναγεννησιακής ζωγραφικής. Αλλά δεν έπρεπε να μείνουν εκεί για πολύ…
Ο έξω κόσμος περίμενε υπομονετικά, παρέχοντας περισσότερο φως, πιο ζωντανά χρώματα και πιο δυνατά συναισθήματα, και προκάλεσε την τέχνη σε έναν διαγωνισμό με μια παλλόμενη πραγματικότητα. Μία-μία, οι φιγούρες της Παπαφίλη κοίταξαν στο παράθυρο, στο μπαλκόνι και πήγαιναν από εκεί στην αυλή και μετά στο δρόμο. Τόλμησαν να βγουν έξω, για την πρώτη τους βόλτα – κοντά, εννοείται, και πάντα υπό επιτήρηση, αλλά αυτή τη φορά η επίβλεψη γινόταν πιο χαλαρή, τα άτομα είχαν συνηθίσει στην αυτονομία, απογαλακτίστηκαν σταδιακά από τον ασφυκτικό έλεγχο των περίκλειστο και συντηρητικό τοπίο της ζωγραφικής. Και αντί να ωριμάσουν και να χαθούν, να εκτεθούν στη γενναιόδωρη επανάληψη και τον εκφυλισμό του μανιερισμού, αναζωογονήθηκαν, έγιναν ολοένα νεότεροι και κατέληξαν σαν μικρά παιδιά. Η ζωγράφος στράφηκε προς τη δροσερή εποχή της ζωής, για να ξεπλύνει το πινέλο της στα καθαρά νερά της πηγής.
Και τα ελατήρια είναι - τι άλλο; – παιδιά. Αυτοί έκαναν την εμφάνισή τους διακριτικά στην αρχή, σαν συμπληρωματικά χαρακτηριστικά αφαίρεσης, και στη συνέχεια ασύστολα και μαζικά, να κυριαρχήσουν πλήρως στο μήκος και το πλάτος της εικόνας, ένα σε κάθε εικόνα, δηλώνοντας ότι αναλαμβάνουν την ευθύνη της αφήγησης. Αναλαμβάνουν όμως και την αποκλειστικότητα της αναπαράστασης του κόσμου μας, αφού άλλοτε ελέγχουν τον καμβά με απόλυτο τρόπο, με την τάση να μετατοπίζουν οτιδήποτε μπορεί να έχει καταστροφική λειτουργία και άλλοτε περιβάλλονται μόνο από αντικείμενα και εμβλήματα μιας νοητής πραγματικότητας. . Και ο θεατής καλείται να αντιμετωπίσει αυτές τις φιγούρες όχι ως απλές αναπαραστάσεις ζωντάνιας, ενός αθώου χαμόγελου ή μιας αφοπλιστικής γκριμάτσας, αλλά ως επιθετικά, πιο ανθεκτικά κύτταρα στον οργανισμό της τέχνης, όντα και σύμβολα ενός νέου μέλλοντος, έστω και ως απεικόνιση , αναμφίβολα πιο ελπιδοφόρο. Είναι ακριβώς το σημείο στο οποίο γίνεται μια βαρυσήμαντη καλλιτεχνική δήλωση: ότι ήρθε η ώρα να μπολιαστεί η αθωότητα στη ζωγραφική. Τώρα, ο ζωγράφος χτίζει παραμυθοπόλεις, μαγικές πόλεις παιχνιδιού, υπό την αποκλειστική επίβλεψη παιδιών, πλημμυρισμένες από πολύχρωμα μοτίβα και φωτεινά μηνύματα. Ακόμα και ο ήλιος είναι ένα λατρευτικό αντικείμενο, στην ίδια λειτουργική κατηγορία, εξάλλου, σαν πουλί, ρόδι, αυτοκίνητο παιχνιδάκι ... όλος ο πίνακας του τοπίου πάλλεται και ξεδιπλώνεται με την ελευθερία μιας αδάμαστης λευκής μαγείας, με τάση να ξεπεράσει το πλαίσιο του καμβά, σαν να συμπεριλάβει κάθε θεατή σε μια λυτρωτική πραγματικότητα, σε έναν ονειρικό μικρόκοσμο, όπου δεν υπάρχει χώρος για εφιάλτες, ώστε η ανθρώπινη ύπαρξη να καταφύγει εκεί όποτε νιώθει ότι την καταπνίγει αμφιβολίες. Και για αυτό το ταξίδι υπάρχει ένα μονοπάτι που μπορείτε να ακολουθήσετε, ακολουθώντας με σιγουριά τις πινελιές που αφήνει πίσω της η Παπαφίλη.
Τίποτα από αυτά δεν θα μπορούσε να ισχύει χωρίς ένα πειστικό περιβάλλον, παρουσιαζόμενο με πλαστική ικανότητα και καλά οργανωμένη τεχνογνωσία. Η ζωγράφος χρησιμοποιεί τη γλώσσα του ρεαλισμού, με τρόπο που εκτρέπει τις λεπτομέρειες της βασικής προσωπογραφίας σε ψυχαγωγικούς, εμφατικούς τονισμούς, δίνοντας βάρος –ιδιαίτερα στα πιο πρόσφατα έργα της– στο κέντρο της σύνθεσης, τον πυρήνα. Από εκείνο το σημείο και μετά, εξαλείφει περιφερειακά τη λιτότητα του ύφους, συμπυκνώνοντας σε αντίβαρο τα συμπληρωματικά χαρακτηριστικά της εικόνας, εκείνα που είναι απαραίτητα για τη δομή της σύνθεσης και την ολοκλήρωση της ιστορίας. Έτσι το διάβασμα γίνεται παιχνίδι, με μηχανισμούς χαλάρωσης καθώς πλησιάζει στο τέλος του. Η Παπαφίλη αποδεικνύει επίσης την ικανότητά της να διαταράσσει την προοπτική και να φωτίζει τη mise-en-scθne με ζωηρές εναλλαγές χρωμάτων, διατηρώντας σε εξαιρετικά υψηλούς τόνους το επίτευγμά της τόσο θεματικά όσο και θεαματικά.
Αισθάνομαι εμπιστοσύνη για το μέλλον της τέχνης όταν νέοι καλλιτέχνες δημιουργούν ακόλουθους εκεί που οδηγεί η νιότη τους, ή οι μεγαλύτεροι φαίνεται να ανανεώνονται διαρκώς, που αναδύονται κάθε φορά στον κόσμο μας, που στα μάτια τους (όπως θα έπρεπε να είναι στα δικά μας) είναι ανεξάντλητος στις νέες του εικόνες και έννοιες. Η ζωγράφος Μαρία Παπαφίλη είχε το τόλμημα να αφήσει πίσω της τις γκρίζες –για άλλους καλλιτέχνες ασφαλείς– σκιές του ακαδημαϊσμού και να προχωρήσει σε εκτυφλωτικά φώτα και χρώματα γεμάτα ελπίδα.
Αντώνης Μπουλούτζας
Ο Αντώνης Μπουλούτζας είναι συγγραφέας. Υπήρξε εκδότης των ελληνικών περιοδικών τέχνης Eikastika και ARTI International.
................................................
ΕΛΛΗΝΙΚΑ
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Η Γενεαλογία μιας Ανανέωσης
Όταν η μορφή εμφανίζεται αναγεννημένη μέσα από τη ζωγραφική, τότε κάτι καλό έχει συμβεί στο περιεχόμενο της τέχνης. Και όποτε ένα πρόσωπο απεικονίζεται βλέπει κατάματα τον ήλιο δίχως αμηχανία ή φόβο μην καεί, τότε και η ζωγραφική ολόκληρη κινείται προς το φως, για να συμπαρασύρει στην αισιοδοξία τη σκιασμένη όψη της ζωής. Και να χωρέσει, στις δύο διαστάσεις της όσα συνήθως δεν χωρεί η διάνοια του ανθρώπου, αναβαθμίζοντας τα μικρά σε μεγάλα, τα ασήμαντα σε σπουδαία, κάνοντας τα όνειρα πραγματικές.
Η Μαρία Παπαφίλη διδάχτηκε, καθώς ήταν φυσικό, τους δοκιμασμένους τρόπους «καλής ζωγραφικής συμπεριφοράς», όμως δεν άφησε την τέχνη της να παρασυρθεί στον πρόωρο μαρασμό, προς τον οποίο νομοτελειακά οδηγούν η εμμονή στη συμβατικότητα και το βόλεμα σε έναν αναγνωρίσιμο, παλαιοκατοικημένο και κατά συνέπεια. εξαντλημένο χώρο. Οι φιγούρες της είχαν προβληθεί αρχικά ως προτασσόμενα μέρη μιας ιστορίας που εξελισσόταν στο εσωτερικό, όπου κανείς δεν είναι δυνατόν να υπάρχει χωρίς τη στήριξη κάποιου άλλου, παραστάτη ή συμπαραστάτη, συχνά δεσπότη και καταπιεστή, είτε αυτός μια φυσιογνωμία της ζωής του σπιτιού, είτε απλά εικονιζόμενος πότε σε κάδρο, ποτέ σε καθρέφτη, δηλαδή σαν εικόνα μέσα στην εικόνα, κατά το πρότυπο της αναγεννησιακής ζωγραφικής. Όμως, δεν έμελλε να μείνουν για πολύ εκεί...
Ο έξω κόσμος περίμενε καρτερικά, προσφέροντας περισσότερο φως, ζωηρότερα χρώματα και πιο δυνατές συγκινήσεις, προκαλούσε την τέχνη σε αναμέτρηση με τη σφύζουσα πραγματικότητα. Μία οι φιγούρες της Παπαφίλη ξεμύτιζαν στο παράθυρο, στον εξώστη, για να περάσουν από εκεί στον αυλόγυρο και ύστερα στον δρόμο. Τολμούσαν δηλαδή την έξοδο, τον πρώτο τους περίπατο, εννοείται κοντινό και πάντα επιτηρούμενες, τούτη τη φορά όμως η εποπτεία γινόταν πιο ελαστική, τα πρόσωπα εθίζονταν στην αυτονομία, αποκόπτονταν προοδευτικά από τον ασφυκτικό έλεγχο του περιβάλλοντος και συντηρητικού ζωγραφικού τοπίου. Και αντί να ωριμάζουν και να μαραζώνουν, εκτεθειμένα στη βολική επανάληψη και τη μανιεριστική φθορά, αναζωογονούνταν, γίνονταν όλο και νεαρότερα, κατέληγαν μικρά παιδιά. Ο ζωγράφος στρεφόταν προς τη δροσερή ηλικία της ζωής για να ξεπλύνει τον χρωστήρα της στα πεντακάθαρα νερά πηγών.
Και οι πηγές είναι -τι άλλο;- τα παιδιά. Που έκανε την εμφάνιση τους πρώτα διακριτικά, ως παραπληρωματικά στοιχεία της αφήγησης, και έπειτα απροσχημάτιστα και μαζικά, για να κυριαρχήσουν εντελώς στο μήκος και το πλάτος της εικόνας, ένα σε κάθε πίνακα, δηλώνοντας ότι αναλαμβάνουν την ευθύνη της αφήγησης. Αλλά και την αποκλειστικότητα της εκπροσώπησης του κόσμου μας, αφού άλλες φορές ελέγχουν με απόλυτο τρόπο τον καμβά, τείνοντας να εκτοπίσουν οτιδήποτε μπορεί να λειτουργήσει αποδομητικά, και άλλες φορές περιβάλλονται μονάχα από αντικείμενα και εμβλήματα μιας ιδέας πραγματικότητας. Και ο θεατής καλείται να αντιμετωπίσει τα πρόσωπα, σαν απλές αποτυπώσεις ζωντάνιας, άδολου χαμόγελου ή αφοπλιστικής γκριμάτσας, αλλά, σαν επιθετικά, ανθεκτικότερα στον οργανισμό της τέχνης, κύτταρα, υπάρχουν και σύμβολα ενός καινούργιου, έστω εικονογραφημένου, μέλλοντος, ασφαλώς πιο ελπιδοφόρου. Είναι ακριβώς το σημείο μιας βαρύνουσας καλλιτεχνικής δήλωσης: Όπως ήρθε ο καιρός να μπολιαστεί η ζωγραφική με αθωότητα.
Ήδη, η ζωγράφος χτίζει παραμυθουπόλεις, μαγικούς παιχνιδότοπους, υπό την αποκλειστική εποπτεία των παιδιών, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σχήματα, και φωτεινά μηνύματα. Ακόμα και ο ήλιος είναι λατρευτικό αντικείμενο, στην Ίδια χρηστική κατηγορία μάλιστα με ένα πουλί, ένα ρόδι, ένα αυτοκινητάκι... η τοπιογραφία ολόκληρη παντρεύεται και ξεδιπλώνεται με την ελευθερία μιας ακατανίκητης λευκής μαγείας, τείνοντας να διασπάσει και το πλαίσιο του καμβά, σαν για να συμπεριλάβει κάθε παρατηρητή σε μια πραγματικότητα λυτρωτική, σε έναν ονειρικό μικρόκοσμο, όπου δεν έχουν χώρο οι εφιάλτες, άρα μπορεί να καταφεύγει εκεί η ανθρώπινη ύπαρξη όποτε νιώθει ότι πνίγεται από αμφιβολίες. Και για το ταξίδι αυτό υπάρχει μονοπάτι που μπορεί να το διαβείς, ακολουθώντας με ασφάλεια τις πινελιές που αφήνει πίσω της η Παπαφίλη.
Όλα τούτα δεν θα μπορούσαν να είναι αληθινά, χωρίς ένα περιβάλλον πειστικό, παρουσιασμένο με πλαστική αρτιότητα και καλά οργανωμένη επιτήδευση. Ο ζωγράφος έχει τη γλώσσα του ρεαλισμού, με τον τρόπο ο οποίος εκτρέπει τις λεπτομέρειες της βασικής προσωπογραφίας σε διασκεδαστικούς εμφατικούς τονισμούς, δίνοντας έμφαση -ιδιαίτερα στα πιο πρόσφατα έργα της- στο κέντρο της σύνθεσης, στην «πυρήνα, Από εκεί και πέρα, αναιρεί περιφερειακά την Έτσι, η ανάγνωση γίνεται ένα παιχνίδι, με μηχανισμούς χαλάρωσης όσο πλησιάζει προς το τέλος του. της να ανατρέπει την προοπτική και να φωτίζει με ζωηρές χρωματικές εναλλαγές το σκηνικό, κρατώντας σε εξαιρετικά υψηλούς τόνους τόσο το θεματικό, όσο και το θεαματικό της επίτευγμα.
Αισθάνομαι ασφάλεια για το μέλλον της Τέχνης, όταν οι νέοι καλλιτέχνες έχουν ακολουθήσει τη νεότητά τους, ή όταν οι παλαιότεροι παρουσιάζονται διαρκώς ανανεωμένοι, κάθε φορά πρωτόβγαλτοι στον κόσμο μας, ο οποίος στα μάτια τους (θα έπρεπε και στα δικά μας) είναι ανεξάντλητος σε καινούργιες εικόνες και έννοιες. Η ζωγράφος Μαρία Παπαφίλη είχε την τόλμη να αφήσει πίσω της τις γκρίζες, για αρκετούς άλλους καλλιτέχνες ασφαλείς, σκιές του ακαδημαϊσμού και να περάσει στα εκτυφλωτικά φώτα και στα ελπιδοφόρα χρώματα.
Αντώνης Μπουλούτζας
Ο Αντώνης Μπουλούτζας είναι συγγραφέας. Υπήρξε εκδότης των περιοδικών «Εικαστικά» και «ARTI International».
............................
Χαιρετισμοί
Παιδικά πρόσωπα και μορφές, ανακατεμένα και ενσωματωμένα σε καταστάσεις που θυμίζουν κόσμους μαγικούς, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σύμβολα και φωτεινά σχήματα. Στάσεις που υποδηλώνουν ανέμελη και χαρούμενη διάθεση, σε έναν χώρο φαινομενικά άσχετων πληροφοριών. Φόρμες καλοσχεδιασμένες, με έμφαση στις χρωματικές αξίες, οι οποίες παρουσιάζονται όχι με την ευγενική μοντερνιστική φιλοδοξία να αποκαλύψουν τις συγκεκριμένες μορφολογικές δομές, αλλά απλώς με στόχο την ύπαρξη στον δικό τους ονειρικό κόσμο.
Η Μαρία Παπαφίλη χτίζει με τη ζωγραφική της έναν τέτοιο κόσμο και τον προσφέρει απλόχερα στους πρωταγωνιστές των συνθέσεων της, αποκαλύπτοντάς τες, παραθέτοντας και επαναπροσδιορίζοντάς τις σε ένα δεξιοτεχνικό και δημιουργικό έργο, ως ύστατη προσπάθεια αξιοποίησης του ρόλου τους στο σύγχρονο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον. Οι ακριβείς μορφές αποκαλύπτονται αρχικά στον θεατή ως αφηγηματικές αντιπαραθέσεις ενός έκπληκτου παρατηρητή. Στην πορεία, όμως, παρουσιάζονται ως παράδοξες καλλιτεχνικές συνθέσεις, δίνοντάς τις έστω και σε μια σουρεαλιστική όψη. Επιτέλους εκπληρώνουν την αποστολή τους, καταθέτοντας το ιδιαίτερο εννοιολογικό και ιδεολογικό τους περιεχόμενο σε όποιον θα αναζητήσει επειγόντως τον κόσμο τους.
Όντας κυρίως ανθρωποκεντρικός, ο καλλιτέχνης δημιουργεί με την παρουσία ενός μοντέλου, η επιλογή του οποίου υπακούει σε συγκεκριμένους κανόνες και στοχεύει στη συναισθηματική-ψυχογραφική προσέγγιση του εαυτού του και του περιβάλλοντός του. Η εξπρεσιονιστική χρήση του χρώματος, τα διδάγματα του ιμπρεσιονιστικού κινήματος, αλλά και η επιρροή από το ρεύμα του νεορεαλισμού έχουν καταλυτική επίδραση στο έργο της και διαμορφώνουν τις καλλιτεχνικές αξίες _-d04a07d83239-9d σε γερές βάσεις. Η καλλιτέχνις δουλεύει με λάδια και ακρυλικά χρώματα, δουλεύοντας συχνά πρώτα με βύθισμα και ολοκληρώνει την προσπάθεια χρησιμοποιώντας πινέλο. Αντίστοιχα, η δυναμική εναπόθεση ψυχρών και ζεστών χρωμάτων, λειτουργεί συγκρουσιακά, χωρίς να διακυβεύεται η απαραίτητη ισορροπία της σύνθεσης. Οι υφές, ειρηνικές, χωρίς μεγάλες εστίες, βοηθούν και προσδίδουν μια ιδιαίτερη ηρεμία και αρμονία σε όλους.
Η Μαρία Παπαφίλη ξεκίνησε δυναμικά την καλλιτεχνική της πορεία στη ζωγραφική και επέβαλε την παρουσία της στο χώρο της ζωγραφικής, έχοντας ως εφόδια έναν πλούσιο κόσμο που ξέρει να εκφράζει, με σημαντικές τεχνικές γνώσεις, ισχυρή θέληση, πειθαρχία και εργατικότητα. Έχοντας καθηγητές στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, τον κ. Μόραλη και τον κ. Μυταρά, είμαι πεπεισμένος ότι ένας δάσκαλος του μεγέθους τους δεν θα ζητούσε περισσότερα εχέγγυα για να στηρίξει την πίστη στο μέλλον του μαθητή του. Ομοίως, η ικανότητα της καλλιτέχνιδας να παράγει με τις εικόνες της, αυτό που κάλεσε ο Max Ernst για να εξηγήσει τη συγκεκριμένη λειτουργία προβολής «μια προσέγγιση στην αλήθεια, συγκρίσιμη με έναν ήπιο σεισμό που κινεί απαλά τα έπιπλα του κόσμου, χωρίς να αλλάζει την αληθινή ουσία των πραγμάτων », δίνει ιδιαίτερη σημασία στο έργο.
Γιάννης Παπαφίγκος,
Κριτικός τέχνης μέλος του AICA
................................
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Παιδικά πρόσωπα και μορφές, αναμεμειγμένες και ενσωματωμένες σε καταστάσεις που θυμίζουν μαγικούς κόσμους, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σύμβολα και φωτεινά σχήματα. Στάσεις που δηλώνουν μια ανέμελη και χαρούμενη διάθεση σ'ένα χώρο φαινομενικά ασύνδετων πληροφοριών. Φόρμες σωστά μελετημένες με έμφαση στις χρωματικές αξίες, οι απεικονίσεις δεν απεικονίζονται με την ευγενική μοντερνιστική φιλοδοξία να φανερώσουν τις ιδιαίτερες μορφικές τους δομές, αλλά με έναν άλλο στόχο απλά να υπάρξουν στο δικό τους ονειρικό κόσμο.
Ένα τέτοιο κόσμο χτίζει με τη ζωγραφική της η Μαρία Παπαφίλη και προσφέρει απλόχερα στους πρωταγωνιστές των συνθέσεων της, αποκαλύπτοντας, παραθέτοντας και επαναπροσδιορίζοντας τους σε μια έντεχνη και δημιουργική αναπαραγωγή, σαν μια ύστατη προσπάθεια αξιοποίησης του ρόλου τους, μέσα στο σύγχρονο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον. . Οι συγκεκριμένες μορφές αποκαλύπτονται αρχικά στο θεατή σαν αφηγηματικές παραθέσεις ενός έκθαμβου παρατηρητή. Στη πορεία παρουσιάζονται όμως ως παράδοξες εικαστικές συνθέσεις, προσδίδοντας μάλιστα σε αυτές μια υφέρπουσα σουρεαλιστική χροιά. Τελικά εκπληρώνουν την αποστολή τους, καταθέτοντας το ιδιαίτερο νοηματικό και ιδεολογικό τους περιεχόμενο σε όποιον επιτακτικά αναζητήσει τον κόσμο τους.
Ούσα κυρίως ανθρωποκεντρική η καλλιτέχνιδα φιλοτεχνεί με την παρουσία του μοντέλου, η επιλογή του οποίου υπακούει σε συγκεκριμένους κανόνες και αποσκοπεί στη συναισθηματική- ψυχογραφική προσέγγιση του ιδίου αλλά και του περιβάλλοντος χώρου. Η εξπρεσιονιστική χρήση του χρώματος, τα διδάγματα του ιμπρεσιονιστικού κινήματος, αλλά και οι επιρροές από το ρεύμα του νεορεαλισμού επιδρούν καταλυτικά στο έργο της και διαμορφώνουν ζωγραφικές αξίες δομημένες σε στέρεες βάσεις. Δουλεύει τα λάδια αλλά και τα ακρυλικά, συχνά με προσχέδιο, ενώ με τη βοήθεια πινέλου ολοκληρώνει την προσπάθεια. Παράλληλα η δυναμική εναπόθεση ψυχών αλλά και θερμών χρωμάτων, λειτουργεί αντιπαραθετικά, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο την απαραίτητη ισορροπία της σύνθεσης. Οι ματιέρες ήρεμες, χωρίς ιδιαίτερες εξηγήσεις, υποβοηθούν και προσδίδουν μια ιδιαίτερη ηρεμία και αρμονία στο σύνολο.
Η Μαρία Παπαφίλη ξεκίνησε την πορεία της δυναμικά και επέβαλε την παρουσία της στο χώρο της ζωγραφικής, έχοντας σαν εφόδια έναν πλούσιο κόσμο που ξέρει να τον εκφράζει με μια αξιόλογη τεχνική γνώση, ισχυρή βούληση, πειθαρχία και εργατικότητα. Έχοντας δασκάλους στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας τον Μόραλη και τον Μυταρά, είμαι πεπεισμένος ότι ένας δάσκαλος του μεγέθους τους, δε θα ζητούσε περισσότερα εχέγγυα για να στηρίξει την πίστη του στο μέλλον του μαθητή του. Παράλληλα η δυνατότητα της ζωγράφου να προκαλεί με τις εικόνες της που ο Max Ernst αποκάλεσε για να εξηγήσει τον ιδιαίτερο τρόπο απεικόνισης << μια προσέγγιση της αλήθειας, συγκρίσιμη με έναν ελαφρύ σεισμό που απαλά μετακινείται την επίπλωση του κόσμου, χωρίς να μεταβάλλει την αληθινή ουσία των πραγμάτων>>, δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο έργο της.
Γιάννης Κ. Παπαφίγκος
Κριτικός τέχνης- μέλος της AICA
.....................................
ΣΥΛΛΟΓΗ ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΗΣ ΑΥΡΑΣ
ART CRITIC
Αγγλικά
Στη μαγεία του βλέμματος
Σαγηνευτικά είναι, μάλιστα, τα πορτρέτα που φιλοτέχνησε η χαρισματική καλλιτέχνις Μαρία Παπαφίλη, με έμπνευση,
πάθος και μεγάλη μαεστρία. Πορτρέτα - «δημιουργίες» όπως υπαγορεύονται από τον ίδιο της τον ψυχισμό - και επομένως
αδιαπέραστη σε οποιαδήποτε τυποποίηση - εκπέμπει το έρμα της προσωπικότητάς της. και αυτό, με χαρισματικό
πυροδοτούν την ιδιοσυγκρασία κάθε μοντέλου, και όχι, απλώς, τη μορφολογία του.
Εμπνευσμένος και δυναμικός πομπός και δέκτης των ερεθισμάτων στα οποία πλήρως ο ψυχισμός της Παπαφίλη
απαντά η εκφραστική ματιά των εικονιζόμενων μορφών που κυριολεκτικά μαγνητίζει και τη δική μας.
Ένα χαρισματικό σημείο εκκίνησης εδώ είναι τα μάτια κάθε φιγούρας. μάτια που αντανακλούν όχι μόνο το εξωτερικό
ερέθισμα αλλά και τα εγγενή, μαρτυρίες και εγγενείς εμπειρίες. μάτια που, σε κάθε περίπτωση, απασχολούν
όχι μόνο το όραμα αλλά ολόκληρος ο ψυχισμός του θεατή που ενεργοποιείται όσο το δυνατόν περισσότερο σε ένα άμεσο
επικοινωνία μαζί τους.
Μάτια που αντανακλούν όσο το δυνατόν περισσότερες εμπειρίες. μάτια που έχουν αντιμετωπίσει πολλές καταστάσεις
χωρίς να παραδοθούμε στα χτυπήματα της μοίρας. μάτια που σε καμία περίπτωση δεν σε αφήνουν να τα προσπεράσεις αδιάφορα. μάτια
που διεισδύουν μέσα σου για να σου μεταδώσουν: μια ουσιαστική και μεταφυσική, όσο είναι η αύρα του
ανησυχία, μήνυμα.
Μάτια - μαρτυρίες για πολλούς προηγούμενους κύκλους live που χρησιμοποιήθηκαν με ballast. Μάτια που είναι ενορχηστρωμένα
σύμφωνα με ένα ατελείωτο όραμα από την εξαιρετικά προικισμένη παλέτα των ζωγράφων με τα επινοητικά επιλεγμένα χρώματα
που προσθέτουν στην ανεξάντλητη γοητεία τους.
Μάτια - <καθρέφτες> της ψυχής στα οποία έχουν αποκρυπτογραφηθεί με μοναδικές αρετές, ουσιαστικά
εμπειρίες και στάσεις ζωής Μάτια που σε συνοδεύουν για πολύ καιρό αφού σταματήσεις να έχεις
τους μπροστά σου? μάτια που βιώνουν κάθε στιγμή μέχρι τα χτυπήματα για να επικοινωνούν αποτελεσματικά
ακόμα και με τον λιγότερο οικείο θεατή της τέχνης. μάτια που μεταδίδουν στην ψυχή και στο σώμα σου ένα αυθεντικό
«πνεύμα» που προέρχεται όχι μόνο από τη γη αλλά από τη μεταφυσική τους ύπαρξη. μάτια που παραπέμπουν σε
και εκφράζουν όσο το δυνατόν περισσότερο - το μυστηριώδες 3ο μάτι, άμεσα ή έμμεσα υποταγμένο από αρχαία
πολιτισμών και της αντίστοιχης μυθοπλασίας τους.
Μάτια διαχρονικά που αποδεικνύουν στον μέγιστο βαθμό τη δεισιδαιμονία ότι: ο κόσμος για τον καθένα μας είναι δικός του
μάτι. Και, ακριβώς επειδή το μάτι στους πίνακες της Παπαφίλη ξεπερνά τις έννοιες: ομορφιά, φως, κόσμος,
σύμπαν, ζωή.
Έννοιες που δεν τις υπονοούν απλά – οπτικά – Παπαφίλη αλλά που, αντίθετα, μεταμοσχεύουν
βαθιά μέσα μας, τόσο ψυχολογικά όσο και πνευματικά. Ένα δύσκολο έργο πέρα από το δυναμικό της ταλέντο την επαληθεύει
πλούσιος εσωτερικός κόσμος, ιδιαίτερα: η «μεταφυσική» ευαισθησία της στην υφή. ευαισθησία, χάρη στην οποία πετυχαίνει,
εκτός από έναν ιδιαίτερα σημαντικό καλλιτέχνη, να λειτουργήσει ως προικισμένος ανάμειξη μεταξύ της απτής φύσης
και στη «μαγνητική» αύρα της κοσμογονίας. Και αυτή, ακριβώς, η Ιδέα της κοσμογονίας είναι που αναμεταδίδει
εμείς πάνω απ' όλα μέσα από τα διαχρονικά της πορτρέτα. πορτραίτα που έχουν λάβει όσο το δυνατόν περισσότερα οπτικά
κάτι ουσιαστικό από την κοσμογονική ακτινοβολία για να μας μεταφέρει χαρισματικά ένα διαχρονικό, υπαρξιακό
μήνυμα.
Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν
Δρ. Ιστορικός Τέχνης – Κριτικός Τέχνης
Officier des Arts et des Lettres (Γαλλία)
................................................ .........
Η κοσμογραφία προσώπου
Η Μαρία Παπαφίλη, σε αυτή την ιδιαίτερη ενότητα των έργων της, φιλοτεχνημένα με ανάμεικτα υλικά, αναζητά και ίχνη,
εμβαθύνει και επιλέγει, μνήμες και πραγματικότητες, αισθήσεις και εντυπώσεις που προέρχονται από ένα πλήθος
των γυναικών. Με την ευαίσθητη ματιά της, η ζωγράφος εντοπίζει και αναδεικνύει τη λάμψη, την περηφάνια και τη δόξα που έχουν
εκπέμπουν, μια σειρά από γυναίκες και μητέρες που κρατούν στην αγκαλιά τους ή έχουν παιδιά γύρω τους. γυναίκες
και τα παιδιά, μέσα από μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, φέρνουν στο νου τις αισθήσεις της Άνοιξης, με αλληγορικό φύλλωμα
και λουλούδια, που διψούν να φυτρώνουν πάνω από τις χίλιες και μία νύχτες των παραμυθιών και ένα ρευστό
και ανεξίτηλη μαγεία.
Σε αυτούς τους αισθησιακούς πίνακες, αφοπλίζοντας τον θεατή με την αμεσότητα και την ειλικρίνειά τους, ένα ανατριχιαστικό
Ο λυρισμός, απόρθητος από έναν λανθάνοντα ερωτισμό, εμφανίζεται θετικά. Από το βάθος μέχρι την επιφάνεια είναι
αποκαλυμμένες όψεις και μορφές που δίνουν υπόσταση σε εποχές και ψυχικές διαθέσεις, δονήσεις και ρυθμούς,
που προέρχεται από τη γυναικεία δύναμη και ζεστασιά, από την έλξη και τον εξωτισμό του προσεγγίσιμου
και ταυτόχρονα το μακρινό. Η καθημερινότητα σε αυτά τα έργα συναντά τον μύθο και τη φαντασία την πραγματικότητα,
στις ποικίλες εκδόσεις και διαστάσεις του.
Με ιδιαίτερη στοργή και τρυφερότητα, η Μαρία Παπαφίλη, χρησιμοποιεί στρώματα χρωμάτων που μεταφράζονται φρικτά,
ασύνδετες ιστορίες που λειτουργούν μέσα από ποιητικές νότες στα θέματά της. Μέσω του κατάλληλου σχεδιασμού τους και
χρωματικές αλληλεπιδράσεις, ιδιαίτερα ενδιαφέροντες τόνοι αντίθεσης έρχονται στο φως. Επιπλέον, η ορολογία
συμπληρώνει τη σύνταξη αυτών των έργων, που διακρίνουν απροσδόκητες εντάσεις και διαβαθμισμένες λάμψεις
ή εσοχές που δημιουργούν γοητευτικά παράδοξα.
Η δομή σε αυτά τα έργα εκφράζεται σε έναν διάλογο βάθους και επιφάνειας, που τον προσδιορίζει
συντεταγμένη του άλλου, με πυκνότητα ή αντιστατική αραίωση του υλικού. Επιπλέον, η στρωματογραφία
των υλικών επιπέδων είναι τόσο διαμορφωμένο που μεταδίδει συναισθηματική υγρασία, επιθυμώντας να σβήσουμε τη δική μας
βλέμμα, ενώ πυροδοτεί την έκπληξή μας μπροστά στο απροσδόκητο.
Οι υπέροχες και ευφημιστικές μορφές της Μαρίας Παπαφίλη εμφανίζονται μέσα από τις αρμονικές τους ισορροπίες.
παραδόξως αφοπλιστικά. Και αυτό έγκειται στους τρόπους με τους οποίους ο ζωγράφος μας αποκαλύπτει τη χαρά στο τέλος της ζωής,
καταφέρνοντας με στοργή και αισθησιασμό, να μας μεταδώσει τα ήθη και κυρίως τον πολιτιστικό πλούτο
μεταγγίζονται από αυτές τις εικόνες, τις οικουμενικές ανθρώπινες αλήθειες τους. Οι αλήθειες που διαμορφώνουν ένα χαρούμενο και συνεχώς
ανανεωμένη κοσμογραφία, που περιλαμβάνει τη δύναμη και την ευχαρίστηση της ζωής.
Αθηνά Σχινά
Ιστορικός Τέχνης & Θεωρίας Πολιτισμού
............................
Στη γητειά του βλέμματος
Σαγηνευτικά είναι, όντως, τα πορτραίτα που έχει με έμπνευση, πάθος και μεγάλη μαεστρία ζωγραφίσει,
η χαρισματική καλλιτέχνηδα Μαρία Παπαφίλη. Πορτραίτα – “δημιουργίες” καθώς υπαγορευμένα από
αυτόν καθαυτόν τον ψυχισμό της - και γι' αυτό αδιάβροχα σε κάθε τυποποίηση - ακτινοβολούν το έρμα
της προσωπικότητας της. Και αυτό, με χαρισματικό έναυσμα την ιδιοσυγκρασία του εκάστοτε μοντέλου
και όχι, απλά, τη μορφολογία του.
Ευρηματικός όσο και δυναμικός πομπός και δέκτης των ερεθισμάτων στα οποία ανταποκρίνεται
ο πλήρως ψυχισμός της Παπαφίλη στέκει το κατ εξοχήν εκφραστικό βλέμμα των απεικονιζόμενων
μορφών που στην κυριολεξία, μαγνητίζει και το δικό μας. Χαρισματική αφετηρία αποτελούν, εδώ, τα
μάτια της κάθε μορφής. Μάτια στα οποία καθρεφτίζεται όχι μόνο το εκάστοτε εξωτερικό ερέθισμα αλλά και
οι ενδογενείς, μαρτυρίες και τα εγγενή βιώματα της. Μάτια που, σε κάθε περίπτωση, επιστρατεύουν
όχι μόνο την όραση αλλά ολόκληρο τον ψυχισμό του θεατή που παίζει σε μιαν όσο γίνεται πιο
άμεση επικοινωνία μαζί τους.
Μάτια που εκφράζουν μύριες όσες εμπειρίες και βιώματα. Μάτια που έχουν βιώσει πολλές καταστάσεις
δίχως να καμφθούν από τα χτυπήματα της μοίρας. Μάτια που σε καμία περίπτωση δεν αφήνουν να
τα προσπεράσεις αδιάφορα .Μάτια που διεισδύουν μέσα σου για να σου μεταφέρουν: ένα ουσιαστικό.
και μεταφυσικό σε πνοή μήνυμα.
Μάτια- μαρτυρίες για πολλούς παλαιότερους κύκλους ζωής, χρισμένους με έρμα. Μάτια που
ενορχηστρώνονται σε ένα αέναο όραμα μες από την ιδιαίτερα προικισμένη παλέτα της μες από τα
ευρηματικά επιλεγμένα χρώματα που ενισχύουν στο έπακρον την ανεξάντλητη γοητεία τους.
Μάτια - καθρέπτες της ψυχής στα οποία έχουν αποκρυπτογραφηθεί με μοναδική ενάργεια ουσιαστικά
βιώματα και εμπειρίες. Μάτια που σε συντροφεύουν για πολύ καιρό αφότου πάψεις να τα έχεις
μπροστά σου. Μάτια που βιώνουν την κάθε στιγμή μέχρι τα μύχια για να επικοινωνήσουν ουσιαστικά
ακόμη και με τον λιγότερο εξοικειωμένο με την τέχνη θεατή. Μάτια που σε κατακυριεύουν ψυχή τε και
σώματι για να σου μεταδώσουν ένα αυθεντικό “απόσταγμα” όχι μοναχά από τη γήινη αλλά και από
τη μεταφυσική υπόστασή τους. Μάτια που αναφέρονται και εκφράζουν όσο είναι δυνατό - εικαστικά -
το μυστηριώδες 3ο μάτι, άμεσα ή έμμεσα υποβεβλημένο μες από τους αρχαίους πολιτισμούς και τις
αντίστοιχες “μυθοπλασίες”.
Μάτια διαχρονικά που τεκμηριώνουν στο έπακρον το απόφθεγμα ότι: ο κόσμος για τον καθένα μας
είναι το “μάτι” του. Και, αυτό, ακριβώς, επειδή το μάτι υπερκαλύπτει μεταφορικά τις έννοιες: ομορφιά,
φως, κόσμος, σύμπαν, ζωή.
Έννοιες που δεν τις υπαινίσσεται απλά - οπτικά - η Παπαφίλη αλλά που, αντίθετα, τις “μεταμοσχεύει”
βαθιά μέσα μας, τόσο ψυχολογικά όσο και πνευματικά. Δύσκολο εγχείρημα που πέρα από το δυναμικό
της ταλέντο επαληθεύει το πλούσιο εσωτερικό του κόσμου, κυρίως δε τη “μεταφυσική” σε υφή ευαισθησία
της. Ευαισθησία χάρη στην οποία κατορθώνει πέρα και από ιδιαίτερα σημαντική καλλιτέχνη να
λειτουργεί σαν προικισμένο «διάμεσον» ανάμεσα στην απτή φύση και στη «μαγνητική» αύρα της
κοσμογονίας. Και αυτήν, ακριβώς, την Ιδέα της κοσμογονίας είναι που μας αναμεταδίδει πάνω απ' όλα
μες από τα διαχρονικά πορτραίτα της. Πορτραίτα που έχουν “εισπράξει” όσο είναι εικαστικά δυνατό,
κάτι το ουσιαστικό, από την ακτινοβολία της κοσμογονίας. για να μας μεταγγίσουν χαρισματικά ένα
διαχρονικό, υπαρξιακό μήνυμα.
Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν
Δρ. Ιστορικός της Τέχνης – Τεχνοκριτικός
Officier des Arts et des Lettres
................................
H Κοσμογραφία του Προσώπου
Η Μαρία Παπαφίλη, στην ιδιαίτερη αυτή ενότητα των έργων της, φιλοτεχνημένων μεικτά υλικά,
αναζητεί κι ιχνηλατεί, εμβαθύνει κι επιλέγει, μνήμες και πραγματικότητες, αισθήσεις κι εντυπώσεις,
προερχόμενες από ένα πλήθος γυναικών. Με το ευαίσθητο βλέμμα της, η ζωγράφος εντοπίζει κι
αναδεικνύει την λάμψη, την υπερηφάνεια και το μεγαλείο που εκπέμπουν, μια σειρά από γυναίκες και
μητέρες, οι κρατούν στην αγκαλιά τους ή έχουν γύρω τους παιδιά. Γυναίκες και παιδιά, μέσα
από μια ευδαιμονική ατμόσφαιρα, φέρνουν στους νου αισθήσεις της Άνοιξης, με αλληγορικά φυλλώματα
και άνθη, που έχουν θαρρείς φυτρώσει κατά τις χίλιες και μια νύχτα των παραμυθιών και μιας ρευστής.
και παράλληλα ανεξίτηλης μαγείας.
Στα αισθαντικά αυτά ζωγραφικά έργα, που αφοπλίζουν τον θεατή με την αμεσότητα και την ειλικρίνεια
τους, υποβλητικά εμφανίζεται ένας υφέρπων ουρισμός, διαποτισμένος από έναν λανθάνοντα ερωτισμό.
Από το βάθος προς την επιφάνεια αποκαλύπτονται όψεις και μορφές που δίνουν υπόσταση σε εποχές
και ψυχικές διαθέσεις, δονήσεις και ρυθμούς, προερχόμενους από τη γυναικεία δύναμη και θαλπωρή,
από την έλξη και τον εξωτισμό του προσεγγίσιμου και ταυτοχρόνως του μακρινού. Η καθημερινότητα
στα έργα αυτά συναντά τον μύθο και η φαντασία την πραγματικότητα, στις ποικίλες εκδοχές και τις
διαστάσεις της.
Με ιδιαίτερη στοργή και τρυφερότητα, η Μαρία Παπαφίλη, σημαντικές στρώσεις χρωμάτων, που
μεταφράζουν θωπευτικά θαρρείς, άγραφες ιστορίες που λειτουργούν μέσα από ποιητικές νότες, στα
θέματά της. Μέσα από τις κατάλληλες μάλιστα σχεδιαστικές τους και χρωματικές αλληλεπιδράσεις,
έρχονται στο προσκήνιο ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες αντιθετικές τονικότητες. Η υφολογία άλλωστε
συμπληρώνει νοηματικά τους συνειρμούς αυτών των έργων, στα οποία διακρίνει κανείς απρόσμενες
εντάσεις και διαβαθμισμένες λάμψεις ή υφέσεις που προκαλούν γοητευτικά παράδοξα.
Η δομή στα έργα αυτά, μετουσιώνεται σε έναν διάλογο βάθους κι επιφανείας, προσδιορίζοντας η
μια συντεταγμένη την άλλη, με πυκνότητα ή αντιστικτική αραίωση του υλικού. Η στρωματογραφία
φυσικά επιπέδων του υλικού είναι έτσι διαμορφωμένη, ώστε να μεταδίδει συγκινησιακή υγρασία, έτσι
επιθυμώντας θαρρείς να ξεδιψάσει το δικό μας βλέμμα, κεντρίζοντας παράλληλα την έκπληξή μας
μπροστά στο απροσδόκητο.
Οι ευφρόσυνες και ευδαιμονικές μορφές της Μαρίας Παπαφίλη, εμφανίζονται μέσα από τις αρμονικές
τους ισορροπίες, αιφνιδιάζοντάς μας αφοπλιστικά. Κι αυτό έγκειται, στους τρόπους που η ζωγράφος
μας αποκαλύπτει τη χαρά της ζωής, κατορθώνοντας με στοργή κι αισθαντικότητα, να μας
μεταδώσει τα ήθη και κυρίως το πολιτισμικό πλήθος που μεταγγίζουν αυτές τις εικονομορφές της,
τις πανανθρώπινες τους αλήθειες. Τις αλήθειες, που διαμορφώνουν μια χαρμόσυνη και συνεχώς
ανατροφοδοτούμενη κοσμογεωγραφία, η οποία εμπεριέχει τη δύναμη και την ευφροσύνη της ζωής.
Αθηνά Σχινά
Ιστορικός Τέχνης & Θεωρίας του Πολιτισμού